ΗΜΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ... ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ;- Πόλυ Μίλτου

Δεν ξέρω, αυτό με τις ημέρες... πέρα από τις των σημαντικών γεγονότων ιστορικών κλπ., κάπου καταντάει προβληματισμός μεγάλος.

Ημέρα αγκαλιάς, λέει, σήμερα. Και θα δούμε σίγουρα αφίσες, σλόγκαν, σποτάκια, ρητά, έρευνες και ό,τι άλλο του κατέβει του καθενός, να επισημαίνουν πως η αγκαλιά είναι πνοή ζωής.

Ναι! Είναι! Και είναι και ανάγκη τεράστια όλων μας. Τα χέρια μας φτιάχτηκαν να αγκαλιάζουν με αγάπη, όχι να κάνουν κακό.

Θα βγουν και κάποιοι στους δρόμους, και το επικροτώ και το σέβομαι, και θα δίνουν αγκαλιές "δωρεάν" σε κάθε περαστικό, μικρό ή μεγάλο...

Και πολλοί... ούτε που θα το θυμηθούν. Μες στη ροή της καθημερινότητας, θα ξυπνήσουν, θα πλυθούν βιαστικά (έτυχε και αρχή βδομάδας φέτος, Δευτέρα, η μέρα του άγχους και της γκρίνιας), θα βάλουν το μισό κουλούρι στο στόμα ενώ συγχρόνως θα ντύνονται να ξεκινήσουν με έννοιες. Αν θυμηθούν και αν υπάρχει κάποιος μαζί τους, ίσως σκύψουν για ένα βιαστικό φιλί πριν βγουν να αγναντέψουν τη βροχή.

Και... θα είναι και εκείνοι, ναι εκείνοι, που μόνο λίγοι δεν είναι πάνω στη γη, που θα ακούσουν για τις αγκαλιές και θα νιώσουν έναν πόνο σουβλερό στην ψυχή... Άδεια τα χέρια, κανείς... Είτε έλειπαν πάντα, είτε μια απώλεια τεράστια  μπήκε στη ζωή τους και κατέκτησε τη θέση, εκεί που τα χέρια πριν αγκάλιαζαν. Τώρα... σιωπή, παγωνιά, κενό...

Μα, πρέπει να βρω το πιο τραγικό από όλα να αναφέρω. Ο πόλεμος και οι καταστροφές πόσες αγκαλιές ερήμωσαν σε μια στιγμή!

Όχι, δεν είναι αυτό το πιο θλιβερό.

Φρικιαστικότερο όλων,... η αγκαλιά του βιασμού σε σώματα που σπαρταρούν κάτω από το βάρος το ασήκωτο. Ναι, και όχι μόνο του βιασμού κι αυτό της αναγκαστικής πώλησης των πιο ιερών και σπουδαίων, της καταρράκωσης του ανθρώπου μέσα από την ανάγκη ή με τη βία.

Αχ, ημέρα αγκαλιάς... Όταν βγάζετε αυτές τις διεθνείς διακηρύξεις μερικοί, κάντε πρώτα ένα ιπτάμενο ταξίδι φαντασίας να αγκαλιάσετε με στοργή τη γη των πονεμένων και πεταμένων στα σκουπίδια της ντροπής και της εξαθλίωσης...

Δεν έγραψα αυτό το κείμενο, φυσικά, για να μελαγχολήσουμε ούτε για να καταργηθούν οι τόσο όμορφες ιδέες.

Ο δικός μου προβληματισμός είναι άλλος. 

Αντέχουμε; Έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να κάνουμε την καρδιά μας μια τεράστια, απέραντη, χωρίς τέλος και διακρίσεις αγκαλιά; Όχι το σώμα! Την καρδιά! Αυτή που δε λερώνει και δεν έχει συμφέρον ανταπόδωσης. Την καρδιά!

Ναι, κι εσύ κι εγώ πρώτα, που χωρίς αγκαλιά γεννήθηκα, ελάτε να ξεφύγουμε πιο πέρα και πιο πάνω από τον πόνο της απώλειας και του κενού και να δώσουμε ουσία στην ιδέα.

Αν θες να αγκαλιάσεις, στο βεβαιώνω! Μπορείς να το κάνεις ακόμα και με ένα βλέμμα στοργής. Ακόμα και από μακριά, με την έννοια σου και έναν θερμό καλό λόγο αγάπης...

Γιατί η αγάπη είναι η ίδια η αγκαλιά! Και βρίσκει τρόπους.

Το δικό μου το σλόγκαν;

Ό,τι δεν είχες ποτέ, ό,τι σου στέρησε η ζωή ή οι άνθρωποι, δώστο εσύ! Πλούσιο, ατόφιο, από καρδιάς!

Και τότε, μπορεί να χαμογελάσει στη γη! Και η αγκαλιά όλων μας να τη ζεστάνει, που παγώνει κάθε μέρα... Μια αγκαλιά κι από μένα απέραντη, κόσμε!

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου

(Τον πίνακα μπορείτε να τον βρείτε μαζί με άλλους, εδώ: https://www.wallndesign.gr/?attachment_id=51330)