ΛΕΞΟΥΛΕΣ... ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ- Πόλυ Μίλτου

Ξέρεις, φίλε μου, δεν είναι όλοι που έχουμε κακή πρόθεση.

Όχι!

Είναι πολλές φορές που θέλουμε να πούμε κάτι για να καταλάβει ο άλλος το ενδιαφέρον μας. Που θέλουμε να σκεφτεί πως τον συμπονάμε.

Αλήθεια ή ψέμα, δε μας ενδιαφέρει, αρκεί να το σκεφτεί και να μας θεωρεί φίλους, ότι είμαστε εκεί για αυτόν!

Είμαστε όμως;

Κι αν είμαστε, σίγουρα το κάνουμε από νοιάξιμο;

Μήπως, αν ψάξουμε μέσα μας, εκεί που παραμονεύει η σκοτεινιά του ατομισμού μας, βρούμε πως... δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Γιατί ξαφνικά, ενώ περιμένουμε την κατανόηση... του άλλου, όλα στραβώνουν;

Και το θύμα γίνεται φταίχτης, που δεν κατάλαβε τη δική μας καρδιά.

Θα σου πω ένα μυστικό. Βγαλμένο μέσα από τη δική μου στραπατσαρισμένη ύπαρξη, μέσα από στιγμές που θα ήθελα να ουρλιάξω κατάμουτρα σε μερικούς ότι... καλύτερα να μείνουν μακριά μου, όταν πονάω. Πως τα έκαναν πάλι σαλάτα με τη συμπαράστασή τους και με πλήγωσαν χειρότερα.

Υπήρξαν στιγμές, ναι, το ομολογώ, που θα ήθελα να είναι ο άλλος στη θέση μου, ο έξυπνος που μέσα από την ασφάλειά του, μου καταξεσκίζει την ψυχή με... θεωρίες και σποτάκια της φτήνιας.

Υπάρχουν και ώρες που δεν ανέχομαι να μου πουν λέξη και τότε φαίνομαι κακιά, επειδή απαιτώ… να μη μου πουν λέξη. Αυτό και μόνο.

Ξέρεις, φίλε μου, αν δεν τσαλακωθούμε πολύ, αν δεν έρθουν στιγμές που να περάσουμε μέσα από την τρύπα της βελόνας, αν δε νιώσουμε να μας σκοτώνουν οι θύελλες μέσα μας και οι "φίλοι, οι συγγενείς και γνωστοί" έξω μας, δεν έχουμε κατανοήσει τι θα πει ώρα οδύνης.

Και εξηγούμαι.

Λες, θες να παρηγορήσεις... Οκ! Μήπως πρέπει να σωπάσεις, τότε, και απλά να καθίσεις να κλάψεις με τον άλλον άνθρωπο; Γιατί, ξέρεις…

Αυτός που πονάει, δεν το θέλει.

Αυτός που υποφέρει, δεν αντέχει.

Αυτός που έχει πένθος, δεν έχει χαρά.

Αυτός που απελπίζεται, δεν έχει ήλιο.

Αυτός που έχασε τα πάντα, δεν έχει τίποτα.

Αυτός που έχει σκοτεινιά στον ορίζοντα, δε βλέπει φως.

Μπες στη θέση του και... σώπα.

Επειδή, δεν τα ξέρουμε όλα κι ας νομίζουμε πως είναι το πιο κοντινό μας πρόσωπο.

Σώπα, επειδή μας έμαθαν πως η θλίψη βαραίνει τη διάθεση και κάνουμε κομμάτια καρδιές ξένες, μόνο και μόνο για να μη νιώσουμε όσα νιώθουν.

Σώπα, επειδή, αν ανοίξεις το στόμα σου αψυχολόγητα, χωρίς να έχεις ζήσει ούτε το ελάχιστο από όσα ζει ο διπλανός σου που οδύρεται, θα ξεστομίσεις λέξεις που πληγώνουν.

Και, ξέρεις, οι πληγές του σώματος μπορεί να επουλωθούν και να ξεχαστούν. Οι λεξούλες όμως... δεν ξεχνιούνται ποτέ!

Ιδού, μερικές από όσες μου έχουν ξεφουρνίσει κι εμένα σε ώρες που αποζητούσα λίγη γαλήνη και με κέρασαν απόγνωση.

Μερικά που τα διαβάζω συχνά και σε αναρτήσεις και κάπου μου τη δίνει, όταν αναφέρονται σαν κανόνας για όλους.

_ "Θαυμάζω τους ανθρώπους που χαμογελάνε στα δύσκολα." Γράφει ο άλλος στις αναρτήσεις του.

Αλήθεια; Κι αν κάποιος που περνάει δύσκολα, δε χαμογελάσει, δε σου κάνει; Να σου πω τι εισπράττω εγώ; Περιμένεις εσύ, που δεν περνάς δύσκολα ή… τόσο δύσκολα, να σου χαμογελάσει αυτός που τώρα τσακίζεται για να μη νιώθεις εσύ άσχημα;

_ "Η χαρά είναι δική μας υπόθεση. Η ζωή είναι στα χέρια σου"... γράφει ο άλλος.

Όχι, ρε φίλε. Κάποιος έχει πένθος αυτή τη στιγμή, μπορεί να θρηνεί το ίδιο του το παιδί, τη μάνα, το σύζυγο τον αγαπημένο… κι εσύ του λες ότι η ζωή και η χαρά εξαρτώνται από τον ίδιο;

_ "Γιατί σου συμπεριφέρονται ΕΣΕΝΑ τόσο άσχημα;" (και τονίζουν το «εσένα»). Δηλαδή, τι εννοείς, άνθρωπέ μου με αυτήν την ερώτηση σε κάποιον, που τον κέρασαν δόλο, περιφρόνηση, κακία, κακοποίηση; Τι θα πει το «γιατί σε εσένα;» Πως το θύμα είναι που φταίει; Όχι ο κακός της υπόθεσης; Γιατί, κάπως έτσι ακούγεται.

_ "Πόσο άτυχος είσαι πάντα. Γιατί έτσι;" Μα τι λες, βρε άνθρωπε; Δε φτάνει που ο άλλος έχει το χάλι του, του τη λες κι από πάνω; Λες να θέλει κανείς να χάνει και να καταστρέφεται; Λες να θέλει να βρίσκεται συνέχεια στην απόγνωση;

_ "Είσαι σίγουρος ότι κατάλαβες σωστά; Μήπως παρεξηγείς; Στο κάτω κάτω, είχαν καλή πρόθεση" λες σε κάποιον που ήδη του την έφεραν πισώπλατα. Δηλαδή και χαμένος και δαρμένος... Και οι πονηροί... αθώοι. Έτσι; Μόνο το θύμα παρεξηγεί πάντα… Το θύμα…

_ "Μην είσαι υπερβολικός." Υπερβολικός; Ποιος; Αυτός που καίγεται, ενώ εσύ μια χαρά τον κρίνεις για περίπου μισότρελο παραμυθά από τη δική σου ηρεμία. Σε ώρες μεγάλης ανατροπής της ζωής κάποιου, όταν η δική σου ζωή δουλεύει ρολόι, τι να νοιώσεις; Άστα.

_ "Έλα, κάνε υπομονή." Λες σε κάποιον που αγωνιά για τα καθημερινά, τα οποία στερείται συνέχεια. Η υπομονή του φταίει, που… δεν έχει. Και τι θα φάει ο φτωχός; Υπομονή, μήπως; Τι θα ντυθεί ο γυμνός; Υπάρχουν ρούχα υπομονής; Τι θα προγραμματίσει ο άστεγος; Ένα χαρτοκούτι υπομονής;

_"Κοίτα, φίλε, έχω κι εγώ το χάλι μου. Σε νιώθω, αλλά... κι εμείς δεν είμαστε καλύτερα..." Αυτό μεταφράζεται σε: "Άι παράτα με, με σένα θα ασχοληθώ;"

_ "Όλο γκρίνια είσαι... Η γκρίνια είναι τοξική" και με αυτό του κόβεις κάθε λέξη πριν την ξεστομίσει...

Και το άκρως αναίσθητο: «Πάρ’ το αλλιώς… Μην τα βάζεις όλα μέσα σου. Αυτό σε πηγαίνει πίσω». Όχι, βρε, δεν τα βάζει μέσα του… Τα κουβαλάει πάνω του, επειδή μόλις έχασε τη δουλειά του, την υγεία του, τα τελευταία του χρήματα με τα οποία θα πλήρωνε λογαριασμούς, μόλις του έκοψαν το ρεύμα, τον πέταξαν έξω, τον περιθωριοποίησαν, τον αγνόησαν στα θέλω και στα αναγκαία για τη ζωή του.

Και, πώς να το πω, η αδιαφορία μας που μας τυλίγει με χρυσόχαρτο φιλοσοφίας καλοσυνάτης σε ώρες δυσκολίας και αποσύνθεσης του άλλου, μας εμπνέει άπειρες φράσεις και εκφράσεις, όπου εμείς οι… συμπαραστάτες εκφράζουμε την αμέριστη συμπάθειά μας με γαλήνιες ρήσεις…

Όλα μπορεί να τα σκεφτεί κανείς, όταν ο πόνος και η αδικία σηκώνονται από ξένους ώμους.

Όλα! Αρκεί να μη μας πέσει βαριά στο δικό μας στομάχι η ξένη οδύνη.

Αρκεί να φανούμε καλοί και… να τραβηχτούμε όμορφα και με τρόπο, ώστε να μη συμπαρασυρθούμε από λάθος συναισθήματα και μείνουμε περισσότερο εκεί που σφαδάζουν οι ψυχές.

Θέλουμε να δούμε την αλήθεια; Ή θεωρούμε το ψέμα μια απόδειξη αγάπης σε έναν κόσμο που έχει μάθει να ζει με πινακίδες αγάπης και με φθόνο, αναισθησία, απονιά και δολιότητα στην καρδιά;

Το θέμα είναι πως, αν ψάξουμε καλά όλοι μας, θα βρούμε να τα έχουμε κάνει πολλές φορές σαλάτα στις ανθρώπινες σχέσεις μας.

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να κάνουμε εμείς αυτό που περιμένουμε εναγωνίως να κάνει ο άλλος. Έτσι, αν συμβεί να συναντηθούμε με θλιμμένη καρδιά, ξεπετάγεται αυθόρμητα από μέσα μας η κριτική που σφάζει και μια ανάρμοστη φιλοσοφία περί των ξένων υποθέσεων και ενεργειών.

Πάντα, ο θλιμμένος κάπου θα φταίει. Δεν είναι γενναίος, είναι υπερβολικός και παραμυθάς, δεν ξέρει να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, δεν κατανοεί πως όλη η γη τρέμει και υποφέρει και τολμάει αυτός να μας ανησυχεί...

Αν μας ενδιαφέρει ακόμα να είμαστε Άνθρωποι και κάτι μας φταίει που δεν πάει καλά, ας σταθούμε λιγάκι να ρίξουμε μια καλή ματιά όχι στο τι λέμε, αλλά στις προθέσεις που κρύβονται καλά πίσω από πέπλα τάχα ηρεμίας και χαμογελαστής μάσκας.

Αν έχουμε το θάρρος, σίγουρα θα εκπλαγούμε σε πολλά.

Κάποτε το έπαθα κι εγώ. Και έκτοτε το παθαίνω συχνά. Αλλά, φίλε μου έτσι γινόμαστε ανθρώπινοι με σάρκινες καρδιές που χτυπάνε σε ρυθμό συμπόνιας και κατανόησης.

Ναι, φίλε μου, όλη η γη υποφέρει.

Μα δίπλα σου δεν περνάει όλη η γη, αλλά ένας δύο τρεις άνθρωποι, αυτοί που συναντιούνται μαζί σου...

Έρχονται γιορτές.

Και πολλοί δεν είναι χαρούμενοι.

Αντί να αρχίσουμε τα «γιατί» και τα «έτσι» και τα «αλλιώς», για να αλλάξουμε την ξένη διάθεση, ας διαλέξουμε να είμαστε πιο ανθρώπινοι εμείς. Με καρδιά από σάρκα.

Υποφέρει ο κόσμος.

Μια κατανόηση θέλει, ένα δικό σου χαμόγελο (αν μπορείς), μια πονεμένη ματιά, ένα χάδι, μια χειραψία, ένα άγγιγμα ψυχής στην ψυχή του.

Αυτές τις άγιες μέρες που έρχονται, ας θυμόμαστε ότι κάποιες τάχα «καλές λεξούλες», σφάζουν σαν κοφτερό μαχαίρι.

Και αντί για αυτές, ας προσφέρουμε καρδιά και χρυσή διάθεση συμβιβασμού με τον δικό μας και τον ξένο πόνο.

Καλές γιορτές, μέσα στην αληθινή Αγάπη! Με περισσότερη ενσυναίσθηση!

Μέσα από τη δική μου κατακερματισμένη καρδιά, πολλές ευχές σε όλη τη γη!

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου