να κρυφτούν, να μη λάμπουν.
Έτσι, θα λάμψει το δικό μου σκοτάδι.
Εκ- τυφλωτικό, να σκεπάσει το σύμπαν!~
Παράξενοι στίχοι θα μου πείτε και πόση κακία κρύβουν πίσω από τις έντονες φράσεις... Κι όμως, κάπως έτσι, κι ας μην το λένε ανοιχτά, πόσοι άραγε από όσους μας συνοδεύουν στους δρόμους της ζωής μας, ενώ μας κάνουν τους φίλους και χαμογελούν "αθώα" δίπλα μας, ενώ δηλώνουν με ύφος γλυκύτατο ότι μας έχουν σαν αδέρφια, στην πραγματικότητα κυκλοφορούν συναισθήματα σκοτεινά και επιθυμίες ύποπτες μέσα τους για κάθε ξένη ηλιαχτίδα!
Φοβερό. Μιαρό. Απάνθρωπο. Σκληρό. Απολίτιστο. Ανώριμο. Μικροπρεπές...
Ω, υπάρχουν πολλές φράσεις ακόμα για να χαρακτηρίσει κανείς τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Μια λέξη και μόνο τα λέει όλα: Ζήλια!
Μη θεωρούμε πως είναι κάτι που φαίνεται.
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν την καταλαβαίνει αυτός που την έχει.
Επειδή κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες...
Θυμού τάχα για την αδικία, τάχα αντίδραση για το κοινό καλό, τάχα ενδιαφέρον για την αλήθεια...
Μα δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Επειδή η αλήθεια, στην ουσία της, φέρνει μαζί και τη γαλήνη, τη συγγνώμη, την αποκατάσταση, το δίκαιο, το έλεος, την κατανόηση, το χτίσιμο και όχι το γκρέμισμα...
Η ζήλια, όμως, δεν ενδιαφέρεται για τέτοια. Η χαρά της είναι η πληγή στις ξένες ψυχές, η τροφή της είναι η ισοπέδωση και η καταστροφή κάθε άλλου που... τολμάει να διαφέρει, να προχωράει μπροστά, να προσπαθεί και να προοδεύει...
Όχι! Κάθε τέτοια ενέργεια είναι λάθος για τον ζηλιάρη. Κάθε τι που κάνει ο άλλος είναι λάθος. Ή μάλλον, η ζήλια που κυριαρχεί μέσα του ψάχνει με μανία να βρει, να ανακαλύψει, να οσμιστεί ακόμα και την παραμικρή ρωγμή στα ξένα σχέδια και στην ξένη πορεία για να μπορέσει να σχολιάσει, να κρίνει με αυστηρότητα άμεμπτου κριτή, να καταδικάσει, να βγάλει αποφάσεις τιμωρίας και αφανισμού. Και, επειδή αυτά δεν είναι τόσο ικανοποιητικά να γίνουν κρυφά, ο ζηλιάρης αναζητά σίγουρους συμμάχους, ομοίους του στα κρυφά συναισθήματα της ντροπής, που να γίνουν έργο φανερό και... "σπουδαίο". Αναζητεί δικαίωση μέσα στη γενίκευση του κακού για να μην αισθάνεται άσχημα για το αίσχος του.
Η ζήλια είναι αρρώστια ψυχής βαριά, και σπάνια δέχεται κάποιος ότι την έχει. Επειδή, ειδικά αυτή η αρρώστια δεν αφήνει περιθώρια αυτο- ψυχανάλυσης. Τυφλώνει κανονικά ο αρρωστημένος εγωισμός και αισθήματα και σκέψεις και αποφάσεις...
Και, αν η πληγή συνεχιστεί για χρόνια και μεγαλώσει και γίνει απόστημα και δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποτελειώσει το έργο του εναντίον του θύματος- του τάχα φίλου, τότε, συνήθως ξεσπάει ελεύθερα με όλη την κακία που διαθέτει και δεν υπάρχει πια γυρισμός. Γιατί, τότε, η ζήλια μεταμορφώνεται σε κάτι τρομακτικό και τελείως σκοτεινό όσο και η κόλαση. Γίνεται ένα συναίσθημα δολοφονικό που μετονομάζεται σε... Φθόνο!
Ο Φθόνος, λοιπόν... Ο φθόνος!
Σέρνεται σαν δηλητηριώδες ερπετό και τυλίγει σιγά σιγά το θύμα, που πλέον δεν το λέει φίλο, αλλά... εχθρό και φταίχτη και ένοχο. Εκδηλώνεται φανερά με κακία και δολοπλοκίες που όσο πάνε εντείνονται με σκοπό τον αφανισμό του άλλου. Και για να αποκοιμίζει τις ερινύες μέσα του, δικαιολογεί τις πονηρές και κακόβουλες επιθέσεις με ειδική ορολογία: "Κάνει τόσα πολλά, αναστατώνει τον κόσμο, φέρεται ανώριμα, είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του, λέει χαζά, είναι δημόσια ενόχληση..." Και για του λόγου το ασφαλές συνεχίζουν με φρόνιμο και σοβαρό ύφος: "Μα δεν είδες πώς αντιδρά; Πώς κάνει κάθε φορά που του μιλάω; Πώς ντύνεται, πώς μιλάει, πώς κάθεται, πώς κοιτάζει, πώς..."
Ο φθόνος! Φοβερός και δολοφόνος. Και αν "λες πως κάνεις και νηστεία και δεν τρως κρέας", λέει ο Χρυσόστομος, εγώ θα σου θυμίσω πως "καθημερινά τρως σάρκες του αδερφού σου με τη θλιβερή και απάνθρωπη συκοφαντια".
Ναι, φίλε... Ο φθόνος δεν είναι απλά ένα πάθος. Είναι σαρκοφάγος... είναι ανθρωποφάγος. Και αν θεωρεί κάποιος που τον φιλοξενεί μέσα του σαν το πιο δίκαιο συναίσθημα ότι δεν κάνει έγκλημα, θα πω με πικρία πως είναι νυχτωμένος στη γη του κακού και δεν το πιστεύει.
Επειδή, έγκλημα είναι να σπέρνεις ύπουλα φήμες εναντίον οποιουδήποτε, έγκλημα είναι να σκάβεις ύπουλα τρύπες για να πέσουν τα θύματά σου μέσα στην απαξίωση του κόσμου, έγκλημα είναι να καταστρέφεις με την καθημερινή σου κακία την υγεία του διπλανού σου σιγά σιγά, έγκλημα είναι όταν κάνεις έστω και έναν αθώο δυστυχισμένο, έγκλημα είναι και μόνο να σκεφτεί στιγμιαία κάποιος το θάνατο, εξαιτίας σου, για να γλιτώσει από σένα...
Η Ζήλια είναι συναίσθημα που αρχίζει από την παιδική ηλικία. Μεγαλώνει μαζί με κάθε απαξιωμένο παιδί στο οποίο κανείς δεν έδωσε έγκαιρα να καταλάβει τι θα πει να έχουν όλοι χαρίσματα και τι θα πει αποδοχή και σεβασμός του όποιου άλλου. Και αυτού... που δε μας αρέσει καθόλου.
Η Ζήλια είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί στα πρώτα της στάδια, όταν το παιδί είναι μικρό.
Οι ενήλικες, όμως, δεν έχουν ζήλια. Οι ενήλικες αισθάνονται ανικανοποίητο αν δεν εξαφανίσουν τελείως την ύπαρξη που έβαλαν στόχο, επειδή δεν τους αρέσει, δε συμβαδίζει με τα γούστα του, δεν ταιριάζει με την "παρέα"- κλίκα, δεν κάνει πίσω, αλλά προχωράει μπροστά...
Οι ενήλικες ξέρουν τι κάνουν, όσο και αν δικαιολογούνται για χίλιους δυο λόγους. Και δεν έχουν ζήλια. Έχουν φθόνο!
Ζω σε μια χώρα που δυστυχώς, δεν ξέρω γιατί, πολλοί δεν χαίρονται όταν βλέπουν ξένες προόδους. Χαλάνε φιλίες, συκοφαντούν, προσπαθούν με σχόλια πισώπλατα και φανερή ειρωνεία, με δολοπολοκίες και οργανωμένες ομάδες να... καταξεσκίσουν κάθε έναν που σκέφτεται το καλό, το δίκαιο, το φως, τη συνειδητή παρουσία σε ό,τι όμορφο... Κάθε ένα που προσπαθεί κάτι... χωρίς να τους ρωτήσει αν έχει την άδειά τους να καταφέρει κι αυτός να αναδειχτεί...
Πόσο έχω λυπηθεί. Πόσο με απασχολεί αυτή η φανερή κάθοδος του ανθρωπισμού και του πολιτισμού μέσα μας.
Μου λένε να μη δίνω σημασία, ούσα η ίδια θύμα πολλών περιστατικών σκοτεινών και απεχθών.
Μα... πώς να το κάνω;
Στα χέρια μου μεγαλώνουν παιδιά... Και βλέποντας τι είδους φρικτή και αάσπλαχνη κοινωνία προετοιμάζουμε για κληρονομιά τους, με πιάνει μια θλίψη αφόρητη...
Επειδή πολλές φορές, αυτό το μέλλον τους το σκοτεινιάζουν τα δικά μας τα πάθη.
Ζήλια- Φθόνος... Δυο ξαδέρφια τρομακτικά και κακάσχημα του εγωισμού και της αχαριστίας μας.
Αν αυτά καταφέρουμε και τα πολεμήσουμε μέσα μας, αντί να προσπαθούμε με μανία ο ένας να καταστρέψουμε τον άλλο, πιστεύω ακράδαντα πως ένα καινούριο, ολόλαμπρο αύριο θα ανατείλει σε τούτη τη γη.
Όπου,... θα ζήσουν τα βλαστάρια μας.
Ό, τι κάνουμε, έχει αντίκτυπο στις τρυφερές τους ψυχές... Ό,τι είμαστε εμείς, θα τα κάνει πιο ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα...
Αντί να βάζουμε κυάλια να κοιτάζουμε τους "απέναντι" μη και ανακαλύψουμε καμιά σκανδαλώδη λεπτομέρεια για να τους "θάψουμε" με "αγάπη και ενδιαφέρον", καλύτερα ας σκύψουμε μέσα μας να ψάξουμε τη συνείδησή μας.
Θέλει γενναιότητα και ειλικρίνεια, δεν είναι εύκολο πράμα... Το αντέχουμε;
Κλείνω με την αντιστροφή του πρώτου ποιήματος σε κάτι πιο λαμπερό και ελπιδοφόρο... Εξάλλου, μόνο όσοι θέλουν το καλό, θα το νιώσουν...
~Έλα να λάμψουμε δυνατά, ψυχή μου,
ο κόσμος όλος είμαστε εσύ και εγώ.
Έλα να χαρούμε ο ένας του άλλου το φως!
Έλα να στηρίξουμε τη ζωή με γαλήνη!~
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου