Είναι οι βροχές και οι πλημμύρες των τελευταίων ημερών; Είναι ο
καιρός ο δύσκολος; Ή φταίει η περισυλλογή όσο πλησιάζουν τα
Πάθη;
Η αλήθεια είναι, φίλε μου, πως αν γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου, θα παρατηρήσεις με πόνο ότι μια θλίψη στάζουν οι υδρορροές, σταγόνες καυτές που όπου καθίσουν βαραίνουν στην ψυχή αθεράπευτα.
Όμως, δεν είναι αυτό που με ανησυχεί και μου μαυρίζει καθημερινά την καρδιά.
Είναι που περιφερόμαστε όλοι μας σαν ρομπότ άψυχα με κάτι πλαστά χαμόγελα και λέξεις αισιοδοξίας πεταμένες άναρχα στα φουσκωμένα μας χείλη, ενώ μέσα μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απόγνωση.
Αχ, ξέρεις, μετά από τόσα χρόνια το έμαθα πια το μάθημά μου.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και περισσότερο, μην εμπιστεύεσαι αυτούς που συνέχεια χαμογελούν και βεβαιώνουν με πείσμα πως «όλα πάνε καλά». Τότε, να ανησυχείς και να φοβάσαι! Τότε!
Όχι γιατί δεν ανοίγεται ο άνθρωπος! Όχι!
Να φοβάσαι γιατί δεν τολμάει να ανοιχτεί πια κανένας σε κανέναν.
Γιατί, αν τολμήσει να ανοιχτεί, «θα φάει πόρτα»!
Αν σκεφτεί να πει κάτι από όσα τον απασχολούν, θα αντιμετωπίσει τη βιασύνη και τη συνηθισμένη φράση: «Τα λέμε αργότερα. Τώρα είμαι απασχολημένος με κάτι σοβαρό…»
Αν αποφασίσει να αναφέρει τραγικό γεγονός, θα ακούσει τα τετριμμένα: «Έλα τώρα! Όλα θα φτιάξουν… Μην είσαι υπερβολικός.»
Αν δεν μπορέσει να συγκρατηθεί και κλάψει, τότε… «την έβαψε».
Ή θα μείνει στην ιστορία της παρέας ως ο κλαψιάρης που αγνοούμε, επειδή του… αρέσει να γκρινιάζει ή, το χειρότερο, θα γίνει αμέσως θύμα επιτήδειων που θα θεωρήσουν τη στιγμιαία «αδυναμία» του για ευκαιρία να δείξουν τη συσσωρευμένη κακία που έχουν μέσα τους, πάνω του.
Αν πάλι σηκώσει το βλέμμα του με παράπονο, θα αντικρύσει χίλια τόσα ειρωνικά και χλευαστικά ή πονηρά, που λογαριάζουν την επόμενη κίνησή τους προς εξαφάνισή του.
Αν το πρόσωπό του χαρακωθεί από πόνο, θα δει πολλούς να το ευχαριστιούνται ολόθερμα.
Αν ξεσπάσει με νεύρα, επειδή δεν αντέχει άλλο μια κακοποίηση, θα χαρακτηριστεί ο «ψυχάκιας» που όλα του φταίνε και δημιουργεί προβλήματα παντού.
Αν κατά λάθος, αποφασίσει να διεκδικήσει κάποιο δικαίωμά του, θα πέσουν να τον φάνε με πλήθος δικαιολογίες εναντίον του, όσοι βολεύτηκαν πατώντας πάνω του για να ανέβουν από τη μικρότητά τους.
Αν τα κρύψει μέσα του;
Μα αυτό δεν κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Τα κρύβει μέσα του. Τα «ξεχνάει» λέει και προχωράει χωρίς να νοιάζεται. Τα «εξαφανίζει» και χαμογελάει καθημερινά στους σταυρωτές του «για να μη δώσει δικαιώματα» να τον πατήσουν και άλλο… «για να μην τους δώσει τη χαρά πως νίκησαν», λέει.
Πάθη;
Η αλήθεια είναι, φίλε μου, πως αν γυρίσεις να κοιτάξεις γύρω σου, θα παρατηρήσεις με πόνο ότι μια θλίψη στάζουν οι υδρορροές, σταγόνες καυτές που όπου καθίσουν βαραίνουν στην ψυχή αθεράπευτα.
Όμως, δεν είναι αυτό που με ανησυχεί και μου μαυρίζει καθημερινά την καρδιά.
Είναι που περιφερόμαστε όλοι μας σαν ρομπότ άψυχα με κάτι πλαστά χαμόγελα και λέξεις αισιοδοξίας πεταμένες άναρχα στα φουσκωμένα μας χείλη, ενώ μέσα μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απόγνωση.
Αχ, ξέρεις, μετά από τόσα χρόνια το έμαθα πια το μάθημά μου.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και περισσότερο, μην εμπιστεύεσαι αυτούς που συνέχεια χαμογελούν και βεβαιώνουν με πείσμα πως «όλα πάνε καλά». Τότε, να ανησυχείς και να φοβάσαι! Τότε!
Όχι γιατί δεν ανοίγεται ο άνθρωπος! Όχι!
Να φοβάσαι γιατί δεν τολμάει να ανοιχτεί πια κανένας σε κανέναν.
Γιατί, αν τολμήσει να ανοιχτεί, «θα φάει πόρτα»!
Αν σκεφτεί να πει κάτι από όσα τον απασχολούν, θα αντιμετωπίσει τη βιασύνη και τη συνηθισμένη φράση: «Τα λέμε αργότερα. Τώρα είμαι απασχολημένος με κάτι σοβαρό…»
Αν αποφασίσει να αναφέρει τραγικό γεγονός, θα ακούσει τα τετριμμένα: «Έλα τώρα! Όλα θα φτιάξουν… Μην είσαι υπερβολικός.»
Αν δεν μπορέσει να συγκρατηθεί και κλάψει, τότε… «την έβαψε».
Ή θα μείνει στην ιστορία της παρέας ως ο κλαψιάρης που αγνοούμε, επειδή του… αρέσει να γκρινιάζει ή, το χειρότερο, θα γίνει αμέσως θύμα επιτήδειων που θα θεωρήσουν τη στιγμιαία «αδυναμία» του για ευκαιρία να δείξουν τη συσσωρευμένη κακία που έχουν μέσα τους, πάνω του.
Αν πάλι σηκώσει το βλέμμα του με παράπονο, θα αντικρύσει χίλια τόσα ειρωνικά και χλευαστικά ή πονηρά, που λογαριάζουν την επόμενη κίνησή τους προς εξαφάνισή του.
Αν το πρόσωπό του χαρακωθεί από πόνο, θα δει πολλούς να το ευχαριστιούνται ολόθερμα.
Αν ξεσπάσει με νεύρα, επειδή δεν αντέχει άλλο μια κακοποίηση, θα χαρακτηριστεί ο «ψυχάκιας» που όλα του φταίνε και δημιουργεί προβλήματα παντού.
Αν κατά λάθος, αποφασίσει να διεκδικήσει κάποιο δικαίωμά του, θα πέσουν να τον φάνε με πλήθος δικαιολογίες εναντίον του, όσοι βολεύτηκαν πατώντας πάνω του για να ανέβουν από τη μικρότητά τους.
Αν τα κρύψει μέσα του;
Μα αυτό δεν κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Τα κρύβει μέσα του. Τα «ξεχνάει» λέει και προχωράει χωρίς να νοιάζεται. Τα «εξαφανίζει» και χαμογελάει καθημερινά στους σταυρωτές του «για να μη δώσει δικαιώματα» να τον πατήσουν και άλλο… «για να μην τους δώσει τη χαρά πως νίκησαν», λέει.
Άκου, φίλε μου, δεν είμαι ψυχολόγος. Συμβαίνει όμως η ζωή μου να
έχει ξημερώσει τόσο ανάποδα για μένα από όταν γεννήθηκα και όσα ανέφερα και
άλλα τόσα και τα έζησα και τα ένιωσα και τα ζω και τα νιώθω και προσπάθησα
άπειρες φορές να ακολουθήσω συμβουλές τάχα… αμεριμνησίας, δίκαιας συνείδησης
και λήθης… Προσπάθησα να πω κι εγώ τη μαγική φράση: «δε με ενδιαφέρει».
Και τι έγινε;
Εγώ έσκαγα μέσα μου και οι άλλοι… συνέχιζαν τα ίδια και χαίρονταν το ίδιο και περιέφεραν και περιφέρουν την κακία τους παντού σε κάθε μου κίνηση, σε κάθε μου ανάσα. Ποιος ο χαμένος, λοιπόν;
Λάθος συνταγή! Στο λέω!
Το πρόβλημα δε λύνεται με το να το κρύψεις κάτω από το χαλί.
Πάντα εσύ θα σκοντάφτεις πάνω του και πάντα θα σου θυμίζει όλα όσα θες να ξεχάσεις με μανία. Γιατί το χαλί είναι δικό σου και το χάλι σου το ίδιο και εσύ είσαι που πρέπει να καθαρίσεις τον δικό σου χώρο.
Το πρόβλημα λύνεται μόνο αν το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα και γενναία. Παραδέξου το, μη φοβάσαι! Είσαι θλιμμένος, έπεσες θύμα συμφερόντων, κακοποίησης ή φθόνου, έγινες παρανάλωμα κουτσομπολιού και συκοφαντίας, έχεις πένθος, θες να κλάψεις.
Κλάψε! Βρες μια γωνιά μακριά από τους διώκτες σου τους αναιδείς και απάνθρωπους και ούρλιαξε τον πόνο σου στα βουνά, πες τα στον Θεό κι αν δεν τα πεις και καλά, Αυτός δε θα σε παρεξηγήσει σαν τους ανθρώπους. Ακόμα και να Του φωνάξεις με σκληρότητα και αδιαντροπιά, δε σε παρεξηγεί. Επειδή, Εκείνος βλέπει τα πάντα. Και τι σου έχει συμβεί και αυτά που δεν μπορείς να εκφράσεις εσύ και υπάρχουν μέσα σου. Σε νιώθει! Και θα έρθει η ώρα Του…
Δεύτερη συμβουλή, αν μπορώ να το πω έτσι…
Πιέζεσαι με κάτι; Φύγε από εκεί τώρα, μια δικαιολογία θα τη βρεις, φύγε… πριν πεις κάτι που θα δώσει αφορμή να σε πονέσουν και άλλο…
Όμως, όταν ηρεμήσεις, σε παρακαλώ, μη νιώσεις εσύ τις ενοχές των κακών. Μην κρατήσεις μέσα σου κλεισμένο τίποτα. Κάποιον έχεις εμπιστοσύνης. Μίλα! Και αν κρίνεις πως πρέπει και όταν πρέπει, αντιμετώπισε τους κακοποιούς σου με τρόπο γενναίο, στάσου αντίκρυ τους με ψηλά το κεφάλι και βάλε τα πράγματα στη θέση τους με πυγμή.
Μίλα! Κλάψε! Ηρέμησε! Και μετά αντέδρασε αξιοπρεπώς και με ήθος και αν χρειαστεί και με τον νόμο…
Όταν βρέχει στην καρδιά σου, λοιπόν, μην μπαζώνεις τα ρέματα. Θα σε πνίξουν! Άνοιξε διόδους, ελευθέρωσε το είναι σου, μη φοβάσαι τι θα πουν (αυτοί που έτσι κι αλλιώς πάντα λένε…), μην ανησυχείς για την εικόνα που θα δει «ο κόσμος».
Ποιος κόσμος; Τι σε ενδιαφέρει εσένα ένας άγνωστος περαστικός που δε θα τον ξαναδείς ποτέ; Εκτός αν με τη φράση «ο κόσμος», εννοείς γνωστούς και φίλους…
Μα και τότε δε σε ενδιαφέρει…
Επειδή οι ομοιοπαθείς (και αυτοί είναι μόνο οι καλοί άνθρωποι), θα σε νιώσουν και θα σου σφίξουν το χέρι και θα σε υπερασπιστούν και θα ψάξουν τρόπους να σε παρηγορήσουν.
Οι άλλοι, οι φαύλοι και πονηροί και αδιάντροποι που δεν έχουν ούτε σεβασμό ούτε όρια, σε βεβαιώνω πως δεν πρόκειται ποτέ ούτε να σε καταλάβουν ούτε να αλλάξουν. Και ούτε το θέλουν, φυσικά…
Ο καθένας στη φύση του, φίλε μου.
Και μη λυπάσαι για όλους. Δεν είσαι εσύ ο ένοχος για την ξένη κακία.
Αλλά ούτε και σκουπιδοτενεκές είσαι για τα ξένα σκουπίδια.
Ξεφορτώσου τα, ξέσπασε τον πόνο σου, μίλα, εκφράσου, αναζήτησε τρόπους διαφυγής σε ωραίες δραστηριότητες, ξεκούρασε την ψυχούλα σου με το να τα βγάλεις από μέσα σου με όποιον τρόπο εσύ διαλέξεις…
Να τα γράψεις σε ένα χαρτί; Να τα πεις σε έναν κολλητό; Να πας σε ψυχολόγο; Να αναζητήσεις Πνευματικό; Να τραγουδήσεις; Να τρέξεις έξω στη φύση; Ό,τι σε ευχαριστεί, κάντο!
Φτιάξε διόδους να φύγουν τα ποτάμια να μην πλημμυρίσει η καρδιά από την πολλή βροχή που πέφτει μέσα σου και πνιγείς… χωρίς να φταις!
Άσε τη βροχή να κυλήσει απαλά, να ποτίσει με πείρα και σοφία το μέσα σου, με κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων, με αγάπη για όσους υποφέρουν όσο κι εσύ, ίσως και περισσότερο, με διάθεση καλού και με στεναγμούς συμπόνιας και μετά… άσε τα νερά της θλίψης να φύγουν.
Επειδή, πάντα μα πάντα, κάπου βγαίνει ο ήλιος.
Ακόμα και στους πιο σκοτεινούς καιρούς. Ακόμα και στους πιο υγρούς τόπους… Εκεί που μετά, εμφανίζονται τα σπάνια είδη φυτών και ζώων που μας ξετρελαίνουν με την ομορφιά τους.
Σου λέω αλήθεια!
Μπορεί, λοιπόν, η βροχή της ψυχής σου να μετατραπεί σε ποτιστική και μόνο για καλό! Αυτό, βέβαια, είναι δική σου επιλογή!
Εγώ απλές σκέψεις γράφω, βγαλμένες από πολλές προσωπικές εσωτερικές βροχές και ακόμα περισσότερες πλημμύρες. Απλές διατυπώσεις κάνω σε περιόδους λιακάδας. Επειδή, σε καταλαβαίνω, σε καιρούς σκοτεινιάς δε διακρίνεις απολύτως τίποτα, παρά μόνο μαύρο!
Περίμενε λίγο… Ο ήλιος θα βγει! Πάντα βγαίνει!...
Επειδή υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι!
Και τι έγινε;
Εγώ έσκαγα μέσα μου και οι άλλοι… συνέχιζαν τα ίδια και χαίρονταν το ίδιο και περιέφεραν και περιφέρουν την κακία τους παντού σε κάθε μου κίνηση, σε κάθε μου ανάσα. Ποιος ο χαμένος, λοιπόν;
Λάθος συνταγή! Στο λέω!
Το πρόβλημα δε λύνεται με το να το κρύψεις κάτω από το χαλί.
Πάντα εσύ θα σκοντάφτεις πάνω του και πάντα θα σου θυμίζει όλα όσα θες να ξεχάσεις με μανία. Γιατί το χαλί είναι δικό σου και το χάλι σου το ίδιο και εσύ είσαι που πρέπει να καθαρίσεις τον δικό σου χώρο.
Το πρόβλημα λύνεται μόνο αν το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα και γενναία. Παραδέξου το, μη φοβάσαι! Είσαι θλιμμένος, έπεσες θύμα συμφερόντων, κακοποίησης ή φθόνου, έγινες παρανάλωμα κουτσομπολιού και συκοφαντίας, έχεις πένθος, θες να κλάψεις.
Κλάψε! Βρες μια γωνιά μακριά από τους διώκτες σου τους αναιδείς και απάνθρωπους και ούρλιαξε τον πόνο σου στα βουνά, πες τα στον Θεό κι αν δεν τα πεις και καλά, Αυτός δε θα σε παρεξηγήσει σαν τους ανθρώπους. Ακόμα και να Του φωνάξεις με σκληρότητα και αδιαντροπιά, δε σε παρεξηγεί. Επειδή, Εκείνος βλέπει τα πάντα. Και τι σου έχει συμβεί και αυτά που δεν μπορείς να εκφράσεις εσύ και υπάρχουν μέσα σου. Σε νιώθει! Και θα έρθει η ώρα Του…
Δεύτερη συμβουλή, αν μπορώ να το πω έτσι…
Πιέζεσαι με κάτι; Φύγε από εκεί τώρα, μια δικαιολογία θα τη βρεις, φύγε… πριν πεις κάτι που θα δώσει αφορμή να σε πονέσουν και άλλο…
Όμως, όταν ηρεμήσεις, σε παρακαλώ, μη νιώσεις εσύ τις ενοχές των κακών. Μην κρατήσεις μέσα σου κλεισμένο τίποτα. Κάποιον έχεις εμπιστοσύνης. Μίλα! Και αν κρίνεις πως πρέπει και όταν πρέπει, αντιμετώπισε τους κακοποιούς σου με τρόπο γενναίο, στάσου αντίκρυ τους με ψηλά το κεφάλι και βάλε τα πράγματα στη θέση τους με πυγμή.
Μίλα! Κλάψε! Ηρέμησε! Και μετά αντέδρασε αξιοπρεπώς και με ήθος και αν χρειαστεί και με τον νόμο…
Όταν βρέχει στην καρδιά σου, λοιπόν, μην μπαζώνεις τα ρέματα. Θα σε πνίξουν! Άνοιξε διόδους, ελευθέρωσε το είναι σου, μη φοβάσαι τι θα πουν (αυτοί που έτσι κι αλλιώς πάντα λένε…), μην ανησυχείς για την εικόνα που θα δει «ο κόσμος».
Ποιος κόσμος; Τι σε ενδιαφέρει εσένα ένας άγνωστος περαστικός που δε θα τον ξαναδείς ποτέ; Εκτός αν με τη φράση «ο κόσμος», εννοείς γνωστούς και φίλους…
Μα και τότε δε σε ενδιαφέρει…
Επειδή οι ομοιοπαθείς (και αυτοί είναι μόνο οι καλοί άνθρωποι), θα σε νιώσουν και θα σου σφίξουν το χέρι και θα σε υπερασπιστούν και θα ψάξουν τρόπους να σε παρηγορήσουν.
Οι άλλοι, οι φαύλοι και πονηροί και αδιάντροποι που δεν έχουν ούτε σεβασμό ούτε όρια, σε βεβαιώνω πως δεν πρόκειται ποτέ ούτε να σε καταλάβουν ούτε να αλλάξουν. Και ούτε το θέλουν, φυσικά…
Ο καθένας στη φύση του, φίλε μου.
Και μη λυπάσαι για όλους. Δεν είσαι εσύ ο ένοχος για την ξένη κακία.
Αλλά ούτε και σκουπιδοτενεκές είσαι για τα ξένα σκουπίδια.
Ξεφορτώσου τα, ξέσπασε τον πόνο σου, μίλα, εκφράσου, αναζήτησε τρόπους διαφυγής σε ωραίες δραστηριότητες, ξεκούρασε την ψυχούλα σου με το να τα βγάλεις από μέσα σου με όποιον τρόπο εσύ διαλέξεις…
Να τα γράψεις σε ένα χαρτί; Να τα πεις σε έναν κολλητό; Να πας σε ψυχολόγο; Να αναζητήσεις Πνευματικό; Να τραγουδήσεις; Να τρέξεις έξω στη φύση; Ό,τι σε ευχαριστεί, κάντο!
Φτιάξε διόδους να φύγουν τα ποτάμια να μην πλημμυρίσει η καρδιά από την πολλή βροχή που πέφτει μέσα σου και πνιγείς… χωρίς να φταις!
Άσε τη βροχή να κυλήσει απαλά, να ποτίσει με πείρα και σοφία το μέσα σου, με κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων, με αγάπη για όσους υποφέρουν όσο κι εσύ, ίσως και περισσότερο, με διάθεση καλού και με στεναγμούς συμπόνιας και μετά… άσε τα νερά της θλίψης να φύγουν.
Επειδή, πάντα μα πάντα, κάπου βγαίνει ο ήλιος.
Ακόμα και στους πιο σκοτεινούς καιρούς. Ακόμα και στους πιο υγρούς τόπους… Εκεί που μετά, εμφανίζονται τα σπάνια είδη φυτών και ζώων που μας ξετρελαίνουν με την ομορφιά τους.
Σου λέω αλήθεια!
Μπορεί, λοιπόν, η βροχή της ψυχής σου να μετατραπεί σε ποτιστική και μόνο για καλό! Αυτό, βέβαια, είναι δική σου επιλογή!
Εγώ απλές σκέψεις γράφω, βγαλμένες από πολλές προσωπικές εσωτερικές βροχές και ακόμα περισσότερες πλημμύρες. Απλές διατυπώσεις κάνω σε περιόδους λιακάδας. Επειδή, σε καταλαβαίνω, σε καιρούς σκοτεινιάς δε διακρίνεις απολύτως τίποτα, παρά μόνο μαύρο!
Περίμενε λίγο… Ο ήλιος θα βγει! Πάντα βγαίνει!...
Επειδή υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι!
Να με πιστέψεις!
Όσο για το πένθος σε ώρα θανάτου δεν έχω να πω πολλά. Η ψυχή
συντρίβεται τότε, επειδή ο θάνατος είναι πάντα έξω από τη φύση του αθάνατου
ανθρώπου. Είναι φρίκη και φόβος και έρεβος.
Θέλει τον καιρό του να απαλύνει η φρικιαστική του εικόνα, να
καλυφτούν τα ίχνη του από την πορεία του στη ζωή μας. Καιρό και επίγνωση. Όλοι
πορευόμαστε άλλος αργά άλλος πιο γρήγορα, σταθερά όμως προς την αντίπερα όχθη.
Εκεί που μόνο φως υπάρχει...
Για όσους πονάνε για ένα θάνατο, αφήνω ένα δάκρυ και ανοίγω μια
αγκαλιά τεράστια. Γιατί το έχω νιώσει αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απώλειας
αγαπημένων πολλές φορές και ξέρω.
Θα περάσει καιρός να ηρεμήσει μια καρδιά που δέχτηκε τέτοια πληγή.
Αυτή είναι η ζωή μας. Κουράγιο κάνουμε να αντέξουμε.
Σε νιώθω, φίλε μου, σε νιώθω...
Καλή μας συνέχεια με την αγάπη
Copyright © Πόλυ Μίλτου
~ Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια~
(Σημείωση: η φωτογραφία είναι από το ίντερνετ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου