ΒΡΕΧΕΙ ΡΑΓΔΑΙΑ… (Αλληγορικό)- της Πόλυς Μίλτου

Βρέχει.

Κι οι άνθρωποι έγιναν σπίτια.

Αφιλόξενα όλα τους.

Με κλειστές πόρτες, σφαλιστά τα παράθυρα.

Τζάκια σβηστά, παγωμένα.

Καρδιές ξεραμένες και άδειες.

Βλέμματα που τσακίζουν ελπίδες.

Συνειδήσεις σαν χαλάζι αιχμηρό.

Σκέψεις σαν βοριάς φρενιασμένος.

Βρέχει.

Βρέχει παντού αδικίες.

Ανθρώπινα πτώματα.

Άχαρες φυγές μες στους βάλτους.

Αδιαφορία και όνειδος.

Ντροπή και αίσχος και οδύνη.

Τρέλα και διαστροφή.

Βρέχει.

Βρέχει με πόνο.

Βρέχει με πείσμα.

Βρέχει με μένος.

Βρέχει ατέλειωτα.

Βρέχει αλύπητα.

Βρέχει δάκρυα πλήθος καυτά.

Βρέχει απόγνωση.

Βρέχει ραγισμένες υπάρξεις.

Ψυχή μου, υποφέρεις! 

Θρηνείς και το νιώθω.

Τα χρόνια περνούν μουσκεμένα.

Γύρω σφυρίζει ρατσισμό.

Έξω χτυπάει διχόνοια και υποκρισία.

Κακία και φθόνος και ειρωνεία και δόλος.

Μίσος παράλογο για κάθε ζωή.

Άγνοια, σκοτάδι, απέλπιδη νύχτα.

-Θα αργήσει να ξημερώσει, μου είπαν.

-Δεν πιστεύω να ξημερώσει, απάντησα.

Δεν πιστεύω στις λέξεις- χαμόγελα.

Βρέχει.

Βρέχει και σβήστηκαν όλα.

Εξαφανίστηκαν τα ίχνη των Ανθρώπων στις λάσπες.

Κάτι ανθρωπάκια απόμειναν μόνο

να καμαρώνουν ανόητα το χαμό τους .

Σκιές και φαντάσματα μιας άλλης εποχής, οι αθώοι.

Τότε, που έλαμπε ο ήλιος ψηλά.

Τότε, που υπήρχε σεβασμός και αγάπη.

Τότε, που όλοι γελούσαν χαρούμενοι.

Βρέχει.

Βρέχει ραγδαία.

Κι εγώ στέκομαι εδώ και μουσκεύω επικίνδυνα.

Με πνίγουν λυγμοί. 

Ματώνω ασυγκράτητα. 

Και ουρλιάζω:... "Σταμάτααα"!...

Θα με ακούσει ο Ήλιος να βγει;

Βρέχει…

Βρέχει ραγδαία.

Copyright © Πόλυ Μίλτου