100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ… της Ανθό

                                              

Είχα την τύχη να είμαι ζωντανή και φέτος τέτοια μέρα, και να παραβρεθώ στην πορεία προς το τουρκικό προξενείο. Πλήθος κόσμου, νέων, λιγότερο νέων και παιδιών έκαναν την Αγίου Δημητρίου να σείεται στο άκουσμα: «ΖΟΥΜΕ, ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΤΙΜΟΥΜΕ». Η συγκίνηση μεγάλη, ιδιαίτερα για εμάς τους απόγονους των Ελλήνων προσφύγων, που εκτός από Ελληνική Ιστορία, η γενοκτονία, η σφαγή, η καταστροφή  ήταν στα παραμύθια που ακούγαμε παιδάκια από τις γιαγιάδες και τις προγιαγιάδες μας. Τους προπαππούδες και τους παππούδες μας τους είχαν σφάξει.

Πιο μεγάλη όμως είναι η θλίψη μου! Δύο κυρίες «τσατόγριες» όπως θα έλεγε η άλλη, η Σμυρνιά γιαγιά μου, με ρώτησαν πότε θα τελειώσει επειδή ήθελαν να πάρουν λεωφορείο. Είχαν κουραστεί από την Κυριακάτικη βόλτα τους. Το «τσατόγρια» αν και ποτέ δεν μου το εξήγησε η γιαγιά είναι τίτλος που μπορείς να αποκτήσεις  μεγαλώνοντας, λόγω συμπεριφοράς. Όχι! Δεν τον δικαιούται κανείς λόγω ηλικίας! Τον κερδίζεις με τον τρόπο σου!

Μένοντας αποσβολωμένη από την ερώτηση και πριν προλάβω να απαντήσω μου λέει η μία: «Aμάν πιά! Τρεις την ώρα να βγαίνουν στους δρόμους και να μας ταλαιπωρούν!»

«Γεροντική άνοια.» ευχήθηκα και της απάντησα: «Ξέρετε, δεν είναι πορεία για τις συντάξεις, ούτε για την παιδεία. Είναι τα 100 χρόνια μνήμης για την Γενοκτονία των Ποντίων.»

«Ναι βέβαια. Έχει άλλη βαρύτητα.» μου απαντάει. Η πλατινέ (καθόλου ρατσιστικό το σχόλιο για το χρώμα! Προσδιορισμός ηλικίας είναι φίλοι μου! Ενημερωτικά σιγά σιγά ξεκίνησα κι εγώ την καριέρα μου προς την πλατίνα) φίλη της όμως εξακολουθεί εκνευρισμένα και μου λέει: «Ε και; 100 χρόνια πριν; Μια βόλτα κάναμε και μας την έβγαλαν από τη μύτη!»

«Ξέρετε, το ’74 στην Κύπρο το ίδιο έγινε, επειδή κάποιοι έκαναν τη βόλτα τους. Ούτε και τότε είχατε γεννηθεί;» απάντησα και χώθηκα πιο μέσα στην πορεία.

Την καλύτερη ανάμνηση από την σημερινή ημέρα θα την έχω από την ασφάλεια που παρέχεται στους πολίτες. Αφού τελείωσε η πορεία, για να πάω στο σπίτι μου έπρεπε να πάω μέσω Αθήνας. Αστακός η περιοχή γύρω από το τουρκικό προξενείο. Την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων νιώθω περήφανη για την ασφάλεια της πόλης μας! Κανένας υπάλληλος του τουρκικού προξενείου δεν κινδύνεψε από μένα!

                                                   

     Χαμογελάτε φαρδιά και αναπνεύστε βαθιά!

      Και του χρόνου να:

      ΖΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΤΙΜΟΥΜΕ!

 Ανθό