ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ- Πόλυ Μίλτου

Είναι έτοιμο, στέγνωσε πια, ξεράθηκε, σούρωσε και αποκόπηκε από τον κορμό της ζωής για το στερνό του ταξίδι. Μα τι πεισματάρικο… κάπου πιάστηκε πάλι, λες και θέλει να ξανακολλήσει σε μια παρέα, αυτή που του μοιάζει και δε θα το αποστραφεί για την ασχήμια του, ακόμα δε σκέφτεται να πέσει στη γη, που το περιμένει για να σαπίσει και να εξαφανιστεί, να γίνει χώμα.

Είναι σίχαμα. Έπεσε μέσα στα νερά τα βρώμικα και δεν απέβαλε ακόμα το όμορφο χρώμα. Τι θέλει να δείξει; Αφού, έτσι κι αλλιώς θα παρασυρθεί στο φρεάτιο που αδειάζει τα βρόχινα ύδατα στους υπονόμους. Θεωρεί πως ακόμα αξίζει; Προσελκύει με το κόκκινο τα βλέμματα για ένα τελευταίο θαυμασμό, να θυμούνται πως κάποτε υπήρχε.

Είναι παρέα, λοιπόν, σαπίζουν μαζί και φαίνονται πως το χαίρονται. Φόρεσαν τα καλά τους και δημιουργούν μια σύνθεση ζηλευτής έμπνευσης για ζωγράφους και ποιητές. Ανάμεσά τους περνούν σκαθάρια και κυλιούνται αργά τα σκουλήκια της βροχής, αυτά που βολεύουν το χώμα για τους γεωργούς, ώστε να είναι ανάλαφρο για τους καινούριους σπόρους… Σαν στρώμα πλουμιστό καλύπτουν το έδαφος και προκαλούν να ξαπλώσεις επάνω τους, να τα αγκαλιάσεις σε ένα στερνό αντίο, να μυρίσεις το ιδιαίτερο άρωμα της γήινης ύπαρξης. Μα είναι υγρά! Θα γυρίσεις μουσκεμένος στο σπίτι, θα πρέπει να αλλάξεις. Όμως, να ξεχάσεις δεν μπορείς… ούτε την υφή τη βελούδινη, ούτε το παράξενο άρωμα, ούτε την υπεροχή των αποχρώσεων και την απαλότητα του αγγίγματος…

Και θυμάσαι έντονα πως… κάποτε, αυτά τα φύλλα, ήσαν εκεί πάνω σε ένα κλαδί δέντρου πανέμορφου, πως κάποτε ήσαν νεαρά βλαστάρια καταπράσινα και καμάρωναν, πως πριν λίγο καιρό, όταν άρχιζε η ομορφιά της παράξενης εποχής του φθινοπώρου, στόλιζαν τον κόσμο με όσα χρώματα μπορούσε να δεχτεί η φύση για να συνθέσει την ηρεμία της πτώσης τους.

Κάποτε, έδιναν και καρπούς. Όλο το καλοκαίρι περίμεναν να δέσουν το σπόρο για να προσφέρουν από τα ελέη τους σε στόματα ανθρώπων, πτηνών ή ζώων. Ευφραίνονταν στις ευχαριστίες από τους αλήτες σκίουρους και στα κελαηδίσματα των πουλιών που τρέφονταν με βιταμίνες για να αντέξουν το χειμώνα. Ένιωθαν χρήσιμα, έστω και τώρα, που είχαν φτάσει στην εποχή της γύμνωσης από κάθε αξία τους

Ίσως, γνωρίζοντας πως πολλοί δε θα κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και θα προσπεράσουν με αδιαφορία στο νόημα, κοκκίνιζαν ακόμα πιο έντονα, για να αναδείξουν την ντροπή όλης της γης στην έλλειψη της ευαισθησίας του μόνου λογικού όντος. Ερυθριούν κάθε φθινόπωρο με αγωνία για την επέλαση του κακού, που δεν αφήνει ανέγγιχτο τίποτα. Αυτό το έντονο χρώμα, σκέφτομαι, μήπως το έδωσε ο Θεός στα φύλλα για να μας κάνουν να σκεφτούμε, έστω την τελευταία στιγμή.

Στάσου, άνθρωπε… Στάσου, φίλε μου καλέ, για λίγο και συλλογίσου. Ο κόσμος μας στολίζεται κάθε φορά διαφορετικά, η κοινωνία μας το ίδιο. Κοίτα, υπάρχει ένας σκοπός στη ζωή. Στην κάθε ζωή! Κάθε φορά που γεννιέται ένα μωρό, η ιστορία του έχει ήδη αρχίσει. Και ίσως δε θα φταίει αυτό πάντα για τις επιλογές των δρόμων του. Ίσως, σε πολλά να φταίμε όλοι εμείς που το κυκλώνουμε με ευχές, αλλά… κάπου στην πορεία σα να ξεχνάμε… ότι το σημερινό βρέφος κάποτε θα μεγαλώσει… Και, επειδή δεν ξέρουμε το πώς και το γιατί της ζωής κανενός, είναι κάπως ανάρμοστο να βγάζουμε συμπεράσματα μόνο από το τέλος ή τη λάθος εξέλιξη κάποιου.

Σαπίζουν, λες, άχρηστοι και ανίκανοι μερικοί… και εύκολα κατατάσσεις άτομα σε ομάδες αποβλήτων.

Μα σκέψου! Κάποτε ήσαν και αυτοί παιδιά τρυφερά, όπως το δικό σου ή όπως εσύ. Κάποτε πέρασαν από φάσεις δύσκολες, κάποτε πάλεψαν να ακουμπήσουν σε φιλίες και προδόθηκαν, σε οικογένεια που τους απόκοψε βίαια, σε ομάδες «καλές» που, όμως, τους απώθησαν λόγω έλλειψης… χαρισμάτων, χρημάτων και δεν ξέρω τι άλλο. Κάποτε περνούσαν δίπλα μας και δεν έδωσε κανείς σημασία αν το βλέμμα ή το μαραμένο τους πρόσωπο εξέπεμπε ένα δράμα.

Κάποτε ζήτησαν βοήθεια ή βοήθειες για να σταθούν και πάλι όρθιοι και τους κορόιδεψαν, τους διαπόμπεψαν, τους εκμεταλλεύτηκαν έως θανάτου, τους πέταξαν σαν άχρηστους σε μια γωνιά, όπου οι καθώς πρέπει δεν έριχναν ούτε ένα βλέμμα.

Μαζεύτηκαν σε άλλες ομάδες, τότε, σάπιων και απόκληρων (οι ετικέτες δεν μπήκαν από μένα, αλλά από τα στόματα που τις ξεστομίζουν) και έγιναν ως και επικίνδυνοι. Άλλοι για να μπορέσουν να πάρουν τη δόση της ξεχασιάς, άλλοι για «να φαρμακώσουν» την τελευταία τους μπουκιά σε αυτή τη γη, άλλοι από αγωνία να γίνουν κάτι για να ζήσουν καλύτερα, όπως αυτοί που παριστάνουν τους ευυπόληπτους, άλλοι από αντίδραση μίσους για το κακό που τους είχε συμβεί…

Σάπισαν μαζί σε ομάδες, αλλά και τότε ακόμα, κάποια ομορφιά είχαν να αναδείξουν, κάποιο άρωμα στιγμιαίας μεταμέλειας ή καλοσύνης, ένα βλέμμα τρυφερό σε ένα βρέφος και μια μυστική ευχή να μην καταντήσει σαν αυτούς, μια αγωνία μήπως η ελπίδα υπήρχε ακόμα, ένα δάκρυ,… πολλά δάκρυα στεναγμών και θλίψης απέραντης κάποια βράδια που η γη στολιζόταν για γιορτές στα σπίτια των «καλών» και στις πλατείες, από όπου τους έδιωχναν να μην ξαπλώνουν ούτε στα παγκάκια.

Σάπιζαν και σαπίζουν δίπλα μας κάθε μέρα, αλλά ο άνθρωπος δεν ξεχνιέται, φίλε μου, όσο κι αν θες να κλείσεις αυτιά και μάτια και να προσπεράσεις αθόρυβα.

Αν το δεις με τα μάτια σου, έστω για μια στιγμή, η εικόνα θα σε ακολουθεί στα όνειρά σου. Αν ακούσεις κραυγή αγωνίας από άηχο βλέμμα απόγνωσης, η στριφνή μουσική θα ξεκουφαίνει το είναι σου σε ώρες αυτοκριτικής και θα νιώθεις τόσο λίγος… Γιατί…

Όλα ανακυκλώνονται σε αυτή τη γη. Τα φύλλα θα σαπίσουν για λίπασμα και «οι άχρηστοι των ανθρώπων» θα αφήσουν μια κατακραυγή και τις αλήθειες τους στο σύμπαν. Για την αγάπη και την κατανόηση και το έλεος που δε βρήκαν…

Υπάρχει, τελικά, άχρηστος άνθρωπος; Υπάρχει;…

Εσύ, το παιδί σου,… ποια αντιμετώπιση αναζητάτε από τους υπόλοιπους, όταν υπάρχει χασούρα, καταστροφή ονείρων, απελπισία, ανοησίες και λάθη με ψεγάδια σκοτεινά, ανθρώπινα πάθη που δεν κόπηκαν εγκαίρως, θλίψεις και απόγνωση;

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος είναι Μοναδικός, είναι Υπέροχος, είναι Πρόσωπο, είναι Μεγαλείο… είναι ένας έκπτωτος Πρίγκιπας.

Κάθε φορά που θα σκεφτείς, λοιπόν, για κάποιον άνθρωπο πως είναι τελείως άχρηστος, ίσως και αχρείαστος και βάρος, θυμήσου το νόημα που σου πέρασαν ήρεμα στην ψυχή σου τα φύλλα τα φθινοπωρινά… Η φύση είναι ένας μεγάλος Δάσκαλος

Σκέψου, πόσο κραυγάζει η φύση πριν δεχτεί τη φθορά του φθινοπώρου, αλλά και πόσες υποσχέσεις δίνει για την επερχόμενη άνοιξη, με τις βροχές, τη φυσική λίπανση της ανακύκλωσης των σάπιων, με τη δυναμωτική τροφή που χαρίζει από την αφθονία των φρούτων και των καρπών.

Και να είσαι σίγουρος πως για αυτή σου τη στάση σεβασμού και μόνο, ο άνεμος θα τα σκουπίσει από το άχρηστο υλικό όπου προσγειώθηκαν άθελά τους και θα τα μεταφέρει σε γόνιμη γη. Εκεί, την άνοιξη, θα δεις να φυτρώνουν λουλούδια πολυποίκιλα, εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμιά επέμβαση καλλιεργητή.

Ποτέ δεν ξέρεις, λοιπόν, τι ακριβώς μπορεί να συμβεί σε μια ψυχούλα που τώρα καταρρέει, όμως μετά από καιρό να μπορέσει να πάρει δύναμη από απαλό χάδι, από μια λέξη ζεστή, από ένα βλέμμα στοργής, από ένα σφίξιμο χεριού, από ένα μικρό τίποτα μεγάλης αγάπης και κατανόησης και να σταθεί ξανά στα πόδια της και να ανθίσει λαμπρά. Πιο λαμπρά από πριν…

Ποτέ δεν ξέρεις! Και κανείς δε γεννήθηκε για να είναι άχρηστος! Ούτε να το πιστέψεις, φίλε μου, ποτέ! Για κανέναν! Όλοι μας έχουμε μια αξία υπέρλαμπρη και αυτή δεν εξαρτάται ούτε από τη φυλή, ούτε από το σόι, ούτε από το χρώμα του δέρματος, ούτε από τα πλούτη και τα στολίδια και τα διαφορετικά ρούχα…

Κοίτα, ακόμα και σε μια ερημωμένη πλατεία, τα ίχνη των ανθρώπων τα βλέπουμε έντονα στα άψυχα. Ένα τραπεζάκι, δυο καρέκλες που αναζητούν τη συντροφικότητα της στιγμής, μας θυμίζουν τις παρουσίες ή τις απουσίες αυτών που πέρασαν από εδώ. Και είναι, ίσως, και μια υπόσχεση ότι μια μέρα λιακάδας θα υπάρξουν και άλλοι που θα καθίσουν να πιουν σε αυτό το όμορφο μέρος ένα φλιτζάνι καφέ.

Ο άνθρωπος αφήνει τα ίχνη του παντού! Είναι ο Άρχοντας της φύσης. Καταστροφέας και επικίνδυνος, όταν δεν το έχει νιώσει, μα τότε απλά, κατεδαφίζει με μανία το ίδιο του το σπίτι. Υπέροχος, αν το κατάλαβε νωρίς, αν τον κατανόησαν οι γύρω του και αν φέρεται σαν πραγματικός ευγενής και άξιος της καταγωγής του.

Αλλά, ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν επιλέξει για ζωή, η ιστορία του θα καταγραφεί και θα μείνει αξέχαστη. Γιατί ο Άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί για αχρηστία ούτε για τη φθορά.

Κι αν τύχει να δεις πάλι πεσμένα φύλλα, καλέ μου, σκέψου να μην τα πατήσεις με μανία αν βρεθούν στο δρόμο σου. Επειδή πάνω τους… κλαίει ο ουρανός!

(Χωρίς όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Copyright © Πόλυ Μίλτου