Το θαύμα

Καθισμένη στο γραφείο της προσπαθούσε να τακτοποιήσει τις τελευταίες εκκρεμότητες. Σχεδόν όλοι είχαν φύγει, αλλά αυτή έψαχνε ευκαιρία να μείνει λιγάκι ακόμα… άλλωστε δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.

“Ακόμα εδώ είσαι” διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή του αφεντικού της. “ Άντε σήκω, παραμονή Χριστουγέννων είναι. Πάνε να ξεσκάσεις  λιγάκι κι εσύ. Η δουλειά μπορεί να περιμένει”

Γύρισε και τον κοίταξε με απορία… παραμονή Χριστουγέννων.. ποια η διαφορά; Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κάτι ή κάποιος να γιορτάσει πια μαζί του… Τα Χριστούγεννα δεν είχαν πια σημασία για εκείνη. Το μόνο που της θύμιζαν ήταν ο ξαφνικός  χαμός του…

Σηκώθηκε από την καρέκλα της, πήρε το παλτό της και τον χαιρέτησε βιαστικά. Ένιωθε το πρόσωπό της να καίει. Βγήκε στον δρόμο και ένιωσε το παγωμένο αεράκι να της τρυπάει το μυαλό. Αποφάσισε να περπατήσει ως την επόμενη στάση για να συνέλθει. Παρατηρούσε τον κόσμο που κυκλοφορούσε γύρω της. Ζευγάρια πιασμένα από το χέρι, γονείς με τα μωρά τους αγκαλιά. Ήθελε να κλείσει τα μάτια της και όταν θα τα ξανάνοιγε να ήταν όλα ένα κακό όνειρο.

Ήταν αρχές Νοεμβρίου όταν χτύπησε το κινητό της… “Μαρία, ο Βασίλης είχε ένα ατύχημα…. δυστυχώς δεν τα κατάφερε…  “ Από εκείνη την μέρα η ζωή της είχε παγώσει. Όσα όνειρα είχε κάνει έσβησαν μαζί του…

Ανέβηκε στο λεωφορείο και κάθισε. Αυτή η έντονη καούρα  που είχε τελευταία επανήλθε. Μάλλον κάποιο κρύωμα θα είναι, σκέφτηκε. Έφτασε στο σπίτι και μπήκε αμέσως στο μπάνιο αδειάζοντας για άλλη μια φορά το στομάχι της. Έκανε ένα γρήγορο ντουζ  και χώθηκε στο κρεβάτι της.

 Άλλη μια νύχτα που αποκοιμήθηκε με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Άλλο ένα βράδυ που τον είδε στον ύπνο της… της χαμογέλασε… της κράτησε  τα χέρια και της είπε με την γνωστή ζεστασιά της φωνής του “αγάπη μου, μην κλαις άλλο, μπορεί να μην είμαι δίπλα σου, αλλά είμαι μέσα σου. Η αγάπη που είχαμε δεν θα σβήσει ποτέ, αλλά θα γίνει ακόμα πιο δυνατή μέσα από το πλασματάκι που μεγαλώνει στην κοιλιά σου”

Πετάχτηκε ιδρωμένη…. Μέχρι πριν λίγο δεν είχε προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι είχε λίγες μέρες καθυστέρηση…. Άνοιξε το συρτάρι της και έψαξε να βρει το τεστ που της είχε δώσει λίγες μέρες πριν χαθεί μαζί με μια κάρτα που της έγραφε “θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη αν μου χαρίσεις ένα μωράκι”

Με δάκρυα στα μάτια έκανε το τεστ και περίμενε…. Στο παραθυράκι φάνηκαν δυο γραμμές… ήταν θετικό…. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και του είπε “Μπορεί να μην πρόλαβες να γίνεις να γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη, αλλά ελπίζω να είσαι ο πιο ευτυχισμένος στον ουρανό αγάπη μου….”

Ο δυνατός άνεμος άνοιξε το παράθυρο του δωματίου και ένιωσε μια γνώριμη μυρωδιά να πλημμυρίζει τον χώρο…. Και θα μπορούσε να ορκιστεί πως άκουσε την φωνή του να της λέει “Είμαι…..”

Βασιλική Σταύρου

copyright © Βασιλική Σταύρου