Η ΠΟΛΥ ΜΙΛΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Καρτερώντας τον Σεπτέμβρη" της ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΟΡΑΤΟΥ

Ο μήνας Σεπτέμβρης μόλις άφησε τη θέση του στον Οκτώβρη. Μα ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα αυτού του βιβλίου, που όσο βαστούσε ο Σεπτέμβρης δεν άντεχα να γράψω για αυτό τίποτα.

Τώρα πια αποστασιοποιημένη από τη δική του επιρροή, αποφάσισα να τον περιμένω κι εγώ ως τον επόμενο χρόνο.

Καρτερώντας τον Σεπτέμβρη, λοιπόν, ο τίτλος αυτού του βιβλίου και το εξώφυλλό του με δυο πρόσωπα ξένα, θλιμμένα, ανήσυχα μέσα στη θάλασσα. 
Φουρτούνα και ένας ήλιος άχαρος που δε θέλει να βγει από τα σύννεφα. Δεν ξέρεις αν οι άνθρωποι κολυμπάνε ή πνίγονται.

Η αγωνία τους όμως σε ταράζει από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσεις αυτή την εικόνα. Η αγωνία και ένα βλέμμα γεμάτο παραίτηση.

Κι όμως, η ιστορία αρχίζει τόσο όμορφα. Σε μια ξένη γη, με άλλα πολιτιστικά και πολιτισμικά έθιμα, με άλλους κανόνες, με έναν έρωτα δυνατό και άλλους κρυμμένους πίσω από τις κλειστές καρδιές. Με περιπέτειες, όνειρα νεανικά, με αναφορά απίθανη και άκρως κατατοπιστική για την ξένη χώρα. Περιγραφές και ιστορία μπλέκονται όμορφα και σε οδηγούν χέρι χέρι να πατήσεις και να περπατήσεις κι εσύ εκεί και να ζήσεις μαζί τους.

Ώσπου, καταφτάνει το όνειδος, η κακία, η λανθασμένη άποψη για τον Θεό και τις ιδέες και τότε… Τότε όλα γκρεμίζονται. Δολοφονούνται ψυχές. Διώκονται ζωές. Από δικά τους πρόσωπα, από τον γιο της οικογένειας τον μεγάλο. Από ελπίδες γονιών που γκρεμίστηκαν στο όνομα μιας προπαγάνδας νοσηρής.

Ισοπέδωση. Αγωνία. Φυγή. Όσοι μένουν πίσω είναι αμφίβολο αν θα συναντηθούν πάλι με όσους έφυγαν. Όσοι φεύγουν… θα σωθούν; Πώς; Πού; Με ποιο τίμημα; Με τι αντάλλαγμα;

Ένα βιβλίο που ενώ στην αρχή του μοιάζει ρομάντζο ανακατεμένο με τη γνώση για ξένους ή… γνώριμους πολιτισμούς, μετά, σιγά σιγά σου καίει την καρδιά. Έχεις γίνει ένα μαζί τους και τρέχεις, τρέχεις... μετανάστης με όποιον τρόπο, σε όποια γη δεν υπάρχει πόλεμος. 
Όμως... ο πόλεμος βρίσκεται μόνο στις βόμβες και τα όπλα; Μήπως... μήπως μας καταδιώκει σε κάθε μας βήμα; Μήπως φταίμε όλοι μας για αυτό; Οι ειρηνικές χώρες απολαμβάνουν πράγματι ειρήνη ή συμβαίνει να είναι ανειρήνευτες από νοοτροπία και στενομυαλιά και κακίες που διαιωνίζονται χωρίς λογική από γενιά σε γενιά και δηλητηριάζουν συνειδήσεις και χαρακτηρίζουν συμπεριφορές;

Ο άνθρωπος! Πόσες φορές ακόμα ο άνθρωπος θα πληγώσει τον άνθρωπο;

Όταν τελειώνεις το βιβλίο, έχεις νιώσει την πίκρα στα χείλη, μια πίκρα που ξεκινάει από την καρδιά και την ντροπή που αισθάνεσαι επειδή… επειδή μέσα σε μια τεράστια ντροπή και όνειδος χάνεσαι και ο ίδιος. 
Πόσοι άνθρωποι αθώοι πληρώνουν τα λάθη άλλων; Πόσα εγκλήματα γίνονται από τάχα ηθικούς; Πόσοι τάχα σωστοί παίρνουν μέρος στον αφανισμό ψυχών, ήδη καταρρακωμένων, που απλά αγωνίζονται να ξαναβρούν την ελπίδα τους και να ζήσουν;

Εμείς, εγώ… τι κλήρο έχω σε αυτή την ιστορία; Με το πείσμα να μη βλέπω και να μην ακούω, με το φανατισμό που δε δέχεται ξένη ανάσα, με την αδιαφορία και την υποκριτική άγνοια του ξένου πόνου, της ξένης απόγνωσης;

Ένα ξέρω να πω. Όσοι δεν συνταράχτηκαν ποτέ από ασήκωτη θλίψη, δε θα καταλάβουν τι υποφέρει η "ξένη" αδερφική ψυχή.

Η συγγραφέας έχει απλή αλλά και συγκλονιστική πένα και φαίνεται καθαρά ότι έχει επίσης μελετήσει πολύ πριν στήσει την πολιτεία της εκεί που έσβησε ένας παγκόσμιος τεράστιος πολιτισμός, έτσι, για το τίποτα…

Η γραφή της δε σε δυσκολεύει να κατανοήσεις, ενώ συγχρόνως σε μαγεύει με το ξεχωριστό της ύφος και την ποιητική χροιά.

Διαβάστε το! Συγκλονίζει…

Οπισθόφυλλο

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Νινέττα Οράτου μεγάλωσε στη Λεμεσό.  Αποφοίτησε από το Λανίτειο Γυμνάσιο και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.  Σε ηλικία 15 χρόνων πήρε το 1ο βραβείο σε Παγκύπριο Διαγωνισμό για νέους με το ταξιδιωτικό της κείμενο: «Το Μεσαιωνικό Κολόσσι».  
Από μικρή ασχολήθηκε με τη συγγραφή άρθρων που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα, τόσο στην Αγγλική όσο και στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης και με μεταφράσεις κειμένων.

Για την ομάδα Pearls n' roses

Πόλυ Μίλτου

Συγγραφέας