ΟΠΟΙΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΑΪΣΕΙΣ, ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ (Για την αχαριστία) -Πόλυ Μίλτου

Όποια πουλιά ταΐσεις, αυτά θα έρθουνε κοντά σου. Είναι νόμος. Αν είναι σπουργίτια- αλήτες, θα έρθουν να μπουν και στο σπίτι σου και μετά, σαν μάθουν το δρομάκι, κάθε μέρα θα σου χτυπούν το τζάμι τρελαμένα…

Θα κάνουν θόρυβο, θα αναστατώνουν τη γειτονιά, θα σε ξεσηκώνουν για να βιαστείς. Η πείνα δεν κρατιέται…

Μα σαν δεν τα ταΐσεις λίγες μέρες, θα σε παρατήσουν για άλλες γειτονιές με περισσότερους σπόρους. Ούτε που θα φανούνε πια στο μπαλκόνι σου, να δουν μήπως άνοιξες πάλι το παράθυρό σου. Αδιάφορα, θα συνεχίσουν τη ζωή τους, μα δε θα σου κάνουνε κακό, δε θα σε κράξουν…

Αν είναι περιστέρια, αθώα, που αγαπούν το καθαρό και την εμπιστοσύνη, θα σκύψουν να φάνε κι από την παλάμη σου με ευγένεια. Μα αν δε ρίξεις τίποτα, δε θα σε ενοχλήσουν. Είναι πλασμένα για να γαληνεύουν τις ψυχές και ξέρουν τι θα πει ευγνωμοσύνη και πότε σταματάς να χτυπάς πόρτες. Αν κάποιος δεν έχει, δεν μπορεί να δώσει, σκέφτονται… Γύρω σου πετάνε ελεύθερα χωρίς να πιέζουν. Είναι όμορφα και θέλουν να τα βλέπεις που είναι χαρούμενα και να χαίρεσαι κι εσύ, ελεύθερα.

Αν είναι όμως, κουρούνες πονηρές, πρόσεχε τότε.

Αν σε ακολουθήσουν ως το δώμα σου, είναι για να περιεργαστούν και να μάθουν τις αδυναμίες σου. Να τις κάνεις φίλες. Να εμπιστευτείς μυστικά. Να σε ξεκουφάνουν με τη φλυαρία σε ώρες που εσύ επιζητείς χαλάρωση. Χωρίς ντροπή, χωρίς να νοιάζονται αν σε κουράζουν, με θράσος και σε ακατάλληλες στιγμές δικής σου ανάπαυλας θα ενοχλούν ατέλειωτα. Οι κουρούνες θα κρυφτούν πίσω από λευκά φτερά φίλου, θα σε αναζητούν όταν αυτές βαριούνται, θα σε βάζουν σε χίλιες έννοιες και μύριους πειρασμούς, θα δικαιολογούνται τη δική τους απραγία για πρόβλημα, θα σε κρίνουν για την αλήθεια σου, θα γελούν ειρωνικά που σκέφτεσαι σοβαρά, θα εκμεταλλεύονται τον δικό σου κόπο για να τεμπελιάσουν αυτές άνετα και να έχουν καιρό για κουτσομπολιά και εκατοντάδες γκρίνιες. Όλο εσύ θα φταις, που δεν καταλαβαίνεις, που δεν υπομένεις, που δε δέχεσαι τις προσβολές και την απροκάλυπτη ασέβεια. Εσύ! Αυτές, οι καημένες… πόσα σηκώνουν; Πόσο δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τίποτα, επειδή είναι απασχολημένες με αόρατα θέματα και εξαντλούνται συνέχεια… Μην κοιτάς που εσύ ο ανόητος τρέχεις και κουράζεσαι και φτύνεις αίμα, αυτές κακοπαθαίνουν, ζουν άσχημα, παιδεύονται με πόσα άλλα που εσύ δεν ξέρεις…

Οι κουρούνες, λοιπόν, αφού θα σου κλέψουν κάθε ικμάδα και ηρεμία, αφού δε θα υπολογίσουν τον δικό σου ημερήσιο κόπο από τη δική τους συνεχόμενη… ξάπλα, αφού θα σε γδάρουν με τη δική τους γκρίνια την ατέλειωτη, αφού θα ξεφορτώσουν πάνω σου τα βάρη τους και αφού θα σε φέρουν εκτός εαυτού τη στιγμή ακριβώς που θα έχουν ξεπεράσει κάθε δικό σου όριο καταπατώντας όλα τα όσια και ιερά που πρεσβεύεις, όταν πια θα αντιδράσεις έντονα και με νεύρο, θα σε βρίσουν άνετα και θα σε θεωρήσουν υπεύθυνο για κάθε κακό που τους βρήκε. Θα καμωθούν τον πληγωμένο ερωδιό με την αθώα καρδιά που δε λυπήθηκες και κατασπάραξες με τις… φωνές σου και θα φερθούν με αυτό που ταιριάζει στο είδος τους. Μια απέραντη και θλιβερή αχαριστία ενός πληγωμένου εγωισμού, που δεν ανέχεται τίποτα εκτός από τον εαυτό του… Εσύ… απλά ήσουν ο σκουπιδοτενεκές τους τόσον καιρό για να δεχτείς στο τέλος και την υποτίμηση της αξιοπρέπειάς σου.

Μη λυπάσαι! Μόλις ελευθερώθηκες από μαύρα πουλιά απύθμενης, τραγικής αχαριστίας, ενοχλητικής, οδυνηρής και επικίνδυνης πιο πολύ και από τους εχθρούς.

Και άλλη φορά, πρόσεχε! Να προτιμάς τα περιστέρια! Αυτά που δεν έχουν προσωπείο αθωότητας και δεν εισβάλουν απρόσκλητα σαν κατακτητές στη ζωή σου ανεμίζοντας μια σημαία με προβλήματα. Να προτιμάς τους ανθρώπους- περιστέρια που έχουν διάκριση και ευγένεια και ξέρουν να σέβονται τη φιλία, αλλά και την αξιοπρέπεια αυτού που τα βοήθησε κάποτε, όταν τα τάιζε σε ώρες ξηρασίας.

Που δεν προσβάλλουν αυτό που είσαι με πλήθος υπονοούμενα, γελάκια και φράσεις τάχα αστειότητας, που δε γελοιοποιούν το δικό σου αγώνα για να έχουν κάτι να κοροϊδεύουν στις ώρες της οκνηρίας τους, που δεν προσποιούνται πως δεν κατάλαβαν τις ανάγκες σου για ηρεμία, που δε σε ζαλίζουν με ανούσια και περιττά, που δεν ασεβούν σε αυτό που πιστεύεις, που δεν παίζουν τον θιγμένο, όταν επιτέλους ανοίγεις εσύ το δικό σου το στόμα, να πεις: «Ως εδώ! Τα όρια ξεπεράστηκαν!»

Πριν περάσεις από τις συμπληγάδες μιας αισχρής μείωσης και του δικού σου εξευτελισμού από ανώριμους και κομπλεξικούς, γίνε σοφότερος και φύγε εγκαίρως! Μην πεις ποτέ «Κρίμα… Δε θέλω να πληγωθεί άλλο…»

Εκεί την πατάς! Εκεί την έχω πατήσει κι εγώ ατέλειωτες φορές! Εκεί!

Να σου πω το μυστικό! Ο κομπλεξικός, πληγώνεται διαρκώς από μόνος του, επειδή ο εγωισμός του ψάχνει πάντα αφορμές… Φύγε! Δεν είσαι εσύ η αιτία! Ούτε βοηθάς σε τίποτα… Μόλις περάσει η μπόρα του, θα βρει οπωσδήποτε κάτι να σε τσακίσει για να βγει αυτός ο αθώος και, φυσικά, για να νιώσει… ανώτερος... Γιατί πάντα δε φταίει αυτός και πάντα αυτός είναι ο άξιος και σπουδαίος… Αυτός, όχι εσύ… Εσύ, ήσουν ένα αποκούμπι όσο βάσταξε η ταραχή του. Ένα σκουπίδι άχρηστο. Αυτός… ανώτερος όλων! Που έχει κάθε δικαίωμα, ακόμα και να σε εξευτελίζει όποτε του κάνει κέφι…

Φύγε! Εγκαίρως! Ο άνθρωπος που κατανοεί τι σημαίνει προσωπικός χώρος του άλλου, δε γίνεται βάρος ποτέ! Από όσους γίνονται με το έτσι θέλω, φύγε! Ο άνθρωπος που σέβεται, δεν επαίρεται ποτέ μειώνοντάς σε, σε κάθε ευκαιρία. Ο άνθρωπος που αναζητεί τρόπο να σε ταπεινώνει, μοιάζει κουρούνα μαύρη, πονηρή και χυδαία!... Μόλις μπει πιο μέσα στη φιλία και αποκτήσει θάρρος, θα δείξει μια αναίδεια ασυγκράτητη, όποιος και να είσαι, και μετά «θα σου την πει» κι από πάνω!…

Πριν σε θίξει σε όσια και ιερά… και βρομίσει τον αέρα με την αχαριστία και την αγένειά του την άξεστη… Φύγε! Όσο είναι καιρός!...

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου