Μάριος Καρακατσάνης
Συγγραφέας
⦁ Μιλήστε μας λίγο για σας, σαν άνθρωπο πρώτα και μετά σαν συγγραφέα,
Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για το βήμα αυτό που μου δίνετε. Είμαι πολύ χαρούμενος που μου κάνετε αυτή την ερώτηση, διότι από την πρώτη μέρα που εκτέθηκα στον κόσμο μέσα από τα κείμενα μου, στον νου μου είχα εξαρχής μονάχα έναν σκοπό. Ανεξάρτητα το που θα με οδηγούσε συγγραφικά η μοίρα, οι αναγνώστες να γνωρίσουν πρωτίστως τον Μάριο και ύστερα τον συγγραφέα. Για αυτό και δεν θέλησα ποτέ να διαχωρίσω το προφίλ μου δημιουργώντας ένα δεύτερο συγγραφικό, όπως κάνει η πλειοψηφία των ομότεχνων, αλλά να έχω παιδικούς φίλους και αγνώστους στο ίδιο.
Έτσι ώστε όλοι μέσα από τις προσωπικές μου στιγμές, να γνωρίσουν έναν άνθρωπο που διακατέχεται από μια πληθώρα συναισθημάτων, που αυτά τον ωθούν να γράψει είτε τα πεζογραφήματα του, είτε τα βιβλία του. Μέσα από χαρές, λύπες, ανοησίες, λάθη αλλά και πάθη απολαμβάνω την ζωή μου με μοναδικό σκοπό όταν θα φτάσει η ώρα που θα κλείσω τα μάτια μου, να πω ότι απόλαυσα την πορεία της ύπαρξης μου μέσα από τα όρια που εγώ της έθεσα. Και συνήθως τα όρια που εγώ θέτω, για κάποιους μπορεί να είναι ταμπού, αλλά και φόβος, μα για κάποιους άλλους να είναι απλά οι βάσεις για μια ζωή δίχως απωθημένα. Για εμένα δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο, από το όταν θα φτάσει η ώρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας, να υπάρξει κάτι που όταν η ταινία της ζωής μας περάσει μπροστά από τα μάτια μας να πούμε «Ωωωωω Θεέ μου πόσο πολύ ήθελα να κάνω αυτό και τελικά δε το έκανα…». Γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος, που όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι πάντα κάτι θα έχει να λέει και όταν ανακαλύψουμε ότι θα πρέπει να μετανιώνουμε για όσα δεν κάναμε και όχι για όσα κάναμε, θα είναι πολύ αργά. Εξάλλου ότι σε κάνει να χαμογελάς, ποτέ δεν μπορεί είναι λάθος. Μα ακόμα και μέσα από τα λάθη και το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου, καταφέρνω να βγάζω ένα απόσταγμα συναισθημάτων που αυτό είναι και το ζητούμενο. Το οποίο μπορείτε να γευτείτε, μέσα από όλα ανεξαιρέτως τα πεζογραφήματα μου.
Με αυτή την στάση ζωής λοιπόν κατά νου, ο κόσμος με αγαπά και με ακολουθεί γιατί ξέρει ότι δεν είμαι δήθεν, αλλά αντίθετα ένας άνθρωπος γεμάτος δύναμη αλλά και αδυναμίες. Μα ταυτόχρονα δίνω και έναν σωστό λόγο στους επικριτές μου, ώστε να ξέρουν ακριβώς τις αιτίες που θα με κάνουν αντιπαθή στα μάτια τους. Που σε καμία περίπτωση δεν είναι θέμα απρόσιτου, εγωκεντρικού και ψωνισμένου ανθρώπου. Αν μου δώσουν την ευκαιρία να με γνωρίσουν, θα μπορέσουν να επιλέξουν σωστότερα τον όποιο χαρακτηρισμό τους. Αυτός είναι λοιπόν σε πολύ γενικές γραμμές ο Μάριος.
⦁ Ποιο ρόλο έχει για σας η συγγραφή στη ζωή σας; Και αν θα μπορούσατε να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή, τι θα θέλατε να μπορούσατε να αλλάξετε;
Η συγγραφή για εμένα δεν είναι απλά τρόπος ζωής. Αλλά η ίδια μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια στιγμή που δε θα είμαι πια σε θέση να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου μέσα από τον γραπτό λόγο. Αν ξεκινούσα από την αρχή την συγγραφική μου καριέρα, δε θα άλλαζα τίποτα από όλα όσα έζησα και χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Χάρη σε αυτά είμαι αυτός που είμαι και γράφω αυτά που γράφω. Όλα αυτά λοιπόν σε συνδυασμό και με τα βιώματα των παιδικών μου χρόνων, διαμόρφωσαν την συγγραφική μου ταυτότητα και δεν μετανιώνω για τίποτα. Εξάλλου αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, τότε πως μπορείς να έχεις την απαίτηση να σε αγαπήσουν και οι άλλοι;
⦁ Τι ήταν αυτό που λειτούργησε ως έναυσμα ώστε να αποφασίσετε να γράψετε την πρώτη σας ιστορία;
Η ανάγκη να απαλύνω το παιδικό μυαλό μου από το τεράστιο βάρος των σκέψεων που το κατέκλυζαν κάθε στιγμή της ημέρας
.
⦁ Ποιες ήταν οι δυσκολίες σας λόγω της δυσλεξίας σας, όσων αφορά το να το ξεκινήσετε την συγγραφή;
Από την φύση μου είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να του λένε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Τα όρια τα θέτουμε ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, εμείς στους εαυτούς μας. Η δυσλεξία ήταν απλά ένα εμπόδιο. Τα κάγκελα αν θέλετε που κρατούσαν δέσμια την φαντασία μου πάνω στο χαρτί. Βρήκα όμως τον τρόπο να αποδράσω από αυτή την φυλακή, αν και ακόμα κολυμπάω στα παγωμένα νερά της ελευθερίας μου.
⦁ Τι θα συμβουλεύατε όσους θέλουν να γράψουν, αλλά φοβούνται λόγω δυσλεξίας;
Να μην ακούσει ποτέ κανέναν που θα του πει το αντίθετο. Να επιμείνει και να προσπαθεί ξανά και ξανά και ξανά. Στο τέλος η επιτυχία θα είναι η μεγαλύτερη του ανταμοιβή. Μα και η αποστόμωση όλων όσων δεν πίστεψαν ότι θα τα κατάφερνε.
⦁ Οι ήρωές σας είναι πρόσωπα υπαρκτά; Αν όχι, από πού προήλθε η λογοτεχνική τους γέννηση;
Όχι κανένας ήρωας μου δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Όλοι είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Γεννιούνται με σκοπό να γίνουν μέρος ενός φανταστικού κόσμου, χωρίς να έχω σκεφτεί από πριν πλήρως τον ρόλο που θα διαδραματίζουν μέσα σε αυτόν. Τους αφήνω να εξελιχθούν μόνοι τους, να με κυριεύσουν και να με χρησιμοποιήσουν σαν μαριονέτα, που απλά περιγράφει την ιστορία τους και όχι κάτι τελείως ψεύτικο. Εν τούτοις, σε κάποιες αντιδράσεις τους, περιγράφω κατά κύριο λόγο πράξεις δικές μου που είτε έχω κάνει, είτε θα ήθελα να κάνω σε ανάλογες περιστάσεις
.
⦁ Όταν το βιβλίο σας τελείωσε, πιστεύετε ότι είπατε όλα όσα θέλατε ή είναι και μερικά που θα επιθυμούσατε να είχατε συμπληρώσει ή δεν αναφέρατε και για ποιο λόγο;
Αν μιλάτε για «Το σπίτι του Κάιν» ναι είναι πάρα πολλά που ήθελα να πω και δεν είπα. Που έγραψα κατά κάποιο τρόπο επιδερμικά τις σκέψεις μου καταπιέζοντας της ώστε να μην ξεδιπλωθούν πλήρως. Γιατί πολύ απλά η πλειοψηφία του κόσμου διακατέχεται από φανατισμό και προκαταλήψεις. Του είναι πιο εύκολο να αφορίσει ότι είναι αντίθετο με την συνήθεια του, παρά να προβληματιστεί αφυπνίζοντας τον ένας εναλλακτικός τρόπος σκέψης. Που σαφέστατα δεν είναι υποχρεωμένος και να αποδεχτεί! Αλλά τουλάχιστον μελέτησε τον.
Όσον αφορά την Άμυ επίσης δε τα είπα όλα, αλλά αυτή την φορά το έκανα επίτηδες διότι πρόκειται για διλογία. Οπότε στο δεύτερο και τελευταίο μέρος που θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του χρόνου, ολοκλήρωσα όλα όσα είχα κατά νου.
⦁ Υπάρχουν συγγραφείς, (ποιητές, καλλιτέχνες, σπουδαίοι δημιουργοί) που να σας έδωσαν την ώθηση να προχωρήσετε τα όνειρά σας; Θέλετε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα ή κάποια φράση που σας εντυπώθηκε στην ψυχή;
Φυσικά και υπάρχουν! Θα ήμουν εγωιστής αλλά και αχάριστος αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Μπορεί την συγγραφή να την ξεκίνησα από 13 ετών και να την ανάπτυξα με έναν ασταμάτητο αγώνα από τότε μέχρι και σήμερα, όμως υπήρξαν στην πορεία της ζωής μου κάποιοι άνθρωποι που οι δρόμοι μας αντάμωσαν και με βοήθησαν είτε να την αναπτύξω ακόμα περισσότερο, είτε να την πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Η αρχή της συνεργασίας μου έγινε με τον συνθέτη και ερμηνευτή Μιχάλη Σούμα. Ο οποίος με το συγκρότημα του ΟΝΥΞ μεσουράνησε την δεκαετία του 90 και μεγάλωσα, όπως και αρκετός κόσμος άλλωστε, με τα τραγούδια τους. Ποιος θα μου το έλεγε πως όχι μόνο αυτός ο άνθρωπος θα μελοποιούσε κάποια πεζογραφήματα μου, αλλά θα φτάναμε και στο σημείο να αποκαλούμε αδελφό ο ένας τον άλλον. Αιτία της γνωριμίας μας αυτή ήταν η Σταυρούλα Βλάχου. Μια εξαιρετική ερμηνεύτρια όπου και την ευγνωμονώ για αυτό. Είναι δύο μόνιμοι συνεργάτες, όπου ως οικογένεια πλέον, δίνουμε ζωή στα πεζογραφήματα μου.
Μετά ακολούθησε η συνεργασία μου με την βραβευμένη ποιήτρια Ευδοκία Παυλίδου, όπου χάρη σε εκείνη, έγινε η γνωριμία μου εντάσσοντας με στον μαγικό κόσμο της ποίησης και του λυρισμού. Την κορωνίδα της λογοτεχνίας. Μια τακτική που εφαρμόζω και μέσα στα βιβλία μου και την ευχαριστώ για αυτό.
Τέλος είναι και η άλλη μου οικογένεια επίσης πολύ, πολύ σημαντική. Διότι μαζί ξεκινήσαμε από το πρώτα κιόλας βιβλία μου και συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα. Είναι η Μαργαρίτα, ο Αθηναίος και ο Θνητός. Οι οποίοι διαβάζουν πρώτοι ότι γράφω κα μου λένε την γνώμη τους, τι τους άρεσε, τι δε τους άρεσε και φυσικά διορθώνουν τα άπειρα ορθογραφικά μου λάθη. Έτσι ώστε όταν φτάσει στην επιμελήτρια του Λιβάνη να έχει λιγότερη δουλειά να κάνει και να μην φρίξει από την πληθώρα των λαθών. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να επιμελείται κάποιος 90.000+ ανορθόγραφες λέξεις, δεν έχει παρά να μου ζητήσει ένα πρότυπο κείμενο μου. Πραγματικά χρειάζεται ολόκληρη ομάδα από πίσω και πολύ σκληρή δουλειά, ώστε να μην ξεφύγει κάτι και φτάσει στα μάτια του αναγνώστη.
Η φράση που έχει μείνει μέσα μου από κάποιους ανθρώπους είναι η εξής :«Μάριε αυτό που βλέπουμε σε εσένα είμαστε σίγουροι ότι κάποτε θα το δει και ο κόσμος. Και εμείς σε μια γωνιά θα σε καμαρώνουμε γεμάτοι περηφάνια». Εύχομαι να τα κατάφερα.
⦁ Ο κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά τα πράγματα. Εσείς είστε ο άνθρωπος της λογικής ή του συναισθήματος;
Ξεκάθαρα του συναισθήματος. Για αυτό και είμαι ιδιαίτερα παρορμητικός. Για αυτό και κάνω λάθη που ύστερα τα μετανιώνω. Όμως όπως είπα αυτός είμαι. Από την άλλη μεριά όμως, έχω το θάρρος της γνώμης μου να ζητήσω και συγνώμη όπου χρειαστεί. Να φοβάστε αυτούς που δεν το κάνουν, γιατί αυτό θα σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Ότι δεν έμαθαν τίποτα από τα λάθη τους
.
⦁ Υπάρχουν βιβλία αγαπημένα στη βιβλιοθήκη σας που δε θα τα δανείζατε σε κανέναν και γιατί;
Κάποτε τα δάνειζα όλα με σκοπό να διαβάσουν οι φίλοι και οι γνωστοί κάτι που θα τους ευχαριστούσε και θα έπαιρναν ένα μήνυμα που θα τους βοηθούσε στην ζωή τους. Όταν όμως είδα ότι κάποιοι όχι μόνο δεν μου τα επέστρεφαν ποτέ, αλλά αντίθετα χάνονταν και οι ίδιοι, εκεί πήρα και εγώ το δικό μου μάθημα. Ότι πλέον δεν ξανά δανείζω όχι ράφι, αλλά ούτε βίδα από την βιβλιοθήκη μου!
⦁ Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει περήφανο στη χώρα σας;
Η έλλειψη σκέψης. Αυτή η ηλίθια νοοτροπία του Έλληνα. Πως όταν λες κάτι το κάνεις από φανατισμό και όχι επειδή σκέφτεσαι και αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα περισσότερο. Για παράδειγμα η χώρα μας κατακλύζεται από πολιτικούς δολοφόνους φανερούς και μη. Πόσοι αυτοκτόνησαν από χρέη που η εκάστοτε κυβέρνηση τους ώθησε σε αυτό; Πόσα δέντρα δεν στάζουν αίμα από αόρατα χέρια που τους έβαλαν την θηλειά στον λαιμό; Οι συγγενείς τους πόνεσαν λιγότερο από την άδικα χαροκαμένη μάνα του Παύλου Φύσσα; Αν όμως το πεις κατευθείαν θα σε πουν Χρυσαυγίτη. Γιατί μέχρι εκεί πάει ο νους τους! Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει η φτωχή αντίληψη τους. Και αυτό ναι είναι εξοργιστικό. Γιατί όταν δεν κατανοούν μια ευρύτερη σκέψη, δε θα μάθουν ποτέ και την δύναμη του ως λαός που ψηφίζει. Άρα δε θα πετάξει ποτέ έξω από την βουλή ΟΛΟΥΣ όσους έβαψαν τα χέρια τους με αίμα. Να πάρουν το μήνυμα τους ότι οι επόμενοι που θα κρεμαστούν θα είναι οι πολιτικοί που έχασαν το μέλι μέσα από το βάζο. Να μπει νέο αίμα στην βουλή, με καλύτερες αντιλήψεις και ιδέες. Που θα νοιάζεται πραγματικά την χώρα αυτή και τον λαό της. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλον τον κόσμο. Που μάθαμε να ζούμε μέσα από τίτλους δεξιοί, αριστεροί, κέντρο και ανάλογα πως κάθονται. Ευτυχώς που δεν έχουν θέση και στις οροφές να λέμε ότι ψηφίζουμε τους «ταβανάτους»! Ξυπνήστε μωρέ! Μόνο οι άχρηστοι και οι χρήσιμοι υπάρχουν! Τίποτε άλλο!
Από την άλλη μεριά είμαι υπερήφανος που ζω σε μια χώρα γεμάτη φως, γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία, γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας, γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο, γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα (και ας λένε οι κακεντρεχείς ότι έξω δεν την χρειάζονται αυτή την λέξη), γιατί είναι γεγονός ότι οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και άλλα τόσα που δε θα τα πω γιατί φοβάμαι ότι θα γίνω γραφικός.
⦁ Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;
Τότε που ως ξέγνοιαστο παιδί έλεγα ότι δε καταντήσω ποτέ σαν τους «μεγάλους». Που αγάπησα για πρώτη φορά στη ζωή μου και είπα ότι αυτό το συναίσθημα θα αφήσω να κυριαρχεί στη ζωή μου χωρίς να το δηλητηριάσω. Ήταν η βάση για να χτίσω την δική μου Χώρα του Ποτέ. Όπου θα ζω ως αιώνιο παιδί. Και αν κάποιες στιγμές ξεστράτισα από τον κόσμο μου αυτόν, βρήκα και πάλι τον δρόμο με περισσότερη ωριμότητα αλλά και εμπειρία. Έτσι ώστε να μπορώ να συμβουλέψω-προσεγγίζω τους κατά πολύ μικρότερους αλλά και τα μελλοντικά παιδιά μου, τι είναι σωστό και τι λάθος από μια εντελώς βιωματική οπτική γωνιά. Και όχι σαν ένας απλός και δίχως κατανόηση, αδιάφορος προς αυτούς τύπος «και τι ξέρεις εσύ», αλλά σαν άνθρωπος που όπως είπα και στην αρχή… ΕΖΗΣΕ.
⦁ Ποιο επάγγελμα πιστεύατε ότι θα ακολουθήσετε όταν ήσασταν στην εφηβεία;
Αστυνομικός της ομάδας Ζ! Μάλιστα αυτό ήταν ένα όνειρο που με ακολουθούσε για πολλά χρόνια. Λατρεύω τις μηχανές, όπως και την υψηλή αδρεναλίνη. Για πολλά χρόνια έκανα μαθήματα πολεμικών τεχνών όχι μόνο για να κατευνάσω και να χαλιναγωγήσω τον θυμό που έκρυβα από μικρός μέσα μου, αλλά και για να ετοιμαστώ για την δουλειά μου ως Ζ-ητάς. Τόσο πολύ πίστευα σε αυτό. Όμως η δυσλεξία μου στάθηκε εμπόδιο, αφού δεν μπορούσα να περάσω από τις κατάλληλες σχολές ώστε να μπορέσω να μαζέψω τα απαιτούμενα μόρια. Πλέον όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν.
⦁ Υπήρξε κάποια έντονη στιγμή ή εμπειρία της ζωής σας που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα; Ποια ήταν αυτή;
Ήταν την εποχή που σπούδαζα ηλεκτρονικός στην Δραπετσώνα. Μια μέρα λοιπόν που πήγαινα στην σχολή μου, αντίκρισα κατά μήκος σχεδόν όλου του δρόμου, ένα κυριολεκτικά μάλλινο χαλί από νεκρά σκυλιά. Κάποιος είχε ρίξει φόλες παντού. Δεν το άντεξα αυτό το θέαμα. Έπεσα κάτω και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Τότε κατάλαβα τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος και τι είναι ικανός να κάνει. Το να σκοτώνεις με τόσο βάναυσο τρόπο την προσωποποίηση της αθωότητάς και της αγάπης, σημαίνει ότι δεν έχεις κανέναν ηθικό φραγμό να σκοτώσεις ακόμα και άνθρωπο. Μια αφορμή χρειάζεται και αυτό ήταν. Και δυστυχώς αυτοί οι ΑΝ-θρωποι ζουν ανάμεσα μας.
⦁ Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή σας;
Τους φίλους και τις φίλες που είναι κοντά μου και με αγαπούν, με στηρίζουν αλλά και με αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είμαι.
⦁ Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;
Να πάψω να εκφράζομαι γραπτός. Μπορώ να αποδεχτώ και να συμφιλιωθώ με τα πάντα, αλλά όχι με το να μην μπορώ να γράψω αυτά που νιώθω.
⦁ Ποια συνήθεια σας μισείτε, αλλά δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτή;
Το να είμαι παρορμητικός και ενίοτε και αφελής. Είναι ένας πολύ κακός συνδυασμός ξέρετε. Γιατί όταν πιστεύεις πολύ εύκολα τους ανθρώπους και καμιά φορά βασίζεσαι κιόλας επάνω τους, όταν θα φας ένα δυνατό χαστούκι και επιστρέψεις στην πικρή πραγματικότητα, τότε αν είσαι σαν εμένα δρας παρορμητικά. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Είναι δράση και αντίδραση
.
⦁ Ποιο κομμάτι της δουλειάς σας λατρεύετε και ποιο θα θέλατε να μην υπάρχει καθόλου;
Λατρεύω την στιγμή που κάθομαι και γράφω. Όταν βυθίζομαι σε κόσμους σκοτεινούς, σαγηνευτικά τρομακτικούς μα και ελπιδοφόρους ταυτόχρονα. Με ήρωες που γεννήθηκαν μέσα από τα σπλάχνα της φαντασίας μου και γίναμε φίλοι, εραστές, μα και δολοφόνοι.
Απεχθάνομαι όταν θα φτάσει η ώρα που θα πρέπει να κλείσω αυτή την πόρτα του μυαλού μου και να πάω να δουλέψω με κάτι εντελώς άσχετο για να βγάλω τα προς τα ζειν.
⦁ Έχετε συγκεκριμένη «ρουτίνα» που σας βοηθάει στη συγγραφή; Π.χ. συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια, συγκεκριμένες ώρες της ημέρας; Υπάρχει κάτι άλλο που σας βοηθάει στην έμπνευση σας; Π.χ. ένα ποτήρι αλκοόλ;
Υπάρχει πράγματι μια ειδική ιεροτελεστία. Η οποία δεν περιλαμβάνει καθόλου αλκοόλ. Δεν έχω πιει ποτέ ζωη μου αλκοόλ (εκτός από 2-3 εξαιρέσεις με παρέα που θα πιώ ένα ποτήρι μπύρα και αυτό θα το πιλατεύω για ώρες και θα με ζαλίσει κιόλας), αλλά ούτε και καφέ. Ειδικά στον καφέ κυριολεκτώ. Δεν έχω δοκιμάσει καν. Για κάποιο λόγο μου δημιουργεί αποστροφή.
Έτσι λοιπόν μόλις βραδιάσει θα φτιάξω ένα ποτήρι σοκολάτα, θα κλείσω τα φώτα και θα βάλω συγκεκριμένη μουσική. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ χωρίς μουσική. Λόγο της διάσπασης προσοχής, η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είναι η μόνη που με βοηθά να βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το είδος της είναι gothic-emotional όπου με χαλαρώνει και με βοηθά να «ταξιδεύω» καλύτερα.
⦁ Με ποιον σπουδαίο συνάδελφο σας, εν ζωή ή όχι, θα θέλατε να περάσετε μια μέρα ή να μοιραστείτε έναν καφέ.
Όνειρο ζωής είναι να μιλήσω από κοντά με τον Stephen King. Να μοιραστώ μαζί του τις σκέψεις μου και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που χάρη σε εκείνον έδωσα και δίνω έναν τεράστιο αγώνα με την δυσλεξία. Αφού το μόνο που ήθελα και θέλω, είναι να του μοιάσω. Όχι όμως και να τον μιμηθώ. Με το δικό μου προσωπικό συγγραφικό στυλ, αυτό που έχει ξεχωρίσει και αγαπήσει το αναγνωστικό μου κοινό, να χαράξω την δική μου ξεχωριστή όσο και ιδιαίτερη συγγραφική πορεία.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μάριος Καρακατσάνης είναι σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας. Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία. Μετά το κλείσιμο του εν λόγο εκδοτικού, τα βιβλία του επανεκδόθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, από τον εκδοτικό οίκο Όστρια το 2014. Τον Ιούλιο του 2017 υπέγραψε συμβόλαιο με τη νέα του εκδοτική στέγη τις εκδόσεις Λιβάνη, όπου έγινε η επανέκδοση του βιβλίου «Άμυ» (βελτιωμένη έκδοση) καθώς και το νέο του πόνημα με τίτλο «Το σπίτι του Κάιν». Ο Μάριος Καρακατσάνης είναι από τους Έλληνες συγγραφείς στην Ελλάδα ο οποίος ασκεί την τέχνη της συγγραφής ενώ είναι δυσλεκτικός. Συνολικά έχει εκδώσει 9 βιβλία. Την «Συμφωνία», το «Ξύπνημα», την «Συμφωνία των 5» και το «Για πάντα» από τον εκδοτικό οίκο Όστρια, τους «Εφιάλτες του μυαλού I» και «Εφιάλτες του μυαλού IΙ» από τον κυπριακό εκδοτικό οίκο Ανώνυμο, την «Κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου» από τον εκδοτικό οίκο "Εντύποις" και τέλος την «Άμυ» και «Το σπίτι του Κάιν» από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στο πανελλήνιο διαγωνισμό "Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού "Larry Niven"" διακρίθηκε με την τρίτη (3η) θέση για συγγραφή νουβέλας. Στον επίσης πανελλήνιο διαγωνισμό "Ασημένια σελίδα 2015", έλαβε την πρώτη θέση με έπαινο στην κατηγορία διήγημα. Ενώ στις 17 Ιουνίου του 2017 στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο "Made by Artist 4" όπου περιελάμβανε την βράβευση 4 αντιπροσώπων τέχνης Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας και Λογοτεχνίας, βραβεύτηκε από την Unesco στην κατηγορία Λογοτεχνία.
Συγγραφέας
⦁ Μιλήστε μας λίγο για σας, σαν άνθρωπο πρώτα και μετά σαν συγγραφέα,
Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για το βήμα αυτό που μου δίνετε. Είμαι πολύ χαρούμενος που μου κάνετε αυτή την ερώτηση, διότι από την πρώτη μέρα που εκτέθηκα στον κόσμο μέσα από τα κείμενα μου, στον νου μου είχα εξαρχής μονάχα έναν σκοπό. Ανεξάρτητα το που θα με οδηγούσε συγγραφικά η μοίρα, οι αναγνώστες να γνωρίσουν πρωτίστως τον Μάριο και ύστερα τον συγγραφέα. Για αυτό και δεν θέλησα ποτέ να διαχωρίσω το προφίλ μου δημιουργώντας ένα δεύτερο συγγραφικό, όπως κάνει η πλειοψηφία των ομότεχνων, αλλά να έχω παιδικούς φίλους και αγνώστους στο ίδιο.
Έτσι ώστε όλοι μέσα από τις προσωπικές μου στιγμές, να γνωρίσουν έναν άνθρωπο που διακατέχεται από μια πληθώρα συναισθημάτων, που αυτά τον ωθούν να γράψει είτε τα πεζογραφήματα του, είτε τα βιβλία του. Μέσα από χαρές, λύπες, ανοησίες, λάθη αλλά και πάθη απολαμβάνω την ζωή μου με μοναδικό σκοπό όταν θα φτάσει η ώρα που θα κλείσω τα μάτια μου, να πω ότι απόλαυσα την πορεία της ύπαρξης μου μέσα από τα όρια που εγώ της έθεσα. Και συνήθως τα όρια που εγώ θέτω, για κάποιους μπορεί να είναι ταμπού, αλλά και φόβος, μα για κάποιους άλλους να είναι απλά οι βάσεις για μια ζωή δίχως απωθημένα. Για εμένα δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο, από το όταν θα φτάσει η ώρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας, να υπάρξει κάτι που όταν η ταινία της ζωής μας περάσει μπροστά από τα μάτια μας να πούμε «Ωωωωω Θεέ μου πόσο πολύ ήθελα να κάνω αυτό και τελικά δε το έκανα…». Γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος, που όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι πάντα κάτι θα έχει να λέει και όταν ανακαλύψουμε ότι θα πρέπει να μετανιώνουμε για όσα δεν κάναμε και όχι για όσα κάναμε, θα είναι πολύ αργά. Εξάλλου ότι σε κάνει να χαμογελάς, ποτέ δεν μπορεί είναι λάθος. Μα ακόμα και μέσα από τα λάθη και το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου, καταφέρνω να βγάζω ένα απόσταγμα συναισθημάτων που αυτό είναι και το ζητούμενο. Το οποίο μπορείτε να γευτείτε, μέσα από όλα ανεξαιρέτως τα πεζογραφήματα μου.
Με αυτή την στάση ζωής λοιπόν κατά νου, ο κόσμος με αγαπά και με ακολουθεί γιατί ξέρει ότι δεν είμαι δήθεν, αλλά αντίθετα ένας άνθρωπος γεμάτος δύναμη αλλά και αδυναμίες. Μα ταυτόχρονα δίνω και έναν σωστό λόγο στους επικριτές μου, ώστε να ξέρουν ακριβώς τις αιτίες που θα με κάνουν αντιπαθή στα μάτια τους. Που σε καμία περίπτωση δεν είναι θέμα απρόσιτου, εγωκεντρικού και ψωνισμένου ανθρώπου. Αν μου δώσουν την ευκαιρία να με γνωρίσουν, θα μπορέσουν να επιλέξουν σωστότερα τον όποιο χαρακτηρισμό τους. Αυτός είναι λοιπόν σε πολύ γενικές γραμμές ο Μάριος.
⦁ Ποιο ρόλο έχει για σας η συγγραφή στη ζωή σας; Και αν θα μπορούσατε να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή, τι θα θέλατε να μπορούσατε να αλλάξετε;
Η συγγραφή για εμένα δεν είναι απλά τρόπος ζωής. Αλλά η ίδια μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια στιγμή που δε θα είμαι πια σε θέση να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου μέσα από τον γραπτό λόγο. Αν ξεκινούσα από την αρχή την συγγραφική μου καριέρα, δε θα άλλαζα τίποτα από όλα όσα έζησα και χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Χάρη σε αυτά είμαι αυτός που είμαι και γράφω αυτά που γράφω. Όλα αυτά λοιπόν σε συνδυασμό και με τα βιώματα των παιδικών μου χρόνων, διαμόρφωσαν την συγγραφική μου ταυτότητα και δεν μετανιώνω για τίποτα. Εξάλλου αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι, τότε πως μπορείς να έχεις την απαίτηση να σε αγαπήσουν και οι άλλοι;
⦁ Τι ήταν αυτό που λειτούργησε ως έναυσμα ώστε να αποφασίσετε να γράψετε την πρώτη σας ιστορία;
Η ανάγκη να απαλύνω το παιδικό μυαλό μου από το τεράστιο βάρος των σκέψεων που το κατέκλυζαν κάθε στιγμή της ημέρας
.
⦁ Ποιες ήταν οι δυσκολίες σας λόγω της δυσλεξίας σας, όσων αφορά το να το ξεκινήσετε την συγγραφή;
Από την φύση μου είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να του λένε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Τα όρια τα θέτουμε ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, εμείς στους εαυτούς μας. Η δυσλεξία ήταν απλά ένα εμπόδιο. Τα κάγκελα αν θέλετε που κρατούσαν δέσμια την φαντασία μου πάνω στο χαρτί. Βρήκα όμως τον τρόπο να αποδράσω από αυτή την φυλακή, αν και ακόμα κολυμπάω στα παγωμένα νερά της ελευθερίας μου.
⦁ Τι θα συμβουλεύατε όσους θέλουν να γράψουν, αλλά φοβούνται λόγω δυσλεξίας;
Να μην ακούσει ποτέ κανέναν που θα του πει το αντίθετο. Να επιμείνει και να προσπαθεί ξανά και ξανά και ξανά. Στο τέλος η επιτυχία θα είναι η μεγαλύτερη του ανταμοιβή. Μα και η αποστόμωση όλων όσων δεν πίστεψαν ότι θα τα κατάφερνε.
⦁ Οι ήρωές σας είναι πρόσωπα υπαρκτά; Αν όχι, από πού προήλθε η λογοτεχνική τους γέννηση;
Όχι κανένας ήρωας μου δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Όλοι είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Γεννιούνται με σκοπό να γίνουν μέρος ενός φανταστικού κόσμου, χωρίς να έχω σκεφτεί από πριν πλήρως τον ρόλο που θα διαδραματίζουν μέσα σε αυτόν. Τους αφήνω να εξελιχθούν μόνοι τους, να με κυριεύσουν και να με χρησιμοποιήσουν σαν μαριονέτα, που απλά περιγράφει την ιστορία τους και όχι κάτι τελείως ψεύτικο. Εν τούτοις, σε κάποιες αντιδράσεις τους, περιγράφω κατά κύριο λόγο πράξεις δικές μου που είτε έχω κάνει, είτε θα ήθελα να κάνω σε ανάλογες περιστάσεις
.
⦁ Όταν το βιβλίο σας τελείωσε, πιστεύετε ότι είπατε όλα όσα θέλατε ή είναι και μερικά που θα επιθυμούσατε να είχατε συμπληρώσει ή δεν αναφέρατε και για ποιο λόγο;
Αν μιλάτε για «Το σπίτι του Κάιν» ναι είναι πάρα πολλά που ήθελα να πω και δεν είπα. Που έγραψα κατά κάποιο τρόπο επιδερμικά τις σκέψεις μου καταπιέζοντας της ώστε να μην ξεδιπλωθούν πλήρως. Γιατί πολύ απλά η πλειοψηφία του κόσμου διακατέχεται από φανατισμό και προκαταλήψεις. Του είναι πιο εύκολο να αφορίσει ότι είναι αντίθετο με την συνήθεια του, παρά να προβληματιστεί αφυπνίζοντας τον ένας εναλλακτικός τρόπος σκέψης. Που σαφέστατα δεν είναι υποχρεωμένος και να αποδεχτεί! Αλλά τουλάχιστον μελέτησε τον.
Όσον αφορά την Άμυ επίσης δε τα είπα όλα, αλλά αυτή την φορά το έκανα επίτηδες διότι πρόκειται για διλογία. Οπότε στο δεύτερο και τελευταίο μέρος που θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του χρόνου, ολοκλήρωσα όλα όσα είχα κατά νου.
- Η Άμυ & Το σπίτι του Καίν κυκλοφορούν πλέον και εκτός Ελλάδος! Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Είμαι πάρα πολύ περήφανος και αυτό το χρωστάω στον εκδοτικό μου οίκο τις Εκδόσεις Λιβάνη που πίστεψε σε εμένα από την πρώτη στιγμή.
⦁ Υπάρχουν συγγραφείς, (ποιητές, καλλιτέχνες, σπουδαίοι δημιουργοί) που να σας έδωσαν την ώθηση να προχωρήσετε τα όνειρά σας; Θέλετε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα ή κάποια φράση που σας εντυπώθηκε στην ψυχή;
Φυσικά και υπάρχουν! Θα ήμουν εγωιστής αλλά και αχάριστος αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Μπορεί την συγγραφή να την ξεκίνησα από 13 ετών και να την ανάπτυξα με έναν ασταμάτητο αγώνα από τότε μέχρι και σήμερα, όμως υπήρξαν στην πορεία της ζωής μου κάποιοι άνθρωποι που οι δρόμοι μας αντάμωσαν και με βοήθησαν είτε να την αναπτύξω ακόμα περισσότερο, είτε να την πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Η αρχή της συνεργασίας μου έγινε με τον συνθέτη και ερμηνευτή Μιχάλη Σούμα. Ο οποίος με το συγκρότημα του ΟΝΥΞ μεσουράνησε την δεκαετία του 90 και μεγάλωσα, όπως και αρκετός κόσμος άλλωστε, με τα τραγούδια τους. Ποιος θα μου το έλεγε πως όχι μόνο αυτός ο άνθρωπος θα μελοποιούσε κάποια πεζογραφήματα μου, αλλά θα φτάναμε και στο σημείο να αποκαλούμε αδελφό ο ένας τον άλλον. Αιτία της γνωριμίας μας αυτή ήταν η Σταυρούλα Βλάχου. Μια εξαιρετική ερμηνεύτρια όπου και την ευγνωμονώ για αυτό. Είναι δύο μόνιμοι συνεργάτες, όπου ως οικογένεια πλέον, δίνουμε ζωή στα πεζογραφήματα μου.
Μετά ακολούθησε η συνεργασία μου με την βραβευμένη ποιήτρια Ευδοκία Παυλίδου, όπου χάρη σε εκείνη, έγινε η γνωριμία μου εντάσσοντας με στον μαγικό κόσμο της ποίησης και του λυρισμού. Την κορωνίδα της λογοτεχνίας. Μια τακτική που εφαρμόζω και μέσα στα βιβλία μου και την ευχαριστώ για αυτό.
Τέλος είναι και η άλλη μου οικογένεια επίσης πολύ, πολύ σημαντική. Διότι μαζί ξεκινήσαμε από το πρώτα κιόλας βιβλία μου και συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα. Είναι η Μαργαρίτα, ο Αθηναίος και ο Θνητός. Οι οποίοι διαβάζουν πρώτοι ότι γράφω κα μου λένε την γνώμη τους, τι τους άρεσε, τι δε τους άρεσε και φυσικά διορθώνουν τα άπειρα ορθογραφικά μου λάθη. Έτσι ώστε όταν φτάσει στην επιμελήτρια του Λιβάνη να έχει λιγότερη δουλειά να κάνει και να μην φρίξει από την πληθώρα των λαθών. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να επιμελείται κάποιος 90.000+ ανορθόγραφες λέξεις, δεν έχει παρά να μου ζητήσει ένα πρότυπο κείμενο μου. Πραγματικά χρειάζεται ολόκληρη ομάδα από πίσω και πολύ σκληρή δουλειά, ώστε να μην ξεφύγει κάτι και φτάσει στα μάτια του αναγνώστη.
Η φράση που έχει μείνει μέσα μου από κάποιους ανθρώπους είναι η εξής :«Μάριε αυτό που βλέπουμε σε εσένα είμαστε σίγουροι ότι κάποτε θα το δει και ο κόσμος. Και εμείς σε μια γωνιά θα σε καμαρώνουμε γεμάτοι περηφάνια». Εύχομαι να τα κατάφερα.
⦁ Ο κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά τα πράγματα. Εσείς είστε ο άνθρωπος της λογικής ή του συναισθήματος;
Ξεκάθαρα του συναισθήματος. Για αυτό και είμαι ιδιαίτερα παρορμητικός. Για αυτό και κάνω λάθη που ύστερα τα μετανιώνω. Όμως όπως είπα αυτός είμαι. Από την άλλη μεριά όμως, έχω το θάρρος της γνώμης μου να ζητήσω και συγνώμη όπου χρειαστεί. Να φοβάστε αυτούς που δεν το κάνουν, γιατί αυτό θα σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Ότι δεν έμαθαν τίποτα από τα λάθη τους
.
⦁ Υπάρχουν βιβλία αγαπημένα στη βιβλιοθήκη σας που δε θα τα δανείζατε σε κανέναν και γιατί;
Κάποτε τα δάνειζα όλα με σκοπό να διαβάσουν οι φίλοι και οι γνωστοί κάτι που θα τους ευχαριστούσε και θα έπαιρναν ένα μήνυμα που θα τους βοηθούσε στην ζωή τους. Όταν όμως είδα ότι κάποιοι όχι μόνο δεν μου τα επέστρεφαν ποτέ, αλλά αντίθετα χάνονταν και οι ίδιοι, εκεί πήρα και εγώ το δικό μου μάθημα. Ότι πλέον δεν ξανά δανείζω όχι ράφι, αλλά ούτε βίδα από την βιβλιοθήκη μου!
⦁ Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει περήφανο στη χώρα σας;
Η έλλειψη σκέψης. Αυτή η ηλίθια νοοτροπία του Έλληνα. Πως όταν λες κάτι το κάνεις από φανατισμό και όχι επειδή σκέφτεσαι και αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα περισσότερο. Για παράδειγμα η χώρα μας κατακλύζεται από πολιτικούς δολοφόνους φανερούς και μη. Πόσοι αυτοκτόνησαν από χρέη που η εκάστοτε κυβέρνηση τους ώθησε σε αυτό; Πόσα δέντρα δεν στάζουν αίμα από αόρατα χέρια που τους έβαλαν την θηλειά στον λαιμό; Οι συγγενείς τους πόνεσαν λιγότερο από την άδικα χαροκαμένη μάνα του Παύλου Φύσσα; Αν όμως το πεις κατευθείαν θα σε πουν Χρυσαυγίτη. Γιατί μέχρι εκεί πάει ο νους τους! Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει η φτωχή αντίληψη τους. Και αυτό ναι είναι εξοργιστικό. Γιατί όταν δεν κατανοούν μια ευρύτερη σκέψη, δε θα μάθουν ποτέ και την δύναμη του ως λαός που ψηφίζει. Άρα δε θα πετάξει ποτέ έξω από την βουλή ΟΛΟΥΣ όσους έβαψαν τα χέρια τους με αίμα. Να πάρουν το μήνυμα τους ότι οι επόμενοι που θα κρεμαστούν θα είναι οι πολιτικοί που έχασαν το μέλι μέσα από το βάζο. Να μπει νέο αίμα στην βουλή, με καλύτερες αντιλήψεις και ιδέες. Που θα νοιάζεται πραγματικά την χώρα αυτή και τον λαό της. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλον τον κόσμο. Που μάθαμε να ζούμε μέσα από τίτλους δεξιοί, αριστεροί, κέντρο και ανάλογα πως κάθονται. Ευτυχώς που δεν έχουν θέση και στις οροφές να λέμε ότι ψηφίζουμε τους «ταβανάτους»! Ξυπνήστε μωρέ! Μόνο οι άχρηστοι και οι χρήσιμοι υπάρχουν! Τίποτε άλλο!
Από την άλλη μεριά είμαι υπερήφανος που ζω σε μια χώρα γεμάτη φως, γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία, γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας, γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο, γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα (και ας λένε οι κακεντρεχείς ότι έξω δεν την χρειάζονται αυτή την λέξη), γιατί είναι γεγονός ότι οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και άλλα τόσα που δε θα τα πω γιατί φοβάμαι ότι θα γίνω γραφικός.
⦁ Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;
Τότε που ως ξέγνοιαστο παιδί έλεγα ότι δε καταντήσω ποτέ σαν τους «μεγάλους». Που αγάπησα για πρώτη φορά στη ζωή μου και είπα ότι αυτό το συναίσθημα θα αφήσω να κυριαρχεί στη ζωή μου χωρίς να το δηλητηριάσω. Ήταν η βάση για να χτίσω την δική μου Χώρα του Ποτέ. Όπου θα ζω ως αιώνιο παιδί. Και αν κάποιες στιγμές ξεστράτισα από τον κόσμο μου αυτόν, βρήκα και πάλι τον δρόμο με περισσότερη ωριμότητα αλλά και εμπειρία. Έτσι ώστε να μπορώ να συμβουλέψω-προσεγγίζω τους κατά πολύ μικρότερους αλλά και τα μελλοντικά παιδιά μου, τι είναι σωστό και τι λάθος από μια εντελώς βιωματική οπτική γωνιά. Και όχι σαν ένας απλός και δίχως κατανόηση, αδιάφορος προς αυτούς τύπος «και τι ξέρεις εσύ», αλλά σαν άνθρωπος που όπως είπα και στην αρχή… ΕΖΗΣΕ.
⦁ Ποιο επάγγελμα πιστεύατε ότι θα ακολουθήσετε όταν ήσασταν στην εφηβεία;
Αστυνομικός της ομάδας Ζ! Μάλιστα αυτό ήταν ένα όνειρο που με ακολουθούσε για πολλά χρόνια. Λατρεύω τις μηχανές, όπως και την υψηλή αδρεναλίνη. Για πολλά χρόνια έκανα μαθήματα πολεμικών τεχνών όχι μόνο για να κατευνάσω και να χαλιναγωγήσω τον θυμό που έκρυβα από μικρός μέσα μου, αλλά και για να ετοιμαστώ για την δουλειά μου ως Ζ-ητάς. Τόσο πολύ πίστευα σε αυτό. Όμως η δυσλεξία μου στάθηκε εμπόδιο, αφού δεν μπορούσα να περάσω από τις κατάλληλες σχολές ώστε να μπορέσω να μαζέψω τα απαιτούμενα μόρια. Πλέον όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν.
⦁ Υπήρξε κάποια έντονη στιγμή ή εμπειρία της ζωής σας που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα; Ποια ήταν αυτή;
Ήταν την εποχή που σπούδαζα ηλεκτρονικός στην Δραπετσώνα. Μια μέρα λοιπόν που πήγαινα στην σχολή μου, αντίκρισα κατά μήκος σχεδόν όλου του δρόμου, ένα κυριολεκτικά μάλλινο χαλί από νεκρά σκυλιά. Κάποιος είχε ρίξει φόλες παντού. Δεν το άντεξα αυτό το θέαμα. Έπεσα κάτω και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Τότε κατάλαβα τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος και τι είναι ικανός να κάνει. Το να σκοτώνεις με τόσο βάναυσο τρόπο την προσωποποίηση της αθωότητάς και της αγάπης, σημαίνει ότι δεν έχεις κανέναν ηθικό φραγμό να σκοτώσεις ακόμα και άνθρωπο. Μια αφορμή χρειάζεται και αυτό ήταν. Και δυστυχώς αυτοί οι ΑΝ-θρωποι ζουν ανάμεσα μας.
⦁ Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή σας;
Τους φίλους και τις φίλες που είναι κοντά μου και με αγαπούν, με στηρίζουν αλλά και με αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είμαι.
⦁ Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;
Να πάψω να εκφράζομαι γραπτός. Μπορώ να αποδεχτώ και να συμφιλιωθώ με τα πάντα, αλλά όχι με το να μην μπορώ να γράψω αυτά που νιώθω.
⦁ Ποια συνήθεια σας μισείτε, αλλά δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτή;
Το να είμαι παρορμητικός και ενίοτε και αφελής. Είναι ένας πολύ κακός συνδυασμός ξέρετε. Γιατί όταν πιστεύεις πολύ εύκολα τους ανθρώπους και καμιά φορά βασίζεσαι κιόλας επάνω τους, όταν θα φας ένα δυνατό χαστούκι και επιστρέψεις στην πικρή πραγματικότητα, τότε αν είσαι σαν εμένα δρας παρορμητικά. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Είναι δράση και αντίδραση
.
⦁ Ποιο κομμάτι της δουλειάς σας λατρεύετε και ποιο θα θέλατε να μην υπάρχει καθόλου;
Λατρεύω την στιγμή που κάθομαι και γράφω. Όταν βυθίζομαι σε κόσμους σκοτεινούς, σαγηνευτικά τρομακτικούς μα και ελπιδοφόρους ταυτόχρονα. Με ήρωες που γεννήθηκαν μέσα από τα σπλάχνα της φαντασίας μου και γίναμε φίλοι, εραστές, μα και δολοφόνοι.
Απεχθάνομαι όταν θα φτάσει η ώρα που θα πρέπει να κλείσω αυτή την πόρτα του μυαλού μου και να πάω να δουλέψω με κάτι εντελώς άσχετο για να βγάλω τα προς τα ζειν.
⦁ Έχετε συγκεκριμένη «ρουτίνα» που σας βοηθάει στη συγγραφή; Π.χ. συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια, συγκεκριμένες ώρες της ημέρας; Υπάρχει κάτι άλλο που σας βοηθάει στην έμπνευση σας; Π.χ. ένα ποτήρι αλκοόλ;
Υπάρχει πράγματι μια ειδική ιεροτελεστία. Η οποία δεν περιλαμβάνει καθόλου αλκοόλ. Δεν έχω πιει ποτέ ζωη μου αλκοόλ (εκτός από 2-3 εξαιρέσεις με παρέα που θα πιώ ένα ποτήρι μπύρα και αυτό θα το πιλατεύω για ώρες και θα με ζαλίσει κιόλας), αλλά ούτε και καφέ. Ειδικά στον καφέ κυριολεκτώ. Δεν έχω δοκιμάσει καν. Για κάποιο λόγο μου δημιουργεί αποστροφή.
Έτσι λοιπόν μόλις βραδιάσει θα φτιάξω ένα ποτήρι σοκολάτα, θα κλείσω τα φώτα και θα βάλω συγκεκριμένη μουσική. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ χωρίς μουσική. Λόγο της διάσπασης προσοχής, η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είναι η μόνη που με βοηθά να βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το είδος της είναι gothic-emotional όπου με χαλαρώνει και με βοηθά να «ταξιδεύω» καλύτερα.
⦁ Με ποιον σπουδαίο συνάδελφο σας, εν ζωή ή όχι, θα θέλατε να περάσετε μια μέρα ή να μοιραστείτε έναν καφέ.
Όνειρο ζωής είναι να μιλήσω από κοντά με τον Stephen King. Να μοιραστώ μαζί του τις σκέψεις μου και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που χάρη σε εκείνον έδωσα και δίνω έναν τεράστιο αγώνα με την δυσλεξία. Αφού το μόνο που ήθελα και θέλω, είναι να του μοιάσω. Όχι όμως και να τον μιμηθώ. Με το δικό μου προσωπικό συγγραφικό στυλ, αυτό που έχει ξεχωρίσει και αγαπήσει το αναγνωστικό μου κοινό, να χαράξω την δική μου ξεχωριστή όσο και ιδιαίτερη συγγραφική πορεία.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μάριος Καρακατσάνης είναι σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας. Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία. Μετά το κλείσιμο του εν λόγο εκδοτικού, τα βιβλία του επανεκδόθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, από τον εκδοτικό οίκο Όστρια το 2014. Τον Ιούλιο του 2017 υπέγραψε συμβόλαιο με τη νέα του εκδοτική στέγη τις εκδόσεις Λιβάνη, όπου έγινε η επανέκδοση του βιβλίου «Άμυ» (βελτιωμένη έκδοση) καθώς και το νέο του πόνημα με τίτλο «Το σπίτι του Κάιν». Ο Μάριος Καρακατσάνης είναι από τους Έλληνες συγγραφείς στην Ελλάδα ο οποίος ασκεί την τέχνη της συγγραφής ενώ είναι δυσλεκτικός. Συνολικά έχει εκδώσει 9 βιβλία. Την «Συμφωνία», το «Ξύπνημα», την «Συμφωνία των 5» και το «Για πάντα» από τον εκδοτικό οίκο Όστρια, τους «Εφιάλτες του μυαλού I» και «Εφιάλτες του μυαλού IΙ» από τον κυπριακό εκδοτικό οίκο Ανώνυμο, την «Κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου» από τον εκδοτικό οίκο "Εντύποις" και τέλος την «Άμυ» και «Το σπίτι του Κάιν» από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στο πανελλήνιο διαγωνισμό "Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού "Larry Niven"" διακρίθηκε με την τρίτη (3η) θέση για συγγραφή νουβέλας. Στον επίσης πανελλήνιο διαγωνισμό "Ασημένια σελίδα 2015", έλαβε την πρώτη θέση με έπαινο στην κατηγορία διήγημα. Ενώ στις 17 Ιουνίου του 2017 στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο "Made by Artist 4" όπου περιελάμβανε την βράβευση 4 αντιπροσώπων τέχνης Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας και Λογοτεχνίας, βραβεύτηκε από την Unesco στην κατηγορία Λογοτεχνία.
Συγγραφικό έργο
- (2012) "Η Συμφωνία" εκδ. Όστρια
- (2013) "Άμυ" ( εκδ Όστρια I
- (2014) "Το ξύπνημα" εκδ Όστρια
- (2015) "Εφιάλτες του μυαλού" λ) εκδ Ανώνυμο (Κύπρος)
- (2016) "Η κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου" () εκδ Εντύποις
- (2016) "Η συμφωνία των 5" εκδ Όστρια cd/βιβλίο μια συλλογή ποιημάτων εκ των οποίων 7 από την συλλογή έχουν μελοποιηθεί.
- (2016) "Εφιάλτες του μυαλού Μέρος Β" ( εκδ Ανώνυμο (Κύπρος)
- (2017) "Για πάντα" (Συνεργασία με την ποιήτρια Εύα Παυλίδου) ( εκδ Όστρια
- (2017) "Άμυ" (Νέα ανανεωμένη έκδοση) ( εκδ Α.Α Λιβάνης
- (2018) "Το σπίτι του Κάιν" (3εκδ Α.Α Λιβάνης
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
- (2014) Aνθολογία «Θρύλοι του Σύμπαντος IV», Εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές
- (2014) Ασημένια σελίδα, Εκδόσεις Μωραΐτης
- (2015) Ασημένια σελίδα, Εκδόσεις Εντύποις
- (2016) Ραγισμένος Χρόνος, Εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές
- (2016) Ανθολόγιο Ποιήσεως Χειμώνας 2016, Εκδόσεις Όστρια
- (2017) Ανθολόγιο Ποιήσεως Καλοκαίρι 2017,Εκδόσεις Όστρια
- (2017) Ανθολόγιο Εικαστικών Χειμώνας-Άνοιξη 2017-2018, Εκδόσεις Όστρια
- (2017) Ανθολόγιο Ποιήσεως Χειμώνας-Άνοιξη 2017,Εκδόσεις Όστρια
Βραβεία
- (2014) Βραβείο λογοτεχνίας του φανταστικού LARRY NIVEN
- (2015) Πανελλήνιος διαγωνισμός συγγραφής Ασημένια σελίδα
- (2017) Στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο "Made by Artist 4" όπου περιελάμβανε την βράβευση 4 αντιπροσώπων των τεχνών: Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας και Λογοτεχνίας, ο Καρακατσάνης Μάριος βραβεύτηκε ως εκπρόσωπος της Λογοτεχνίας.
- (2018) Βραβείο λογοτεχνίας του φανταστικού LARRY NIVEN
Για την ομάδα Pearls n' roses
Βασιλική Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου