ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ της Σοφίας Κορωνίδου: Η θλίψη του αιώνιου στοχασμού της Μαρίας Κιβιδιώτου

Η ανάγνωση του βιβλίου «Θλίψη του αιώνιου στοχασμού» της κυρίας Κιβιδιώτου ξεκίνησε κάπως περίεργα.  Ίσως έφταιγε ο φιλοσοφικός του τίτλος.  Ίσως έφταιγε το εξεζητημένο του εξώφυλλο (το οποίο διαβάζοντας το βιβλίο αντιλήφθηκα ότι ήταν εξαιρετικά ταιριαστό).  Δεν ξέρω.

Διάβασα μερικές σελίδες, χωρίς να είμαι σίγουρη αν θα μου αρέσει.  Το αναγνωστικό μου ένστικτο, όμως, επέμενε να συνεχίσω και, ευτυχώς, το άκουσα.  Από ένα σημείο της ιστορίας και μετά ήταν πλέον αδύνατο να το αφήσω από τα χέρια μου μέχρι να ολοκληρωθεί.  Έπαθα προσωρινή κώφωση και έχασα τη μιλιά μου και την επαφή μου με τον γύρω κόσμο, ωσότου φτάσω στο συγκλονιστικό του τέλος.

Πρόκειται για έναν μονόλογο με την μορφή επιστολής. Ο ήρωας ξεδιπλώνει αργά, με ρεαλισμό και τρυφερότητα την προσωπική του ιστορία, από τη στιγμή που γνώρισε την γυναίκα της ζωής του και την αγάπησε βαθιά.   Μια αγάπη που θα κατέληγε σε εμμονή και θα του στερούσε τα πάντα.  Δεν πρόκειται για κάποια μελοδραματική ιστορία έρωτα και προδοσίας, σύμφωνα με τα Χολιγουντιανά πρότυπα, αλλά η εξιστόρηση της βασανιστικής αγωνίας, του ψυχικού πόνου και της αφόρητης μοναξιάς ενός πραγματικά ευαίσθητου ανθρώπου με διαταραγμένο τρόπο σκέψης.  Η συγγραφέας, διαθέτοντας την απαραίτητη ενσυναίσθηση, συγγραφική δεξιοτεχνία και πραγματική γνώση της ψυχολογίας, καταφέρνει να μας «φορέσει το πετσί» του τραγικού ήρωα της και να ζήσουμε μαζί του κάθε κομμάτι αυτού του έρωτα, να τον δούμε μέσα από τα δικά του μάτια, να τον φιλτράρουμε μέσα από το δικό του διαστρεβλωμένο πρίσμα.  Να υποφέρουμε μαζί του, να θυμώσουμε  μαζί του, να νιώσουμε την απελπισία του και στο τέλος να οδηγηθούμε μαζί του στην κάθαρση.

Με εντυπωσίασε τόσο το εν λόγω πεζογράφημα που θέλησα να το μοιραστώ με μια καλή φίλη, επίσης βιβλιοφάγο και απαιτητική αναγνώστρια, την εκπαιδευτικό, κυρία Νάσια Παπαγιαννίδου.  Μου έγραψε τη γνώμη της και με την άδεια της, τη δημοσιεύω και αυτήν:

Είναι ένα βιβλίο που πραγματικά από την αρχή κιόλας σε παρασέρνει και οι σελίδες κυλούν η μία μετά την άλλη, φτάνοντας κάπως έτσι στο τέλος της ιστορίας με μια ανάσα. Η κ. Κιβιδιώτου κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να με κάνει να νιώσω τον θυμό, την αγάπη, τη θλίψη και την ανακούφιση. Με γύρισε πίσω στα δικά μου παιδικά χρόνια και τις σκανταλιές που κάναμε μικρά, καθώς επίσης, μου θύμισε και τους παιδικούς έρωτες και πως αυτοί εκφράζονται σε εκείνες τις ηλικίες.

Μέσα σε ένα πέρασμα από τον παιδικό, στον εφηβικό και μετέπειτα στον ενήλικο έρωτα, οι περιγραφές των συναισθημάτων χαράχθηκαν βαθιά μέσα μου. Τόση ματαίωση και ταυτόχρονα τόση αγάπη. Πρόκειται για τον ορισμό του αναπόφευκτου έρωτα που όλοι κάποια στιγμή έχουμε ζήσει.

Ένας «άρρωστος» νους που έχει στρεβλώσει κάθε εικόνα και κάθε πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να χάσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα απολογητικό γράμμα, τόσο αυθεντικό και σκληρό, μα τόσο ρομαντικό και γεμάτο αγάπη. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν ήξερε την αλήθεια από το ψέμα και που τελικά κατέληξε να σιωπά μια για πάντα, γιατί οι αναμνήσεις ήταν τόσο επώδυνα μπερδεμένες και δυνατές που δεν άντεχε άλλο.

Σε μια δίνη συναισθημάτων, λοιπόν, έρχεται  κάποια στιγμή η λύτρωση με τρόπο τόσο παραστατικό και έντονο, όπως στα παραμύθια- βροχή, κατακλυσμός και έπειτα η κάθαρση, η ηρεμία, η «Θεία Δίκη».

Η θλίψη του αιώνιου στοχασμού είναι από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία λογοτεχνίας που έχω διαβάσει!

  

Οπισθόφυλλο:

«Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μου και πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τη δική σου κι ας ακούγεται μόνο μια φτηνή δικαιολογία». Τι άλλο μπορεί κανείς να κάνει, όταν είναι κλεισμένος μες στη σιωπή του μυαλού του, από το να γράψει για να βρει την άκρη; Χάρη σ’ ένα αστείο περιστατικό, που γίνεται η αφορμή να γνωριστούν τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι που μπερδεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Ένα γέλιο που μοιάζει γουρουνίσιο γίνεται αφορμή ώστε να φορέσει εκείνος τη μάσκα ενός ζώου και να πορευτεί μ’ αυτήν για το υπόλοιπο της ζωής του. Το θέμα της λεπτής ισορροπίας του μυαλού, της σκέψης που αιώνια θα τρώει τον άνθρωπο και της θλίψης που προκαλεί το κανονικό ή το μη κανονικό –όπως αυτό ορίζεται από τον καθένα− διαπερνούν το κείμενο που κινείται διαρκώς ανάμεσα σε σκηνές ρεαλισμού και φαντασίας. Η τραγικότητα των ηρώων είναι ο ίδιος ο εαυτός τους, που μέσα στην ανάγκη τους να ζήσουν στερούνται εν τέλει τα πάντα. Ακόμα κι αυτό όμως είναι η αλήθεια; Ίσως ναι ίσως και όχι, δεν παύει όμως να είναι μια εκδοχή της με το αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο. Μια δολοφονία με έναν ένοχο ή περισσότερους; Η αλήθεια μου στηρίζεται σε σένα.

Βιογραφικό:

Η Μαρία Κιβιδιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε

Ψυχολογία και τώρα είναι τελειόφοιτη του δεύτερου πτυχίου της στη Φιλολογία. Έζησε και εργάστηκε αρκετά χρόνια στην Αθήνα. Τα τελευταία επτά χρόνια ζει στην Κύπρο, εργάζεται ως υπάλληλος σε φαρμακευτική εταιρεία, ενώ παράλληλα ασχολείται με το θέατρο και τη συγγραφή. Έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Αθήνα και έχει συμμετάσχει στα βιβλία: «21 Νέες Φωνές» από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη, «4 Λεπτά» από τις εκδόσεις Πατάκη και στην έκδοση «Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά» από τον ΕΠΟΚ. Τα τελευταία χρόνια γράφει σε διάφορα λογοτεχνικά μπλοκ και σελίδες στο διαδίκτυο. Η σχέση της με τη λογοτεχνία ξεκινά από νωρίς και δε σταμάτησε ποτέ, ενώ προς το τέλος του δημοτικού γράφει τις πρώτες της ιστορίες όπου και συνεχίζει μέχρι σήμερα με ποιήματα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ, ενώ περάσανε πολλά χρόνια μέχρι να βρει το θάρρος να βγάλει τα γραπτά της από τα συρτάρια. Θαυμάζει την κλασική λογοτεχνία και τους συγγραφείς που την εκπροσωπούν και θεωρεί το γράψιμο ως τη μόνη μορφή ελευθερίας.

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας