ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ... ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ...- Πόλυ Μίλτου

Πρέπει να βγω στους δρόμους, πρέπει...

Μέσα απ' το παράθυρο, όταν βλέπεις τους άλλους περαστικούς με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ στα χέρια, πόσο φαντάζει ουτοπία η καθημερινή ταλαιπωρία...

Πρέπει να βγω, αλλά το παράθυρό μου είναι κλειστό ακόμα. Έξω σκοτάδι φοβερό. Βροχή, ησυχία, άγνωστο.

Το φλιτζάνι δεν αχνίζει, είναι κρύος ο καφές μου.

Κρύος, όπως η βιοπάλη που δε σταματά τους ρυθμούς της, για να μου χαρίσει μια ευκαιρία ανακούφισης.

Τσαλακωμένο το χαρτί της συγγραφής. Τώρα είναι ώρα να σημειώσω στον κατάλογο τις υποχρεώσεις της ημέρας.

Κάτι φτωχό, άχρωμο και βαρετό, όμως τόσο χρειαζούμενο.

Τόσο χρειαζούμενο, όσο ο πρωινός καφές, ο οποίος φέρνει μια σχετική εγρήγορση στο βαριεστημένο κορμί που λαχταρά ενός λεπτού ακόμα ύπνο.

Για την ώρα, δε βλέπω τον κόσμο. Η νύχτα εξακολουθεί να κυριαρχεί βασανιστικά και με πείσμα. Αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι.

Με όσα κοιμήθηκα, ξυπνάω συνήθως. Με όσα ανησυχούσα, θα συνεχίσω τη μέρα μου. Με όσα πάλεψα μέσα μου, τώρα, στη σιωπή του σκοτεινού πρωινού μου, θα αναζητήσω πόσα κέρδισα και πόσα έχασα από ανθρωπιά. Λίγο το κέρδος πάντα και τι καμαρώνουμε έτσι; Μας κάνουν ένα κομπλιμέντο και γαντζωνόμαστε σε αυτό και ξεχνιόμαστε... Πολλή η χασούρα της ζωής μας, φίλε μου. Άπειρα λάθη, μεγάλα πάθη, αναποδιές ατέλειωτες...

Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του ένα χάος και πλήθος ιδιοτροπίες. Αυτή είναι η αλήθεια για όλους. Και ξέρεις τι γίνεται; Όταν αυτές οι ιδιορρυθμίες του καθενός μας δεν ταιριάζουν με του άλλου, αμέσως εκκρήγνυται η κατάσταση και φέρνει μπελάδες. Άντε να συμμαζεύεις μετά...

Δε φταίει ο ένας, δε φταίει ο άλλος... Καθένας μας, αν ψάξει καλά, θα διαπιστώσει ότι κανείς μας δεν έχει το ακαταλόγιστο... Καθένας μας κουβαλάει έναν εαυτό ανάποδο, που κάπου τα θαλασσώνει σε κάθε του βήμα. Αυτή είναι η αλήθεια. Κάπου εγώ, κάπου εσύ, κάπου ο πιο πέρα... κανείς αθώος και κανείς απόλυτα ένοχος...

Βροχή, σκοτάδι και αγχωμένη κατάσταση. Πώς θα τα βγάλω πέρα και σήμερα;

Βαραίνει το χτες και το μετά αναζητά τη λύτρωση. Όμως, έξω, με περιμένει μόνο ένας δρόμος. Ο δικός μου ο δρόμος...

Ένα πρωινό χωρίς πρωί και ξημέρωμα, έτσι είναι η ζωή για πολλούς από εμάς. Και τι; Θα μείνεις μέσα να καταριέσαι την ώρα που δεν κουνήθηκες να αλλάξεις το τώρα;... Ξεκινάμε, λοιπόν, ξεκινάμε με ελπίδα στο ξημέρωμα... Πού θα πάει; Θα έρθει...

Όμως, μέχρι να χαράξει η ανατολή... έχει ακόμα πολύ σκοτάδι να σπρώξεις, για να αισθανθείς μια ανακούφιση με το πρώτο ντροπαλό ρόδισμα του ορίζοντα.

Έτσι είναι η ζωή; Έτσι!... Ναι, έτσι και μην τρομάζεις!...

Όλα παλεύουν για ένα ξημέρωμα... Στη φύση, στην ψυχή, στη ζωή, στην κοινωνία...

Όλα αναζητούν την ανακούφιση στο φως και στη χαρά και στην ελπίδα...

Δεν έρχεται μόνο του, όμως, χρειάζεται να βγεις έξω εσύ, και να ταξιδέψεις τα όνειρά σου...

Αρκεί να ταξιδεύουμε προς τη σωστή κατεύθυνση για να δούμε στα βουνά το γλυκοχάραμα, έστω και με συννεφιά, έστω και με καταιγίδα.

Δική μας η επιλογή του ταξιδιού της ψυχής μας...

Η καθημερινότητα μας πνίγει.. Περνάει, όμως... Μετά από λίγο θα έρθει πάλι ένα αύριο και θα γίνει χτες και άντε πάλι από την αρχή. Πότε θα ξημερώνει και πότε θα βραδιάζει... Ρουτίνα...

Μα μέσα στο είναι μας, εκεί είναι η ουσία...

Εκεί είναι ο πραγματικός μας κόσμος, όχι το φανταστικό εφέ του θεάτρου, όπου καθημερινά παίζουμε ως πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι. Εμείς μεταφέρουμε τον κόσμο μας, όπου κι αν πάμε... Εμείς κουβαλάμε στο άγνωστο την ανατολή και τα σκοτάδια μας. Ώσπου αποκάμουμε και σταματούμε για λίγο. Και τότε, μετράμε πόσα λάθη μάς έφερε η μέρα και, ίσως, και καμία χαρά πού και πού, δεν ξέρεις... Αλλά, η ζωή συνεχίζεται από εμάς τους ίδιους.

Δε θα πω καλημέρα, δε θα πω καλησπέρα, η ευχή μου θα είναι το σήμερα για κάθε εικοσιτετράωρο της ζωής μας, να αντέξει η ψυχή μας, αδέρφια...

Πρέπει να φύγω... Για να δούμε, τι θα μας φέρει σήμερα η βροχή μας...

Ο καφές τέλειωσε! Προσγειώνομαι στην πορεία μου!

Πρέπει...

Αλλιώς,... δε θα ξημερώσει ποτέ!...

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου