ΙΟΥΝΙΟΣ
Περπατώ. Το αδιάκοπο ταξίδι μου μού σύστησε έναν ολοφώτεινο και γελαστό Ιούνη. Νέος, όμορφος, μοιάζει λες και βγήκε μόλις από τα πινέλα του Τσαρούχη. Ένας Ιούνης γεμάτος αισιοδοξία και υποσχέσεις. Με ατέλειωτους δρόμους και διαδρομές, να παίζουν σαν παιδιά κρυφτό στις μέρες του, σαν σε χάρτη θησαυρού. Πάνω του φέρει, όπως πάντα, μια πρώτη γεύση από όλα εκείνα που μας υπόσχεται το γενναιόδωρο ευλογημένο καλοκαίρι. Από όσα περιμένουμε. Τον ήχο της θάλασσας που ολοκάθαρα αντηχεί στο μυαλό μας. Την αλμύρα της. Τους γλάρους που χορεύουν με τα σύννεφα, που ακολουθούν τα πλοία, που χαρτογραφούν από ψηλά τον ωκεανό. Κοχύλια, βότσαλα και όση άμμο αντέχουμε να βαδίσουμε, να κρατήσουμε, να μετρήσουμε. Βράδια με μόνο τους ένδυμα το άρωμα του γιασεμιού. Η καθεμιά τους να συναγωνίζεται την άλλη, επιστρατεύοντας κοχύλια, όστρακα, θαλασσινό αφρό, άρωμα νυχτολούλουδου, αγιοκλήματος ή γαζίας. Τις πρώτες βουτιές, το άρωμα της καρύδας διάχυτο παντού. Γέλια, ξεγνοιασιά, ηρεμία, ξεκούραση. Συχνά μόνο και μόνο επειδή έτσι πρέπει. Ρούχα πολύχρωμα. Ανάλαφρα. Μόνο τα απαραίτητα. Παντού. Στα ενδύματα. Στις σκέψεις. Στις σκοτούρες. Τουλάχιστον έτσι θα θέλαμε να είναι. Τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε.
Στο νούμερο 5 συναντώ την παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος. Γιορτάζει, λοιπόν το περιβάλλον. Όσα μας περιβάλουν. Όσα περιβάλλουμε εμείς. Η περιβολή της ζωής μας. Της ύπαρξης. Το φόντο της. Το φυσικό σκηνικό που στήθηκε από τον Μέγα Σκηνοθέτη για εμάς. Κακοσυντηρημένο. Υποτιμημένο. Κατεστραμμένο. Απίστευτο, δεν αισθανόμαστε την αξία του. Λες και τα σπουδαία φτιάχτηκαν για να τα περιφρονούμε. Λες και εμείς φτιαχτήκαμε για να περιφρονούμε τα σπουδαία. Αλήθεια, τι ακριβώς είπαμε πως γιορτάζει το περιβάλλον;
Δύο τρία δρομάκια παρακάτω κατοικεί η γιορτή του πατέρα. Γιορτάζει ο πατέρας. Ο δικός μας. Των άλλων. Των παιδιών μας. Κεριά αναμμένα όλοι τους στα πιο πολύτιμα μανουάλια της γης. Το καθένα τους σιγοκαίει για την οικογένειά του. Όλα μαζί για τον κόσμο. Άλλα σε εκείνα των ζωντανών, αλλά στων τεθνεώτων. Και μερικά, αδύναμα να αντέξουν τη δυνατή φλόγα που συνοδεύει αυτόν τον ρόλο, στέκουν σβηστά και σκοτεινά. Σβήστηκαν βιαστικά και άτσαλα. Τις περισσότερες φορές από το ίδιο τους το χέρι.
Πατεράδες, κυρίως νεότεροι, δέχονται τις όμορφες, χρωματιστές κάρτες της νεοφερμένης γιορτής. Πλήθος ευχών ή την πιο απλή κι αληθινή, σε πέντε μόλις λέξεις: Χρόνια πολλά, μπαμπά. Σ' αγαπώ. Κι απ' την άλλη, πατεράδες που περιμένουν τώρα πια άλλες ευχές. Αυτές της καρδιάς, της προσευχής, της μνημόνευσης. Κι είν' ο πατέρας σύνοδος στο μεγάλο μας ταξίδι. Κι είναι προστάτης, φύλακας, στήριγμα κι αγκαλιά. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι. Κι όσες μέρες κι αν του αφιερώσουμε και πάλι λίγες μοιάζουν.
Κι εκεί, ανάμεσα στην ζωή που ξεχειλίζει από κάθε σπιθαμή αυτού του τόσο όμορφου μήνα, προβάλλει ο θάνατος με όλες τις ψυχές που πόθησε και πήρε. Κι είναι αυτό το Σάββατο του Ιουνίου, εκείνο της Πεντηκοστής, που σε αυτές αφιερώνεται. Και ο θάνατος πάει πάντα χέρι χέρι με την Ανάσταση, μαζί αιώνια προχωράνε. Πόση παραμυθία και πόσο μεγαλείο σε μια μόνο εικόνα. Όλοι οι ιερείς, στους άμβωνες των ναών, να προσεύχονται. Να ψιθυρίζουν τα πιο ιερά ονόματα των δικών μας ψυχών. Κι όλες εκεί να ανταμώνουν, όπως κάποτε έκαναν ζωντανές στους δρόμους κάθε μήνα, κάθε τόπου κι εποχής. Πόσο σπουδαίο πράγμα, αλήθεια.
Και ξημερώνει του Αγίου Πνεύματος. Κι όλοι ζητάμε φώτιση. Κι όλοι ονειρευόμαστε σαν μιλάμε, να μας καταλαβαίνουν. Κι όταν ακούμε, να νιώθουμε τα λόγια. Να δραπετεύσουμε από όλες τις Βαβέλ του κόσμου. Να τις γκρεμίσουμε μια και καλή, για πάντα. Το θαύμα αιωνίως προσμένουμε. Μα ξεχνάμε πάντα, πως πάει καιρός τώρα που στα θαύματα πάψαμε να πιστεύουμε.
Και τι θαυμάσιο. Βρήκαμε επιτέλους τον τρόπο να γιορτάζουμε την κάθε μέρα. Αυτήν που αδυνατούμε να ανακαλύψουμε και να της προσδώσουμε αξία έτσι από μόνοι μας, δίχως την συνδρομή μιας επιβεβλημένης γιορτής.Να βάλουμε απλά τα καλά μας, να ντυθούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να την απολαύσουμε χωρίς ιδιαίτερο, προφανή λόγο. Χρειαζόμαστε νέες γιορτές. Κι ας είναι γεμάτα τα ημερολόγια από Αγίους και εικόνες. Πράγματα παρωχημένα. Ντεμοντέ. Ακολουθούμε θαμπωμένοι το καινούριο, όπως οι ιθαγενείς τα εντυπωσιακά πετραδάκια των ξένων. Κι ας ξέρουμε πως αυτά που βρήκαμε και κληρονομήσαμε από τους γονείς μας είναι αυθεντικά, ζωντανά και ουσιαστικά. Ευλογημένα όλα, καλοδεχούμενα, αρκεί να βλέπουμε βαθύτερα, να μην στεκόμαστε στην επιφάνειά τους μόνο. Να φτάνουμε στην αλήθεια τους. Γιατί παντού υπάρχει έστω κι ένα μικρό της ψήγμα.
Η παγκόσμια ημέρα Μουσικής περιμένει υπομονετικά να έρθει η σειρά της, στον οδικό χάρτη του μήνα, κι εγώ στέκομαι ακίνητη και φιλοσοφώ ξανά. Συνεχίζω τον δρόμο μου και την ανταμώνω. Ένα μουσικό κομμάτι κάθε στιγμή της ζωής μας. Εκτελεσμένη σε μινόρε. Παιγμένη σε ματζόρε. Άλλοτε ελπιδοφόρο άκουσμα. Άλλοτε τρομακτικό. Κάποιες φορές μας εισάγει σε κάτι νέο, μας προϊδεάζει για αυτό. Κάποιες άλλες σιγοντάρει συναισθήματα, υπογραμμίζει έρωτες, φιλίες, προδοσίες. Μας συνδράμει, μας παρηγορεί, μας ξεγελά, μας ενισχύει... Ένα μαγικό, άηχο, απαρατήρητο απ' τους πολλούς, σάουντρακ μας συνοδεύει σε κάθε μας κίνηση, καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Εκατομμύρια παράλληλες μελωδίες, στοιβαγμένες η μια δίπλα ή πάνω στην άλλη. Αυτό είμαστε. Ακριβώς όπως ο ένας σταθμός στον άλλο στις συχνότητες του ραδιοφώνου ή το ένα cd με τα υπόλοιπα στην αγκαλιά της σκονισμένης σιντοθήκης.
Το ίδιο κι εμείς. Ατελείωτοι άνθρωποι, με νότες στα μαλλιά αντί για φουρκέτες, κλειδιά του Σολ περασμένα στα μπρελόκ μας, ριγμένα όπως όπως μέσα σε τσάντες και τσέπες. Συγχορδίες αντί για προτάσεις στα χείλη και μέρες-άδεια πεντάγραμμα που ανυπομονούν να γεμίσουν. Από τα χέρια μας. Από την μουσική μας. Απ'τις ψυχές μας.
Κι ο Ιούνιος, με το δικό του πεντάγραμμο ξέχειλο από κοχύλια, κύματα και καλλίφωνα τζιτζίκια, κυλά αφήνοντας, χωρίς να το θέλει, σε κάθε του βήμα και λίγους κόκκους άμμου. Και κλείνει με τη νηστεία των 12 Αποστόλων και την υπενθύμιση πως ακόμα και στην απόλυτη ομορφιά, ο αγώνας μας δεν παύει. Ούτε η αποστολή μας. Και λίγο πριν μας αποχαιρετίσει για έναν ολόκληρο χρόνο, φωνάζει με την ένρινη φωνή του ένα όνομα. Εκείνο του Ιούλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου