Συνέντευξη της Πόλυς Μίλτου στη Σοφία Κορωνίδου: "Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μήπως μια μέρα ξυπνήσω ψεύτικη και απάνθρωπη επηρεασμένη από όσα σαπίζουν γύρω μας."

Η Πόλυ Μίλτου δε μασάει τα λόγια της.  Ποτέ της δεν τα μάσησε.  Μιλάει με την ίδια ευθύτητα και εντιμότητα για εκπαιδευτικούς, ομότεχνους και εκκλησιαστικά πρόσωπα  χωρίς να προσπαθεί να καλοπιάσει ή να «πασπαλίσει με ζάχαρη» τις απόψεις της.  Η συνέντευξη αυτή είναι μια ευκαιρία για την Πόλυ να λύσει κάποιες απορίες που αφορούν την προσωπικότητα της, τη συγγραφική της ιδιότητα και ταυτόχρονα την ιερή της κλήση.  Είναι, επίσης, μια ευκαιρία και για μένα να δηλώσω και δημόσια πόσο μεγάλη ευλογία και τιμή είναι για μένα η αληθινή φιλία και η συνεργασία μας.

Ας τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα λοιπόν!

Το όνομα "Πόλυ Μίλτου" είναι το συγγραφικό σας όνομα από όσο γνωρίζω. Πώς προέκυψε;

Το Πόλυ Μίλτου είναι δάνειο από τα ονόματα των γονέων μου, οι οποίοι «έφυγαν» από τη ζωή όταν ακόμα ήμουν βρέφος και έχω αφιερώσει σε εκείνους κάθε μου συγγραφική προσπάθεια. Διάλεξα τα ονόματά τους για συγγραφικό μου ψευδώνυμο νιώθοντας πως με χαρακτηρίζει απόλυτα και πως έτσι τους θυμάμαι αδιάλειπτα.

Από πού είναι η καταγωγή σας;

Από τα όμορφα Zαγόρια της Ηπείρου

Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει περήφανο/η στη χώρα σας;

Θυμώνω και αγανακτώ σίγουρα με την προδοσία που γίνεται εναντίον της Ελλάδας έσωθεν από την πρώτη στιγμή της απελευθέρωσής της ως σήμερα. Μα περισσότερο αγανακτώ με αυτή τη διαιώνιση της σαπίλας που προέρχεται από το «δε βαριέσαι» και το «άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα», στα οποία έχουμε ευθύνη όλοι μας. Ή μάλλον, ξεχνάμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης ως μέλη μιας κοινωνίας και συνεχίζουμε να κατηγορούμε ανεξέλεγκτα (και πολλές φορές άδικα) τους άλλους.  Αυτός ο αψυχολόγητος κανιβαλισμός, του να φάμε οπωσδήποτε «τις σάρκες» άλλων, η απάνθρωπη κριτική για όσα δε γνωρίζουμε άμεσα και ο ειρωνικός σχολιασμός ξένων ζωών και συμπεριφορών αθώων ανθρώπων που δε μας αφορούν, όλα αυτά με αναστατώνουν και με κάνουν να ανησυχώ για το αύριο… Προετοιμάζουμε ένα χάος για να ζήσουν τα παιδιά μας, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο μεγάλο και δε φαίνεται να το νιώθουμε ιδιαίτερα το ότι εμείς τους χαλάμε το μέλλον τους.

Με κάνουν περήφανο οι απλοί άνθρωποι του καλού που ακόμα υπάρχουν, ευτυχώς. Πολλοί διαφημίζουν και δοξάζουν αυτούς που παίρνουν παράσημα, μετάλλια, βραβεία. Σίγουρα πανηγυρίζω μαζί τους για όσους το αξίζουν. Αλλά, σκέφτομαι, μήπως θα έπρεπε κάποτε να αρχίσουμε να δίνουμε περισσότερη σημασία και σε αυτά τα απλά, άγνωστα πρόσωπα της διπλανής πόρτας, που καθημερινά αγωνίζονται έντιμα να παραμείνουν άνθρωποι και να διατηρήσουν το καλό σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.  Κάτι ψυχούλες που μέσα στις σκιές της ανωνυμίας προσφέρουν και φροντίζουν  τον οποιονδήποτε χωρίς ετικέτες και υποφέρουν συμπεριφορές αχάριστες, ενώ ευεργέτησαν πολύ… 

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;

Απώλεια, απόλυτη ερημιά, πόνος, φόβος, απόγνωση

Ποιο επάγγελμα πιστεύατε ότι θα ακολουθήσετε όταν ήσασταν στην εφηβεία;

Λοιπόν… αυτό είναι μια αστεία ιστορία. Πάντα μου άρεσαν οι περιπέτειες, οι ιστορίες με ντετέκτιβς που λύνουν πάντα τα μυστήρια, διάβαζα Αγκάθα Κρίστι, ιστορίες με αστυνομικούς, σερίφηδες και καουμπόηδες. Και πάντα, μα πάντα ήθελα μια γυναίκα πρωταγωνίστρια, δυναμική και έξυπνη σε όλα αυτά. Έτσι, για αρκετά μεγάλο διάστημα μου είχε μπει η ιδέα να γίνω αστυνομικός, γιατί είχα έντονη την ανάγκη να επικρατήσει η δικαιοσύνη γύρω μου και στη ζωή μου. Και πιο πολύ μου την έδινε η υποτίμηση για όσες γυναίκες τολμούσαν κάτι… που ανήκε «στον κόσμο των ανδρών». Ήταν ακόμα μια εποχή δύσκολη, τότε,  για τη χειραφέτηση των γυναικών.  Δε με βόλευε και το ύψος, η «οικογένειά μου» ούτε να το ακούσει και, φυσικά, δεν έγινε ποτέ. Μετά… σκεφτόμουν να γίνω δασκάλα και ζωγράφος, αλλά κι εκεί μου γκρέμιζαν τα όνειρα αυτοί που τα γκρέμιζαν πάντα.

Έπειτα… έπειτα, μόλις βρήκα την ευκαιρία έκανα την επανάστασή μου, έδωσα κρυφά εξετάσεις αυτή τη φορά, να μην μπορούν να βάλουν το δαχτυλάκι τους και εκεί, και πέτυχα πανηγυρικά… αυτό που τελικά μου ταίριαζε και που περιλαμβάνει όλα όσα άλλα ποθούσε η ψυχή μου. Έγινα δασκάλα για να μαθαίνω τα παιδιά μου να κάνουν όνειρα, να ανοίγουν φτερά, να πατούν δυναμικά στα δικά τους τα πόδια, να είναι δίκαια, να κρίνουν σοφά χωρίς κακομοιριές, να είναι ελεύθερες προσωπικότητες χωρίς κόμπλεξ, να έχουν θάρρος στις δυσκολίες... Έγινα αυτό που λέμε «όλα σε ένα».

Υπήρξε κάποια έντονη στιγμή ή εμπειρία της ζωής σας που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα; Ποια ήταν αυτή;

Γενικά, η πραγματικότητα για μένα δεν ήταν ποτέ σταθερή. Η ζωή μου ήταν γεμάτη ανατροπές, αμφιβολίες και αμφισβήτηση από όταν γεννήθηκα. Ποτέ μου δεν έβλεπα τα πράγματα επίπεδα και εύκολα. Αλλά είχα όνειρα. Μου τα γκρέμιζαν και ξανάρχιζα. Και είχα σχέδια για πολλά πράγματα.

Μετά και την ιεραποστολή στην Αλβανία, όμως, όπου έδωσα όλο μου το είναι και τα πάντα όσα είχα, όταν έπρεπε πια να επιστρέψω λόγω υγείας, άλλαξαν πολλά μέσα μου. Έπρεπε να αφήσω πίσω ψυχούλες έρημες, τα παιδιά μου, τη Σκήτη που έχτισα σε γκρεμό και ερείπια με χίλιες θυσίες, κόπο και πόνο, να ξεχάσω τη μεγαλύτερη επένδυση της αγάπης που είχα κάνει στη ζωή μου, να καταστρέψω για άλλη μια φορά τα όνειρά μου και να αρχίσω από την αρχή σε ένα άλλο πλάνο που δεν το είχα ποτέ σκεφτεί, έτσι όπως μου δόθηκε τελικά. Και ήρθα στον δικό μου τόπο χωρίς τίποτα και με υποδέχτηκαν στη χώρα μου σαν ξένο εχθρικό σώμα με ρατσισμό και απαξίωση.

Όλα μου φαίνονται απολύτως ξένα στην Ελλάδα του σήμερα, η γη βαριά, οι άνθρωποι κουβαλούν κάτι που με φοβίζει πάνω τους, έχουν αγριέψει οι συνειδήσεις ακόμα και καλών ανθρώπων. Κουράστηκα, αυτή είναι η αλήθεια. Θα ήθελα να περιμένω κάτι καλό και δεν μπορώ να το κάνω και αυτό τσακίζει τη διάθεση.

Χάρηκα λίγο με την έκδοση αυτών των δυο βιβλίων μου, είπα πάλι κάτι άλλαξε. Χαμογέλασα. Είχα κάτι για να κάνω πάλι όνειρα.

Αλλά, αν δεν έχεις βοήθεια από πουθενά στην Ελλάδα, δεν έχεις πλάτες, δεν έχεις χρήμα και δυνάμεις να τρέξεις, δεν προχωράς πουθενά. Έτσι πάλι νιώθω ανήσυχη και δεν ξέρω αν ελπίζω πια για κάτι καλύτερο. Δεν είμαι αισιόδοξη σαν πρώτα, αυτό είναι αλήθεια. Ίδωμεν!

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή σας;

Την αγάπη του Θεού, τα παιδιά της καρδιάς μου και τα ζώα μου.

Αν είχατε χρονομηχανή και γυρνούσατε πίσω στα παιδικά σας χρόνια, τι θα λέγατε στον εφτάχρονο εαυτό σας;

Η αλήθεια είναι πως δε θα ήθελα να γυρίσω ποτέ πίσω στα παιδικά μου χρόνια, ήταν φρικτά και όσες φορές προσπάθησα να αντιδράσω, «η επανάστασή μου» καταπνίγηκε με βίαιο τρόπο. Θα ήθελα να είμαι στην ώρα της ενηλικίωσης για να μπορώ να μου δώσω μια ευκαιρία να αντιδράσω αλλιώς. Τότε θα μου φώναζα δυνατά: «Να μην εμπιστευτείς ποτέ κανέναν, εαυτέ μου, ούτε για μια στιγμή.  Δεν υπάρχει κανείς να σε αγαπά, δεν υπάρχουν φίλοι ούτε συγγενείς, μην πεις σε κανένα τι ονειρεύεσαι. Μην εμπιστευθείς ούτε εκκλησιαστικά πρόσωπα που υποκρίνονται και ενώ μιλάνε για αγάπη, κρίνουν ανελέητα τους πάντες. Φύγε μακριά από τούτη τη χώρα και μην ξαναγυρίσεις να κοιτάξεις πίσω σου. Φύγε…»

Είμαι πικραμένη πραγματικά γιατί τότε που ήθελα να το κάνω, κάποιοι με γύρισαν βίαια πίσω και μου γκρέμισαν τα πάντα. Κάποιοι που μετά δε με βοήθησαν πουθενά. Τώρα το λέω παντού με πείσμα: Ακολούθα τα όνειρά σου, φίλε… μην ακούς κανέναν. Αυτοί που σε αγαπούν αληθινά, θα σε στηρίξουν ό, τι κι αν κάνεις και θα χαίρονται για σένα.

Ποιοι άνθρωποι αποτέλεσαν τα πρότυπα σας καθώς μεγαλώνατε και επηρέασαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας σας;

Υπήρξαν κάποιοι καλοί άνθρωποι που γνώρισα όσο μεγάλωνα. Από όλους πήρα κάτι, δε λέω.  Αλλά ποτέ δεν κολλούσα πουθενά ιδιαίτερα. Όλοι με φόβιζαν σαν τους γνώριζα περισσότερο. Έτσι, έμαθα να παίρνω το καλό και να απομακρύνομαι ψυχικά όταν άρχιζαν να προσπαθούν να μπουν στα δικά μου χωράφια. Αυτή η ανελευθερία, το να νομίζεις πως όταν «αγαπάς» κάποιον ο άλλος σου ανήκει, με έκανε να μαζεύομαι. Αυτός που με επηρέασε περισσότερο ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιος. Τον άκουγα για χρόνια σε εκπομπές όπου μιλούσε και κρεμόμουν από… την τηλεόραση. Είχε ένα άλλο ήθος, αυτό της ελευθερίας του πνεύματος, μου φαινόταν ο πιο αληθινός από όσους είχα γνωρίσει ως τότε, είχε μια ανοιχτή σκέψη που δε σκλαβωνόταν με βλακείες, μικροπρέπειες και φανατισμό, ξεχώριζε από τους μίζερους της θρησκείας. Και αυτό το άνοιγμά του σε όλο τον κόσμο χωρίς επηρεασμούς και ρατσισμό μου ταίριαζε απόλυτα. Ποτέ δεν περίμενα, φυσικά,  ότι θα ερχόταν η στιγμή να με καλέσουν για συνεργασία στο έργο του. Όχι ότι ήταν όλα ρόδινα σε μια δύσκολη περιοχή και πήγα σε μια δύσκολη περίοδο πολέμου. Επίσης οι άνθρωποι παντού έχουμε και τις αναποδιές μας. Αλλά… η εμπειρία αυτών των χρόνων εκεί, κάτω από τη δική του σκιά, θεωρώ πως μπήκε σαν ανεξίτηλη σφραγίδα μέσα μου, με έκανε να κατανοήσω πολλά, να αναθεωρήσω περισσότερα και να κατασταλάξω σε αυτό που είμαι τώρα. Ναι, σε αυτό νομίζω πως τον ευγνωμονώ απέραντα, γιατί έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου και έμαθα να βυθίζομαι μέσα μου με αίσθηση ευθύνης σε όσα μου αναλογούν για το σύνολο της κοινωνίας. Ενώ έμαθα να είμαι ακόμα πιο τρυφερή και γεμάτη κατανόηση σε ό,τι αφορά τους άλλους.

Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο ή ταινία που σας άγγιξε;

Για μένα δεν υπάρχουν… τελευταία βιβλία. Διαβάζω σαν ρουφήχτρα και εκεί που λέω «απίθανο», αρχίζω αμέσως κάποιο άλλο που με μαγεύει και λέω «υπέροχο». Θαυμάζω  πολλούς συγγραφείς, τους κλασικούς τους ξαναδιαβάζω πάλι και πάλι και συνεχίζω με σύγχρονους. Ας μην αδικήσω ξεχνώντας ονόματα… Από όλους παίρνω κάτι σπουδαίο.  

Και όσο κι αν ακουστεί παράξενο σε μερικούς, σαν ταινία μου αρέσει τρελά «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών» με τους ήρωες που αγωνίζονται ως το τέλος χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Έχει αυτό το μυστηριώδες, την περιπέτεια, τη γενναιότητα, τη φιλία, την ομορφιά καλοστημένων σκηνών…  και βαθύ νόημα για όποιον ξέρει να κρίνει πίσω από τα εφέ.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;

Ο εαυτός μου. Μήπως μια μέρα ξυπνήσω ψεύτικη και απάνθρωπη επηρεασμένη από όσα σαπίζουν γύρω μας.

Ποια συνήθεια σας μισείτε, αλλά δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτή;

Το ότι είμαι ευγενική με αυτούς που με θεωρούν αφελή και δεν ανοίγω το στόμα μου να τους βάλω στη θέση τους όπως τους πρέπει από την πρώτη ώρα, Δίνω ευκαιρίες, δυστυχώς, αντί να τους δώσω αμέσως να καταλάβουν πως όποιος έχει διαλέξει να κάνει καλό στη ζωή του, δε σημαίνει πως είναι κορόιδο.

Ποιο κομμάτι της δουλειάς σας λατρεύετε και ποιο θα θέλατε να μην υπάρχει καθόλου;

Αν εννοείτε τη συγγραφή, με συγκινεί η ώρα της έκφρασης.  Με ικανοποιεί και όταν μου λένε τη γνώμη τους όσοι διάβασαν τα βιβλία μου. Αλλά, αν μπορούσα να αλλάξω τον τρόπο έκδοσης και προώθησης, ώστε όλοι να έχουμε πρόσβαση στους αναγνώστες μας και όχι μόνο οι… προνομιούχοι που έχουν χρήματα και γνωριμίες, θα ήμουν ευτυχής. Τώρα αισθάνομαι εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο που  δεν οδηγεί πουθενά και από τον οποίο δεν έχω τρόπο να βγω, είμαι απογοητευμένη και δεν έχω πια τη δύναμη να οραματίζομαι μια όμορφη συνέχεια. Κάπου αισθάνομαι παραιτημένη, θα έλεγα. Όσα πάνε κι όσα έρθουν, κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνεις σε αυτή τη χώρα… αν δεν έχεις πλάτες, είναι μάταιο.

Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο;

Η απόγνωση και η παντελής έλλειψη όλων όσων θα μου έδιναν ελάχιστη ελπίδα.

Πιστεύετε ότι το σχήμα σας βοήθησε ή δημιούργησε εμπόδια στη συγγραφική σας πορεία;

Όχι, δε με διευκολύνει. Μάλλον με δυσκολεύει σε κάθε μου προσπάθεια. Ζω σε μια χώρα που οι πιο πολλοί αντιδρούν με προκατάληψη. Εκδοτικός οίκος με απέρριψε κάποτε επειδή ήμουν Μοναχή και μου μίλησαν με ειρωνεία. Υπήρξαν συγγραφείς και κάποιοι τάχα φίλοι, που ποτέ δεν ήρθαν σε δική μου παρουσίαση για να μη δώσουν στόχο ότι στηρίζουν μια καλόγρια. Υπήρξε συγγραφέας που… δε δέχτηκε να βάλει ποτέ φωτογραφία που είμαστε μαζί σε παρουσίασή της όπου παρευρέθηκα για να την τιμήσω.  Είναι και πολλοί άλλοι που ίσως να μη δεχτούν ποτέ να διαβάσουν δικό μου βιβλίο μόνο και μόνο για να μην τους «στιγματίσουν» ότι διάβασαν μια…  καλόγρια. Υπάρχουν και μερικοί από αυτούς που διάβασαν από περιέργεια να δουν τι γράφω και εκφράζουν την έκπληξή τους γιατί… τους άρεσαν τα βιβλία μου. «Είναι σαν να μην το έγραψες εσύ» μου είπαν… Αυτό το «εσύ» μου το εξήγησαν ότι – αν και τους είχα πει ότι δε γράφω θρησκευτικά- εννοούσαν σαν να μην το έγραψε μια Μοναχή. Ο ρατσισμός και η περιθωριοποιημένη αντίληψη για τους πάντες σε όλο του το μεγαλείο. Και είναι και αρκετοί φανατικοί της θρησκείας, όπως ένας ιερέας που μόνο αιρετική δε με είπε γιατί δε γράφω βιβλία θρησκευτικά, αλλά… «λογοτεχνία» (η λέξη δική του).

Γενικά, είμαι σίγουρη πως στη χώρα μου που κυριαρχεί το δήθεν, το κουτσομπολιό για ξένες υποθέσεις και η ρατσιστική συμπεριφορά, θα ήμουν σε καλύτερη θέση αν ήμουν λαϊκή, οπότε θα με πλησίαζαν χωρίς διλήμματα και χωρίς φόβο μη και… μιανθούν.

Ή αν έγραφα καθαρά θρησκευτικά κείμενα, θα είχα ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό που θα με «λιβάνιζε» κανονικά με πολλές «άγιες» εκφράσεις και θα με πρότειναν ο ένας στον άλλο με λαμπερές ματιές σαν τη «φωτισμένη γερόντισσα».

Γενικά, θεωρώ τον εαυτό μου κάπως σαν… υβρίδιο για τη χώρα μου. Επέλεξα τη ζωή μου ελεύθερα χωρίς να ενοχλώ και χωρίς να υπολογίσω τη γνώμη όσων δεν την αφορούν. Επέλεξα να γράφω μόνο αλήθειες και όσα άγγιζαν την ευαισθησία μου. Επέλεξα να εκδώσω και τα βιβλία μου γνωρίζοντας, φυσικά, σε ποια αλλόκοτη χώρα ζω.

Τα περίμενα όλα αυτά.  Δυστυχώς, όσο και να μην το ήθελα, ζω Ελλάδα. Αν ήμουν στο εξωτερικό δε θα είχε καμιά σημασία το τι φοράω αλλά το τι γράφω και το ξέρω από το αγγλικό site το spillwords με το οποίο συνεργάζομαι.

Τι να γίνει; Όσο πικρή και αν είναι η πραγματικότητα, δεν έχω καμιά όρεξη να αλλάξω την αλήθεια μου για κανέναν. Η συγγραφή γεννήθηκε με τη θλίψη μου και την επιθυμία μου να εκφραστώ η ίδια. Όποιος θέλει (και έχει τη δύναμη), ας με διαβάσει… Όποιος θέλει ας πετάξει τον ρατσισμό και ας μάθει να αντιμετωπίζει τους πάντες σαν ισότιμους ανθρώπους. Ο καθένας δείχνει την παιδεία του!

Και φυσικά δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν και αρκετά ανοιχτά μυαλά και ψυχές ελεύθερες από μιζέρια σε όλους τους χώρους που με σέβονται όπως είμαι και για αυτό που είμαι και με διαβάζουν επειδή τους αρέσουν αυτά που γράφω, απλά, χωρίς να τους ενδιαφέρει η προσωπική επιλογή της ζωής μου.

Ας ελπίσουμε να αλλάξουμε σαν λαός και να προχωρήσουμε μπροστά…

Τι άλλο να πω;

Ποια η αντιμετώπιση του περιβάλλοντος σας όταν ανακοινώσατε την έκδοση του πρώτου σας βιβλίου;

Στην αρχή, ενημέρωσα δειλά τους λίγους που ήξεραν. Τους πολύ φίλους, αυτούς που με πίεσαν να εκδώσω και το χαρήκαμε, φυσικά.

Οφείλω πολλά και δε θα ξεχάσω ποτέ τη στήριξη και τις συμβουλές, πριν εκδώσω και μετά,  από τις συγγραφείς παραμυθιών τη νηπιαγωγό Μαρία Πετκανοπούλου, έναν υπέροχο, πολυτάλαντο άνθρωπο και δυνατή πένα και την πολυγραφότατη Εύα Πετροπούλου Λιανού.

Μετά, σιγά σιγά άρχισα να το λέω και σε άλλους. Πολλοί ένιωσαν έκπληξη, οι περισσότεροι χαμογέλασαν και ευχήθηκαν αλλά… δεν έκαναν καμιά κίνηση να το πάρουν, νομίζοντας πως θα διαβάσουν κατήχηση. Και μερικοί συνάδερφοι (δάσκαλοι) που κορόιδευαν ακόμα και μέσα στα μούτρα μου μόλις άκουγαν ότι είμαι συγγραφέας και με σχολίαζαν σαν χαζή και ονειροπαρμένη δεξιά και αριστερά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάποια δασκάλα που της έκανα δώρο για τη γιορτή της και τα δυο μου βιβλία, δεν τα άνοιξε ποτέ ούτε για να διαβάσει μια φράση, έτσι, από περιέργεια.

Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι και συνάδερφοι και γνωστοί και ξένοι άνθρωποι που πήραν τα βιβλία μου με σεβασμό και μου έγραψαν μετά και ωραία σχόλια. Τους άρεσαν.

Ανάμεσά τους, η πρώτη που με στήριξε, ήταν η συγγραφέας- δημοσιογράφος Βούλα Παπατσιφλικιώτη με την πρώτη συνέντευξη που μου πήρε. Ακολούθησε η συνέντευξη που μου πήρε ο λογοτέχνης και αρθρογράφος Θεοφάνης Θεοφάνους. Τους ευγνωμονώ ιδιαίτερα που μου έδωσαν σημασία όταν δε με ήξερε κανείς και με στήριξαν παρόλο που δεν ήμουν όνομα.

Μετά γνωρίστηκα με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, όπως η συγγραφέας- μεταφράστρια Σοφία Κορωνίδου που θαύμαζα κρυφά για το ελεύθερο πνεύμα της και τη δυνατή της γραφή (την ξέρεις φαντάζομαι…). Όλα αυτά, το ότι μου έδωσαν σημασία τόσο ωραίοι άνθρωποι με ονόματα σπουδαία, μου έδωσαν θάρρος και προχώρησα.

Τι είναι για σας η συγγραφή;

Η ώρα που κατανοώ το μέσα μου και τον κόσμο. Μια ψυχανάλυση δική μου και των άλλων, όσο μου επιτρέπεται βέβαια, και εκφραστική αναζήτηση της  ελεύθερης σκέψης, της χαράς και της αγάπης. Μια ατέλειωτης αγάπης που θα έσωζε τον κόσμο από τη θλίψη και τη μιζέρια. Η συγγραφή είναι η ανάσα μου, ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Το βιβλίο σας «Σε περίμενα…» είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που θα ακολουθήσουν.  Τι να περιμένουμε να δούμε παρακάτω;  Τι εκπλήξεις κρύβουν τα επόμενα βιβλία της σειράς;

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς είναι και αυτό ανάλαφρο, επειδή η χαρά και η ελπίδα συνοδεύουν τη συνέχεια του πρώτου. Ίσως φανεί ρομαντικό, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι ήρωες ζουν ακόμα τον έρωτα στην καθοριστική ηλικία της εφηβείας. Μετά… όσο μεγαλώνουν, η ζωή στέλνει σταδιακά άλλα μηνύματα. Αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Περιέχουν αλήθειες, άλλες ξεχασμένες και άλλες γνώριμες σε πολλών τη ζωή. Όποιος τα διάβασε όλα, ξέρει τι κρύβουν…  Οι άλλοι θα περιμένουν, τι να γίνει; Ελπίζω πως θα μπορέσω να τα εκδώσω σύντομα.  Ας ευχηθούμε να τα καταφέρω.

Τι μηνύματα θελήσατε να περάσετε στους αναγνώστες με το «Σε περίμενα…» και γενικότερα με όλη τη σειρά «Ο κόσμος των Φωτεινών»; 

Το πρώτο βιβλίο είναι απλά η βάση από όπου ξεκινά μια μακριά ιστορία τριών γενεών που θα μας απασχολήσει αρκετά.

Το μήνυμα στο πρώτο βιβλίο είναι πάντα η καθαρή αγάπη και ως προσφορά και ως έρωτας. Δίνω και χαρακτηριστικά εποχής, ηθών, συνοχής της ομογένειας, αλλά και της οικογένειας η οποία με την έλλειψή της δημιουργεί μια απειλητική σκοτεινιά και απόγνωση, ενώ με την ύπαρξή της ζεσταίνει και ενθαρρύνει. Μιας οικογένειας σωστής και όχι απαραίτητα συγγενικής. Κέντρο και σκοπός πάντα η αγάπη. Που στην εφηβεία είναι πάντα πιο δυνατή στο συναίσθημα και ελάχιστα στη λογική (που πολλές φορές αποτελεί φρένο σε πολλά ωραία συναισθήματα)

Εκτός από το «Σε περίμενα…» έχετε εκδώσει και μια συλλογή διηγημάτων, επίσης από τις εκδόσεις Ελκυστής, με τίτλο «Κομμάτια ζωής».  Τι ζητήματα θίγει το εν λόγω βιβλίο;

Αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Καταρχάς δεν είναι μυθιστόρημα και δε θα το συνιστούσα για εφήβους όπως το «Σε περίμενα…».  Το «Κομμάτια Ζωής» δεν περιέχει  μυθοπλασία παρά στο ελάχιστο, μόνο και μόνο για να μην αναγνωριστούν τα πρόσωπα και το περιβάλλον τους από όσους τυχόν τους ήξεραν.

Πρόκειται για διηγήματα μικρά, αυτοτελή και μεστά νοημάτων και αναφέρεται σε ιστορίες αληθινές που τις περισσότερες τις έζησα η ίδια από παιδί.

Είναι βιβλίο καθαρά γραμμένο για ενήλικες, επειδή έχει σκληρές περιγραφές και αλήθειες που πονάνε.  Θα το έλεγα ξεσκέπασμα  μιας άθλιας πραγματικότητας που υπάρχει δίπλα μας λανθάνουσα ή συνυπάρχει με όσα αγαπάμε. Η θέση της γυναίκας όπως φτάνει ως τα τώρα, η κριτική ξένων υποθέσεων, η απαξίωση καλών ανθρώπων από μικρόψυχη ή φθονερή διάθεση, η υποτίμηση σε ό, τι είναι διαφορετικό και δε μας αφήνει να «χώσουμε τη μύτη μας»… Και πίσω από τη βιτρίνα του «έτσι είναι κι έτσι πρέπει» μια αλήθεια που μας κάνει να ντρεπόμαστε, γιατί ίσως κι εμείς συμβάλαμε κάποτε σε κάτι από όλα αυτά, έστω και με την ανοχή ή τη σιωπή μας. Ιστορίες ζωής χωρίς καμιά διάθεση ωραιοποίησης. Καμιά διάθεση επηρεασμού ή διδακτισμού. Ο κάθε αναγνώστης κρίνει ελεύθερα.

Είστε εκπαιδευτικός, συγγραφέας, ποιήτρια και ζωγράφος.  Ποια από όλες αυτές τις δραστηριότητες σας εκφράζει περισσότερο;

Η συγγραφή, επειδή είναι πιο εύκολο να εκφραστείς καθαρά και πιο ανοιχτά από ό,τι στη ζωγραφική. Και επειδή έχει να κάνει με τη δική σου ψυχή και όσα θες εσύ να πεις χωρίς να δεσμεύεσαι παρά μόνο από την προσωπική ηθική σου. (Με την ευρεία έννοια του όρου.)

Θα μας αφιερώσετε ένα ποίημα σας;

Αν και το αγαπημένο μου είναι η «ΜΑΥΡΗ ΑΓΑΠΗ» θα βάλω εδώ ένα που να θυμίζει το Πάσχα που περιμένουμε και το αγαπώ το ίδιο πολύ.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ…

20/4/18

Έβγαινε κάθε δειλινό, όσο κρατούσε η Πασχαλιά,

ντυμένη στα λευκά, τα νυφικά από δαντέλα αέρινη

Κρατούσε στα χέρια ένα μπουμπούκι ρόδου

και κοίταζε με πόθο τον ουρανό.

Τις νύχτες με βροχή και χιόνι,

ονειρευόταν ξαστεριά.

Όταν συννεφιά έκρυβε τη σελήνη,

η φαντασία της τρύπωνε πίσω τους

και απολάμβανε το φως της το γαλάζιο.

Λίγες βραδιές η συννεφιά αποσυρόταν.

Και τότε, ύψωνε στα αστέρια τα χέρια,

έκανε τις ευχές της με λάβα- ψυχή, καυτή ζωή,

και άφηνε το τριαντάφυλλο να το πάρει ο άνεμος.

Κάθε τέτοια βραδιά, μια λευκή αναρριχώμενη,

άνθιζε ευτυχισμένη ως το επόμενο Πάσχα.

Μετά, τα ρόδα έπεφταν και στόλιζαν τη γη.

Η κόρη αποσυρόταν να περιμένει την ετήσια θυσία.

Πόσες φορές, πόσες χρονιές…

Μα η φθορά άφησε, κάποτε, το μπαλκόνι έρημο,

την τριανταφυλλιά χωρίς λουλούδια,

το νυφικό κρεμασμένο σε μια γωνιά,

σαν πανί ιερό, απαστράπτον!

Ο γάμος είχε ήδη συμβεί, μια ώρα μυστική.

Ούτε βιολιά ούτε γιορτές δεν τον συνόδευσαν.

Μονάχα ένα κλάμα της απώλειας από τις θύμησες.

Οι άλλες Πασχαλιές, βρήκαν τα αστέρια

να λαμπυρίζουν ζωηρά στο χώμα…

Προσκυνούσαν εκεί,

που είχε περάσει μυρωμένη… η Αγάπη!

Μόνο τα μάτια των παιδιών, μπορούν να δουν.

Μια αόρατη νύφη, κάθε Πασχαλιά να ραίνει ροδοπέταλα

και να φωνάζει «σ’ αγαπώ»

σε έναν πανώριο άρχοντα καβάλα σε πήγασο νεφών.

Μονάχα τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν!

Στείλτε ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες σας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνουν να διαβάζουν βιβλία μου. Ελπίζω να τους συντρόφεψαν ευχάριστα σε ώρες ξεκούρασης. Μας ενώνει η αγάπη!

Σας ευχαριστούμε πολύ κυρία Μίλτου και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια στο συγγραφικό σας έργο!

Βιογραφικό

Η Πόλυ Μίλτου γεννήθηκε κάποιον Νοέμβρη σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας και αμέσως

μετά η ζωή την κέρασε συννεφιασμένα φθινόπωρα και ατέλειωτους χειμώνες. Το συγγραφικό της ψευδώνυμο το διάλεξε από τα ονόματα των γονιών της, που δεν τους γνώρισε ποτέ σαν μια διαρκή αφιέρωση στη μνήμη τους. Είναι απόφοιτος του Π.Τ.Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως δασκάλα. Είναι κάτοχος του TOEIC στα αγγλικά, ενός Bachelor της αλβανικής γλώσσας και της λογοτεχνίας και του Master των Επιστημών στην αλβανική Γλωσσολογία. Έχει λάβει μαθήματα ζωγραφικής και είναι γνώστης της βυζαντινής μουσικής. Έχει εργαστεί για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια ως δασκάλα-μέλος του ιεραποστολικού κλιμακίου του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου από τον οποίο έγινε αργότερα Μοναχή. Τα τελευταία χρόνια δίδασκε στα ΙΕΚ Αργυροκάστρου την ελληνική γλώσσα, έχοντας συγχρόνως την ευθύνη για την επιλογή και την κριτική λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων, που προορίζονταν για τη Βιβλιοθήκη της Σχολής. Η πρώτη εκδοτική της παρουσία έγινε με τα βιβλία «Εκείνο το ένα ευρώ» και «Λίνα, για την καρδιά του Φωτεινού», για τα οποία απέσπασε πολύ καλά σχόλια και θαυμάσιες κριτικές. Έχουν επίσης δημοσιευτεί κάποια μικρά αποσπάσματα με τη συνοδεία χριστουγεννιάτικων ευχών στον ιστότοπο «Με αρέσει το βιβλίο αφού» στο link: eareseitobiblioafou.blogspot.gr. Διατηρεί λογαριασμό στο αγγλικό λογοτεχνικό site spillwords (spillwords.com/author/polimiltou) όπου θα βρείτε ποιήματά της μεταφρασμένα από τη συγγραφέα-μεταφράστρια Σοφία Κορωνίδου. Στην ιστοσελίδα αυτή είχε προταθεί τον Ιούλιο του ’18 για συγγραφέας του μήνα. Ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς και σε άλλα λογοτεχνικά site, όπως το Bluefields (bluefields.eu/) και το ιστολόγιο του Χρήστου Παπαχρυσάφη (poetry-road-dream.blogspot.com). Πολλά από αυτά έχουν απαγγελθεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Δημοσιεύει συχνά μικρά διηγήματα, ποιήματα, κριτικές και πεζά κείμενα γενικού ενδιαφέροντος στη σελίδα της στο facebook, στο link: facebook.com/PoliMiltou, όπως και στο προσωπικό της blog, στο link: polimiltou.weebly.com. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της συντακτικής ομάδας του silverybooks στο facebook (facebook.com/groups/770924186572027/) και του ομώνυμου blog (silverybooks.blogspot.com). Επιπλέον, είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη και της ιστοσελίδας πολιτισμού και τεχνών pearls n’ roses (pearls-n-roses.blogspot.com/) και της ομώνυμης σελίδας στο facebook (Pearls-nroses-330958610888573). Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της «Κομμάτια Ζωής».

Οπισθόφυλλο

Το αυτοτελές μυθιστόρημα “Σε περίμενα…” είναι η επανέκδοση με νέο εξώφυλλο και επιμέλεια του βιβλίου “Λίνα” της συγγραφέως. Γεννήθηκε για να ξαφνιάζει! Είναι ο μοναδικός γιος μιας οικογένειας Ελλήνων μεγιστάνων μεταναστών. Ανεπιθύμητο παιδί για τη μάνα. Γεννιέται με την επιμονή του πατέρα, μεγαλώνει στα χέρια μιας ρωσίδας νταντάς

και κάτω από την επίβλεψη και τη στοργή ενός νεαρού έλληνα ιερομόναχου. Ο ξαφνικός θάνατος των γονιών του στα δεκαοχτώ του χρόνια τον προσγειώνει απότομα σε μια πραγματικότητα καθόλου ρόδινη. Η εταιρεία του πατέρα του βρίσκεται καταχρεωμένη, το σπίτι μισόχτιστο, εκείνος μαθημένος να τα έχει όλα. Η ζωή του έχει ανατραπεί, τον αναγκάζει να ωριμάσει μέσα σε μια μέρα. Είναι παιδί θαύμα! Με την ευφυΐα, την οργανωτικότητα και την ωριμότητα που τον διακρίνουν, γίνεται γρήγορα αγαπητός και σεβαστός, αποκτά φήμη, επιβάλλεται! Μέσα σε λίγους μήνες καταφέρνει και γίνεται ένας από τους πιο πλούσιους της γης! Η ωραιότητα του προσώπου του εκτυφλωτική, η μορφή του μαγνητίζει, οι κοπέλες τρελαίνονται στη θωριά του, θαυμαστές καλλονές αγωνίζονται να τον κατακτήσουν, τον διεκδικούν με μανία! Όμως το ελκυστικό αγόρι αναζητά εκείνη που θα τον αγαπήσει πραγματικά. Θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί αληθινά και για πάντα! Ο Αναστάσης Φωτεινός θέλει να δώσει την καρδιά του ελεύθερα, αβίαστα και ολοκληρωτικά. Εκεί που ο ίδιος επιθυμεί, εκεί που θα αξίζει! Όλα τα άλλα τα έχει! Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκτήσει ‘εκείνη’… Το “σ’ αγαπώ” θα ειπωθεί μόνο, όταν θα τα έχει καταφέρει…

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας