Παππού,
Ήταν κι η δισέγγονη σου σήμερα, εκεί. Στην εκδήλωση μνήμης στη Θεσσαλονίκη. Με χιλιάδες άλλο κόσμο. Μας είδες;
Και στην Πορεία Ειρήνης, 100 χρόνια μετά τις Πορείες Θανάτου, παππού. Κι ήταν χαρούμενη και γελούσε. Άκουγε τη λύρα και χόρευε.
Ήταν εκεί.
Κι ας μην καταλαβαίνει, ακόμα,
γιατί ο παππούς της βουρκώνει όταν ακούει ποντιακά.
Ήταν εκεί.
Κι ας είναι πολύ μικρή για να ξέρει, πως η
προγιαγιά της, μικρό κοριτσάκι ακόμα, ήταν η μόνη που γλύτωσε από τις πορείες
του θανάτου. Η μόνη από όλη της την
οικογένεια.
Ήταν εκεί.
Κι ας μην ξέρει, ακόμα, πως ο
προπάππος της ήταν αντάρτης στα βουνά της Κερασούντας. Και πως την πρώτη του γυναίκα την έκλεισαν οι
Τούρκοι σε έναν χριστιανικό ναό και μαζί με άλλα γυναικόπαιδα τους έβαλαν φωτιά
και τους έκαψαν ζωντανούς.
Ήταν εκεί.
Κι ας μην καταλάβαινε τι
έλεγαν όλοι αυτοί οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι. Κι ας μην ξέρει να διαβάζει τι γράφουν
τα πανώ και τα λάβαρα.
Ήταν εκεί, παππού, μαζί
μου. Και μαζί με το γιο σου και τον
εγγονό σου.
Και μια μέρα, παππού, όταν μεγαλώσει
αρκετά, θα της τα πω όλα. Θα της πω για
σένα και πόσο λεβέντης ήσουνα. Και τότε κι
αυτή, θα νιώσει περήφανη για το αίμα της.
Ίσως το ίδιο περήφανη με μένα, παππού.
Είμαστε
οι απόγονοι όλων αυτών που δεν εξολόθρευσε ο Μουσταφά Κεμάλ. Ένας αιώνας μετά κι είμαστε ακόμα εδώ.
Ο ΠΟΝΤΟΣ ΖΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου