Όταν έχεις σκοπό να ανθίσεις σε έναν μαύρο κόσμο,
σε μια νέα χρονιά,
να το σκεφτείς καλά και μην έχεις ελπίδες.
Δεν είναι όπως φαίνονται τα χαμόγελα της φιλίας.
Όταν θα βγει ο ήλιος για σένα,
έτσι, από μια χαραμάδα,
θα κάνουν τα πάντα να σε σκοτεινιάσουν.
Αμεσότητα στην έλλειψη καρδιάς.
Γιατί οι φίλοι αγαπούν, ξέρεις,
και κάνουν τα πάντα,
για να στηρίξουν και να είναι εκεί.
Τότε,
όταν θα ανοίξει λιγάκι για σένα ο ουρανός,
θα δεις να εξαφανίζονται όσοι ποτέ δεν αγάπησαν.
Τότε,
όταν θα ανοίγεις τα δικά σου φτερά,
θα βάλουν παγίδες στον άνεμο.
Δε σε θέλουν όρθιο.
Τότε,
όταν θα αναζητήσεις το χέρι τους,
ένας- ένας θα σε αφήσουν να πέσεις.
Τότε,
που χαιρόσουν πολύ,
θα βρουν χιλιάδες δικαιολογίες φυγής.
Τότε,
που χρειαζόσουν τη φιλία τους,
θα ξαφνιαστείς με πόνο.
Πολλοί οι ομιλούντες στα όρη τα άψυχα,
για αξίες και αγάπες και λουλούδια.
Πολλοί που τραγουδούν την αγάπη.
Μα στους ανθρώπους…
αδιάφοροι ξένοι και βέβηλοι ιερών ψυχής.
Από το άλφα της φιλίας,
αρχίζοντας με εμπιστοσύνη για πολλούς,
έφτασα να λυπάμαι για όλα.
Το ωμέγα γράφτηκε στην καρδιά μου με αίμα.
Πορτοκαλί θα το κάνω και όχι κόκκινο.
Επειδή για πένθος ολόμαυρο μιλάμε,
μιας φιλίας, που…
α-φιλία πρέπει να λέγεται.
Όλα τα άλλα…
είναι μόνο για γράψιμο σε καρδούλες.
Έτσι, για να μην ξεχαστούμε,
να λέμε λόγια όμορφα και για τη νέα χρονιά.
Πίκρα!
Η ψευτιά χαμογελάει πάντα με ωραία πρόσωπα.
Υποφέρω!
Επειδή… καταλαβαίνω!
Και λυπάμαι!
Αυτούς!
Που ποτέ δε θα καταλάβουν!
Γιατί εγώ έφυγα και δεν ξαναγυρνώ ποτέ!
Με κέρασαν την «αγάπη τους».
Και την ήπια.
Και πέθανα.
Καλή χρονιά στους αληθινούς!
Οι άλλοι,
απλά κυκλοφορούν γύρω μου.
Αλλά… δεν υπάρχουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου