Μέσα από τη στήλη «Ερωτοαποκρίσεις με τη Μάρα» ξεκινώ ένα ταξίδι γνωριμίας χωρίς κάποιον ειδικό προορισμό. Με μεγάλη μου χαρά, θέλω αυτή η στήλη, να φιλοξενεί ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας, χρώματος, επαγγέλματος και προσωπικών πιστεύω. Ανθρώπους ατόφιους που νιώθουν ότι έχουν αυτό το κάτι για να μεταδώσουν στους υπόλοιπους μέσα από τις απαντήσεις τους. Οι ερωτήσεις δε θα είναι πάντα οι ίδιες αλλά ανάλογα με τον εκάστοτε άνθρωπο που θα συναντώ στην πορεία μου.
Συνοδοιπόρος μου στο σημερινό ταξίδι, η τρίτη διαχειρίστρια του pearls n’ roses, Πόλυ Μίλτου. Ένας χαρισματικός άνθρωπος που όταν αρχίσει να μιλάει εύχεσαι να μη σταματήσει. Γιατί όσα λέει, σε κάνουν να σκέφτεσαι πολύ βαθιά. Ένας άνθρωπος από κείνους που θα πούμε… «Χάρηκα πραγματικά για τη γνωριμία».
ΠΟΛΥ ΜΙΛΤΟΥ
Μια πολυγραφότατη Λογοτέχνης- Ποιήτρια-Εκπαιδευτικός και Ζωγράφος, από τα όμορφα Ζαγόρια της Ηπείρου.
Πού πάνε τα όνειρα κάθε φορά που μας τα γκρεμίζουν οι άνθρωποι και οι ανατροπές της ζωής;
Ρωτάτε έναν άνθρωπο που επέζησε μέσα σε τραγικά χαλάσματα ονείρων. Και που, δυστυχώς, τα περισσότερα τα γκρέμισαν με σκληρότητα και αναισθησία κάποιοι τάχα πολύ… «δικοί μου». «Και πάντα για… το καλό μου…(!)».
Προσωπικά, είμαι άτομο που τα πάντα τα ζω και τα νιώθω έντονα, βαθιά μέσα μου. Έτσι, για μένα τα όνειρά μου ήταν και είναι κομμάτι της ίδιας μου της ψυχής. Και πιστεύω πως για όλους έτσι λειτουργούν τα όνειρα.
Τα όνειρα ενός ανθρώπου δεν πρέπει να συνδέονται με τις επιθυμίες. Επειδή μέσα σε αυτά είναι ο ίδιος ο εαυτός μας κεντρικός ήρωας της ιστορίας που επιθυμεί να ξετυλιχθεί θετικά στο άμεσο ή απώτερο μέλλον. Σίγουρα, όλοι ξέρουμε πως συχνά δεν πραγματοποιούνται ή αλλάζουν στην πορεία τους. Έτσι είναι η ζωή. Όμως, αν στα γκρεμίζουν οι άλλοι, επειδή χτίζουν δικά τους όνειρα πάνω στη δική σου ύπαρξη, αυτό θεωρώ πως είναι μια μορφή σκληρότατης βίας που έχει επιπτώσεις βαριές ίσως και ολέθριες στην ψυχολογία και ίσως και στην πορεία κάποιου. Και που δυστυχώς, όλη αυτή τη βία και την καταστροφή της ευτυχίας σου έχουν το θράσος και τη βαφτίζουν «αγάπη» ακόμα και οι γονείς πολλές φορές. Γονείς, που επειδή κάποιος γκρέμισε τα δικά τους όνειρα, προσπαθούν να τα δουν πραγματοποιημένα στα παιδιά τους. Και το απαιτούν κιόλας με πολλούς τρόπους. Τραγικό. Γιατί, ενώ δεν το θέλουν, δημιουργούν μια ατέλειωτη δυστυχία γύρω τους και πλήθος ανικανοποίητων ατόμων με ό,τι μπορεί αν σημαίνει αυτό.
Η συγγραφή ήταν και είναι η δική μου διέξοδος, ο δικός μου τρόπος να ονειρεύομαι ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και παρεμβάσεις ξένων. Εκεί έκρυβα όσα δεν ήθελα να μιανθούν από την ασταμάτητη ψυχολογική βία που δεχόμουν χρόνια ολόκληρα.
Κάποτε, σταμάτησα για αρκετά μεγάλο διάστημα τη συγγραφή. Για κάποιους λάθος λόγους. Αυτοκτονούσα ψυχικά νομίζοντας πως έτσι θα με άφηναν επιτέλους ήσυχη.
Λάθος, φυσικά, που το κατάλαβα πολύ αργότερα. Όποιος ικανοποιεί το εγώ του πάνω σου, ποτέ δε χορταίνει να απολαμβάνει τη δυστυχία σου σαν δική του νίκη.
Ώσπου, ενώ κόντευα να πνιγώ στην απόγνωση, ξανάρχισα να γράφω. Έτσι ελευθερώθηκα. Ξανάρχισα να αισθάνομαι πως είχα δική μου ζωή. Και αυτή τη φορά δεν ξανάβαλα κανενός άλλου τα όνειρα οδηγό της ζωής μου. Όποιος κι αν είναι αυτός.
Το δικό μου συμπέρασμα; Όσο κι αν γκρεμιστούν και αν δεν πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας, δεν πρέπει να αφήσουμε τη λήθη να τα αρπάξει από εμάς. Και προπαντός, ποτέ μα ποτέ να μη δεχτούμε κάποιους άλλους να παρεμβαίνουν σε όσα ζει η ψυχή μας στα δικά της όνειρα. Γιατί, η ουσία τους είμαστε εμείς.
Τα όνειρα δε φεύγουν. Απλά μεταλλάσσονται, ωριμάζουν, προχωρούν μαζί μας. Και συγχωνεύονται στη ζωή μας. Ακόμα κι η πίκρα για την καταστροφή τους. Όλα αυτά χτίζουν αυτό που είμαστε. Και ο καθένας μας πρέπει να βρει τον τρόπο να εκφράζεται και να ανανεώνεται συνεχώς με νέα όνειρα, για να νιώθει το μέσα του ζωντανό και ακέραιο. Έτσι το νιώθω.
Απώλεια, ερημιά, πόνος, φόβος και απόγνωση. Αναμνήσεις και συναισθήματα που σας συντρόφευσαν στα παιδικά σας χρόνια. Πως μπορεί ένας άνθρωπος που πέρασε τόσες καταστάσεις, να συνεχίζει να διατηρεί ένα παιδικό χαμόγελο και μια καθάρια κι αστραφτερή ματιά σαν τη δική σας;
Όχι μόνο η παιδική μου ηλικία. Όλη μου η ζωή είναι έτσι. Συντρίμμια… Μου λένε συνήθως, ξέχασέ τα. Θα το ήθελα πολύ να ξεχάσω, αλλά ανακάλυψα ότι δε γίνεται, γιατί τότε θα πρέπει να ξεχάσω τελείως ότι έζησα.
Κάποτε, στην πιο σκοτεινή μου στιγμή της εφηβείας, αντιμετώπισα ένα δίλημμα. Να μισήσω πολύ και να εκδικηθώ ή να συγχωρήσω και να αγαπήσω πολύ. Το πρώτο ήταν εύκολο. Αλλά, ήταν αυτό που με κερνούσαν οι μεγάλοι. Δολοπλοκίες, πονηριές, ψευτιά, υποκρισία, σκέψεις γεμάτες δηλητήριο και μόνο άχαρα αγέλαστα πρόσωπα, βλέμματα κακίας, διαστροφή και μιζέρια. Δυστυχία.
Αισθάνθηκα πως ήμουν ήδη δυστυχισμένη και δε θα ήθελα να γίνω περισσότερο. Δεν ήθελα να τους μοιάσω ποτέ! Σε κανέναν τους. Και όσοι έκαναν τους καλούς και τάχα τους ανθρώπους του Θεού, έβλεπα πάλι πως κάπου είχαν μπολιαστεί με ένα είδος πονηριάς ή με τη βία. Έκαναν το καλό, για να μπορούν να κουμαντάρουν ξένες ψυχές που θεωρούσαν «χαμένες», συγκρίνοντάς τες με τον «αψεγάδιαστο» εαυτό τους. Φρικτό.
Έτσι, διάλεξα ενσυνείδητα να μείνω έξω από τον κόσμο των ενηλίκων. Προσωπικά, αγαπώ την ελεύθερη σκέψη και την παιδικότητα της καρδιάς. Δεν ξέρω πόσο το κατάφερα, αλλά στα συναισθήματα προτιμώ να είμαι καθαρή και αληθινή σαν ένα βρέφος. Προτιμώ να κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους με ειλικρίνεια και νιώθω καλά με τον εαυτό μου ότι δεν πλησίασα ποτέ κανέναν για να τον κοροϊδέψω. Επιλογή ζωής.
Όσο για το χαμόγελο, μου είπαν πως έτσι γεννήθηκα. Πως ήμουν ένα μωρό γελαστό. Γύρω μου θέριζε ο θάνατος τους αγαπημένους μου κι εμένα ο Θεός μου χάριζε ένα μεγάλο δώρο για να αντέξω. Δώρο είναι. Χαμογελάω και πολλοί νομίζουν πως είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος. Χαμογελάω αυθόρμητα. Χαμογελώ επειδή μου αρέσουν οι άνθρωποι, θέλω να είναι ευτυχισμένοι όλοι γύρω μου και υποφέρω που παρατηρώ μια θλίψη και κουρασμένες ψυχές παντού. Χαμογελώ με καλή διάθεση. Και ξέρετε… έχω ζήσει ιστορίες συγκινητικές που ένα χαμόγελο έκανε θαύματα. Ο κόσμος υποφέρει. Και ο Θεός μου έδωσε ένα δώρο, με το οποίο Εκείνος δείχνει τη στοργή Του στη γη. Τον ευχαριστώ! Τι άλλο να πω…
Τι θα ήταν αυτό που θα σας χαλούσε ένα όμορφο πρωινό ξύπνημα;
Μέρες που δεν κατάφερα να βρω ουρανό, που δεν κατάφερα να σβήσω μέσα μου τα ίχνη της κακίας που με είχαν κεράσει την προηγούμενη μέρα, μέρες γεμάτες σκέψεις από απειλές και αδικίες εναντίον μου, ήταν καταστροφικές. Το να ξέρεις πως είσαι υποχρεωμένος να συναντήσεις πονηρούς και κακούς, που φανερά και κρυφά σχεδιάζουν την καταστροφή σου … Αυτό ήταν μια αιτία να μη χαμογελώ πάντα.
Και όταν δεν καταφέρω να χαμογελάσω αμέσως με το που ξυπνάω, η μέρα μου χαλάει.
Ενίοτε λέμε τη φράση «Δεν πειράζει!», όταν μας απογοητεύουν άνθρωποι που δεν περιμέναμε. Τελικά κυρία Μίλτου; Πειράζει ή δεν πειράζει;
Λοιπόν, εμένα αυτή η φράση μου την έδινε πάντα στα νεύρα. Αψυχολόγητη τελείως. Πώς δεν πειράζει; Φυσικά και πειράζει που σου έλεγα αλήθεια, φίλε, και με έπηξες στα ψέματα. Πειράζει που ενώ σε βοήθησα και με θυσίες, με πρόδωσες πολλάκις και παρακαλούσες να με καταστρέψουν. Πειράζει που σε θεωρούσα δικό μου άνθρωπο και έμαθα ότι είχες καθημερινή σου ενασχόληση να σχολιάζεις αδιάντροπα εδώ κι εκεί όσα σου εμπιστεύτηκα από προσωπικά μου θέματα και να ειρωνεύεσαι τις πληγές μου. Πειράζει που σε αγάπησα πολύ και σε θαύμαζα και σε καμάρωνα και σε στήριξα και αποδείχτηκε ότι με «έθαβες» παντού με τρόπο, ώστε να απομακρύνεις ανθρώπους από κοντά μου, για να μη με βοηθήσει κανείς στη δική μου ανάγκη. Πειράζει που σε θεώρησα άνθρωπο δικό μου και σου άνοιξα την ψυχή και μετά ανακάλυψα πως μάζευες πληροφορίες, ώστε να ξέρεις πώς θα με χειριστείς καλύτερα και πού θα με χτυπήσεις να πονάω περισσότερο. (Το ότι αναφέρομαι στο β’ πρόσωπο δεν είναι για σας φυσικά, αλλά για τον κάθε «φίλο».)
Ναι, πειράζει… Και πειράζει και πολύ, γιατί όλα αυτά μου έχουν συμβεί και όσο ανακαλύπτω πόσο λίγοι είναι τελικά οι αληθινοί γύρω μου τόσο και πιο πολύ με πειράζει. Παρόλα αυτά, εγώ δε θα αλλάξω για κανέναν. Απλά, όταν με προδώσουν, έφυγαν για πάντα! Δεν τους ξαναδέχομαι πίσω… Επειδή… με πειράζει!
Ποια είναι η σχέση σας με τα παιδιά;
Όταν ήμουν φοιτήτρια, περπατούσα στον δρόμο με μια άλλη κοπέλα που μέναμε μαζί, φοιτήτρια του Μαθηματικού. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη εκείνη τη μέρα. Μου είχαν φερθεί άσχημα, είχα αδικηθεί, είχα πλαντάξει στο
κλάμα και η φίλη μου με πήρε για μια βόλτα. Άδικος κόπος. Η διάθεσή μου ήταν βαριά και είχα κάτι μούτρα κατεβασμένα ως κάτω. Ώσπου, ξαφνικά, βρέθηκε να περπατά δίπλα μας μια μαμά με ένα καροτσάκι. Η φίλη μου φώναξε ξαφνικά: «Κοίτα, ένα μωρό! Κοίτα!»
Αυτό ήταν! Μου έφυγαν όλα. Κοίταξα το μωράκι, χαμογέλασα πλατιά και ξανάγινα άνθρωπος… Η φίλη μου είχε βρει το «κουμπί μου», που λένε. Τίποτα δεν ήταν δυνατό να με καταφέρει να γαληνέψω και να ξαναχαμογελάσω , εκτός από ένα παιδί.
Τα παιδιά είναι ένα κομμάτι του παραδείσου για μένα. Τα πιο μαγευτικά τα πιο υπέροχα πλάσματα. Ο ουρανός μου. Η αγάπη του Θεού στη γη. Μαζί τους είμαι όσο ελεύθερη θέλω, όσο αληθινή θέλω, όσο καθαρή θέλω. Είμαι μια άλλη μάνα για αυτά και το νιώθουν. Θα με ακούτε να φωνάζω στα διαλείμματα «βάλε ζακέτα», «πάρε να φας πρωινό»… Μάνα. Για πάντα. Μια μάνα που κάποτε δε θα της δώσουν ούτε ένα ποτήρι νερό, αλλά θα καμαρώνει σαν χαζό παγώνι και θα τα χαίρεται για όσα θα καταφέρουν στη ζωή τους. Το κάθε παιδί που θα ονομαστεί «δικό μου», θα το έχω στην καρδιά μου για πάντα. Το Κάθε παιδί είναι ένας ολόκληρος κόσμος, μια ευτυχία μεγάλη για μένα… Και το νιώθουν.
Πείτε μου ένα περιστατικό που σας έκανε να γελάσετε και να δακρύσετε από συγκίνηση ταυτόχρονα μέσα στην τάξη;
Είναι πολλά… Τι να πρωτοπώ για τα θαυμαστά παιδάκια μου… Αλλά, θυμάμαι έντονα όταν κάποτε μαζεύαμε πράγματα για κάποιους που είχαν ανάγκη και το πιο φτωχό μας παιδί, που ζούσε με την οικογένειά της σε χαλάσματα και με βοήθειες, έφερε κι αυτό ένα πακέτο κριθαράκι. Εκείνο το πακέτο, ήταν ο θησαυρός όλης τους της οικογένειας που πεινούσε φοβερά και το ξέραμε. Τα άλλα παιδιά με κοίταξαν με νόημα, σιωπηλά, και απλά… το βάλαμε μαζί με τα υπόλοιπα στις τσαντούλες που τακτοποιούσαμε. Τι χαρά πήρε το κοριτσάκι μου! Έλαμπε ολόκληρο που μπορούσε να βοηθήσει κι εκείνη!
Το βιβλίο «Σε περίμενα» είναι το πρώτο της σειράς «Ο κόσμος των Φωτεινών» από τις εκδόσεις Ελκυστής. Αγαπήθηκε από ένα ιδιαίτερο και ευρύ κοινό, στου οποίου την ψυχή μίλησε όπως μίλησε και στη δική μου καθώς το διάβαζα. Ποια θα ήταν τα όνειρα και οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη σειρά;
Το πρώτο που επιθυμώ είναι να καταφέρω να τα εκδώσω. Τα έχω γράψει και περιμένουν χρόνια στο συρτάρι. Αλλά, το θέμα έκδοση είναι το μεγαλύτερο αγκάθι στην Ελλάδα για έναν συγγραφέα.
Ελπίζω να βρω τρόπο και να συνεχίσω τη σειρά που έχει πολλά να πει. Και ονειρεύομαι να αγαπηθούν από αναγνώστες με ελεύθερη σκέψη χωρίς ρατσισμό, που δεν κοιτάζουν τι φοράς ή τι ζωή διάλεξες ούτε αν είσαι όνομα πολυδιαφημισμένο, αλλά τι γράφεις…
Ένας εκδοτικός οίκος είναι το λογοτεχνικό σπίτι κάθε συγγραφέα και ο εκδότης του, ο οικοδεσπότης που φιλοξενεί τους καλεσμένους του. Ποια θα ήταν η ιδανική στέγη για σας και ποιος ο ιδανικός οικοδεσπότης;
Ας μη γελιόμαστε. Όταν το κριτήριο είναι το εμπόριο και όχι η προώθηση των καλών βιβλίων, τίποτα δεν είναι ιδανικό.
Ο εκδότης είναι πάντα ένας έμπορας και κοιτάζει το συμφέρον της εταιρείας του. Και πρέπει να το κοιτάξει, αλλιώς δε θα μπορέσει να σταθεί σαν επιχείρηση. Φυσικό είναι.
Πέρα από αυτό όμως, θα επιθυμούσα να νιώσω και έναν σεβασμό για το ότι ο κάθε συγγραφέας που εμπιστεύεται το έργο του κάπου, έχει κάνει κατάθεση της ίδιας του της ψυχής εκεί μέσα. Έχει πονέσει, έχει ονειρευτεί, έχει ματώσει και ίσως να έχει φτάσει και στην πιο μεγάλη απόγνωση πριν αποφασίσει να γράψει αυτά που νιώθει και πριν αποφασίσει να παραδώσει το πόνημά του σε ξένα χέρια. Και φυσικά, έχει δικαιώματα στο έργο του. Και όχι μόνο στα λόγια. Εκτός που τις περισσότερες φορές έχει πληρώσει για να εκδοθεί το βιβλίο του, αλλά κι αν δεν έχει γίνει αυτό, πάλι το δίκιο είναι να κερδίσει και ο συγγραφέας από τη δική του εργασία ημερών, μηνών και χρόνων…
Επίσης, πρέπει να τον σέβονται στην εκδοτική, γιατί αυτός είναι ο δημιουργός του βιβλίου με το οποίο η εκδοτική κερδίζει. Να εκτιμούν που τους εμπιστεύτηκε. Να κάνουν όσα υποσχέθηκαν και όσα συμφωνήθηκαν σε συμβόλαια χωρίς φτηνές δικαιολογίες και χωρίς πονηριές. Να υπάρχει απόλυτη εντιμότητα και ειλικρίνεια και από τις δυο πλευρές.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Ε, τότε, υπάρχει και ιδανική εκδοτική. Και αυτός ο εκδότης θα είναι ο πιο σεβαστός και αναγνωρισμένος από όλους. Το όνειρο κάθε συγγραφέα
Συνεντεύξεις, βραβεία, έπαινοι, διακρίσεις, καταξίωση. Πόσο σημασία έχουν όλα αυτά για σας;
Συνεντεύξεις έχω δώσει. Μου ζητήθηκε πρώτα από την κυρία Παπατσιφλικιώτη, την οποία ευγνωμονώ που με πρόσεξε πριν με μάθει ο κόσμος. Και από τον κύριο Θεοφάνους. Μετά έδωσα και άλλες και σε άλλους αξιόλογους ανθρώπους και τους ευγνωμονώ όλους.
Η συνέντευξη για μένα είναι κάτι σαν συνέχεια της συγγραφής. Είναι μια συζήτηση με όσους ενδιαφέρονται για τη λογοτεχνία. Γνωρίζεσαι με τον κόσμο και ακούγεται και το έργο σου από όσους, ίσως, να μην άκουγαν ποτέ για αυτό. Ειλικρινά, ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους όσους με σκέφτηκαν και εσάς που μου δίνετε αυτή την ευκαιρία.
Τώρα, για τα βραβεία κλπ., αυτά είναι για άλλους. Δεν έχω στείλει έργο μου πουθενά σε διαγωνισμούς. Ίσως δε νιώθω έτοιμη. Δε θεωρώ πως έχω γράψει κάτι τόσο μεγάλο που να βραβευτεί, να ξεχωρίσει και να διακριθεί. Υπάρχουν πολλές δυνατές πένες εκεί έξω που θαυμάζω και δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί τους ούτε στο ελάχιστο. Θα ήταν θράσος. Προσωπικά, γράφω απλά όσα σκέφτομαι, όσα ονειρεύτηκα, όσα έχω ζήσει και όσα με έκαναν να αισθανθώ κάτι. Είναι μια κατάθεση ψυχής. Τίποτα άλλο. Θαυμάζω όσους παίρνουν βραβεία ή διακρίνονται και ακούγονται και πανηγυρίζω πάντα τη χαρά τους. Μακάρι να έχουμε πολλούς τόσο σπουδαίους.
Άφησα τελευταία τη λέξη «καταξίωση». Ναι, είναι κάτι που όλοι το θέλουμε. Για οτιδήποτε κάνουμε. Επειδή αξίζει κάθε προσπάθεια. Αξίζει κάθε αγωνία και δάκρυ για όσα κατάφερε κάποιος. Και πρέπει να το προσέξουμε όταν ανεβάζουμε ή κατεβάζουμε με ελαφριά συνείδηση χωρίς σεβασμό και σχολιάζουμε, μερικές φορές ειρωνικά ή χυδαία, τα έργα κάποιου άλλου. Αν ρωτήσει καθένας μας τον εαυτό του, όλοι επιθυμούμε την καταξίωση. Πόσο μάλλον ένας λογοτέχνης ή καλλιτέχνης που με περισσότερη ευαισθησία εκθέτει δημόσια την ίδια την ψυχούλα του, θέλοντας να πει κάτι.
Την καταξίωση κι εγώ τη θέλω. Με την έννοια να μην κρύβονται τα βιβλία μου στα σκοτάδια από τους βιβλιοπώλες, να μην περιφρονούμαι σαν κατώτερη επειδή φοράω κάτι διαφορετικό, να μην αντιμετωπίζομαι με ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Καταξίωση για μένα δεν είναι να με διαβάσουν όσοι δε θέλουν. Αλλά, όσοι πάρουν το βιβλίο να το διαβάσουν χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να ψάχνουν άδικα «πού έχω κρύψει το κήρυγμα». Θέλω να καταξιωθώ ως λογοτέχνης και όχι ως ρούχο. Αυτό προϋποθέτει πολιτισμό και ανοιχτά μυαλά. Αν σας πω ότι έχω χαρίσει βιβλία μου σε κανά δυο φίλες ψυχές και… δεν τα άνοιξαν καθόλου λόγω του ότι τα έγραψε Μοναχή; Ναι, την καταξίωση και την επιθυμώ και την εύχομαι, μήπως και προσπεράσω την κακομοιριά πολλών και νιώσω δικαιωμένη.
Συνάντησα στο δρόμο μου αρκετούς ομότεχνούς σας, που γράφοντας ένα βιβλίο, θεώρησαν τον εαυτό τους το επίκεντρο του κόσμου. Τι θα τους απαντούσατε;
Θεωρώ πως είναι ανθρώπινο συναίσθημα η επιθυμία της αναγνώρισης του έργου μας. Ειδικά όταν εκθέσεις κάτι που το έκανες με την ψυχή σου, θες να σου πουν ότι άρεσε και περιμένεις με αγωνία να ακούσεις την αλήθεια και σε ό,τι ήταν αρνητικό. Κάπου αισθάνεσαι ευτυχής που κατάφερες να συγκινήσεις άγνωστους ανθρώπους με όσα σε συγκίνησαν και να ταυτιστούν ξένες ψυχές με τη δική σου. Είναι συγκλονιστικό να σου λένε πως κάπου βρήκαν τον εαυτό τους μέσα σε δικές σου εμπειρίες… Και ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστό, μοναδικό και ανεπανάληπτο ον είναι η μαγευτική αλήθεια για όλους.
Αλλά πάντα οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές στην ανθρώπινη ψυχή. Όταν το να νιώθεις ξεχωριστός, σε κάνει να ξεχνάς ότι το ίδιο ξεχωριστός είναι και ο κάθε άλλος απέναντί σου, αν ξεχνάς ότι αξίζεις, όπως το ίδιο αξίζει και ο άλλος… εκεί είναι ο κίνδυνος.
Να αισθάνεσαι επίκεντρο του κόσμου σου, γιατί είσαι, αλλά συγχρόνως να αποδίδεις την ίδια ακριβώς τιμή και στον άλλο, όποιος κι αν είναι, επειδή και εκείνος είναι ένα επίκεντρο ξεχωριστό για τον δικό του εαυτό, τα δικά του όνειρα, τις δικές του προσπάθειες και τον δικό του κόσμο. Δική μου άποψη…
«Κομμάτια ζωής» επίσης από τις εκδόσεις Ελκυστής. Μέσα από αυτά τα μικρά και αυτοτελή διηγήματα, εσείς μας ξανασυστήνετε με την ίδια τη ζωή και τις πραγματικές αλήθειες που κρύβει μέσα της. Πως νιώσατε κρατώντας το συγκεκριμένο βιβλίο στα χέρια σας για πρώτη φορά;
Η αλήθεια είναι πως δεν εκδόθηκε πρώτη φορά. Είχε εκδοθεί ξανά από άλλη εκδοτική με άλλον τίτλο και λιγότερα διηγήματα. Απλά μπορώ να πω πως όταν το εμπλούτισα με τις ιστορίες που δεν είχα τολμήσει να πω παλιότερα, αισθάνθηκα πως επιτέλους όσα ήθελα να πω, τα είπα. Είναι αρκετά σκληρό βιβλίο, γιατί λέει αλήθειες. Και η αλήθεια πολλές φορές πονάει. Για όσους το αγοράσουν, συνιστώ έναν δυνατό καφέ.
Εκτός από τη συγγραφή και την ποίηση, πού αλλού αναζητάτε την ευτυχία;
Η λέξη ευτυχία σημαίνει καλή τύχη, ξέρετε… Κάτι που, από τότε που ξημερώθηκα στον κόσμο μας χωρίς αγκαλιά μάνας και προστασία πατέρα, μου το αρνήθηκε αυτομάτως και διαπαντός η ζωή. Επίσης, πώς μπορώ να νιώθω ευτυχισμένη όταν υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι γύρω μας; Θα προτιμούσα τη λέξη χαρά. Χαρούμενη νιώθω ιδιαίτερα όταν βρίσκομαι με τα παιδιά, με καλούς αληθινούς φίλους, με τα ζωάκια μου και με όλα τα απλά πράγματα. Κάθε ήσυχη μέρα που σπάνια δε μου έχει συμβεί κάτι αποκαρδιωτικό, τη μαζεύω μέσα μου σαν παρακαταθήκη χαράς. Προτιμώ πάντα τις ηλιόλουστες.
Ποιο λογοτεχνικό είδος σας εκφράζει;
Ο πεζός λόγος. Ακόμα και τα έμμετρα τύπου ποιήματα που γράφω, σπάνια έχουν κλασική μορφή με στίχους και ομοιοκαταληξία. Γράφω πεζογραφήματα. Μου αρέσει το μυθιστόρημα και τα παραμύθια.
Πως νιώσατε την πρώτη φορά που κάνατε κλικ στη λέξη «δημοσίευση» και αποκαλύψατε το πραγματικό σας πρόσωπο;
Δικαίωση και έκπληξη και δισταγμός.
Δικαίωση, επειδή το αποφάσισα μετά από αγανάκτηση που ένιωσα, όταν κάποιος που είχε σχέση με την προώθηση των βιβλίων μου, με είχε προσβάλει σαν συγγραφέα λόγω της ανωνυμίας. Είχε προσβάλει τη νοημοσύνη και την ανοχή μου, θεωρώντας πως μπορούσε να με κοροϊδέψει και να εκμεταλλευτεί το γεγονός εις όφελός του και εις βάρος μου.
Έκπληξη, επειδή φανερώνοντας ότι είμαι Μοναχή, περίμενα να αποχωρήσουν όλοι οι σπουδαίοι φίλοι, συγγραφείς και μη, που με είχαν τιμήσει ως τότε με τη φιλία τους. Αλλά συνέβη το εντελώς αντίθετο, που με συγκίνησε. Οι σπουδαίοι, τελικά, είναι σπουδαίοι επειδή δεν έχουν μικρότητες και ρατσιστικά κριτήρια. Πήρα μηνύματα σπουδαία τότε, σχόλια φανερά και κρυφά και πολλή συμπαράσταση. Και με πλησίασαν και με εμπιστεύτηκαν και άλλοι που δεν περίμενα να το κάνουν. Κάθε ιδεολογίας και αυτό μου άρεσε, επειδή μας συνδέει έκτοτε μια δυνατή φιλία με σεβασμό και ευγένεια.
Δισταγμός, επειδή αυτό που ήθελα να αποφύγω ακολούθησε ως αναγκαίο κακό. Άρχισαν να μπαίνουν στον χώρο μου φανατικοί κάθε είδους. Κουράστηκα να διώχνω και να μπλοκάρω και να βάζω αναρτήσεις όπου να εξηγώ ότι οι σελίδες μου δεν είναι θρησκευτικές, αλλά λογοτεχνικές. Βαρέθηκα να υπομένω ξεσπάσματα θρησκευτικής κακίας και αντιπάθειας προς όλους όσους δεν ήταν «πιστοί». Βαρέθηκα να σβήνω σχόλια προσπάθειας εκμετάλλευσης του δικού μου χώρου για… έμμεση, κακότεχνη και αψυχολόγητη «κατήχηση» των φίλων μου από αυτούς.
Τώρα, είμαστε σε ένα καλό σημείο. Όσοι έμειναν, είναι αυτοί που σέβονται όλους.
Η ζωή σας με όσα περάσατε, θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα. Ποιον τίτλο θα του δίνατε και αν γράφατε το τέλος στη σελίδα του, με ποια φράση θα το ολοκληρώνατε;
Το έχω ξεκινήσει σαν προσπάθεια, αλλά υποφέρω σε κάθε ενθύμηση και κάθε λέξη και κάπου σταμάτησα. Ο τίτλος έχει σχέση με τη βία. Γιατί πιο πολύ επιθυμώ να φανερώσω πόση βία ύπουλη, κρυφή και μεταμφιεσμένη σε κακέκτυπο αγάπης δέχεται ένα παιδί που του λείπουν οι φυσικοί προστάτες. Θέλω να αναδείξω πως αυτό ακριβώς μπορεί να συμβαίνει και σε πολλά άλλα παιδιά και αρρωσταίνει τον κόσμο μας και δεν το καταλαβαίνουμε. Το ότι μεγαλώνουμε με διαπαιδαγώγηση γεμάτη βία και τη διαιωνίζουμε, ενώ συγχρόνως διατυμπανίζουμε ότι είμαστε αντίθετοι με τέτοιες συμπεριφορές. Η κρυμμένη βία που δεν τιμωρείται από κανέναν νόμο, αυτή η απειλή της ισορροπίας μας... Πώς θα τελείωνα; Δεν ξέρω, ειλικρινά… Ίσως να άφηνα στο τέλος ένα παράπονο για όσα βασανιστήρια σκέφτηκαν ή μου έκαναν με ελαφριά καρδιά, άνθρωποι που την ίδια στιγμή διακήρυτταν την αγάπη, τη φιλία, την ειλικρίνεια, την κατανόηση, την… παιδεία, τη θρησκεία… Πίκρα…
«Αγαπητέ μου! Ν' αγαπάς τους ανθρώπους έτσι όπως είναι, είναι αδύνατον. Και όμως, πρέπει. Και γι' αυτό κοίτα να τους φέρεσαι με καλοσύνη, ανόρεχτα, σφίγγοντας την ψυχή σου από τη δυσοσμία και κλείνοντας τα μάτια σου». Ντοστογιέφσκι Φ.
Εσείς τι πιστεύετε γι' αυτό;
Κάπου θα διαφωνήσω με τον μεγάλο Ντοστογιέφσκι, που τον θαυμάζω όσο λίγους. Η καλοσύνη μπορεί να είναι ανόρεκτη, μπορεί να έχει κριτήρια, μπορεί και να γίνεται σαν αγγαρεία. Καλοσύνη μπορεί να έχει για λίγο ακόμα κι ένας πολύ κακός άνθρωπος. Καλοσύνη σημαίνει να έχεις καλή καρδιά, αλλά και καμιά κακία πότε πότε. Η καλοσύνη εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε αδιαφορία ή μίσος. Η αγάπη όμως είναι άλλο πράμα. Η αγάπη είναι το πιο τέλειο συναίσθημα, είναι ο ίδιος ο Θεός. Αν κρίνεις, αν αισθάνεσαι αποτροπιασμό για τη δυσοσμία του άλλου, αν κλείνεις τα μάτια και σφίγγεις την ψυχή για να αγαπήσεις, αυτό δεν είναι αγάπη. Αγάπη με το ζόρι δε γίνεται… Ή αγαπάς ή όχι. Κι όταν αγαπάς, αγαπάς τα πάντα και για πάντα, ακόμα κι αν δεν μπορείς να το δείχνεις φανερά σε όλους λόγω της πονηριάς που υπάρχει σε πολλούς.
Ιεραποστολή στην Αλβανία, η γνωριμία σας με τον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Αναστάσιο που αργότερα σας έκανε μοναχή, το χτίσιμο της σκήτης σας και ολόγυρα παιδικές φωνές. Υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει εκείνη την περίοδο;
Όλα όσα είπατε αφορούν δεκαεφτά χρόνια, που έτρεχα σαν παλαβή να προλάβω όλα όσα έπρεπε να κάνω. Ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ είχα καιρό. Βέβαια, όταν ησυχάζει κανείς πάντα μετανιώνει για όσα έγιναν μισά ή για πολλά που πήγαν… λάθος ή για ό,τι δεν μπόρεσε να γίνει. Αλλά, είμαστε άνθρωποι ατελείς, έτσι κι αλλιώς.
Στον Μοναχισμό, συναντούμε ανθρώπους που εγκαταλείπουν την κοσμική ζωή και αποσύρονται συνήθως σε κάποιο απομονωμένο μέρος, ή σε κάποια μονή. Εσείς, είστε μια μοναχή, ανάμεσα στους κοσμικούς. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Λοιπόν, στην εποχή μας έχουμε βαθύ σκοτάδι για το τι σημαίνει Μοναχισμός, αφού έχουμε άγνοια του Ευαγγελίου, των πατέρων και της όλης ιστορίας του Μοναχισμού. Και εκτός από τους καθαρά ρατσιστές, που μου φέρονται σαν σκουπίδι όπου με συναντούν, πιο πολύ με δυσκολεύουν όσο και αν ακούγεται παράλογο, οι λεγόμενοι… «θρήσκοι».
Από όταν γύρισα Ελλάδα, μου συμβαίνει κάτι πολύ γελοίο. Με πλησιάζουν άνθρωποι που δεν είναι μοναχοί, που απλά διάβασαν ή συζήτησαν κάτι με ιερά πρόσωπα και αρχίζουν να μου κάνουν κήρυγμα για τη ζωή μου. Έμμεσο έλεγχο και αδιακρισία και ασέβεια και προσβολή κατάμουτρα, τα λέω εγώ. Επειδή, αν πράγματι γνώριζαν τα του Θεού, θα ήξεραν καλά ο κάθε άνθρωπος είναι τελείως ελεύθερος για τις επιλογές της ζωής τους, όπως είναι και όσοι ρωτάνε και φιλοσοφούν γύρω από ξένες ζωές που δεν τους αφορούν. Αν ήταν πράγματι άνθρωποι του Θεού, θα γνώριζαν επίσης πως ένας Μοναχός δεν είναι σκορποχώρι ούτε κανένας κακομοίρης ανόητος που περιμένει να τον συμβουλέψει ξαφνικά ένας λαϊκός που βρέθηκε στον δρόμο του, για τη λάθος… ζωή του. Έχει Πνευματικό, έχει γνώσεις, έχει σκεφτεί καλά πριν αποφασίσει για τη ζωή του, το έχει ψάξει καλά, έχει κάνει τις δικές του επιλογές ελεύθερα και με κανόνα τον Νόμο του Θεού και όχι με τη θεωρία του κάθε θείτσου που θέλει κάπου να… ξεσπάσει το θρησκευτικό του ντελίριο.
Επιπλέον, στη δική μου περίπτωση, που τυχαίνει να είμαι και… γυναίκα, με νευριάζει ιδιαίτερα και ο σεξισμός τους.
Γιατί, είμαι γυναίκα (άρα ανόητη;) που «δεν τα ξέρω καλά», οπότε… πρέπει να επέμβουν βίαια και με πείσμα σε εντελώς προσωπικά θέματα, για να μου… εξηγήσουν όσα δεν κατάλαβα πως «πρέπει» να κάνω. Και βέβαια, σε μια παντρεμένη γυναίκα δε θα τολμούσαν ποτέ να φερθούν με τόσο θράσος, όπως θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να φέρονται σε μια Μοναχή. Ούτε σε άνδρα Μοναχό θα φέρονταν έτσι. (Ένα άνδρας Μοναχός είναι πάντα ένας… φωτισμένος Γέροντας που κρέμονται από τα χείλη του και τους κάνει και χάρη που κυκλοφορεί στον κόσμο…(!)) Φυσικά, όταν τους απαντώ με τα λόγια του Χριστού και των Αποστόλων για τον Μοναχισμό ούτε αυτά το δέχονται. Ειρωνεία; Κι όμως! Ή γελάς ή απλά… απομακρύνεσαι. Ο φανατισμένος, ο χαζός, ο ρατσιστής, ο σεξιστής και αυτός που έχει συνηθίσει να ανακατεύεται σε ξένες υποθέσεις λες και είναι δικαίωμά του, δεν ακούνε τίποτα. Σηκώνεις τους ώμους σου και φεύγεις σφυρίζοντας έναν σκοπό.
Και το πιο τραγικό σε μια πολιτισμένη κοινωνία, όπως θέλουμε να λέμε πως ανήκουμε, να συναντάς ανθρώπους που θεωρούν πως τα διαφορετικά ρούχα σου αφαιρούν αυτομάτως τη μόρφωση, τα πτυχία, τα ταλέντα και την αξία σου σαν άνθρωπος ίσια με τους υπόλοιπους. Είναι αστείο που κάποιοι, άγνωστοι πολλές φορές, με ειρωνεύτηκαν έτσι γιατί τους ήρθε, στη μέση του δρόμου. Και μόλις σηκώνω ανάστημα, γίνεται… πανηγύρι. Ξαφνιάζονται που μια Μοναχή διεκδικεί τα δικαίωματά της και απαιτεί να την αντιμετωπίσουν με την ίδια ευγένεια και σεβασμό που δείχνουν σε κάθε άλλη κυρία.
Ειλικρινά, ξαφνιάζομαι που ανάμεσα σε όσους μου φέρθηκαν με προσβλητικό τρόπο ήταν και άνθρωποι που πριν λίγο ή μετά φιλοσοφούσαν για την αντίθεσή τους στον ρατσισμό (!) και μιλούσαν για δικαιοσύνη και ίσια δικαιώματα προς όλους… (Προς όλους, εκτός… από μια Μοναχή!) Ξέρετε, συχνά σκέφτομαι πόσο πρέπει να προσέξουμε να μην είμαστε μόνο μια θεωρία, αλλά όσα λέμε να τα «φοράμε» κιόλας και να γίνονται ζωή μας!...
Υπήρξε ποτέ στιγμή στη ζωή σας να σκεφτείτε έστω και για λίγο, πως το ράσο που φοράτε σάς δημιουργεί εμπόδια; Κι αν ναι, μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να το βγάλετε από πάνω σας;
Να σας πω το τραγικό πως μόνο στην «Ορθόδοξη και Φιλελεύθερη Ελλάδα» είχα και έχω δυσκολίες επειδή είμαι ντυμένη… αλλιώς. Φυσικά, όταν κάνεις μια επιλογή, γνωρίζεις πως κάπου θα έχεις και όρια-εμπόδια. Παράδειγμα, ένας παντρεμένος με παιδιά ξέρει πως δεν επιτρέπεται να τα παρατήσει και να κάνει ό,τι έκανε όταν ήταν τελείως ελεύθερος. Υπάρχουν δεσμεύσεις που για την αγάπη των όσων ανέλαβε να δεσμευτεί μαζί τους, τις δέχτηκε πρόθυμα. Έτσι και ένας Μοναχός. Το σκέφτεται από πριν για χρόνια, δοκιμάζεται και δοκιμάζει τον εαυτό του και μετά αποφασίζει για το ποια ζωή του αρέσει διακαώς να ακολουθήσει. Αν π.χ. αγαπά τη νυχτερινή ζωή, τα πάρτις, τις συνεχόμενες επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι, την πολυκοσμία και το θόρυβο κλπ, καλά είναι να αποφασίσει να μη γίνει Μοναχός. Όσο για εμπόδια στη δημόσια ζωή, στην εργασία και σε τέτοια, όχι, δε μου έτυχε. Μπορεί κάποιοι άσχετοι να πετάνε θεωρίες και λογάκια, αλλά σαν πολίτης ενός κράτους δημοκρατικού έχω τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όλους και κάνω τα πάντα να τα θυμίζω σε όσους τα ξεχνούν, έννοια σας.
Προσωπικά, πιστεύω στην ελευθερία της επιλογής μας. Οπότε, ό,τι επέλεξα και το έκανα πράξη μετά από πολλών χρόνων ελεύθερη και ανεπηρέαστη σκέψη και σε ώριμη ηλικία, το υποστηρίζω. Για μένα το ράσο μου είναι ευτυχία. Σε όσους δεν αρέσει, έχω μόνο μια απάντηση: Ας μην το φορέσουν. Κανείς, όμως, δεν έχει δικαίωμα να μου πει πώς θα ντύνομαι εγώ, τι Θεό θα πιστεύω και το αν θα κάνω ή όχι προσευχή στο σπίτι μου.
Κάποτε οι άνθρωποι φοβούνται, δεν έχουν πια δύναμη, λυγίζουν, παύουν να παλεύουν και στο τέλος δηλώνουν την παραίτησή τους από τη ζωή. Εσείς που περάσατε δια πυρός και σιδήρου, τι θα τους απαντούσατε;
Να λυγίζουν, όταν δεν αντέχουν άλλο να παλεύουν. Να πέφτουν στα πατώματα. Να αφήνονται για λίγο από κάθε προσπάθεια να σταθούν όρθιοι και δυνατοί. Ώσπου να ησυχάσει η ψυχούλα τους. Να μείνουν μακριά από όσους θέλουν να τους κρίνουν ή να τους κατευθύνουν ή να τους κάνουν κήρυγμα σε ώρες απελπισίας. Να αναζητήσουν μια αληθινή φιλία που δε θα τους αρχίσει τις θεωρίες, αλλά θα τους αγκαλιάσει για να κλάψουν εκεί και να ξεσπάσουν όσο θέλουν. Ή, αν δεν επιθυμούν ανθρώπινη προσέγγιση, να μείνουν στην ησυχία τους και να τα ζήσουν όλα χωρίς τύψεις και ενοχές. Να εκφράσουν ανοιχτά και τον πόνο, και την απώλεια και την αποτυχία… όλα. Να λυγίζουν, για να μη σπάσουν. Για να ξεσπάσει ο πόνος και να καταλαγιάσει με σκοπό, μετά από αυτό, να ζουν ακόμα. Για να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Το θέμα είναι να ζήσουν. Γιατί πάντα υπάρχει μια αρχή!
Τι συναίσθημα σας κυριεύει όταν νιώθετε κατά καιρούς, πως η χώρα που γεννηθήκατε σας αντιμετωπίζει σαν ξένη;
Πάντα ήμουν ξένη. Από όταν γεννήθηκα και τους έχασα όλους. Ήμουν και είμαι ξένη για το σπίτι μου, για τα αδέρφια μου, για το χωριό μου, για την Πατρίδα μου. Πικρό συναίσθημα, αλλά τι να γίνει;… Το έχω πάρει απόφαση. Θα είμαι πάντα μια ξένη για όλους! Και συχνά σκέφτομαι πως ίσως έτσι το θέλησε ο Θεός. Για να μη ζει η ψυχή μου μέσα σε περιορισμένα όρια, με τους δικούς μου, αλλά να ανοίγεται με την ίδια αγάπη σε όλη τη γη. Να είναι όλοι δικοί μου χωρίς να ανήκω σε κανέναν… Εκτός από Εκείνον τον Ένα.
Τι δε θα θέλατε να χάσετε ποτέ από τη ζωή σας;
Ποια ερώτηση θα επιθυμούσατε να σας είχαν κάνει και δεν έγινε ουδέποτε σε συνέντευξή σας;
Πότε θα πάψω να είμαι βλάκας και να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους;
Ποτέ! Είναι ανίατη η ασθένειά μου. Οι ειδικοί μου είπαν ότι «δε βρέθηκε ακόμα το φάρμακο για σένα!».
Ποια ευχή κάνατε καθώς αφήνατε πίσω το 2020;
Να πάει και να μη γυρίσει, χαχαχα.
Πέρα από το αστείο αισθάνομαι πως μας χρειαζόταν ένα τέτοιο έτος. Να μας ταπεινώσει. Να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Τι σημαίνει φτώχεια. Τι σημαίνει αβεβαιότητα, τι σημαίνει να είσαι θνητός. Τι σημαίνει να τρέμει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και ότι όλα μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εύχομαι να αναθεωρήσουμε πολλά στραβά και να αλλάξουμε σαν άνθρωποι, για να αλλάξει στο καλύτερο η ζωή μας!
Ελπίζω πιο πολύ και εύχομαι να αντέξουν τα μικρά παιδιά και να βγουν πιο δυνατά και αποφασισμένα να αλλάξουν τον διεστραμμένο μας κόσμο.
"ΜΑΥΡΗ ΑΓΑΠΗ"! Αγαπημένο μου ποίημα! Θα μας το αφιερώσετε;
Η «ΜΑΥΡΗ ΑΓΑΠΗ» είναι ένα ποίημα που αναφέρεται στην αληθινή και καθαρή αγάπη σε όποια της μορφή και έκφραση, που αναδεικνύεται μέσα από την παρεξηγημένη σιωπή της απόλυτης αφοσίωσης. Ναι, φυσικά, το αφιερώνω! Με όλη μου την αγάπη!
(Το φως του αποσπερίτη κι αυτό έσβησε,
η νύχτα τύλιξε τα πάντα με τα πέπλα της σιωπής της,
όμως η γη δε θα απομείνει δίχως φως,
όσο υπάρχει η μαύρη η αγάπη, που ανάβει φαναράκια...)
………………………………………………..
Κουράστηκε, όλη τη μέρα στον καυτό τον ήλιο,
μάζευε από το φως του για τ’ αστέρια του ουρανού.
Όλες τις ώρες περιδιάβαινε λαχανιασμένη,
σε όλα τα μονοπάτια και τα διάσελα, σε όλες τις ρούγες,
ανέβηκε, κατέβηκε πλαγιές, χώθηκε μες στα δάση,
συχνά- πυκνά οι λάσπες και ο βούρκος που της πέταγαν,
τα αστραφτερά τα πέπλα της τα λέρωσαν με ασπλαχνία,
τα αγκάθια και τα βάτα τα πυκνά και των εχθρών παγίδες,
τον πιο καλό χιτώνα της τον έσκισαν, τον έκαναν κουρέλι.
Ακόμα και στα βάθη του ωκεανού χρειάστηκε,
για να βουτήξει ως τον πάτο του τον άπατο,
να βρει μαργαριτάρια και κοράλλια σπάνια, ψυχές αδικημένες.
Την έπνιξαν τα δόλια τα νερά, μπερδεύτηκε στους ύφαλους,
τα κύματα την πέταξαν πάνω στα βράχια με κακία.
Τώρα, μαζεύτηκε στο ένα κομμάτι γης που της αναλογεί,
γιατί είναι η ώρα της ξεκούρασης των άλλων.
Μα δεν υπάρχει για αυτήν σταθμός της ανακούφισης,
είναι η ώρα που ετοιμάζεται να ανάψει στύλους, φαναράκια,
πρέπει η γαλήνη να περάσει μες στα όνειρα των γηγενών,
πρέπει οι ψυχές τους να ανανεωθούν και πάλι.
Μαύρο κι ολόμαυρο το ρούχο της, δε φαίνεται στη σκοτεινιά,
οι πιο πολλοί που θα τη δουν, θα νιώσουν εχθρικά απέναντί της.
Ποια είσαι, κόρη, που πηγαίνεις κόντρα στην παράδοση;
Γιατί γέρνεις σκυμμένη, σκεφτική και δακρυσμένη;
Γιατί η σιωπή σου ακούγεται εκκωφαντική στον κόσμο;
Γιατί ντύνεσαι μαύρα; Θλίψη και πένθος έχεις;
Εμείς εδώ αγαπούμε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
Εσύ, μας είσαι ξένη και τρομακτική!
Φύγε μακριά! Και μην ξαναγυρίσεις!...
Εμείς εδώ… αγαπούμε τη χαρά!
…………………………………….
Απόμεινε θλιμμένη να ανάβει φαναράκια!
(Η αποστροφή και η αχαριστία η συνήθης πληρωμή της,
από αυτούς που ευεργετήθηκαν πολύ!
Και να μη θλίβεται;)…
Το μαύρο της το ρούχο ήταν η χαρά τους κι η ελπίδα τους,
Σε κάθε του πτυχή, ένα ουράνιο τόξο ήτανε κρυμμένο,
ο κύκλος ο χρωματικός που όλο γυρίζει ξέφρενα.
Η σάρκινη καρδιά της, πώς να τους το πει;
Όλη τη μέρα διάβαινε και μάζευε απ’ τις αυλές τους το κακό.
Εδώ ένα θάνατο, εκεί μια αποτυχία, πιο πέρα ένα δάκρυ.
Στο σπίτι του φτωχού το αγκομαχητό, του αρρώστου την ανάσα,
του κάθε μυστικού καημού το βάρος το ασήκωτο,
κρυφές αγάπες που δεν ευοδώθηκαν, πληγές πυορροούσες,
πόσα όνειρα χαμένα, κατεστραμμένα σχέδια, απελπισίες, στεναγμούς,
πολέμους, βάσανα, ορφάνιες, εγκατάλειψη…
Τα σπλάχνα της ξεσκίζονταν και μάτωνε σε κάθε ιστορία,
γινόταν κατανόηση, η δύναμή τους, το κουράγιο τους και η εξιλέωση.
Και το μοναδικό της το φουστάνι το ακριβό, το ολόλευκο,
που αγγέλοι είχαν υφάνει για το γάμο της το ζηλευτό με έναν Πρίγκιπα,
άλλαζε χρώματα συνέχεια κι όλο άλλαζε...
Από λευκό έγινε κίτρινο, μετά γαλάζιο,
που πράσινο έδωσε ευθύς το ταίριασμά τους,
πότε ολοκόκκινο γινότανε, για τις καυτές θυσίες και για το αίμα,
αστραφτερές και τρυφερές ανταύγειες για τις καλές στιγμές
και γκρι και καφετί και μολυβί για ώρες θλίψης και απόγνωσης,
ώσπου ολόμαυρο απόμεινε στο τέλος.
……………………………………………
Μέσα σε αυτό το ρούχο το κατάμαυρο, το θλιβερό, όπως πιστεύεις,
έχουν φυλακιστεί όλες οι αποχρώσεις μιας αφάνταστης αγάπης.
Ρουφάει αυτή τον πόνο όλου του σύμπαντος στα πέπλα της
και αντιγυρίζει φως, χάδι, αγκαλιά, στοργή, χαμόγελο και πίστη.
Παίρνει τους στεναγμούς και δίνει λύτρωση, χαρά, ζωή...
Η ίδια η Αγάπη το φορά αυτό το σκούρο, το φτωχό το ιμάτιο,
για να θυμίζει… τη θυσία τη μεγάλη!
Π.Μίλτου
Κυρία Μίλτου, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ονομάζομαι Πόλυ Μίλτου. Αυτό είναι το συγγραφικό μου ψευδώνυμο, που διάλεξα στην μνήμη των γονιών που δεν γνώρισα ποτέ και θεωρώ πως με χαρακτηρίζει. Αγαπώ πολύ τα ζώα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα μικρά παιδιά. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα και πήρα το πτυχίο μου από το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και δούλεψα για πολλά χρόνια ως Δασκάλα σε Δημοτικά Σχολεία της χώρας.
Έχω το TOEIC στα αγγλικά και μιλώ άριστα την Αλβανική. Στην Αλβανία έγινα Μοναχή από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο και υπηρέτησα για πολλά χρόνια σαν δασκάλα σε ΙΕΚ του Αρχιεπισκόπου, όπου δίδασκα Ελληνική Γλώσσα και όπου, λόγω των φιλολογικών σπουδών μου, είχα την ευθύνη να κρίνω και να επιλέγω τα λογοτεχνικά βιβλία για τη Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου.
Έχω λάβει επίσης μαθήματα ζωγραφικής. Στο παρελθόν, έλαβα μάλιστα και μέρος σε μια έκθεση ζωγραφικής μαζί με άλλους καλλιτέχνες. Τώρα, ζω ξανά στην Ελλάδα και εργάζομαι ως δασκάλα σε δημόσια σχολεία, και ταυτόχρονα ασχολούμαι με τη συγγραφή και την ποίηση. Πριν χρόνια είχα εκδώσει δύο βιβλία μου. Ένα μυθιστόρημα και μια συλλογή σύντομων ιστοριών από τη ζωή που εξαντλήθηκαν. Πρόσφατα εκδόθηκε το καινούριο μου βιβλίο με διηγήματα εμπνευσμένα από αληθινές ιστορίες το "Κομμάτια ζωής" από τις εκδόσεις Ελκυστής!
Ένα ακόμα ταξίδι χωρίς προορισμό ολοκληρώθηκε. Μόνη μου ελπίδα, να συναντώ πάντα στο δρόμο μου, ανθρώπους που μιλάνε με την καρδιά, σκορπίζουν αληθινά χαμόγελα και τολμούν να είναι ο εαυτός τους. Έτσι απλά! Χωρίς μάσκες!
Όσοι από σας επιθυμείτε να επισκεφτείτε τις «Ερωτοαποκρίσεις» στείλτε μήνυμα για να σας αποσταλεί το ερωτηματολόγιο, στο e-mail: mrakidou@yahoo.com ώστε να ξεκινήσουμε μαζί το ταξίδι μας.
