Δεν το σκέφτομαι καν. Συνεχίζω. Στο πρώτο μου κιόλας βήμα με υποδέχονται χιλιάδες παιδιά με αθώα ψέματα-λουλούδια που κρέμονται από τα χείλη τους. Η μόνη μέρα του χρόνου που συγχωρείται το ψέμα. Τα μόνα πλάσματα στη γη που το αθωώνουν… Πρωταπριλιά. Την επομένη γιορτάζει το παιδικό βιβλίο. Το ψέμα γίνεται μύθος, παραμύθι, παραμυθία… Και μαζί κι η παγκόσμια μέρα αυτισμού μας χαιρετά, μα εμείς εκεί, επιμένουμε να μην κατανοούμε τη μοναδικότητα και την τελειότητα του κάθε ανθρώπου του σπιτιού μας, της γειτονιάς, της συνοικίας, της πόλης, της χώρας, της ηπείρου, ολόκληρης της γης. Ούτε καν τη δική μας.
Οι Χαιρετισμοί συνεχίζονται κι οι Παρασκευές γονατίζουν ευλαβικά μπροστά στην Πλατυτέρα των Ουρανών και υμνούν την ωραιότητά Της. Κι η οδός μεγάλη, ατελείωτη μοιάζει. Και δεν θέλω να τελειώσει. Δρόμοι γεμάτοι κρυμμένες ομορφιές με κάνουν να βαδίζω αργά και ήσυχα για να τις ανακαλύψω… Σάββατο του Λαζάρου. Κι ένας Χριστός πρόθυμος να τρέξει κοντά μας ανά πάσα στιγμή, όσο μακριά Του κι αν έχουμε βρεθεί, για να αναστήσει κάθετι νεκρό μέσα μας, αρκεί να Του το ζητήσουμε, αρκεί να το θέλουμε.
Και βλέπω τη Δευτέρα. Μεγάλη και σπουδαία, μας κάνει να επιθυμούμε, με ψυχές γυμνές, σαν τον Πάγκαλο Ιωσήφ, να τρέξουμε για να γδυθούμε τα πάθη μας και να ξεφύγουμε απ’ τη λάγνα αγκαλιά όσων στη γη μας δένουν. Κι ακολουθεί η Τρίτη. Μεγάλη κι αυτή μας θυμίζει πως λάδι στα λυχνάρια μας δεν έχουμε. Κι είναι κλειστά τα μαγαζιά. Κι ο Νυμφίος φτάνει… Τα τάλαντά μας αναζητούμε. Όλοι έχουν και κάποιο. Κι εμείς απλοί διαχειριστές για όσο περπατάμε. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε για αλλού. Μέσα μας βουτάμε και κλαίμε για όσα βρίσκουμε. Εκατομμύρια εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσες γυναίκες, με το τροπάριο της Κασσιανής να μας φωτογραφίζει.
Την Μεγάλη Τετάρτη, μικρές και ντροπιασμένες, Τον βλέπουμε να σκύβει και να πλένει τα πόδια των μαθητών Του. Κι εμείς να αγγίξουμε κάτι από το μεγαλείο Του παλεύουμε. Τις λεκάνες μας με κάτι να γεμίσουμε. Όλο τον χρόνο προσπαθούμε, λόγο άσχημο τα χείλη να μην πούνε, κακίες να μην κρατήσουμε, την ευθύνη μας να μην τη λησμονούμε, κι ας είναι και ελάχιστη. Και σαν αδικούμαστε, «αδίκησα» ψιθυρίζουμε. Και το εννοούμε. Κι είμαστε στην τελική ευθεία. Το δείπνο ετοιμάστηκε. Κάθε Κυριακή μας περιμένει. Τις περισσότερες κρατάμε τον ρόλο του Ιούδα. Δεν παίρνουμε μέρος, δεν εμφανιζόμαστε καν. Κι από όλη τη ζωή του Χριστού, μόνο εκείνο το «Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας μην πιω αυτό το ποτήρι» λέμε με ευκολία. Και τη συνέχεια «όμως ας μη γίνει το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου" πάντα την παραλείπουμε… Κι είναι οι τσέπες μας βαριές, γεμάτες από αργύρια. Κι όσες φορές κι αν τα μετρήσουμε, πάντα 30 βγαίνουν… Είναι γιατί προδώσαμε, ηθελημένα ή ερήμην μας. Συνειδήσεις, εμπιστοσύνες, ιδέες, όνειρα, φίλους, αδελφούς, πατρίδες, τον εαυτό μας τον ίδιο… Μα σε αγχόνες δεν πιστεύουμε κι η απελπισία δεν μας πρέπει. Πάντα θα πέφτουμε, πάντα θα σηκωνόμαστε και μετανιωμένοι σαν τον Πέτρο, θα κλαίμε με συναίσθηση για κάθε μικρή ή μεγάλη προδοσία. Δική μας ή των άλλων…
Κι ανταμώνουμε με την Μεγάλη Πέμπτη της ζωής μας. Φτύνουμε. Μαστιγώνουμε. Εμπαίζουμε. Ραπίζουμε. Αγκάθινα στεφάνια μοιράζουμε. Σέρνουμε στον Γολγοθά. Σταυρό φορτώνουμε ξεδιάντροπα σε ώμους. Σφυριά κρατάμε. Γεμίζουμε σταυρούς, καρφιά μπήγουμε. Καθημερινά. Και παράλληλα μας φτύνουν. Μας μαστιγώνουν. Μας εμπαίζουν. Μας ραπίζουν. Αγκάθινα στεφάνια μας χαρίζουν. Σε Γολγοθά μας σέρνουν. Στους ώμους μας σταυρούς εναποθέτουν. Σφυριά κρατούν. Σταυρούς γεμίζουν με τα σώματά μας. Καρφιά μας διαπερνάνε. Και μπαίνουμε στην πιο δύσκολη οδό. Κι είναι Θάνατος το όνομά της. Πεθαίνουμε. Εμείς. Οι αντοχές μας. Η ελπίδα. Η ομορφιά. Η πίστη. Ο Θεός ο ίδιος. Πάνω σε έναν σταυρό. Κι η Παναγιά μας κοιτά. Κλαίει. Θρηνεί. Στιγμή δεν ξεμακραίνει. Οι άνθρωποι μπορεί. Όπως οι μαθητές σκορπίζονται. Φοβούνται. Κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Μα η Παναγία στέκει εκεί. Στο πλάι μας, την ώρα της σταύρωσής μας. Παντοτινή μητέρα. Για Εκείνον, για εμένα, για εσένα. Για κάθε ψυχή στο διάβα των αιώνων.
Το βράδυ,στον στολισμό του, βάζουμε ένα λουλούδι στον Επιτάφιο. Ό,τι καλό έχουμε διασωσμένο στην ψυχή μας. Τον βλέπουμε πάνω στον σταυρό. Κι είναι τόσο όμορφος μες στην ταπείνωσή Του… Κι είμαστε κι εμείς εκεί, στην ίδια θέση, πολλές φορές στο πέρασμα της ζωής μας. Και ξέρουμε καλά τι πόνο κρύβει. Και ξέρουμε καλά, τι δύναμη απαιτεί. Μα χάρη σε Αυτόν ξέρουμε πώς τους σταυρούς να αντιμετωπίζουμε. Κι όσα τους συνοδεύουνε. Τα πόδια Του φιλάμε. Αύριο θα αναστηθεί. Το ίδιο κι η ζωή μας. Μικρή, κολλημένη σε ακόμα μικρότερα. Μα τόσο σημαντική που ο ίδιος ο Χριστός τον θάνατο για χάρη της νικά.
Και ξημερώνει. Οι δρόμοι του μήνα πλημμυρίζουν από κόσμο. Με συγκίνηση, με συντριβή ή απλά από καθήκον, ατέλειωτα χείλη φιλούν το άχραντό Του σώμα. Ας είναι το φίλημα αυτό ό,τι θέλει. Τρυφερό, βιαστικό, τυπικό. Μόνο του Ιούδα να μην είναι. Περιφέρεται ο Επιτάφιος. Και μαζί με αυτόν περιφέρονται κι οι ψυχές μας. Γεμάτες πάθη, λάθη, αρετές, αλαζονεία, ταπείνωση, κατάνυξη ή πλήρη άγνοια. Περιφέρονται και τα κορμιά μας. Ντυμένα απλά, ντυμένα ακριβά. Κι είναι αυτή η περιφορά μια μικρογραφία της ζωής μας, μια μικρή απεικόνιση των υπάρξεών μας. Και το βράδυ πια του Σαββάτου φοράμε τα καλά μας. Μέσα κι έξω. Και κρατάμε τις λαμπάδες αναμμένες. Κι ο Άδης επικράνθη. Κι ο Χριστός ανασταίνεται. Κι εμείς τσουγκρίζουμε στο προαύλιο της εκκλησιάς τα αυγά μας, τα κόκκινα από το αίμα Του και λέμε Χριστός Ανέστη. Κι εκεί στο Αληθώς, χαμογελά ο Απρίλης, ενώ αρχινά η Λειτουργία του Πάσχα…
Χρυσή Μαρούση
Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου