ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ (Για την κατάθλιψη)- Πόλυ Μίλτου

Τα σκοτεινά παράθυρα να τα φοβάσαι!

Μην τα προτιμάς κι ας φαίνονται καλύτερα από την τρομακτική πραγματικότητα.

Αν κλειστείς πίσω τους, δύσκολα θα συνηθίσουν τα μάτια σου να κοιτούν έξω.

Πάλεψέ το, βγες όσο μπορείς στο φως, με πείσμα και επιμονή κι ας μη νιώθεις τη χαρά που περίμενες. Αφέσου στην ομορφιά της φύσης και μην πλησιάζεις αυτούς που δε σε νιώθουν.

Ό,τι σε εκνευρίζει και σε θλίβει, άστο να ξεχαστεί, φαντάσου τον κόσμο που θέλεις εσύ και μην αγωνίζεσαι να πείσεις κανέναν.

Είσαι εσύ και έχει μεγάλη αξία αυτό! Πάλεψέ το.. όσο μπορείς.

Ζήτα βοήθεια μόνο από ειδικούς, όχι από τον κάθε τυχόντα... Ανοίξου εκεί που μυρίζεις κατανόηση, προσπάθησε να αποφύγεις το σκοτάδι.

Θα τα καταφέρεις, αν δεν έχεις άγχος για αυτό, αν δεν το τονίζεις, αν δεν το σκέφτεσαι όλη την ώρα, άστο να φύγει και θα φύγει.

...............................................................................................................................................

Όσο για σένα και μένα, φίλε μου, που βλέπουμε από μακριά την ξένη ζωή, τα σκοτεινά παράθυρα του άλλου, ας μας προβληματίσουν περισσότερο!

Είναι φοβερά τα ερμητικά κλεισμένα παντζούρια. Να τα φοβάσαι πάντα!

Δεν ξέρεις γιατί υπάρχει εκεί το αδιαπέραστο ολόμαυρο...

Να τα φοβάσαι, επειδή η ζωή πίσω από αυτά είναι εύθραυστη και αμφίβολη.

Να τα φοβάσαι, επειδή το δικό μας πλησίασμα δεν είναι πάντα ανάλογο για τις νύχτες μιας ψυχής.

Τα σκοτεινά παράθυρα της καρδιάς κρύβουν πόνο αγιάτρευτο, απελπισία αστείρευτη, απόγνωση, μετά από προσπάθειες άκαρπες χρόνων, για αναζήτηση μιας φωτεινής παρουσίας κοντά τους.

Όταν κάποιος κλείνεται πίσω από ερμητικά κλεισμένα παραθυρόφυλλα, έχει χάσει πια την ελπίδα.

Μην επιμένεις με άγαρμπες βιασύνες να βγει στο φως ένα βλέμμα που έχει συνηθίσει το σκότος. Η γη τον τρομάζει... και μήπως έχει και άδικο;

Φτιάξαμε τον όμορφο κόσμο μας σαν πλαστική κακέχτυπη μακέτα, ένα τραγικό αποτέλεσμα πολλών ετών κουτσομπολιού, μίσους, αντεκδικήσεων, εγωισμού και άγονης κριτικής. Τον σπείραμε με ζήλιες και φθόνους και κρύψαμε παγίδες θανάτου σε κάθε βήμα, σε κάθε μικρή μας κίνηση...

Έχει άδικο αυτός που λυπάται;

Να θυμάσαι, φίλε μου, αυτοί που αποκλείουν τον έξω κόσμο από τον μέσα τους... είναι πολλές φορές δικά μας κατασκευάσματα. Είναι οι πιο ευαίσθητοι και απαλοί άνθρωποι της γης, που αν τους άφηνε η σκληρή μας κοινωνία να ανθίσουν, θα μας ξετρέλαιναν με τα υπέροχα αρώματα της καρδιάς τους.

Τώρα η ψυχούλα τους υποφέρει. Γιατί;

Επειδή, ξεχάσαμε τις λέξεις σεβασμός και κατανόηση. Ξεχάσαμε ότι δεν πορευόμαστε μόνοι μας στον πλανήτη, πως δίπλα μας ανασαίνουν και άλλοι, που όμως ο κάθε ένας τους είναι διαφορετικός. Διαφορετικός και ξεχωριστός στα χαρίσματα και στα θέλω του, διαφορετικός και στα λάθη του.

Και, επειδή ξεχάσαμε πως σε κάτι μοιάζουμε, δηλαδή στο φθαρτό, τα πάθη και τα λάθη, θεωρήσαμε δικαίωμά μας να κοιτάζουμε με φακούς μεγένθυσης κάθε πέσιμο και πταίσμα του άλλου και να τον χλευάζουμε για κάθε του ανάσα.

Έτσι, οι εύθραυστες υπάρξεις που αναζητούσαν απλά μια γωνίτσα να ανθίσουν ήρεμα και να απλώσουν τη χαρά και την αγάπη τους στον κόσμο, απελπίστηκαν από την τόση αυθαιρεσία στην κακία μας και από τη δολιότητα στις φιλίες, απογοητεύτηκαν πως δεν υπάρχει ειλικρίνεια πια πουθενά και... "έφυγαν". Απομονώθηκαν πίσω από κλειστά παράθυρα σιωπής και μαυρίλας.

Και άντε τώρα εσύ κι εγώ να τους πείσουμε για το φως που βρίσκεται ακόμα κάπου εκεί έξω και τους περιμένει.

Κάπου εκεί έξω... Πού έξω;...

Πριν κρίνεις, λοιπόν, πώς... κατάντησε κάποιος, σκέψου πόση είναι η δική μας ευθύνη; Κάναμε αλήθεια ό,τι μπορούσαμε ή... απλά κρίναμε και σπρώχναμε στο χάος;

Όλοι μας είμαστε κρίκοι της ζωής, ο ένας για τον άλλο, δεν είμαστε μόνοι...

Όλοι μας, λίγο πολύ, κάπου φταίμε... ίσως από αμέλεια, ίσως από άγνοια, ίσως από λάθος χειρισμούς.

Η μόνη μας λύση είναι να γίνουμε εμείς φορείς φωτός, ώστε αν μπούμε στο σκοτεινό τους δωμάτιο να αφήσουμε μια μικρή αχτίδα να λάμψει. Και ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε νησίδες ξεχασμένων ελπίδων, γωνιές στοργής αληθινής, μικρές φωλιές αγάπης, όπου θα φυλακίσουμε τα πιο καλά μας συναισθήματα και μια απόλυτη ειλικρίνεια, ίσως... σιγά- σιγά, να καταφέρουμε το δύσκολο...

Το έχω ζήσει. Μα θέλει πολλή δύναμη, πολλή αγκαλιά, πολλή κατανόηση, πολλή ενσυναίσθηση.

Θέλει να νιώσεις πρώτα πώς αισθάνεται ο άλλος...

Δύσκολο, αν πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Αλλά, τουλάχιστον, συγκρατήσου και μην ξεστομίσεις την αποτελειωτική απάνθρωπη φράση: "Αισιοδοξία, όλα πάνε καλά. Χαμογέλα..."

Ω, ναι, σε μια ψυχούλα που πονάει για τη μη κατανόηση της αλήθειας της, έρχεται και αυτή η φρασούλα της τάχα βοήθειας και καταστρέφει τα πάντα.

Αν δεν ξέρεις τι να πεις, μη μιλάς. Αν δεν μπορείς, μην καθίσεις δίπλα, φύγε...

Αν έχεις ζήσει τη φρίκη στη ζωή σου, όμως, τότε καταλαβαίνεις. Κάθισε εκεί και σώπα. Σε λίγο θα ζητήσει η άλλη ψυχή να τραβήξεις λιγάκι τις κουρτίνες, θα ανοίξει τα χείλη στην πρώτη της λέξη και να, έξω... θα φανεί η μέρα που ξημέρωσε ολόλαμπρη κι ας είναι φθινόπωρο.

Η γαλήνη έρχεται σε όλους μας, όταν βρίσκουμε κατανόηση. Έτσι είναι.

Ό,τι ακριβώς θέλουμε για μας, αυτό αναζητούν και οι άλλες ψυχές.

Σεβασμό σε αυτό που είναι! Κατανόηση, συγγνώμη και αγάπη!

Τα κλειστά παράθυρα να τα φοβάσαι, φίλε μου, όταν δεν ξέρεις να τα ανοίξεις. Και μη σκεφτείς να τα σπάσεις, γιατί, άθελά σου, θα φέρεις το τέλος.

Όμως, αν ανοιχτούν από μόνα τους, έστω γαι λίγο, ας βρουν τουλάχιστον έξω, κάτι καλύτερο από αυτό που άφησαν όταν απομονώθηκαν στη σιωπή.

Εμείς, οι απέξω, έχουμε το θάρρος να τους υποδεχτούμε σε έναν κόσμο καλύτερο;

Τα κλειστά παράθυρα κρύβουν μια καρδούλα που επιθυμεί να βγει σε μια πιο ωραία γη...

Δική μας η ευθύνη για τη ζωή μας.

Δική μας ευθύνη ο ένας για τον άλλο, όσο κι αν κάνουμε ότι το ξεχνάμε. Και δε φταίνε μονίμως οι άλλοι. Όλοι είμαστε και θετικοί και αρνητικοί στην υπόθεση της ζωής. Αν το πιστέψουμε κάποτε, ίσως όλα να γίνουν όπως τα ονειρευόμαστε. Ο ένας για τον άλλο, λοιπόν! Με κατανόηση.

Επειδή η κοινωνία έτσι φτιάχνεται. Από πολλούς μαζί.

Δική μας η ευθύνη της Αγάπης και δεν υπάρχει δικαιολογία!

Και να θυμόμαστε, τα κλειστά παράθυρα δείχνουν πάντα προς τα έξω...

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου