ΦΙΓΟΥΡΕΣ...- Πόλυ Μίλτου

Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο... Ο τίτλος της, "φέρε το πάθος σου στη δουλειά"... έχει μεταφερθεί και πάνω της με επιτυχία.

Άνθρωποι τρέχουν... Τρέχουν να προλάβουν, να δημιουργήσουν, να αποδείξουν, να επιδείξουν, να ανατρέψουν, να ανορθώσουν, να χτίσουν... Καριέρα...

Έχουν ξυπνήσει νύχτα ακόμα, έχουν πιει έναν καφέ βιαστικά ή τον κρατούν στο χέρι τους, να τρέχει μαζί τους, να παγώνει μαζί τους... Αν προλάβουν, θα τον πιουν, αν όχι, απλά τον κρατούν για μια παρηγοριά ενός διαλείμματος ζωής. Μιας πρόσκαιρης απόλαυσης, ένα κάτι ζεστό που θα τους δυναμώσει για να τρέξουν περισσότερο ύστερα.

Πρέπει να προλάβουν! Οι καριέρες δε χτίζονται από την καρέκλα. Και... δεν είναι ένας, είναι πολλοί, υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει... συνωστισμός σε συγκοινωνίες, σε ασανσέρ, σε πεζοδρόμια... Υπάρχει... α-γνωσία... 

Ναι, έτσι είναι! Τραγικό; Τόσο τρέξιμο και η αλήθεια είναι πως δε βλέπεις γύρω σου. Συναντιέσαι με τόσους ανθρώπους κάθε μέρα, σκουντιέσαι, ανταλλάσσεις και καμιά λεξούλα, όχι πάντα ευχάριστη. Όμως,.. δεν προλαβαίνεις να τους δεις. 

Όπως στην εικόνα. Δε βλέπεις παρά μόνο σχήματα, φιγούρες, σκιές γκρίζες που περπατούν δίπλα σου άλλοτε αδιάφορες, άλλοτε απειλητικές. 

Να μη σε προλάβουν, τρέχα!

Έπειτα, έχεις φτάσει σε ένα ψυχρό γραφείο, μόνος ή με πολλούς, δεν έχει σημασία. Πάλι δεν προλαβαίνεις. Έχεις να κάνεις πολλά. Χτες έφυγες και τα άφησες σχεδόν άδεια, σήμερα ένας πύργος υψώνεται υποθέσεων... Έχεις πολλά και δεν έχεις καιρό.

Δίπλα σου οι συνάδερφοι τρέχουν κι εκείνοι. Αγχωμένοι, βλοσυροί, παραδομένοι στην προσπάθεια να φανούν συνεπείς, να προσπεράσουν τους άλλους, να ανέβουν ψηλότερα.

Κι αν ανέβουν, πάλι δεν προλαβαίνουν να δουν πιο πέρα ούτε πιο κάτω...

Ύστερα, γυρισμός πάντα αγχωμένος, καταπόνηση, εκνευρισμός, λάθος εμπειρίες, λίγη χαρά πολλή αναστάτωση και στενοχώρια.

Κάπου, ήθελες δεν ήθελες, συναντήθηκες και με ανθρώπους. Αυτούς που περνούσαν δίπλα σου, μπροστά, πίσω σου... σαν φιγούρες. Αυτούς, που δεν πρόλαβες πάλι να δεις τα πρόσωπά τους. Που δε θυμάσαι συχνά ούτε ονόματα... Μα συναντήθηκες, συνδιαλέχτηκες, αποφάσισες μαζί τους ή... τα τσούγκρισες.

Έτσι χτίζονται οι καριέρες. Φέρε το πάθος, έχε ένα σκοπό, περπάτα, τρέξε...μην κοιτάς ούτε πίσω ούτε δεξιά ούτε αριστερά... Κανέναν... Ούτε εσένα... Κανέναν...

Τραγικό! 

Μεγαλώσαμε τις πόλεις, ήρθαμε πιο κοντά, φτιάξαμε τα σπίτια μας διαμερίσματα, βρεθήκαμε ο ένας ακριβώς δίπλα στον άλλο, δουλεύουμε κάτω από μία στέγη... πολλοί μαζί...

Και αν ρωτήσεις στο τέλος της ημέρας, θα ακούσεις τη φρικιαστική κραυγή από του καθενός την καρδιά: "Είμαι μόνος!... Άνθρωπος κανείς γύρω μου... Κανείς!..."

Μα πώς; Τόσοι πολλοί; Τόσοι καλοντυμένοι; Μορφωμένοι; Με γλώσσες και πτυχία;, Με θέσεις ισχύος; Με όνομα επίσημο; Με τρόπους εξεζητημένους και χαμόγελα... ευγενικά;...

Αχ, φίλε μου! Παλιότερα οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι θα πει καριέρα. Γνώριζαν πως η δουλειά δεν είναι ντροπή. Πως είναι ευλογία, επειδή έφερνε στο σπίτι τα απαραίτητα. Ήξεραν πως η κούραση είναι γλυκιά, όταν σε βοηθούν φίλοι και συνεργάτες... Συνάδερφοι λέγονταν τότε και το εννοούσαν.

Συν- αδερφοί... σε όλα. Τα δύσκολα, τα εύκολα, τις επιτυχίες. Ήξεραν να υποφέρουν μαζί και συνήθιζαν να γλεντούν τις επιτυχίες τις ξένες σαν δικές τους.

Και αν κάποιος από ανάγκη δεν είχε δυνατότητα να συνεχίσει ή πάθαινε ζημιά, όλη η μκρή κοινωνία συσπειρωνόταν για να βοηθήσει, να χτίσει, να μαλακώσει τις κακές εμπειρίες...

Τότε, οι άνθρωποι γνωρίζονταν, ξυπνούσαν και περπατούσαν μαζί και έλεγαν καλημέρα με χαμόγελα εγκάρδια. Ρωτούσαν "τι κάνεις" για να μάθουν πράγματι πώς ξημέρωσες. Συζητούσαν και έκαναν σχέδια για τις οικογένειες και τα παιδιά τους και έδιναν τα χέρια στα καφενεία για μικροδάνεια ανάμεσά τους, αντί να τοκίζονται μικροποσά στις απάνθρωπες Τράπεζες.

Τότε, οι άνθρωποι σε κοιτούσαν στο πρόσωπο, ήθελαν να σε γνωρίζουν, τους ήσουν οικείος κι ας μην ανήκες στο σόι, είχαν το θάρρος να αντικρίζουν τη ματιά σου με ειρηνική διάθεση.

Τότε, η καλοσύνη έσβηνε μικροτσακωμούς πάνω σε ώρες δύσκολες και παρεξηγήσεις άνευ λόγου. 

Τότε, οι μικρές βασανισμένες κοινωνίες, ήξεραν να χτίζουν συμφιλίωση, συγγνώμη, αλληλεγγύη, πρόοδο, πολιτισμό, αγάπη...

Μέσα στη φτώχια, χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό, χωρίς παπούτσια και χωρίς ρούχα επίσημα, χωρίς... Καριέρες και ανταγωνισμούς...

Τρέχουμε... Και; Ως πότε; Πού; Κι αν χτίσεις καριέρα, θα χαλαρώσεις; Θα νιώσεις ευτυχισμένος; Θα αισθάνεσαι ζεστός μέσα στην αγκαλιά ενός συνόλου φιλικών προσώπων; Θα είσαι ασφαλής να μην πέσεις; Να μην πονέσεις;...

Γύρω μας, πίσω μας, δίπλα, μπροστά μας, τρέχουν και άλλοι. Και δεν είναι φιγούρες. Είναι άνθρωποι. Με αισθήματα, με όνειρα, με πάθη και λάθη και αδυναμίες. Με καρδιά που επιθυμεί να αγαπά και να αγαπιέται...

Φιγούρες... Κι όμως, ο καθένας μας είναι ένας άνθρωπος και όχι σκιά που τρέχει!

Τρέχουμε... Μα πρέπει κάτι να γίνει και να συναντηθούν οι καρδιές και πάλι.

Κάτι να κάνουμε και να νιώσουμε ο ένας με τον άλλο μαζί, σαν ένα σύνολο έντιμων ατόμων.

Να προσπαθήσουμε, να το παλέψουμε με πείσμα. Και, ναι, αυτό... να το κάνουμε με... πάθος!

Να ξαναχτίσουμε την ανθρωπιά μας! Για να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι και ήρεμοι...

Για να μας θυμούνται τα παιδιά μας με ευγνωμοσύνη, ότι τους παραδώσαμε μια κοινωνία απίθανη, όπου θα νιώθουν ευτυχισμένα και πλαισιωμένα από αληθινούς φίλους και αγαπημένους.

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου