ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ… (Ένα κείμενο αλληγορικό για τις ώρες τις δύσκολες της ψυχής)

Είναι κάτι ώρες, μέρες, περίοδοι στη ζωή μου που δε θέλω…

Δε θέλω να επικοινωνήσω ούτε με την ανάσα μου. Με νιώθεις;

Είναι οι στιγμές της σκοτεινιάς μου. Μέσα μου γίνεται χαλασμός. Ένας ουρανός βλοσυρός, έτοιμος να με καταστρέψει κατεβαίνει πάνω μου με θυμό. Ο ουρανός που εσύ χαίρεσαι γαλανό και φωτεινό, εμένα με πλακώνει με θλίψη παράξενη. Δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, είναι απόλυτα εχθρικός.

Είναι οι ώρες που περπατάω στα τάρταρα. Εκεί που βασανίζεται αλυσοδεμένη η ψυχή μου και όσο κι αν μου μιλάς, εγώ δε θέλω να σπάσω τις αλυσίδες μου. Προσποιούμαι πως θέλω βοήθεια. Δε θέλω.

Αυτό που θέλω διακαώς είναι να βρεθώ σε ένα ψηλό βουνό, παντέρημο και πικρό, όπως εγώ. Τυλιγμένο με έρεβος. Να μη με βλέπεις. Να μη με ακούς. Και εκεί να είμαι τελείως ελεύθερη από τα «πρέπει» και τα «μη» και να ουρλιάξωωω… δυνατάαα…. Να μου βγουν όλα τα αρρωστημένα που κατατρώνε το είναι μου μαζί με τις φωνές, να τα πάρει ο δυνατός άνεμος και να τα σκορπίσει κάπου πολύ μακριά. Κάπου που έχω ακούσει για τις μαύρες τρύπες στο σύμπαν. Εκεί θέλω να φτάσει το ψυχοπλάκωμά μου κι εκεί να απορροφηθεί και να εξαφανιστεί στο άγνωστο.

Μα εσύ, δε θέλω να με συνοδεύεις τέτοιες στιγμές. Πώς να σε κάνω να με καταλάβεις. Πονάω! Και είμαι τόσο απαρηγόρητη που δε θέλω να εκφραστώ, γιατί, αν πονέσω και άλλον σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι, τον όποιον άλλον, η βαριά μου συνείδηση δε θα αντέξει να σηκώσει και αυτό.

Άσε με. Θέλω να ζήσω το μέσα μου στον πυρήνα της σιωπής μου. Εκεί που δεν τολμώ να μπαίνω συχνά ούτε εγώ, γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι αυτό που είμαι στα αλήθεια χωρίς τη βιτρίνα της καθημερινότητας. Φοβάμαι αυτό που βλέπει σε μένα, Αυτός που το αντικρίζει συνέχεια χωρίς δυσκολία και περπατάει εκεί και με ελέγχει. Έτσι νιώθω. Ότι με ελέγχει και ότι είναι αδυσώπητος.

Δε με θέλει. Κανείς δε με θέλει. Ούτε εγώ δε με θέλω.

Λοιπόν, είμαι εχθρική κάτι τέτοιες στιγμές με μένα. Δε θέλω να γίνω και με σένα. Θα πληγώσω και τότε θα πληγωθώ περισσότερο.

Παρατηρώ με προσοχή γύρω μου, καθώς βυθίζομαι στις σκέψεις μου τις εσώτερες θέλοντας να βεβαιωθώ πως δε με ακολούθησε κανείς. Ούτε εχθρός ούτε φίλος.

Κοιτάζω γύρω μου με απόγνωση. Τόση οχλαγωγία από ανόητες σκέψεις, αποφάσεις και πράξεις. Τόση ανοησία που ντύνει το τοπίο με σταγόνες ντροπής. Τόσοι φόβοι πως δε θα αντέξω να αναδυθώ και πάλι στο έξω, εκεί που θα με περιμένουν για ανάκριση όσοι δεν πήραν από μένα απάντηση για όσα δε θέλω να πω..

Τόσο κλειστός ο ορίζοντας… Και μια ερημιά αναγκαία μεν, απατηλή δε, επειδή μυρίζει θάνατο και αποσύνθεση. Το θάνατο τόσων ονείρων, τόσων ελπίδων, τόσων προσπαθειών, τόσης χαράς και τόσων επιθυμιών…

Ξέρω, σε νιώθω, σου είχα ζητήσει μια ευχή, μόνο μια ευχή… Έξω από μένα κάποιοι αγωνιούν και εύχονται να είμαι καλά. Εύχονται να γυρίσω ανανεωμένη και αποφασισμένη να δώσω πάλι τις μάχες μου με καινούρια όνειρα, καινούριες ελπίδες, καινούριες επιθυμίες ζωής. Εύχονται να βρω καινούριες χαρές και να ξεχάσω.

Πόσο με βαραίνει αυτό. Το να περιμένουν από μένα να είμαι άψογη. Να μπορώ να τα ξεπερνάω όλα με χαμόγελο. Να είμαι δυνατή και να στηρίζω. Αυτό με απελπίζει και με κάνει να χάνω έδαφος.

Ρώτησε κανείς πόσο δύσκολο είναι να παντρεύεσαι τον έσω άνθρωπο τίμια και με ειλικρίνεια, ώστε να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση για το καλό;

Είναι φυσικό νόμισες η καλοσύνη και η συγγνώμη;

Σκέφτηκες ποτέ πόση συγγνώμη πρέπει να δίνω κάθε τόσο στα τόσα μου λάθη; Εγώ. Επειδή εσύ και όσοι είναι απέξω μόνο να κρίνουν τη βιτρίνα ξέρουν. Η αλήθεια, του να είσαι δηλαδή πάντα καλός και θετικός, πόσοι άραγε κατανόησαν πως κερδίζεται με σπαραγμό ψυχής και αίμα ζωής;

Κατάλαβέ με!

Δε θέλω να μου πεις λέξη.

Είναι οι ώρες της εσωτερικής μου ύπαρξης αυτές και είναι ιερές.

Τέτοιες στιγμές ζω εδώ μέσα έγκλειστη για να μπορέσω να κοιτάξω κατά πρόσωπο όσα με πόνεσαν πολύ. Για να θάψω την απελπισιά και να κερδίσω πάλι το φως, ώστε να γυρίσω πίσω, στην έξω ζωή, με χαμόγελα. Είμαι εδώ, όσο και αν δε θέλω να μιλήσω. Είμαι μέσα μου. Και παλεύω να νικήσω τη σκοτεινιά και να κάνω τον ουρανό μου πάλι ξάστερο.

Αγωνίας ώρες. Λύγισμα και γονάτισμα. Πέσιμο στο χώμα.

Πρέπει να αγγίξω τη γη για να αισθανθώ πως είμαι κομμάτι της.

Μα δεν είμαι πηλός. Έχω ψυχή και ανήκω σε μένα.

Θα σηκωθώ. Θα συνέλθω. Θα πατήσω και πάλι όρθιος.

Δε θέλω να με βοηθήσεις. Θέλω απλά να είσαι εκεί όταν επιστρέψω και να μη με ρωτήσεις ανακριτικά για όσα δεν μπορείς και δε σου επιτρέπεται να καταλάβεις. Θέλω να είσαι εκεί με μια ανοιχτή αγκαλιά. Τόσο μόνο. Γιατί, όταν επιστρέψω, θα είμαι γεμάτη πληγές, μα και αποφάσεις. Άσε τις πληγές να επουλωθούν στη σιωπή και δυνάμωσέ με στις αποφάσεις. Αυτό μονάχα ζητώ.

Τίποτα άλλο… δε θέλω.

Μόνο σεβασμό. Γιατί μέσα μου μόνο ο Θεός επιτρέπεται να εισέρχεται ελεύθερα.

Δε θέλω να μου πεις…

Οι θεωρίες για ό,τι ξένο, έχουν κουράσει τον κόσμο.

Είναι η ώρα της ψυχής μου. Με αγαπάς;

Αν με αγαπάς αληθινά, θα με περιμένεις με υπομονή... 

Νιώσε με! Αυτό μόνο θέλω!

Και αγάπα με όπως είμαι!...

~Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~

Πόλυ Μίλτου

Συγγραφέας