Ένα σπουργίτι που κρυώνει η ψυχή μου.
Είναι εκείνοι που θα θέλουν να σκοτώσουν την ελπίδα.
Θα κυνηγήσουν την καρδιά μου γύρω- γύρω,
να τη στριμώξουνε ανάμεσα σε εμπόδια.
Για να την πνίξουν με μανία!
Είναι αυτοί, που η ζωή η ξένη τους πειράζει...
Είναι και μερικοί, οι σπάνιοι, με το όνομα το
ανθρώπινο.
Με την καρδιά γεμάτη καραμέλες
και τα χειλάκια τους να στάζουν μέλι και χαρά.
Αυτοί θα ελευθερώσουν το αλλότριο.
Θα βάλουνε τη χούφτα τους για κούνια.
Θα ανάψουνε και θέρμανση να ζεσταθεί η κάμαρα.
Για να 'βρει το σπουργίτι θαλπωρή!
Είναι η καρδιά μου και αισθάνεται, το ξέρεις;
Copyright © Πόλυ Μίλτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου