ΚΟΙΤΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΣΩ…- Πόλυ Μίλτου

Πολλές φορές, όταν κάτι μας δημιούργησε πόνο, η πιο συνηθισμένη φράση που ακούμε από τους γύρω μας, ίσως και από τον εαυτό μας τον ίδιο, είναι αυτή:

_ Μην κοιτάς πίσω σου, ξέχνα τα και προχώρα! Ξέχνα τα όλα!

Το άκουσα άπειρες φορές η ίδια στην πολυτάραχη ζωή μου, μου το λένε ακόμα, όταν με νιώθουν στενοχωρημένη.

Δε με ανακούφιζε ποτέ. Με αναστάτωνε τόσο πολύ, που σιγά- σιγά έγινε φοβερή ενόχληση και εκνευρισμός για τον ψυχικό μου κόσμο.

Κι όμως, οι περισσότεροι που την ξεστομίζουν, το κάνουν σαν ένδειξη αγάπης, γι’ αυτό και δεν μπορώ να θυμώσω.

Μα δεν την αντέχω να την ξανακούσω αυτή τη φράση, φίλε μου, όταν εισβάλει στη ζωή μου το σκοτάδι, γιατί τότε νιώθω ακόμα χειρότερα.

Τι θα πει να ξεχάσω; Να μην ξανακοιτάξω πίσω μου; Να μη θυμάμαι; Τι; Τη ζωή μου;

_ Όσα σου έκαναν, όσα συνέβησαν, θα τονίσουν αμέσως τα χείλη αγαπημένων προσώπων.

Μα και αυτά, δεν είναι ζωή μου;

Όχι, αρνούμαι να ξεχάσω! Θέλω να θυμάμαι κάθε μου στιγμή και κάθε ανάσα, κι ας με πονάει βαθιά. Μερικές φορές, δεν αντιλέγω, πετάω και εγώ στο ντουλάπι της λήθης τα αποκαΐδια καταστροφών ονείρων, ρίχνω και μαύρη πέτρα πίσω μου σε άσκοπα πλησιάσματα, που άφησαν πληγές και τραύματα στην ψυχή μου.

Όμως, αν ψάξεις την αλήθεια μέσα σου, φίλε, ο άνθρωπος δεν ξεχνάει ποτέ! Ακόμα και αν κάτι παθολογικό του συμβεί, πρόσεξε πως αυτό που του μένει σαν απόσταγμα εικόνων, είναι από το παρελθόν και, μάλιστα, αυτό που θεωρούμε μακρινό και τελειωμένο…

Ξέρεις κάτι; Πέρασαν χρόνια πολλά για να καταλάβω τι με ενοχλούσε, όταν με συμβούλευαν να ξεχάσω.

Η ιστορία μας φτιάχνεται στιγμή προς στιγμή. Αυτή είναι. Έχει χαρές, έχει λύπες, έχει αγώνες, αγωνίες, αναστατώσεις, αναβαθμίσεις, θανάτους και ανάσταση. Έχει αρρώστιες, έχει και ευρωστία… Όλα τα έχει η ζωή. Ίσως, μερικοί, να έχουν περισσότερη μερίδα στη χαρά, άλλοι σαν εμένα, το αντίθετο. Αλλά, αν κοιτάξεις καλά, αυτό που σου δίνεται, δεν μπορείς να μην το περάσεις. Επειδή είναι ένα φόρεμα που κουμπώνει πάνω σου και πώς θα βγεις γυμνός στην παγωνιά;

Όχι, λοιπόν, όσο κι αν το θέλω κι εγώ ώρες- ώρες, όσο και να μου το λένε συχνά, δεν μπορώ να ξεχάσω. Και δεν πρέπει!

Γιατί το παρελθόν είναι ο τόπος της σοφίας του παρόντος και ο σχεδιασμός ενός καλύτερου μέλλοντος. Εκεί θα βρεις τι άλλαξες και πώς, τι έχασες και τι κέρδισες και πώς να αποφεύγεις τις παγίδες… Στο παρελθόν υπάρχει το μυστικό του «αύριό» σου… Το κάθε μας λεπτό μεταφέρει ένα μήνυμα από το πριν στο μετά.

Κι αν σκεφτεί κανείς πόσα φάρμακα δίνονται σε ανθρώπους για να μην ξεχνούν… νιώσε ευγνωμοσύνη που θυμάσαι.

Και τι θεωρείς πως είναι το παρελθόν; Μια στιγμούλα του «τώρα» που… μόλις έφυγε και έγινε «πριν λίγο» για να μετατραπεί εύκολα σε ένα «χτες».

Κοίτα πίσω σου, φίλε, και συλλογίσου. Οι άνθρωποι και κάθε ζωή, είμαστε χτισμένοι με περισσότερο παρελθόν και μόλις μια στάλα παρόν. Το έχεις ποτέ κατανοήσει; Το μέλλον που κοιτάμε με λαχτάρα και δέος, δε μας ανήκει… δεν είναι ποτέ σίγουρο. Το ονειρευόμαστε, ναι! Αλλά… δεν είναι αυτό η ζωή μας και πόσα σχέδια αλλάζουν από ώρα σε ώρα;

Μη φοβάσαι, λοιπόν, να κοιτάζεις πίσω σου!

_ Θα δω θανάτους, μου λες.

Άκου, εγώ έχω πολλούς που με βαραίνουν, μα κάποτε κάθισα και σκέφτηκα λογικά. Δεν υπάρχει θάνατος για τις ψυχές και το ξέρουμε. Είναι πάντα μαζί μας. Μας στενοχωρεί μόνο η έλλειψη. Μας θλίβει η μη σαρκική παρουσία, η απτή εικόνα. Τι να γίνει; Υπάρχει και ο χωρισμός. Όπως παλιά, έμπαιναν σε ένα υπερωκεάνιο και ταξίδευαν μακριά αγαπημένες υπάρξεις για να συνεχίσουν κάπου αλλού τη ζωή τους. Δεν ξαναβλέπονταν ποτέ. Αγαπιούνταν όμως πολύ! Να έχεις τις αναμνήσεις, αυτό σημαίνει να μην ξεχνάς… Σκέψου, εγώ και πολλοί σαν εμένα, δεν έχουν ούτε αναμνήσεις από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα που σημάδεψαν το DNA τους με τα ίχνη τους. Κι όμως, ακόμα και αυτή η σκιά, είναι το υπέροχο παρελθόν μου και γιατί να το ξεχάσω, σε παρακαλώ;  Όχι μόνο δεν τους ξεχνώ τους άγνωστους αγαπημένους μου, αλλά αποφάσισα και τους μεταφέρω παντού με καμάρι στο συγγραφικό μου όνομα όπου τους αγκαλιάζω νοερά κάθε μέρα, ενώ οι άλλοι εύχονται στη μνήμη τους. Αυτό θα πει μνήμη, και ο πόνος γλυκαίνει και γίνεται αγαλλίαση…

_ Θα θυμηθώ τις αδικίες που μου έγιναν, λες.

_ Εγώ τις θυμάμαι συνέχεια, επειδή μου κατέστρεψαν πολλές φορές όλα μου τα όνειρα και με βασάνισαν άδικα. Μα έτσι έμαθα να σέβομαι το δίκαιο, την εντιμότητα, την αλήθεια, έτσι έμαθα να συγχωρώ και να αγαπώ, έτσι κατανόησα πόσο λίγοι είμαστε σε πολλά… Έτσι, απέκτησα μια συνήθεια, να κάνω αυτοκριτική κάθε μέρα, μήπως είμαι και εγώ που αδικώ άθελά μου κάποιους.

_ Θα δω λάθη τραγικά, που με συνθλίβουν όταν τα θυμάμαι, κραυγάζεις.

_ Μα, φίλε μου, αφού ακόμα σε συνθλίβουν, θα πει ότι τα θυμάσαι και μάλιστα έντονα. Εγώ, όμως, θα σε παρηγορήσω. Πες μου, δείξε μου κάποιον πάνω στη γη που δεν κάνει λάθη και εγώ θα τον προσκυνήσω ως το έδαφος… Όλοι… στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι είμαστε ένα διαρκές λάθος, που απλά… ή θέλει να διορθώνεται και να ανορθώνεται ή καταρρέει πίσω από ένα δάχτυλο, που αδυνατεί να κρύψει τα εξογκώματα του εγωιστικού τέρατος του τάχα αλάνθαστου, που συνηθίζει να καταρρακώνει συνειδήσεις άλλων για να ξεχνάει τη δική του αχρηστία.

Τα λάθη έγιναν και έφυγαν, φίλε. Άφησαν πίσω την ευκαιρία επανόρθωσης και μια πιο απαλή, μια βελούδινη καρδιά- αγκαλιά γεμάτη συγγνώμη για τους άλλους. Όποια κι αν ήσαν αυτά, μην κάνεις το σφάλμα να τα καταμετρήσεις ούτε σε όγκο ούτε σε μέγεθος, αλλά να θυμάσαι πως δε σε χαρακτηρίζουν. Αυτό που σε χαρακτηρίζει είναι το θάρρος σου να τα ξεπεράσεις και να γίνεις ένας όμορφος άνθρωπος του «τώρα» γεμάτος τις καλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον της γης.

Γιατί, σου το λέω με ενσυναίσθηση βαθιά, αυτοί που γίνονται χρήσιμοι και σπουδαίοι και ανορθώνουν τον πολιτισμό και αγαπούν πραγματικά με όλη τους την καρδιά, είναι εκείνοι που τσάκισαν πρώτα τα μούτρα τους μέχρι που έγιναν λιώμα. Επειδή, μόνο αυτοί μπορούν να μοιάσουν στην αγαθότητα του Θεού, που ευσπλαχνίζεται, και αναζητά το κάθε ψυχικό ερείπιο, που αγκαλιάζει και αλείφει τις πληγές με έλεος.

_ Θα δω πάθη και βία και σκοτάδια, θα πεις…

_ Μα, αγαπητέ μου, πώς θα καταλάβεις ότι βγήκες στο φως, αν δεν περάσεις πρώτα τα σκοτεινά μέρη των διλημμάτων και της αμφισβήτησης; Έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, ελεύθερη προσωπικότητα, και για να με πιστέψεις, κοίτα πώς είναι η εφηβεία… Τίποτα όρθιο! Όλα γκρεμίζονται και αμφισβητούνται ξανά και ξανά και το κάθε ανθρωπάκι αναζητά μέσα από το λαβύρινθο του χάους, τη διαφυγή. Αναζητά να ανακαλύψει το «εγώ» του! Ποιος είναι ο ίδιος! Πώς εκφράζεται μέσα σε ομάδες, πώς καθρεφτίζεται στο κάτοπτρο του άλλου, τι θέλει η κοινωνία σε σύγκριση με αυτό που ο εαυτός του νιώθει πως ελέγχει. Έτσι χτίζεται το πρόσωπο και, αν οι ενήλικες δεν επέμβουμε εγωιστικά και βίαια και δε στραβώσει το κλαράκι που τώρα αναπτύσσεται, το πρόσωπο θα αναδειχτεί σε μια σπουδαία προσωπικότητα.

_ Θα δω φτώχια και αγώνες φρικτούς για επιβίωση, θα μου πεις…

_ Αν τα βλέπεις αυτά στο παρελθόν σου, φίλε μου, και τα λες κακές αναμνήσεις, εγώ θα χαμογελάσω και θα σε πω τυχερό. Επειδή, φαίνεται καθαρά πως όλα αυτά πέρασαν και σου έδωσαν προοπτικές φιλαλληλίας και καλοσύνης για όσους ακόμα λυγίζουν κάτω από δυσβάστακτα βάρη και δεν μπορούν να κερδίσουν τη ζωή τους, παρόλο που το παλεύουν. Θα χαμογελάσω, επειδή όλα αυτά πολλοί από εμάς τα κουβαλάμε και στο παρόν, ίσως και στο άμεσο ή απώτερο μέλλον, και να δοξάζεις τον Θεό που για σένα έγιναν παρελθόν. Όχι αποτυχημένο, όμως. Σου άφησε κάτι μαθηματάκια ζωής κι αν θες, τα προσέχεις.

Ξέρεις, δεν τελειώνει ο κατάλογος των όσων μπορεί να θυμάται η ψυχούλα μας από το «χτες»… Δε θα τελειώσει ποτέ όσο ζούμε! Επειδή κι εσύ και εγώ είμαστε περισσότερο «χτες», μάλλον φτιαγμένοι με ολόκληρο «χτες» και πολύ λίγο, για μια στιγμούλα μόνο, για ένα δευτερόλεπτο «τώρα»…

Αν, λοιπόν, σε ξανασυμβουλέψουν να ξεχάσεις, σκέψου το καλά. Επειδή, όλα αυτά, είναι η ζωή σου η ίδια, είσαι εσύ το «πριν από λίγο» και το «χτες» σου.

Αν ξεχάσεις αυτά, τότε, ξεχνάς αυτομάτως την ταυτότητά σου… Φίλε μου, ακόμα και όσα δυσάρεστα συγχωρέσαμε και αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν. Επειδή μας άφησαν τη γλυκύτητα ότι νικήσαμε το θηρίο του μίσους και παραμείναμε Άνθρωποι.

Ένα μόνο θα συμβούλευα να ξεχνάς κι εσύ και εγώ,… τα δώρα που δίνουμε σε όσους αγαπάμε, σε όσους είχαν ανάγκη, σε όσους άντεξε η καρδιά μας να αγκαλιάσει με κατανόηση. Όχι τους ανθρώπους! Τα δώρα που δώσαμε. Και εννοώ κάθε τι καλό. Δε χρειάζεται να θυμάσαι κάτι που χάρισες, γιατί από την ώρα που το έδωσες, δε σου ανήκει πια. Χάρισέ το με ανοιχτή διάθεση και… φύγε. Ξέχνα! Μη ζητάς τίποτα για αντάλλαγμα. Μην πικραίνεσαι από το χαμένο «ευχαριστώ». Δώρο ήταν! Εσύ το έδωσες- τελείωσε- φύγε…

Το παρελθόν μας είναι η ιστορία μας! Δε μας χαρακτηρίζει, μπορούμε να αλλάξουμε πολλά ή και τα πάντα στην πορεία, όμως πάντα μας αφήνει τα ίχνη του και δε μας τρομοκρατεί, όταν έχουμε μάθει να κοιτάζουμε τους φόβους μας κατάματα και να τους νικάμε με το θάρρος και την ελπίδα για ένα ωραιότερο «μετά»…

Το παρελθόν μας είμαστε εμείς και με όσα υλικά αποκομίσαμε από αυτό, ξαναχτίζουμε όνειρα τώρα και δημιουργούμε σταθερά το μέλλον.

Καλύτερο ή χειρότερο; Αυτό,… είναι πάντα δική μας επιλογή!

Αν, λοιπόν, σου ξαναπούν να ξεχάσεις, απάντησε με χαμόγελο πως δεν το φοβάσαι και πως η ζωή δεν είναι για να ξεχνιέται, αλλά για να τη ζούμε και να ρουφάμε την κάθε της σταγόνα και να μπορούμε να τη διαχειριζόμαστε ελεύθερα.

Με υπομονή, με εγκαρτέρηση, με πόνο, αλλά και με χαρά και ευγνωμοσύνη…

Όποιος θυμάται το παρελθόν με σοφία, χτίζει το μέλλον με σύνεση…

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου