Η ΠΟΛΥ ΜΙΛΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕ «ΙΣΜΗΝΗ» της Μαρίας Λιβυκού

Πόσο όμορφο, σκέφτηκα σαν αντίκρισα για πρώτη φορά το εξώφυλλο.

Ο τίτλος με το γυναικείο ωραίο όνομα μου φάνηκε να ταιριάζει απόλυτα, ενώ συγχρόνως μου κίνησε την περιέργεια να μάθω.

Τα χρώματα υπέροχα. Η όλη σύνθεση, όμως, δεν περιέχει γαλήνη. Ένα σκοτάδι στο βάθος, τα θολά κύματα, η ερημιά και η καταιγίδα που ή απομακρύνεται ή πλησιάζει… δημιουργούν την αίσθηση για όποιον το κοιτάξει με προσοχή μιας μυστικής απειλής. Μια αγωνία είναι διάχυτη στον αέρα…

Η θάλασσα που αντανακλά τον ουρανό, πουλιά να ταξιδεύουν στον αέρα, σύμβολο ελευθερίας κι ας είναι μαύρα, κάτι πλεούμενα στο βάθος και ένα κορίτσι, η κεντρική φιγούρα που η όλη της στάση είναι κάτι σαν προτροπή: «Έλα, κάθισε δίπλα μου να αγναντέψουμε μαζί ήσυχα, σιωπηλά, με σεβασμό για τη στιγμή και για όσα δε φαίνονται».

 Άθελά μου, όταν διάβασα το βιβλίο, μέσα μου ξεπήδησαν κάτι συναισθήματα καυτά για όσα γίνονται γύρω μας και δε σταματάμε να τα αφουγκραστούμε, έστω για λίγο.

Η Ισμήνη είναι ένα κορίτσι σύγχρονο. Η ιστορία της ξεκινάει από κάτι πολύ όμορφο, προστατευμένο με στοργή και προικισμένο με ξεχωριστά όνειρα και σχέδια για μια ανέμελη, φανταστική συνέχεια…

Μα η ζωή δεν είναι μόνο ό,τι επιθυμήσαμε ούτε ό,τι κερδίσαμε. Είναι στιγμές ατίθασες που μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα.

Δε θα πω την ιστορία.

Είναι κάτι αληθινό, που το έζησαν ή το ζούνε σε διαφορετικές εκδοχές, πολλές υπάρξεις. Εκείνο που συγκράτησα είναι η σταθερότητα και η δύναμη να παλεύεις. Ξανά και ξανά χωρίς να σταματάς να λες «Κι όμως, υπάρχει αύριο. Και μου αξίζει να το κερδίσω.»

Μέσα από τα συντρίμμια, μια όμορφη ψυχή μπορεί και αντέχει και μένει αξιοπρεπής και δεν αφήνει κενό μέσα της για να μπουν οι «άσπονδοι φίλοι» να καταστρέψουν το ελάχιστο φως που απέμεινε μετά τη θύελλα.

Μια ηρωίδα που ωρίμασε απότομα και βίαια. Που έκανε και τα λάθη τα συνηθισμένα της σιωπής, της απομόνωσης και της γενίκευσης του κακού. Που άργησε πολύ να εμπιστευτεί έστω για λίγο. Που είναι ζωντανή μέσα σε πολλές υπάρξεις, οι οποίες θα τα ταυτιστούν μαζί της σε πολλά. Που θέλησε να κάνει πράξη τους στόχους της.

Άραγε, πόση σημασία δίνουμε πίσω από την πλασματική εικόνα κάποιου; Πόση αξία δίνουμε στην προσπάθεια μιας ψυχής να τα καταφέρει με το δικό της χάρισμα;

Πόσο κατανοούμε ότι τελικά, όλοι μας μοιάζουμε σε κάτι. Το μόνο που αλλάζει, είναι η επιλογή. Η πιο άθλια ώρα είναι όταν γίνεσαι θύμα ή θύτης… Μα και αυτό μπορεί να αλλάξει, αν θελήσεις να σηκωθείς και να συνεχίσεις με ψηλά το κεφάλι χωρίς να σε νοιάζει που κάθε τόσο σκοντάφτεις στα χοντρά χαλίκια και τις πέτρες.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε ύφος που κάπου θυμίζει προσωπικό ημερολόγιο ή εσωτερική ψυχανάλυση κι αυτό λίγο με κούρασε στην αρχή, όμως προχωρώντας ανακάλυψα πως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι ανατροπές πολλές. Η αναζήτηση της ηρεμίας, της δικαίωσης και της αγάπης σε κρατά σε αγωνία ως το τέλος.

Ισμήνη. Η ιστορία μια κοπέλας, που θα αγγίξει πολλές ψυχές.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Για την ομάδα Pearls n' roses

Πόλυ Μίλτου

Συγγραφέας