ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Όμορφοι μου άνθρωποι,


Υπάρχουν μέρες στη ζωή, πιο ζόρικες από άλλες. Μέρες που ούτε το φως του ήλιου φτάνει να σε ζεστάνει, ούτε τα χαμόγελα των ανθρώπων αγγίζουν την ψυχή σου και ούτε καν η αγάπη των αγγέλων που σε περιστοιχίζουν δεν αρκούν για να κλείσει το ράγισμα της καρδιάς και να σταματήσει να αιμορραγεί.

Και μετά, όταν κουραστείς πια να αυτομαστιγώνεσαι και όταν χορτάσεις θλίψη και σκοτάδι, αρχίζεις και πάλι να ισορροπείς. Άλλες φορές θέλει ένα δυνατό σκούντημα από το σύμπαν, άλλες μια κουβέντα- ράπισμα από κάποιον που σε αγαπά πολύ και του έλειψε το χαμόγελο σου, κι άλλοτε μια μονάχα μικρή στιγμούλα επιφοίτησης.


Χτες το βράδυ είχα μια τέτοια στιγμή.

Ήμουν μαζί με την κόρη μου και καλούς φίλους συγγραφείς από την συγγραφική μου ομάδα σε ένα από τα ωραιότερα καφέ της πόλης. Έξω είχαν ανοίξει οι βρύσες του ουρανού και ο Δίας πετούσε κεραυνούς. Λόγω του ότι δεν είχα που να αφήσω την κόρη μου και έπρεπε να συναντήσω τους φίλους μου την πήρα μαζί μου, οπότε αυτό που κυριαρχούσε στην καρδιά μου ήταν άγχος. Άγχος για το πόση ώρα θα της έπαιρνε να βαρεθεί και να θέλει να φύγουμε. Άγχος για το αν θα συνέχιζε να βρέχει και δεν είχαμε μαζί μας ομπρέλα (και τα παιδιά αρρωσταίνουν τόσο εύκολα). Άγχος γιατί έπρεπε να γράψω μια ιστορία μαζί με τους φίλους μου έχοντας ταυτόχρονα το νου μου μήπως το βλαστάρι μου αποφασίσει να κάνει "ανακαίνιση" στο τραπέζι εμπρός μας. Άγχος για το αν οι περιπέτειες της Πέπα της γουρουνίτσας που η κόρη μου έβλεπε εκείνη τη στιγμή στο κινητό της φίλης μου της Μαρίας ακούγονταν πολύ δυνατά ακυρώνοντας την έμπνευση των φίλων μου.
Κάποια στιγμή και ενώ έγραφα με το δεξί, η κορούλα μου που ήταν αφοσιωμένη στο παιδικό της καρτούν, άπλωσε το χέρι της και μου έπιασε το αριστερό χωρίς να πάρει τα ματάκια της από την οθόνη του κινητού. Κι εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη μικρή αθώα στιγμή, όλα μεταμορφώθηκαν. Κοίταξα τη βροχή που ξέπλενε τον κόσμο έξω από το καφέ, τους αγαπημένους φίλους μου που έγραφαν αφοσιωμένοι στα σημειωματάρια τους, πρόσεξα τη μουσική που έπαιζε ένα υπέροχο ισπανικό κομμάτι αγάπης, αφουγκράστηκα τη βαβούρα και τα γέλια των υπόλοιπων ανθρώπων μέσα στο καφέ, συνειδητοποίησα τη ζέστη από το χεράκι της μικρής μου στην παλάμη μου και ένιωσα ανόητη. Η ευτυχία ήταν εκεί. Πλήρης. Ατόφια. Ολοκληρωτική. Ήπια μια γουλιά καφέ και συνέχισα να γράφω.

Χαρείτε όλες τις μικρές στιγμές και πάντοτε #ευτυχείτε 💗

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας

Οδυσσέας Ελύτης-Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.


Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...