Όταν ήρθε η ώρα να τη βαφτίσουν, ο νονός της, που είχε πιει και κανά δυο τσιπουράκια παραπάνω πριν το μυστήριο, δεντρολίβανο απάντησε στον παπά αντί για Δάφνη. Έμεινε λοιπόν αυτό. Μυρωδικό το ένα, μυρωδικό και τ’ άλλο. Σιγά τη διαφορά. Στην εφηβεία της οι φίλες της το άλλαξαν λίγο, ώστε ν’ ακούγεται πιο πρωτευουσιάνικο, και το έκαναν Ρόζμαρι.
Η Ρόζμαρι μεγάλωσε, πήγε να σπουδάσει στην Αθήνα, έκανε φίλους, γνώρισε έρωτες, άρχισε ν’ακούει χέβι μέταλ και να βάφει τα κατάξανθα μαλλιά της στο χρώμα του κάρβουνου. Στο χωριό πατούσε όλο και πιο αραιά. Ειδικά αφότου παντρεύτηκε το Λουκά και πήραν σπίτι δικό τους στο Παγκράτι. Όταν όμως ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα μέσα της, κάτι σαν ψαράκι που κολυμπά σε τροχιά ακανόνιστη, της ήρθε ξαφνικά η νοσταλγία. Έτσι το κουβέντιασε με τον άντρα της και κανόνισαν η βάφτιση να γινόταν όταν με το καλό γεννούσε και το παιδί έκλεινε τον τρίτο μήνα στον Άη Γιώργη, εκεί που είχαν βαφτίσει και την ίδια.
Η μέρα όμως εκείνη δεν έμελλε να έρθει ποτέ, αφού το παιδί γεννήθηκε αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πάρει την πρώτη του ανάσα. Αυτό το αμείλικτο χαστούκι της μοίρας πέταξε τη Ρόζμαρι, για ατελείωτους μήνες, στο πιο βαθύ και σκοτεινό πηγάδι της ψυχής της.
Μια μέρα, όταν κόντευε χρόνος από το συμβάν, σηκώθηκε και ξύπνησε τον άντρα της.
«Πάμε» του είπε «πάμε στο χωριό».
Εκείνος δεν είπε λέξη. Μπήκαν στο αυτοκίνητο τους και μετά από δυο ώρες πάρκαραν ήδη έξω από το καγκελόφραχτο προαύλιο του Άη Γιώργη. Η Ρόζμαρι ζήτησε από το Λουκά να μείνει πίσω κι εκείνη μπήκε μόνη της στο σκοτεινό εσωτερικό της εκκλησίας και άναψε ένα κερί. Ύστερα γονάτισε μπροστά στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας της Παυσολύπης.
«Μητέρα» ψέλισε «Σε παρακαλώ... Έχε το νου σου στη μικρή μου Βασιλική, ώσπου να έρθω να την ανταμώσω.»
Εκείνη τη στιγμή, ένα απαλό αεράκι φύσηξε από το ανοιχτό παράθυρο κι έσβησε το αναμμένο κερί. Και τότε, για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο, η Ρόζμαρι άφησε τα δάκρυα της να ξεχυθούν ελεύθερα.
copyright © Σοφία Κορωνίδου
Πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο της Βασιλικής Σταύρου
Σ' αυτό κι αν συγκινήθηκα Σοφία μου! Γιατί μου τό 'κανες αυτό? Πολύ πικρό! Αν και φυσικά εξαιρετικά καλογραμμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφή