ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ… (Ένα κείμενο αλληγορικό για τις ώρες τις δύσκολες της ψυχής)

Είναι κάτι ώρες, μέρες, περίοδοι στη ζωή μου που δε θέλω…

Δε θέλω να επικοινωνήσω ούτε με την ανάσα μου. Με νιώθεις;

Είναι οι στιγμές της σκοτεινιάς μου. Μέσα μου γίνεται χαλασμός. Ένας ουρανός βλοσυρός, έτοιμος να με καταστρέψει κατεβαίνει πάνω μου με θυμό. Ο ουρανός που εσύ χαίρεσαι γαλανό και φωτεινό, εμένα με πλακώνει με θλίψη παράξενη. Δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, είναι απόλυτα εχθρικός.

Είναι οι ώρες που περπατάω στα τάρταρα. Εκεί που βασανίζεται αλυσοδεμένη η ψυχή μου και όσο κι αν μου μιλάς, εγώ δε θέλω να σπάσω τις αλυσίδες μου. Προσποιούμαι πως θέλω βοήθεια. Δε θέλω.

Αυτό που θέλω διακαώς είναι να βρεθώ σε ένα ψηλό βουνό, παντέρημο και πικρό, όπως εγώ. Τυλιγμένο με έρεβος. Να μη με βλέπεις. Να μη με ακούς. Και εκεί να είμαι τελείως ελεύθερη από τα «πρέπει» και τα «μη» και να ουρλιάξωωω… δυνατάαα…. Να μου βγουν όλα τα αρρωστημένα που κατατρώνε το είναι μου μαζί με τις φωνές, να τα πάρει ο δυνατός άνεμος και να τα σκορπίσει κάπου πολύ μακριά. Κάπου που έχω ακούσει για τις μαύρες τρύπες στο σύμπαν. Εκεί θέλω να φτάσει το ψυχοπλάκωμά μου κι εκεί να απορροφηθεί και να εξαφανιστεί στο άγνωστο.

Μα εσύ, δε θέλω να με συνοδεύεις τέτοιες στιγμές. Πώς να σε κάνω να με καταλάβεις. Πονάω! Και είμαι τόσο απαρηγόρητη που δε θέλω να εκφραστώ, γιατί, αν πονέσω και άλλον σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι, τον όποιον άλλον, η βαριά μου συνείδηση δε θα αντέξει να σηκώσει και αυτό.

Άσε με. Θέλω να ζήσω το μέσα μου στον πυρήνα της σιωπής μου. Εκεί που δεν τολμώ να μπαίνω συχνά ούτε εγώ, γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι αυτό που είμαι στα αλήθεια χωρίς τη βιτρίνα της καθημερινότητας. Φοβάμαι αυτό που βλέπει σε μένα, Αυτός που το αντικρίζει συνέχεια χωρίς δυσκολία και περπατάει εκεί και με ελέγχει. Έτσι νιώθω. Ότι με ελέγχει και ότι είναι αδυσώπητος.

Δε με θέλει. Κανείς δε με θέλει. Ούτε εγώ δε με θέλω.

Λοιπόν, είμαι εχθρική κάτι τέτοιες στιγμές με μένα. Δε θέλω να γίνω και με σένα. Θα πληγώσω και τότε θα πληγωθώ περισσότερο.

Παρατηρώ με προσοχή γύρω μου, καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου τις εσώτερες θέλοντας να βεβαιωθώ πως δε με ακολούθησε κανείς. Ούτε εχθρός ούτε φίλος.

Κοιτάζω γύρω μου με απόγνωση. Τόση οχλαγωγία από ανόητες σκέψεις, αποφάσεις και πράξεις. Τόση ανοησία που ντύνει το τοπίο με σταγόνες ντροπής. Τόσοι φόβοι πως δε θα αντέξω να αναδυθώ και πάλι στο έξω, εκεί που θα με περιμένουν για ανάκριση όσοι δεν πήραν από μένα απάντηση για όσα δε θέλω να πω..

Τόσο κλειστός ο ορίζοντας… Και μια ερημιά αναγκαία μεν, απατηλή δε, επειδή μυρίζει θάνατο και αποσύνθεση. Το θάνατο τόσων ονείρων, τόσων ελπίδων, τόσων προσπαθειών, τόσης χαράς και τόσων επιθυμιών…

Ξέρω, σε νιώθω, σου είχα ζητήσει μια ευχή, μόνο μια ευχή… Έξω από μένα κάποιοι αγωνιούν και εύχονται να είμαι καλά. Εύχονται να γυρίσω ανανεωμένη και αποφασισμένη να δώσω πάλι τις μάχες μου με καινούρια όνειρα, καινούριες ελπίδες, καινούριες επιθυμίες ζωής. Εύχονται να βρω καινούριες χαρές και να ξεχάσω.

Πόσο με βαραίνει αυτό. Το να περιμένουν από μένα να είμαι άψογη. Να μπορώ να τα ξεπερνάω όλα με χαμόγελο. Να είμαι δυνατή και να στηρίζω. Αυτό με απελπίζει και με κάνει να χάνω έδαφος.

Ρώτησε κανείς πόσο δύσκολο είναι να παντρεύεσαι τον έσω άνθρωπο τίμια και με ειλικρίνεια, ώστε να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση για το καλό;

Είναι φυσικό νόμισες η καλοσύνη και η συγγνώμη;

Σκέφτηκες ποτέ πόση συγγνώμη πρέπει να δίνω κάθε τόσο στα τόσα μου λάθη; Εγώ. Επειδή εσύ και όσοι είναι απέξω μόνο να κρίνουν τη βιτρίνα ξέρουν. Η αλήθεια, του να είσαι δηλαδή πάντα καλός και θετικός, πόσοι άραγε κατανόησαν πως κερδίζεται με σπαραγμό ψυχής και αίμα ζωής;

Κατάλαβέ με!

Δε θέλω να μου πεις λέξη.

Είναι οι ώρες της εσωτερικής μου ύπαρξης αυτές και είναι ιερές.

Τέτοιες στιγμές ζω εδώ μέσα έγκλειστη για να μπορέσω να κοιτάξω κατά πρόσωπο όσα με πόνεσαν πολύ. Για να θάψω την απελπισιά και να κερδίσω πάλι το φως, ώστε να γυρίσω πίσω, στην έξω ζωή, με χαμόγελα. Είμαι εδώ, όσο και αν δε θέλω να μιλήσω. Είμαι μέσα μου. Και παλεύω να νικήσω τη σκοτεινιά και να κάνω τον ουρανό μου πάλι ξάστερο.

Αγωνίας ώρες. Λύγισμα και γονάτισμα. Πέσιμο στο χώμα.

Πρέπει να αγγίξω τη γη για να αισθανθώ πως είμαι κομμάτι της.

Μα δεν είμαι πηλός. Έχω ψυχή και ανήκω σε μένα.

Θα σηκωθώ. Θα συνέλθω. Θα πατήσω και πάλι όρθιος.

Δε θέλω να με βοηθήσεις. Θέλω απλά να είσαι εκεί όταν επιστρέψω και να μη με ρωτήσεις ανακριτικά για όσα δεν μπορείς και δε σου επιτρέπεται να καταλάβεις. Θέλω να είσαι εκεί με μια ανοιχτή αγκαλιά. Τόσο μόνο. Γιατί, όταν επιστρέψω, θα είμαι γεμάτη πληγές, μα και αποφάσεις. Άσε τις πληγές να επουλωθούν στη σιωπή και δυνάμωσέ με στις αποφάσεις. Αυτό μονάχα ζητώ.

Τίποτα άλλο… δε θέλω.

Μόνο σεβασμό. Γιατί μέσα μου μόνο ο Θεός επιτρέπεται να εισέρχεται ελεύθερα.

Δε θέλω να μου πεις…

Οι θεωρίες για ό,τι ξένο, έχουν κουράσει τον κόσμο.

Είναι η ώρα της ψυχής μου. Με αγαπάς;

Αν με αγαπάς αληθινά, θα με περιμένεις με υπομονή... 

Νιώσε με! Αυτό μόνο θέλω!

Και αγάπα με όπως είμαι!...

~Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

Πόλυ Μίλτου

Συγγραφέας

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ: ΠΙΝΕΛΙΕΣ…(Ένα ποίημα για τη Μάνα) -Της Πόλυς Μίλτου

Ήσουν!

Δε σε πρόλαβα!

Έφυγες πριν μου πεις «σ’ αγαπώ».

Με άφησες, πριν ακόμα με σφίξεις στο στέρνο.

Μου λείπει η φωνή σου, που δεν άκουσα.

Μου λείπει το στήθος σου, που δε θήλασα.

Μου λείπει η ανάσα σου, που δε μου ζέστανε το λαιμό.

Μου λείπει το φιλί σου, που δε στέγνωσε τα δάκρυά μου.

Μου λείπει η αγκαλιά σου η θερμή.

Μου λείπει το άρωμά σου.

Αυτό,

το να σφίγγομαι στο μάγουλό σου πάνω και να ζω μαζί σου.

Δεν πρόλαβα!

Ένα χάδι σου.

Το ένα το χάδι.

Το ένα χάδι!

Το ένα!

Δεν μπόρεσα να βάλω στον πίνακα όσα αρωματίζουν τον αέρα

Δεν μπόρεσα να ζωγραφίσω τη φωνή και τη ζωή σου.

Νεκρή φύση έγινες, μια φιγούρα που αχνοσβήνει.

Ανταύγειες αιωνιότητας χωρίς πρόσωπο.

………………………………………………….

Όταν σε αναζητώ, μου δείχνουν πάντα μια εικόνα.

Μα πώς να το πω να με νιώσουν…

Στην αγκαλιά της η Παναγιά έχει το δικό Της Παιδί.

Εσύ,…

Έπρεπε να είχες εμένα στον κόρφο σου!

Για αντίδραση έφτιαξα πίνακα.

Σκιές ανθρώπινες, άψυχα σώματα.

Πινελιές!

Μια φιγούρα του ανέμου.

Ένα όνομα.

Μάνα!

Η δική μου!

Copyright © Πόλυ Μίλτου

~Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

(Σημείωση: Ο πίνακας- ελαιογραφία είναι δικό μου έργο)

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ... ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ... της Πόλυς Μίλτου

ΤΟ ΒΑΖΩ... ΣΕ ΟΣΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΜΙΛΩ... ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ...
ΠΑΣΧΑ, πέρασμα από το χώμα... στην αιωνιότητα... και είναι πραγματικότητα...
ΛΑΜΠΡΗ, φως ανέσπερο, ολόγλυκο, που θερμαίνει ψυχές και φωτίζει δρόμους δύσβατους...
ΑΓΑΠΗ,... γιατί πώς αλλιώς γιορτάζεται η αδερφοσύνη των πάντων;
Σε όλες τις γλώσσες, για όλους τους λαούς, από όλα τα έθνη...
ΑΝΑΣΤΑΣΗ... όλα φωνάζουν... "ΑΛΗΘΩΣ"!!!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ... ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΕΚΕΙ" ΜΕ ΤΟ "ΕΔΩ"...
ΣΗΜΕΡΑ, ευφραίνονται αδερφωμένες όλες οι ψυχές,... αυτές που έμειναν ακόμα στη γη να κουβαλάνε ένα σαρκίο πρόσκαιρο και προσδοκούν το αιώνιο...
και εκείνες, που βρίσκονται ήδη στην αλήθεια και λούζονται στο φως το άπλετο...
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι για όλους και ιδιαίτερα για όσους πενθούν!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΘΙΜΟ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ..
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ...
ΕΙΝΑΙ... ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ...
Αναστήθηκε Πρώτος,... Ο Μεγάλος αδερφός της ανθρωπότητας, Ιησούς το όνομά Του, για να τραβήξει στην αφθαρσία και τη ζωή όλους τους γηγενείς!...
Ο Θάνατος δεν υπάρχει... Επικράνθη... Νικήθηκε,... Πέθανε για πάντα...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ...
Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΓΙΑ ΟΣΑ ΦΘΑΡΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΡΑ, ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ...
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΡΦΙΑ...
Ο ΙΔΙΟΣ... ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ... ΓΙΑ ΜΑΣ... ΑΝΕΣΤΗ!...
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!...

Πόλυ Μίλτου

Συγγραφέας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Βιβλία για ... διάβασμα !!!

ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ…- Πόλυ Μίλτου

Είναι οι βροχές και οι πλημμύρες των τελευταίων ημερών; Είναι ο καιρός ο δύσκολος; Ή φταίει η περισυλλογή όσο πλησιάζουν τα
Πάθη;
Η αλήθεια είναι, φίλε μου, πως αν γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου, θα παρατηρήσεις με πόνο ότι μια θλίψη στάζουν οι υδρορροές, σταγόνες καυτές που όπου καθίσουν βαραίνουν στην ψυχή αθεράπευτα.
Όμως, δεν είναι αυτό που με ανησυχεί και μου μαυρίζει καθημερινά την καρδιά.
Είναι που περιφερόμαστε όλοι μας σαν ρομπότ άψυχα με κάτι πλαστά χαμόγελα και λέξεις αισιοδοξίας πεταμένες άναρχα στα φουσκωμένα μας χείλη, ενώ μέσα μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απόγνωση.
Αχ, ξέρεις, μετά από τόσα χρόνια το έμαθα πια το μάθημά μου.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και περισσότερο, μην εμπιστεύεσαι αυτούς που συνέχεια χαμογελούν και βεβαιώνουν με πείσμα πως «όλα πάνε καλά». Τότε, να ανησυχείς και να φοβάσαι! Τότε!
Όχι γιατί δεν ανοίγεται ο άνθρωπος! Όχι!
Να φοβάσαι γιατί δεν τολμάει να ανοιχτεί πια κανένας σε κανέναν.
Γιατί, αν τολμήσει να ανοιχτεί, «θα φάει πόρτα»!
Αν σκεφτεί να πει κάτι από όσα τον απασχολούν, θα αντιμετωπίσει τη βιασύνη και τη συνηθισμένη φράση: «Τα λέμε αργότερα. Τώρα είμαι απασχολημένος με κάτι σοβαρό…»
Αν αποφασίσει να αναφέρει τραγικό γεγονός, θα ακούσει τα τετριμμένα: «Έλα τώρα! Όλα θα φτιάξουν… Μην είσαι υπερβολικός.»
Αν δεν μπορέσει να συγκρατηθεί και κλάψει, τότε… «την έβαψε».
Ή θα μείνει στην ιστορία της παρέας ως ο κλαψιάρης που αγνοούμε, επειδή του… αρέσει να γκρινιάζει ή, το χειρότερο, θα γίνει αμέσως θύμα επιτήδειων που θα θεωρήσουν τη στιγμιαία «αδυναμία» του για ευκαιρία να δείξουν τη συσσωρευμένη κακία που έχουν μέσα τους, πάνω του.
Αν πάλι σηκώσει το βλέμμα του με παράπονο, θα αντικρύσει χίλια τόσα ειρωνικά και χλευαστικά ή πονηρά, που λογαριάζουν την επόμενη κίνησή τους προς εξαφάνισή του.
Αν το πρόσωπό του χαρακωθεί από πόνο, θα δει πολλούς να το ευχαριστιούνται ολόθερμα.
Αν ξεσπάσει με νεύρα, επειδή δεν αντέχει άλλο μια κακοποίηση, θα χαρακτηριστεί ο «ψυχάκιας» που όλα του φταίνε και δημιουργεί προβλήματα παντού.
Αν κατά λάθος, αποφασίσει να διεκδικήσει κάποιο δικαίωμά του, θα πέσουν να τον φάνε με πλήθος δικαιολογίες εναντίον του, όσοι βολεύτηκαν πατώντας πάνω του για να ανέβουν από τη μικρότητά τους.
Αν τα κρύψει μέσα του;
Μα αυτό δεν κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Τα κρύβει μέσα του. Τα «ξεχνάει» λέει και προχωράει χωρίς να νοιάζεται. Τα «εξαφανίζει» και χαμογελάει καθημερινά στους σταυρωτές του «για να μη δώσει δικαιώματα» να τον πατήσουν και άλλο… «για να μην τους δώσει τη χαρά πως νίκησαν», λέει.

Άκου, φίλε μου, δεν είμαι ψυχολόγος. Συμβαίνει όμως η ζωή μου να έχει ξημερώσει τόσο ανάποδα για μένα από όταν γεννήθηκα και όσα ανέφερα και άλλα τόσα και τα έζησα και τα ένιωσα και τα ζω και τα νιώθω και προσπάθησα άπειρες φορές να ακολουθήσω συμβουλές τάχα… αμεριμνησίας, δίκαιας συνείδησης και λήθης… Προσπάθησα να πω κι εγώ τη μαγική φράση: «δε με ενδιαφέρει».
Και τι έγινε;
Εγώ έσκαγα μέσα μου και οι άλλοι… συνέχιζαν τα ίδια και χαίρονταν το ίδιο και περιέφεραν και περιφέρουν την κακία τους παντού σε κάθε μου κίνηση, σε κάθε μου ανάσα.  Ποιος ο χαμένος, λοιπόν;
Λάθος συνταγή! Στο λέω!
Το πρόβλημα δε λύνεται με το να το κρύψεις κάτω από το χαλί.
Πάντα εσύ θα σκοντάφτεις πάνω του και πάντα θα σου θυμίζει όλα όσα θες να ξεχάσεις με μανία. Γιατί το χαλί είναι δικό σου και το χάλι σου το ίδιο και εσύ είσαι που πρέπει να καθαρίσεις τον δικό σου χώρο.
Το πρόβλημα λύνεται μόνο αν το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα και γενναία. Παραδέξου το, μη φοβάσαι! Είσαι θλιμμένος, έπεσες θύμα συμφερόντων, κακοποίησης ή φθόνου, έγινες παρανάλωμα κουτσομπολιού και συκοφαντίας, έχεις πένθος, θες να κλάψεις.
Κλάψε! Βρες μια γωνιά μακριά από τους διώκτες σου τους αναιδείς και απάνθρωπους και ούρλιαξε τον πόνο σου στα βουνά, πες τα στον Θεό κι αν δεν τα πεις και καλά,  Αυτός δε θα σε παρεξηγήσει σαν τους ανθρώπους.  Ακόμα και να Του φωνάξεις με σκληρότητα και αδιαντροπιά, δε σε παρεξηγεί. Επειδή, Εκείνος βλέπει τα πάντα. Και τι σου έχει συμβεί και αυτά που δεν μπορείς να εκφράσεις εσύ και υπάρχουν μέσα σου. Σε νιώθει! Και θα έρθει η ώρα Του…
Δεύτερη συμβουλή, αν μπορώ να το πω έτσι…
Πιέζεσαι με κάτι; Φύγε από εκεί τώρα, μια δικαιολογία θα τη βρεις, φύγε… πριν πεις κάτι που θα δώσει αφορμή να σε πονέσουν και άλλο…
Όμως, όταν ηρεμήσεις, σε παρακαλώ, μη νιώσεις εσύ τις ενοχές των κακών. Μην κρατήσεις μέσα σου κλεισμένο τίποτα. Κάποιον έχεις εμπιστοσύνης. Μίλα! Και αν κρίνεις πως πρέπει και όταν πρέπει, αντιμετώπισε τους κακοποιούς σου με τρόπο γενναίο, στάσου αντίκρυ τους με ψηλά το κεφάλι και βάλε τα πράγματα στη θέση τους με πυγμή.
Μίλα! Κλάψε! Ηρέμησε! Και μετά αντέδρασε αξιοπρεπώς και με ήθος και αν χρειαστεί και με τον νόμο…
Όταν βρέχει στην καρδιά σου, λοιπόν, μην μπαζώνεις τα ρέματα. Θα σε πνίξουν! Άνοιξε διόδους, ελευθέρωσε το είναι σου, μη φοβάσαι τι θα πουν (αυτοί που έτσι κι αλλιώς πάντα λένε…), μην ανησυχείς για την εικόνα που θα δει «ο κόσμος».
Ποιος κόσμος; Τι σε ενδιαφέρει εσένα ένας άγνωστος περαστικός που δε θα τον ξαναδείς ποτέ; Εκτός αν με τη φράση «ο κόσμος», εννοείς γνωστούς και φίλους…
Μα και τότε δε σε ενδιαφέρει…
Επειδή οι ομοιοπαθείς (και αυτοί είναι μόνο οι καλοί άνθρωποι), θα σε νιώσουν και θα σου σφίξουν το χέρι και θα σε υπερασπιστούν και θα ψάξουν τρόπους να σε παρηγορήσουν.
Οι άλλοι, οι φαύλοι και πονηροί και αδιάντροποι που δεν έχουν ούτε σεβασμό ούτε όρια, σε βεβαιώνω πως δεν πρόκειται ποτέ ούτε να σε καταλάβουν ούτε να αλλάξουν. Και ούτε το θέλουν, φυσικά…
Ο καθένας στη φύση του, φίλε μου.
Και μη λυπάσαι για όλους. Δεν είσαι εσύ ο ένοχος για την ξένη κακία.
Αλλά ούτε και σκουπιδοτενεκές είσαι για τα ξένα σκουπίδια.
Ξεφορτώσου τα, ξέσπασε τον πόνο σου, μίλα, εκφράσου, αναζήτησε τρόπους διαφυγής σε ωραίες δραστηριότητες, ξεκούρασε την ψυχούλα σου με το να τα βγάλεις από μέσα σου με όποιον τρόπο εσύ διαλέξεις…
Να τα γράψεις σε ένα χαρτί; Να τα πεις σε έναν κολλητό; Να πας σε ψυχολόγο; Να αναζητήσεις Πνευματικό; Να τραγουδήσεις; Να τρέξεις έξω στη φύση; Ό,τι σε ευχαριστεί, κάντο!
Φτιάξε διόδους να φύγουν τα ποτάμια να μην πλημμυρίσει η καρδιά από την πολλή βροχή που πέφτει μέσα σου και πνιγείς… χωρίς να φταις!
Άσε τη βροχή να κυλήσει απαλά, να ποτίσει με πείρα και σοφία το μέσα σου, με κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων, με αγάπη για όσους υποφέρουν όσο κι εσύ, ίσως και περισσότερο, με διάθεση καλού και με στεναγμούς συμπόνιας και μετά… άσε τα νερά της θλίψης να φύγουν.
Επειδή, πάντα μα πάντα, κάπου βγαίνει ο ήλιος.
Ακόμα και στους πιο σκοτεινούς καιρούς. Ακόμα και στους πιο υγρούς τόπους… Εκεί που μετά, εμφανίζονται τα σπάνια είδη φυτών και ζώων που μας ξετρελαίνουν με την ομορφιά τους.
Σου λέω αλήθεια!
Μπορεί, λοιπόν, η βροχή της ψυχής σου να μετατραπεί σε ποτιστική και μόνο για καλό! Αυτό, βέβαια, είναι δική σου επιλογή!
Εγώ απλές σκέψεις γράφω, βγαλμένες από πολλές προσωπικές εσωτερικές βροχές και ακόμα περισσότερες πλημμύρες. Απλές διατυπώσεις κάνω σε περιόδους λιακάδας. Επειδή, σε καταλαβαίνω, σε καιρούς σκοτεινιάς δε διακρίνεις απολύτως τίποτα, παρά μόνο μαύρο!
Περίμενε λίγο… Ο ήλιος θα βγει! Πάντα βγαίνει!...
Επειδή υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι!

Να με πιστέψεις!

Όσο για το πένθος σε ώρα θανάτου δεν έχω να πω πολλά. Η ψυχή συντρίβεται τότε, επειδή ο θάνατος είναι πάντα έξω από τη φύση του αθάνατου ανθρώπου. Είναι φρίκη και φόβος και έρεβος.

Θέλει τον καιρό του να απαλύνει η φρικιαστική του εικόνα, να καλυφτούν τα ίχνη του από την πορεία του στη ζωή μας. Καιρό και επίγνωση. Όλοι πορευόμαστε άλλος αργά άλλος πιο γρήγορα, σταθερά όμως προς την αντίπερα όχθη. Εκεί που μόνο φως υπάρχει...

Για όσους πονάνε για ένα θάνατο, αφήνω ένα δάκρυ και ανοίγω μια αγκαλιά τεράστια. Γιατί το έχω νιώσει αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απώλειας αγαπημένων πολλές φορές και ξέρω. 

Θα περάσει καιρός να ηρεμήσει μια καρδιά που δέχτηκε τέτοια πληγή.

Αυτή είναι η ζωή μας. Κουράγιο κάνουμε να αντέξουμε.

Σε νιώθω, φίλε μου, σε νιώθω...

Καλή μας συνέχεια με την αγάπη

Copyright © Πόλυ Μίλτου

~ Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

(Σημείωση: η φωτογραφία είναι από το ίντερνετ)

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ- Πόλυ Μίλτου

Ξέρεις, φίλε μου,

Υπάρχουν και εκείνες οι φορές, που η ψυχή σιωπά.

Άλλοτε σιωπά για να σκεφτεί και άλλοτε για να μελετήσει ενδόμυχα όσα πέρασαν μέσα της με τη δική της συγκατάβαση ή όχι.

Είναι και οι πιο αθώες στιγμές μιας αναζήτησης ησυχίας για να ασχοληθούμε με κάτι όμορφο και ανέμελο. Για να ξεκουραστούμε από τα τόσα και τόσα που βαραίνουν τη βιωτή μας.

Να διαβάσουμε κάτι ενδιαφέρον, να ονειρευτούμε, να ασχοληθούμε με ένα χόμπι, να ρεμβάσουμε, να αφεθούμε σε χαλαρωτική απραξία, ίσως.

Μα είναι και φορές που μια ψυχή σιωπά για άλλους λόγους πιο σοβαρούς και πιο αναγκαίους για την ισορροπία της.

Είναι τότε που αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη για πάντα.

Να φύγει μακριά από όσα τη λύπησαν σε μια αδικία, σε ένα μπέρδεμα που δεν έφταιγε, αλλά κακολογήθηκε αγρίως για αυτό, από μια επικίνδυνη κατάσταση όπου όλα έγερναν εις βάρος της, επειδή ο θύτης ήξερε να ελέγχει συνειδήσεις, καταστάσεις, γνωστούς...

Είναι τότε που συνειδητοποίησε πως έπεσε θύμα συμφερόντων, για να γίνει εφαλτήριο να ανέβουν άχρηστοι πατώντας πάνω στις δικές της προσπάθειες και μετά,… την ίδια να τη θάψουν στη λάσπη.

Είναι τότε που ανακάλυψε ότι δεν υπήρχε φιλία πίσω από πικρά λόγια και προσβολές και ειρωνείες και υπονοούμενα και ανάρμοστες αγενείς συμπεριφορές χωρίς σεβασμό στην αξιοπρέπειά της.

Είναι τότε που καταρρακώθηκε η ανοχή της από πονηριές τάχα γνωστών και συμμάχων, που όμως ακολουθούσαν μια πεπατημένη για να την καταστρέψουν ή να διασύρουν την υπόληψή της.

Είναι τότε που είδε καθαρά ανθρώπους «γλυκούς» να μεταμορφώνονται σε αντίπαλους και ανέντιμους προδότες της εμπιστοσύνης της.

Είναι τότε που άκουσε και οσμίστηκε συμμαχίες πισώπλατες και γεύτηκε δηλητήριο από ευεργετημένα χέρια και από καρδιές που αγάπησε πολύ.

Είναι τότε που το δικό της ήθος και η σοβαρότητα σε όσα πρεσβεύει, δεν την αφήνουν να συνεχίσει να γίνεται περίγελως και σκεύος κοροϊδίας από μικρόψυχους και άνανδρους και πρωταγωνιστές σε ίντριγκες.

Είναι τότε που πρέπει να συμμαζέψει τον δικό της εαυτό, για να μπορέσει να παραμείνει όρθια θυμίζοντας ανθρώπινο είδος με καρδιά που ξέρει να συγχωρεί και να παρακάμπτει με ανοιχτό μυαλό λάθος συμπεριφορές, αλλά και με δύναμη θέλησης που γνωρίζει να προχωρά μπροστά χωρίς πισωγυρίσματα και χωρίς δεκανίκια και λάθος συντροφικότητα.

Είναι τότε που ελευθερώνεται από την αιχμαλωσία των συναισθημάτων για να μην πληγώσει άκαρδους και αναίσθητους και από το σλόγκαν του «τι θα σκεφτεί ο τάδε» και «τι θα πει ο κόσμος» και πορεύεται με πυξίδα ασφαλείας τη δική της επιλογή. Αδέσμευτη από επηρεασμούς και ανέγγιχτη από σκέψεις δειλίας.

Είναι τότε που γυρίζει την πλάτη για πάντα στο σκοτάδι και παίρνει μια θέση καλή να χαρεί τη δική της ζωή, και τη δική της πορεία απολαμβάνοντας τον ήλιο της αλήθειας της.

Τότε,  όταν η ψυχή μας πάρει τις αποφάσεις της σταθερά και δεν ξαναγυρίσει να κοιτάξει πίσω της για κανένα λόγο, ακριβώς τότε  είναι που επικρατεί μέσα μας η ειρηνική διάθεση, φίλε μου.

Ξεπερνώντας και μαθαίνοντας από τα λάθη μας και αφήνοντας πίσω μας  με στιβαρή διάθεση όσα μας στέρησε η κακία και η αποσύνθεση της πρόσκαιρης δολιότητας όσων μας στερούσαν τον αέρα της αξιοπρέπειάς μας, ηρεμούμε κοντά στα ανοιχτά μας παράθυρα.

Και, παρόλο που γύρω μας εξακολουθεί να μαίνεται η καταιγίδα κάθε κακού, εμείς καταφέρνουμε παραδόξως να  απολαμβάνουμε στιγμές προσωπικής, εσωτερικής γαλήνης.

Από μια ήρεμη συνείδηση που σκέφτεται μόνο το καλό!

Αλλά που δε δέχεται να γίνεται ή να παραμείνει θύμα σε κανέναν!

Σιωπή και ανάταση!

Copyright © Πόλυ Μίλτου

~ Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

Δυο ξαδέρφια τρομακτικά και κακάσχημα- Πόλυ Μίλτου

~Σβήστα τα φεγγάρια, σβήστα
να κρυφτούν, να μη λάμπουν.
Έτσι, θα λάμψει το δικό μου σκοτάδι.
Εκ- τυφλωτικό, να σκεπάσει το σύμπαν!~

Παράξενοι στίχοι θα μου πείτε και πόση κακία κρύβουν πίσω από τις έντονες φράσεις... Κι όμως, κάπως έτσι, κι ας μην το λένε ανοιχτά, πόσοι άραγε από όσους μας συνοδεύουν στους δρόμους της ζωής μας, ενώ μας κάνουν τους φίλους και χαμογελούν "αθώα" δίπλα μας, ενώ δηλώνουν με ύφος γλυκύτατο ότι μας έχουν σαν αδέρφια, στην πραγματικότητα κυκλοφορούν συναισθήματα σκοτεινά και επιθυμίες ύποπτες μέσα τους για κάθε ξένη ηλιαχτίδα!
Φοβερό. Μιαρό. Απάνθρωπο. Σκληρό. Απολίτιστο. Ανώριμο. Μικροπρεπές...
Ω, υπάρχουν πολλές φράσεις ακόμα για να χαρακτηρίσει κανείς τέτοιου είδους συμπεριφορές. 
Μια λέξη και μόνο τα λέει όλα: Ζήλια!
Μη θεωρούμε πως είναι κάτι που φαίνεται. 
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν την καταλαβαίνει αυτός που την έχει.
Επειδή κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες...
Θυμού τάχα για την αδικία, τάχα αντίδραση για το κοινό καλό, τάχα ενδιαφέρον για την αλήθεια...
Μα δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Επειδή η αλήθεια, στην ουσία της, φέρνει μαζί και τη γαλήνη, τη συγγνώμη, την αποκατάσταση, το δίκαιο, το έλεος, την κατανόηση, το χτίσιμο και όχι το γκρέμισμα...
Η ζήλια, όμως, δεν ενδιαφέρεται για τέτοια. Η χαρά της είναι η πληγή στις ξένες ψυχές, η τροφή της είναι η ισοπέδωση και η καταστροφή κάθε άλλου που... τολμάει να διαφέρει, να προχωράει μπροστά, να προσπαθεί και να προοδεύει...
Όχι! Κάθε τέτοια ενέργεια είναι λάθος για τον ζηλιάρη. Κάθε τι που κάνει ο άλλος είναι λάθος. Ή μάλλον, η ζήλια που κυριαρχεί μέσα του ψάχνει με μανία να βρει, να ανακαλύψει, να οσμιστεί ακόμα και την παραμικρή ρωγμή στα ξένα σχέδια και στην ξένη πορεία για να μπορέσει να σχολιάσει, να κρίνει με αυστηρότητα άμεμπτου κριτή, να καταδικάσει, να βγάλει αποφάσεις τιμωρίας και αφανισμού. Και, επειδή αυτά δεν είναι τόσο ικανοποιητικά να γίνουν κρυφά, ο ζηλιάρης αναζητά σίγουρους συμμάχους, ομοίους του στα κρυφά συναισθήματα της ντροπής, που να γίνουν έργο φανερό και... "σπουδαίο". Αναζητεί δικαίωση μέσα στη γενίκευση του κακού για να μην αισθάνεται άσχημα για το αίσχος του.
Η ζήλια είναι αρρώστια ψυχής βαριά, και σπάνια δέχεται κάποιος ότι την έχει. Επειδή, ειδικά αυτή η αρρώστια δεν αφήνει περιθώρια αυτο- ψυχανάλυσης. Τυφλώνει κανονικά ο αρρωστημένος εγωισμός και αισθήματα και σκέψεις και αποφάσεις... 
Και, αν η πληγή συνεχιστεί για χρόνια και μεγαλώσει και γίνει απόστημα και δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποτελειώσει το έργο του εναντίον του θύματος- του τάχα φίλου, τότε, συνήθως ξεσπάει ελεύθερα με όλη την κακία που διαθέτει και δεν υπάρχει πια γυρισμός. Γιατί, τότε, η ζήλια μεταμορφώνεται σε κάτι τρομακτικό και τελείως σκοτεινό όσο και η κόλαση. Γίνεται ένα συναίσθημα δολοφονικό που μετονομάζεται σε... Φθόνο!
Ο Φθόνος, λοιπόν... Ο φθόνος!
Σέρνεται σαν δηλητηριώδες ερπετό και τυλίγει σιγά σιγά το θύμα, που πλέον δεν το λέει φίλο, αλλά... εχθρό και φταίχτη και ένοχο. Εκδηλώνεται φανερά με κακία και δολοπλοκίες που όσο πάνε εντείνονται με σκοπό τον αφανισμό του άλλου. Και για να αποκοιμίζει τις ερινύες μέσα του, δικαιολογεί τις πονηρές και κακόβουλες επιθέσεις με ειδική ορολογία: "Κάνει τόσα πολλά, αναστατώνει τον κόσμο, φέρεται ανώριμα, είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του, λέει χαζά, είναι δημόσια ενόχληση..." Και για του λόγου το ασφαλές συνεχίζουν με φρόνιμο και σοβαρό ύφος: "Μα δεν είδες πώς αντιδρά; Πώς κάνει κάθε φορά που του μιλάω; Πώς ντύνεται, πώς μιλάει, πώς κάθεται, πώς κοιτάζει, πώς..." 
Ο φθόνος! Φοβερός και δολοφόνος. Και αν "λες πως κάνεις και νηστεία και δεν τρως κρέας", λέει ο Χρυσόστομος, εγώ θα σου θυμίσω πως "καθημερινά τρως σάρκες του αδερφού σου με τη θλιβερή και απάνθρωπη συκοφαντια".
Ναι, φίλε... Ο φθόνος δεν είναι απλά ένα πάθος. Είναι σαρκοφάγος... είναι ανθρωποφάγος. Και αν θεωρεί κάποιος που τον φιλοξενεί μέσα του σαν το πιο δίκαιο συναίσθημα ότι δεν κάνει έγκλημα, θα πω με πικρία πως είναι νυχτωμένος στη γη του κακού και δεν το πιστεύει.
Επειδή, έγκλημα είναι να σπέρνεις ύπουλα φήμες εναντίον οποιουδήποτε, έγκλημα είναι να σκάβεις ύπουλα τρύπες για να πέσουν τα θύματά σου μέσα στην απαξίωση του κόσμου, έγκλημα είναι να καταστρέφεις με την καθημερινή σου κακία την υγεία του διπλανού σου σιγά σιγά, έγκλημα είναι όταν κάνεις έστω και έναν αθώο δυστυχισμένο, έγκλημα είναι και μόνο να σκεφτεί στιγμιαία κάποιος το θάνατο, εξαιτίας σου, για να γλιτώσει από σένα...
Η Ζήλια είναι συναίσθημα που αρχίζει από την παιδική ηλικία. Μεγαλώνει μαζί με κάθε απαξιωμένο παιδί στο οποίο κανείς δεν έδωσε έγκαιρα να καταλάβει τι θα πει να έχουν όλοι χαρίσματα και τι θα πει αποδοχή και σεβασμός του όποιου άλλου. Και αυτού... που δε μας αρέσει καθόλου.
Η Ζήλια είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί στα πρώτα της στάδια, όταν το παιδί είναι μικρό.
Οι ενήλικες, όμως, δεν έχουν ζήλια. Οι ενήλικες αισθάνονται ανικανοποίητο αν δεν εξαφανίσουν τελείως την ύπαρξη που έβαλαν στόχο, επειδή δεν τους αρέσει, δε συμβαδίζει με τα γούστα του, δεν ταιριάζει με την "παρέα"- κλίκα, δεν κάνει πίσω, αλλά προχωράει μπροστά...
Οι ενήλικες ξέρουν τι κάνουν, όσο και αν δικαιολογούνται για χίλιους δυο λόγους. Και δεν έχουν ζήλια. Έχουν φθόνο!
Ζω σε μια χώρα που δυστυχώς, δεν ξέρω γιατί, πολλοί δεν χαίρονται όταν βλέπουν ξένες προόδους. Χαλάνε φιλίες, συκοφαντούν, προσπαθούν με σχόλια πισώπλατα και φανερή ειρωνεία, με δολοπολοκίες και οργανωμένες ομάδες να... καταξεσκίσουν κάθε έναν που σκέφτεται το καλό, το δίκαιο, το φως, τη συνειδητή παρουσία σε ό,τι όμορφο... Κάθε ένα που προσπαθεί κάτι... χωρίς να τους ρωτήσει αν έχει την άδειά τους να καταφέρει κι αυτός να αναδειχτεί...
Πόσο έχω λυπηθεί. Πόσο με απασχολεί αυτή η φανερή κάθοδος του ανθρωπισμού και του πολιτισμού μέσα μας.
Μου λένε να μη δίνω σημασία, ούσα η ίδια θύμα πολλών περιστατικών σκοτεινών και απεχθών.
Μα... πώς να το κάνω;
Στα χέρια μου μεγαλώνουν παιδιά... Και βλέποντας τι είδους φρικτή και αάσπλαχνη κοινωνία προετοιμάζουμε για κληρονομιά τους, με πιάνει μια θλίψη αφόρητη...
Επειδή πολλές φορές, αυτό το μέλλον τους το σκοτεινιάζουν τα δικά μας τα πάθη.
Ζήλια- Φθόνος... Δυο ξαδέρφια τρομακτικά και κακάσχημα του εγωισμού και της αχαριστίας μας.
Αν αυτά καταφέρουμε και τα πολεμήσουμε μέσα μας, αντί να προσπαθούμε με μανία ο ένας να καταστρέψουμε τον άλλο, πιστεύω ακράδαντα πως ένα καινούριο, ολόλαμπρο αύριο θα ανατείλει σε τούτη τη γη.
Όπου,... θα ζήσουν τα βλαστάρια μας.
Ό, τι κάνουμε, έχει αντίκτυπο στις τρυφερές τους ψυχές... Ό,τι είμαστε εμείς, θα τα κάνει πιο ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα...
Αντί να βάζουμε κυάλια να κοιτάζουμε τους "απέναντι" μη και ανακαλύψουμε καμιά σκανδαλώδη λεπτομέρεια για να τους "θάψουμε" με "αγάπη και ενδιαφέρον", καλύτερα ας σκύψουμε μέσα μας να ψάξουμε τη συνείδησή μας.
Θέλει γενναιότητα και ειλικρίνεια, δεν είναι εύκολο πράμα... Το αντέχουμε;
Κλείνω με την αντιστροφή του πρώτου ποιήματος σε κάτι πιο λαμπερό και ελπιδοφόρο... Εξάλλου, μόνο όσοι θέλουν το καλό, θα το νιώσουν...

~Έλα να λάμψουμε δυνατά, ψυχή μου,
ο κόσμος όλος είμαστε εσύ και εγώ.
Έλα να χαρούμε ο ένας του άλλου το φως!
Έλα να στηρίξουμε τη ζωή με γαλήνη!~

Copyright © Πόλυ Μίλτου

(Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

ΦΙΓΟΥΡΕΣ...- Πόλυ Μίλτου

Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο... Ο τίτλος της, "φέρε το πάθος σου στη δουλειά"... έχει μεταφερθεί και πάνω της με επιτυχία.

Άνθρωποι τρέχουν... Τρέχουν να προλάβουν, να δημιουργήσουν, να αποδείξουν, να επιδείξουν, να ανατρέψουν, να ανορθώσουν, να χτίσουν... Καριέρα...

Έχουν ξυπνήσει νύχτα ακόμα, έχουν πιει έναν καφέ βιαστικά ή τον κρατούν στο χέρι τους, να τρέχει μαζί τους, να παγώνει μαζί τους... Αν προλάβουν, θα τον πιουν, αν όχι, απλά τον κρατούν για μια παρηγοριά ενός διαλείμματος ζωής. Μιας πρόσκαιρης απόλαυσης, ένα κάτι ζεστό που θα τους δυναμώσει για να τρέξουν περισσότερο ύστερα.

Πρέπει να προλάβουν! Οι καριέρες δε χτίζονται από την καρέκλα. Και... δεν είναι ένας, είναι πολλοί, υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει... συνωστισμός σε συγκοινωνίες, σε ασανσέρ, σε πεζοδρόμια... Υπάρχει... α-γνωσία... 

Ναι, έτσι είναι! Τραγικό; Τόσο τρέξιμο και η αλήθεια είναι πως δε βλέπεις γύρω σου. Συναντιέσαι με τόσους ανθρώπους κάθε μέρα, σκουντιέσαι, ανταλλάσσεις και καμιά λεξούλα, όχι πάντα ευχάριστη. Όμως,.. δεν προλαβαίνεις να τους δεις. 

Όπως στην εικόνα. Δε βλέπεις παρά μόνο σχήματα, φιγούρες, σκιές γκρίζες που περπατούν δίπλα σου άλλοτε αδιάφορες, άλλοτε απειλητικές. 

Να μη σε προλάβουν, τρέχα!

Έπειτα, έχεις φτάσει σε ένα ψυχρό γραφείο, μόνος ή με πολλούς, δεν έχει σημασία. Πάλι δεν προλαβαίνεις. Έχεις να κάνεις πολλά. Χτες έφυγες και τα άφησες σχεδόν άδεια, σήμερα ένας πύργος υψώνεται υποθέσεων... Έχεις πολλά και δεν έχεις καιρό.

Δίπλα σου οι συνάδερφοι τρέχουν κι εκείνοι. Αγχωμένοι, βλοσυροί, παραδομένοι στην προσπάθεια να φανούν συνεπείς, να προσπεράσουν τους άλλους, να ανέβουν ψηλότερα.

Κι αν ανέβουν, πάλι δεν προλαβαίνουν να δουν πιο πέρα ούτε πιο κάτω...

Ύστερα, γυρισμός πάντα αγχωμένος, καταπόνηση, εκνευρισμός, λάθος εμπειρίες, λίγη χαρά πολλή αναστάτωση και στενοχώρια.

Κάπου, ήθελες δεν ήθελες, συναντήθηκες και με ανθρώπους. Αυτούς που περνούσαν δίπλα σου, μπροστά, πίσω σου... σαν φιγούρες. Αυτούς, που δεν πρόλαβες πάλι να δεις τα πρόσωπά τους. Που δε θυμάσαι συχνά ούτε ονόματα... Μα συναντήθηκες, συνδιαλέχτηκες, αποφάσισες μαζί τους ή... τα τσούγκρισες.

Έτσι χτίζονται οι καριέρες. Φέρε το πάθος, έχε ένα σκοπό, περπάτα, τρέξε...μην κοιτάς ούτε πίσω ούτε δεξιά ούτε αριστερά... Κανέναν... Ούτε εσένα... Κανέναν...

Τραγικό! 

Μεγαλώσαμε τις πόλεις, ήρθαμε πιο κοντά, φτιάξαμε τα σπίτια μας διαμερίσματα, βρεθήκαμε ο ένας ακριβώς δίπλα στον άλλο, δουλεύουμε κάτω από μία στέγη... πολλοί μαζί...

Και αν ρωτήσεις στο τέλος της ημέρας, θα ακούσεις τη φρικιαστική κραυγή από του καθενός την καρδιά: "Είμαι μόνος!... Άνθρωπος κανείς γύρω μου... Κανείς!..."

Μα πώς; Τόσοι πολλοί; Τόσοι καλοντυμένοι; Μορφωμένοι; Με γλώσσες και πτυχία;, Με θέσεις ισχύος; Με όνομα επίσημο; Με τρόπους εξεζητημένους και χαμόγελα... ευγενικά;...

Αχ, φίλε μου! Παλιότερα οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι θα πει καριέρα. Γνώριζαν πως η δουλειά δεν είναι ντροπή. Πως είναι ευλογία, επειδή έφερνε στο σπίτι τα απαραίτητα. Ήξεραν πως η κούραση είναι γλυκιά, όταν σε βοηθούν φίλοι και συνεργάτες... Συνάδερφοι λέγονταν τότε και το εννοούσαν.

Συν- αδερφοί... σε όλα. Τα δύσκολα, τα εύκολα, τις επιτυχίες. Ήξεραν να υποφέρουν μαζί και συνήθιζαν να γλεντούν τις επιτυχίες τις ξένες σαν δικές τους.

Και αν κάποιος από ανάγκη δεν είχε δυνατότητα να συνεχίσει ή πάθαινε ζημιά, όλη η μκρή κοινωνία συσπειρωνόταν για να βοηθήσει, να χτίσει, να μαλακώσει τις κακές εμπειρίες...

Τότε, οι άνθρωποι γνωρίζονταν, ξυπνούσαν και περπατούσαν μαζί και έλεγαν καλημέρα με χαμόγελα εγκάρδια. Ρωτούσαν "τι κάνεις" για να μάθουν πράγματι πώς ξημέρωσες. Συζητούσαν και έκαναν σχέδια για τις οικογένειες και τα παιδιά τους και έδιναν τα χέρια στα καφενεία για μικροδάνεια ανάμεσά τους, αντί να τοκίζονται μικροποσά στις απάνθρωπες Τράπεζες.

Τότε, οι άνθρωποι σε κοιτούσαν στο πρόσωπο, ήθελαν να σε γνωρίζουν, τους ήσουν οικείος κι ας μην ανήκες στο σόι, είχαν το θάρρος να αντικρίζουν τη ματιά σου με ειρηνική διάθεση.

Τότε, η καλοσύνη έσβηνε μικροτσακωμούς πάνω σε ώρες δύσκολες και παρεξηγήσεις άνευ λόγου. 

Τότε, οι μικρές βασανισμένες κοινωνίες, ήξεραν να χτίζουν συμφιλίωση, συγγνώμη, αλληλεγγύη, πρόοδο, πολιτισμό, αγάπη...

Μέσα στη φτώχια, χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό, χωρίς παπούτσια και χωρίς ρούχα επίσημα, χωρίς... Καριέρες και ανταγωνισμούς...

Τρέχουμε... Και; Ως πότε; Πού; Κι αν χτίσεις καριέρα, θα χαλαρώσεις; Θα νιώσεις ευτυχισμένος; Θα αισθάνεσαι ζεστός μέσα στην αγκαλιά ενός συνόλου φιλικών προσώπων; Θα είσαι ασφαλής να μην πέσεις; Να μην πονέσεις;...

Γύρω μας, πίσω μας, δίπλα, μπροστά μας, τρέχουν και άλλοι. Και δεν είναι φιγούρες. Είναι άνθρωποι. Με αισθήματα, με όνειρα, με πάθη και λάθη και αδυναμίες. Με καρδιά που επιθυμεί να αγαπά και να αγαπιέται...

Φιγούρες... Κι όμως, ο καθένας μας είναι ένας άνθρωπος και όχι σκιά που τρέχει!

Τρέχουμε... Μα πρέπει κάτι να γίνει και να συναντηθούν οι καρδιές και πάλι.

Κάτι να κάνουμε και να νιώσουμε ο ένας με τον άλλο μαζί, σαν ένα σύνολο έντιμων ατόμων.

Να προσπαθήσουμε, να το παλέψουμε με πείσμα. Και, ναι, αυτό... να το κάνουμε με... πάθος!

Να ξαναχτίσουμε την ανθρωπιά μας! Για να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι και ήρεμοι...

Για να μας θυμούνται τα παιδιά μας με ευγνωμοσύνη, ότι τους παραδώσαμε μια κοινωνία απίθανη, όπου θα νιώθουν ευτυχισμένα και πλαισιωμένα από αληθινούς φίλους και αγαπημένους.

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου

ΛΕΞΟΥΛΕΣ... ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ- Πόλυ Μίλτου

Ξέρεις, φίλε μου, δεν είναι όλοι που έχουμε κακή πρόθεση.

Όχι!

Είναι πολλές φορές που θέλουμε να πούμε κάτι για να καταλάβει ο άλλος το ενδιαφέρον μας. Που θέλουμε να σκεφτεί πως τον συμπονάμε.

Αλήθεια ή ψέμα, δε μας ενδιαφέρει, αρκεί να το σκεφτεί και να μας θεωρεί φίλους, ότι είμαστε εκεί για αυτόν!

Είμαστε όμως;

Κι αν είμαστε, σίγουρα το κάνουμε από νοιάξιμο;

Μήπως, αν ψάξουμε μέσα μας, εκεί που παραμονεύει η σκοτεινιά του ατομισμού μας, βρούμε πως... δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Γιατί ξαφνικά, ενώ περιμένουμε την κατανόηση... του άλλου, όλα στραβώνουν;

Και το θύμα γίνεται φταίχτης, που δεν κατάλαβε τη δική μας καρδιά.

Θα σου πω ένα μυστικό. Βγαλμένο μέσα από τη δική μου στραπατσαρισμένη ύπαρξη, μέσα από στιγμές που θα ήθελα να ουρλιάξω κατάμουτρα σε μερικούς ότι... καλύτερα να μείνουν μακριά μου, όταν πονάω. Πως τα έκαναν πάλι σαλάτα με τη συμπαράστασή τους και με πλήγωσαν χειρότερα.

Υπήρξαν στιγμές, ναι, το ομολογώ, που θα ήθελα να είναι ο άλλος στη θέση μου, ο έξυπνος που μέσα από την ασφάλειά του, μου καταξεσκίζει την ψυχή με... θεωρίες και σποτάκια της φτήνιας.

Υπάρχουν και ώρες που δεν ανέχομαι να μου πουν λέξη και τότε φαίνομαι κακιά, επειδή απαιτώ… να μη μου πουν λέξη. Αυτό και μόνο.

Ξέρεις, φίλε μου, αν δεν τσαλακωθούμε πολύ, αν δεν έρθουν στιγμές που να περάσουμε μέσα από την τρύπα της βελόνας, αν δε νιώσουμε να μας σκοτώνουν οι θύελλες μέσα μας και οι "φίλοι, οι συγγενείς και γνωστοί" έξω μας, δεν έχουμε κατανοήσει τι θα πει ώρα οδύνης.

Και εξηγούμαι.

Λες, θες να παρηγορήσεις... Οκ! Μήπως πρέπει να σωπάσεις, τότε, και απλά να καθίσεις να κλάψεις με τον άλλον άνθρωπο; Γιατί, ξέρεις…

Αυτός που πονάει, δεν το θέλει.

Αυτός που υποφέρει, δεν αντέχει.

Αυτός που έχει πένθος, δεν έχει χαρά.

Αυτός που απελπίζεται, δεν έχει ήλιο.

Αυτός που έχασε τα πάντα, δεν έχει τίποτα.

Αυτός που έχει σκοτεινιά στον ορίζοντα, δε βλέπει φως.

Μπες στη θέση του και... σώπα.

Επειδή, δεν τα ξέρουμε όλα κι ας νομίζουμε πως είναι το πιο κοντινό μας πρόσωπο.

Σώπα, επειδή μας έμαθαν πως η θλίψη βαραίνει τη διάθεση και κάνουμε κομμάτια καρδιές ξένες, μόνο και μόνο για να μη νιώσουμε όσα νιώθουν.

Σώπα, επειδή, αν ανοίξεις το στόμα σου αψυχολόγητα, χωρίς να έχεις ζήσει ούτε το ελάχιστο από όσα ζει ο διπλανός σου που οδύρεται, θα ξεστομίσεις λέξεις που πληγώνουν.

Και, ξέρεις, οι πληγές του σώματος μπορεί να επουλωθούν και να ξεχαστούν. Οι λεξούλες όμως... δεν ξεχνιούνται ποτέ!

Ιδού, μερικές από όσες μου έχουν ξεφουρνίσει κι εμένα σε ώρες που αποζητούσα λίγη γαλήνη και με κέρασαν απόγνωση.

Μερικά που τα διαβάζω συχνά και σε αναρτήσεις και κάπου μου τη δίνει, όταν αναφέρονται σαν κανόνας για όλους.

_ "Θαυμάζω τους ανθρώπους που χαμογελάνε στα δύσκολα." Γράφει ο άλλος στις αναρτήσεις του.

Αλήθεια; Κι αν κάποιος που περνάει δύσκολα, δε χαμογελάσει, δε σου κάνει; Να σου πω τι εισπράττω εγώ; Περιμένεις εσύ, που δεν περνάς δύσκολα ή… τόσο δύσκολα, να σου χαμογελάσει αυτός που τώρα τσακίζεται για να μη νιώθεις εσύ άσχημα;

_ "Η χαρά είναι δική μας υπόθεση. Η ζωή είναι στα χέρια σου"... γράφει ο άλλος.

Όχι, ρε φίλε. Κάποιος έχει πένθος αυτή τη στιγμή, μπορεί να θρηνεί το ίδιο του το παιδί, τη μάνα, το σύζυγο τον αγαπημένο… κι εσύ του λες ότι η ζωή και η χαρά εξαρτώνται από τον ίδιο;

_ "Γιατί σου συμπεριφέρονται ΕΣΕΝΑ τόσο άσχημα;" (και τονίζουν το «εσένα»). Δηλαδή, τι εννοείς, άνθρωπέ μου με αυτήν την ερώτηση σε κάποιον, που τον κέρασαν δόλο, περιφρόνηση, κακία, κακοποίηση; Τι θα πει το «γιατί σε εσένα;» Πως το θύμα είναι που φταίει; Όχι ο κακός της υπόθεσης; Γιατί, κάπως έτσι ακούγεται.

_ "Πόσο άτυχος είσαι πάντα. Γιατί έτσι;" Μα τι λες, βρε άνθρωπε; Δε φτάνει που ο άλλος έχει το χάλι του, του τη λες κι από πάνω; Λες να θέλει κανείς να χάνει και να καταστρέφεται; Λες να θέλει να βρίσκεται συνέχεια στην απόγνωση;

_ "Είσαι σίγουρος ότι κατάλαβες σωστά; Μήπως παρεξηγείς; Στο κάτω κάτω, είχαν καλή πρόθεση" λες σε κάποιον που ήδη του την έφεραν πισώπλατα. Δηλαδή και χαμένος και δαρμένος... Και οι πονηροί... αθώοι. Έτσι; Μόνο το θύμα παρεξηγεί πάντα… Το θύμα…

_ "Μην είσαι υπερβολικός." Υπερβολικός; Ποιος; Αυτός που καίγεται, ενώ εσύ μια χαρά τον κρίνεις για περίπου μισότρελο παραμυθά από τη δική σου ηρεμία. Σε ώρες μεγάλης ανατροπής της ζωής κάποιου, όταν η δική σου ζωή δουλεύει ρολόι, τι να νοιώσεις; Άστα.

_ "Έλα, κάνε υπομονή." Λες σε κάποιον που αγωνιά για τα καθημερινά, τα οποία στερείται συνέχεια. Η υπομονή του φταίει, που… δεν έχει. Και τι θα φάει ο φτωχός; Υπομονή, μήπως; Τι θα ντυθεί ο γυμνός; Υπάρχουν ρούχα υπομονής; Τι θα προγραμματίσει ο άστεγος; Ένα χαρτοκούτι υπομονής;

_"Κοίτα, φίλε, έχω κι εγώ το χάλι μου. Σε νιώθω, αλλά... κι εμείς δεν είμαστε καλύτερα..." Αυτό μεταφράζεται σε: "Άι παράτα με, με σένα θα ασχοληθώ;"

_ "Όλο γκρίνια είσαι... Η γκρίνια είναι τοξική" και με αυτό του κόβεις κάθε λέξη πριν την ξεστομίσει...

Και το άκρως αναίσθητο: «Πάρ’ το αλλιώς… Μην τα βάζεις όλα μέσα σου. Αυτό σε πηγαίνει πίσω». Όχι, βρε, δεν τα βάζει μέσα του… Τα κουβαλάει πάνω του, επειδή μόλις έχασε τη δουλειά του, την υγεία του, τα τελευταία του χρήματα με τα οποία θα πλήρωνε λογαριασμούς, μόλις του έκοψαν το ρεύμα, τον πέταξαν έξω, τον περιθωριοποίησαν, τον αγνόησαν στα θέλω και στα αναγκαία για τη ζωή του.

Και, πώς να το πω, η αδιαφορία μας που μας τυλίγει με χρυσόχαρτο φιλοσοφίας καλοσυνάτης σε ώρες δυσκολίας και αποσύνθεσης του άλλου, μας εμπνέει άπειρες φράσεις και εκφράσεις, όπου εμείς οι… συμπαραστάτες εκφράζουμε την αμέριστη συμπάθειά μας με γαλήνιες ρήσεις…

Όλα μπορεί να τα σκεφτεί κανείς, όταν ο πόνος και η αδικία σηκώνονται από ξένους ώμους.

Όλα! Αρκεί να μη μας πέσει βαριά στο δικό μας στομάχι η ξένη οδύνη.

Αρκεί να φανούμε καλοί και… να τραβηχτούμε όμορφα και με τρόπο, ώστε να μη συμπαρασυρθούμε από λάθος συναισθήματα και μείνουμε περισσότερο εκεί που σφαδάζουν οι ψυχές.

Θέλουμε να δούμε την αλήθεια; Ή θεωρούμε το ψέμα μια απόδειξη αγάπης σε έναν κόσμο που έχει μάθει να ζει με πινακίδες αγάπης και με φθόνο, αναισθησία, απονιά και δολιότητα στην καρδιά;

Το θέμα είναι πως, αν ψάξουμε καλά όλοι μας, θα βρούμε να τα έχουμε κάνει πολλές φορές σαλάτα στις ανθρώπινες σχέσεις μας.

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να κάνουμε εμείς αυτό που περιμένουμε εναγωνίως να κάνει ο άλλος. Έτσι, αν συμβεί να συναντηθούμε με θλιμμένη καρδιά, ξεπετάγεται αυθόρμητα από μέσα μας η κριτική που σφάζει και μια ανάρμοστη φιλοσοφία περί των ξένων υποθέσεων και ενεργειών.

Πάντα, ο θλιμμένος κάπου θα φταίει. Δεν είναι γενναίος, είναι υπερβολικός και παραμυθάς, δεν ξέρει να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, δεν κατανοεί πως όλη η γη τρέμει και υποφέρει και τολμάει αυτός να μας ανησυχεί...

Αν μας ενδιαφέρει ακόμα να είμαστε Άνθρωποι και κάτι μας φταίει που δεν πάει καλά, ας σταθούμε λιγάκι να ρίξουμε μια καλή ματιά όχι στο τι λέμε, αλλά στις προθέσεις που κρύβονται καλά πίσω από πέπλα τάχα ηρεμίας και χαμογελαστής μάσκας.

Αν έχουμε το θάρρος, σίγουρα θα εκπλαγούμε σε πολλά.

Κάποτε το έπαθα κι εγώ. Και έκτοτε το παθαίνω συχνά. Αλλά, φίλε μου έτσι γινόμαστε ανθρώπινοι με σάρκινες καρδιές που χτυπάνε σε ρυθμό συμπόνιας και κατανόησης.

Ναι, φίλε μου, όλη η γη υποφέρει.

Μα δίπλα σου δεν περνάει όλη η γη, αλλά ένας δύο τρεις άνθρωποι, αυτοί που συναντιούνται μαζί σου...

Έρχονται γιορτές.

Και πολλοί δεν είναι χαρούμενοι.

Αντί να αρχίσουμε τα «γιατί» και τα «έτσι» και τα «αλλιώς», για να αλλάξουμε την ξένη διάθεση, ας διαλέξουμε να είμαστε πιο ανθρώπινοι εμείς. Με καρδιά από σάρκα.

Υποφέρει ο κόσμος.

Μια κατανόηση θέλει, ένα δικό σου χαμόγελο (αν μπορείς), μια πονεμένη ματιά, ένα χάδι, μια χειραψία, ένα άγγιγμα ψυχής στην ψυχή του.

Αυτές τις άγιες μέρες που έρχονται, ας θυμόμαστε ότι κάποιες τάχα «καλές λεξούλες», σφάζουν σαν κοφτερό μαχαίρι.

Και αντί για αυτές, ας προσφέρουμε καρδιά και χρυσή διάθεση συμβιβασμού με τον δικό μας και τον ξένο πόνο.

Καλές γιορτές, μέσα στην αληθινή Αγάπη! Με περισσότερη ενσυναίσθηση!

Μέσα από τη δική μου κατακερματισμένη καρδιά, πολλές ευχές σε όλη τη γη!

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου