ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ: ΠΙΝΕΛΙΕΣ…(Ένα ποίημα για τη Μάνα) -Της Πόλυς Μίλτου

Ήσουν!

Δε σε πρόλαβα!

Έφυγες πριν μου πεις «σ’ αγαπώ».

Με άφησες, πριν ακόμα με σφίξεις στο στέρνο.

Μου λείπει η φωνή σου, που δεν άκουσα.

Μου λείπει το στήθος σου, που δε θήλασα.

Μου λείπει η ανάσα σου, που δε μου ζέστανε το λαιμό.

Μου λείπει το φιλί σου, που δε στέγνωσε τα δάκρυά μου.

Μου λείπει η αγκαλιά σου η θερμή.

Μου λείπει το άρωμά σου.

Αυτό,

το να σφίγγομαι στο μάγουλό σου πάνω και να ζω μαζί σου.

Δεν πρόλαβα!

Ένα χάδι σου.

Το ένα το χάδι.

Το ένα χάδι!

Το ένα!

Δεν μπόρεσα να βάλω στον πίνακα όσα αρωματίζουν τον αέρα

Δεν μπόρεσα να ζωγραφίσω τη φωνή και τη ζωή σου.

Νεκρή φύση έγινες, μια φιγούρα που αχνοσβήνει.

Ανταύγειες αιωνιότητας χωρίς πρόσωπο.

………………………………………………….

Όταν σε αναζητώ, μου δείχνουν πάντα μια εικόνα.

Μα πώς να το πω να με νιώσουν…

Στην αγκαλιά της η Παναγιά έχει το δικό Της Παιδί.

Εσύ,…

Έπρεπε να είχες εμένα στον κόρφο σου!

Για αντίδραση έφτιαξα πίνακα.

Σκιές ανθρώπινες, άψυχα σώματα.

Πινελιές!

Μια φιγούρα του ανέμου.

Ένα όνομα.

Μάνα!

Η δική μου!

Copyright © Πόλυ Μίλτου

~Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

(Σημείωση: Ο πίνακας- ελαιογραφία είναι δικό μου έργο)