Demokraci
Lufta mbaroi
Krimet tona i fshehëm nën lëkurë.
Dhe hapëm dyert.
Krimet tona i fshehëm nën lëkurë.
Dhe hapëm dyert.
Erdhi paqja
dhe ne shihnim ëndrra me të vrarë.
U përpoqëm të ishim të lumtur
Krijuam partitë
zgjodhëm dhe një kryetar
dhe shkruanim për lirinë
dhe fshinim buzët me gazetat.
dhe ne shihnim ëndrra me të vrarë.
U përpoqëm të ishim të lumtur
Krijuam partitë
zgjodhëm dhe një kryetar
dhe shkruanim për lirinë
dhe fshinim buzët me gazetat.
Njëri tjetrin pyesim me zë të ulët:
A ta ktheu partia shtëpinë?
Burgun, ta dëmshpërbleu?
Ke ujë? Drita a ke?
Tek pazari Gabit blejmë vrerin tonë me lekë.
U bëmë një turmë memecë
pa shtëpi, pa jetë,
me parti.
A ta ktheu partia shtëpinë?
Burgun, ta dëmshpërbleu?
Ke ujë? Drita a ke?
Tek pazari Gabit blejmë vrerin tonë me lekë.
U bëmë një turmë memecë
pa shtëpi, pa jetë,
me parti.
Nën lëkurë
fshehëm bukur të vrarët tanë
dhe paaftësitë tona i bëmë slogane.
"na nuk do bahena",
"na kurrë s'kemi qenë".
Por kemi tamburet
dhe festojmë ikjet dhe ardhjet tona,
aty ku paqja s'erdh' kurrë
varim gënjeshtrat.
fshehëm bukur të vrarët tanë
dhe paaftësitë tona i bëmë slogane.
"na nuk do bahena",
"na kurrë s'kemi qenë".
Por kemi tamburet
dhe festojmë ikjet dhe ardhjet tona,
aty ku paqja s'erdh' kurrë
varim gënjeshtrat.
O zot që na mbështolle me lëkurë
E nuk shohim dot të brendshmet tona
nga vetja si të zhvishemi tani,
kur as revolucionet
nuk bëjnë më punë?
E nuk shohim dot të brendshmet tona
nga vetja si të zhvishemi tani,
kur as revolucionet
nuk bëjnë më punë?
Nina. M
Rreth shtratit të butë të Nina. M,
qëndrojnë mbi krye tri gra të veshura me të bardha.
Të bukura, si shëmbëlltyra që kurrë s’ka parë.
Të çuditshme, si kuaj gjigandë të errësirës.
Ja mbulojnë trupin me të ëmbla e të hijshme fjalë,
fytyrën ja lënë jashtë.
Tri gra, në të bardha veshur, ngjashëm si engjëj:
Dëshira, Dashuria dhe Vdekja, presin.
Dhe një çast, nga thellësia e gjoksit të Nina. M,
kumbon një zë i dobët dhe melodioz;
kërkon Dëshirën t’i avitet dhe në vesh
të saj merr frymë thellë, rënkon dhe thotë:
O Dëshirë, e bukur dhe e bardhë,
që buzës së ngrohtë si fjollë dëbore më shkrije,
nuk munda kurrë të të kapërdij e të t’shijoj.
Shpend më ishe, a vetëtimë në të largëtin qiell?
Si gozhdë tëmthat e mi shqyeje
dhe netët të shtynin thellë e më thellë në fundshpirt,
të të hapja derën, nga vetja ruhesha mos ikje.
Dhe paguaja paq mungesën tënde,
me virtytet e mia të pashmangshme me frikë.
Dëshirë e bukur, më puth,
ulu këmbëkryq në fronin e buzëve, pa droj’
se tashmë jam unë akulli dhe prit ç’do të ndodhë.
qëndrojnë mbi krye tri gra të veshura me të bardha.
Të bukura, si shëmbëlltyra që kurrë s’ka parë.
Të çuditshme, si kuaj gjigandë të errësirës.
Ja mbulojnë trupin me të ëmbla e të hijshme fjalë,
fytyrën ja lënë jashtë.
Tri gra, në të bardha veshur, ngjashëm si engjëj:
Dëshira, Dashuria dhe Vdekja, presin.
Dhe një çast, nga thellësia e gjoksit të Nina. M,
kumbon një zë i dobët dhe melodioz;
kërkon Dëshirën t’i avitet dhe në vesh
të saj merr frymë thellë, rënkon dhe thotë:
O Dëshirë, e bukur dhe e bardhë,
që buzës së ngrohtë si fjollë dëbore më shkrije,
nuk munda kurrë të të kapërdij e të t’shijoj.
Shpend më ishe, a vetëtimë në të largëtin qiell?
Si gozhdë tëmthat e mi shqyeje
dhe netët të shtynin thellë e më thellë në fundshpirt,
të të hapja derën, nga vetja ruhesha mos ikje.
Dhe paguaja paq mungesën tënde,
me virtytet e mia të pashmangshme me frikë.
Dëshirë e bukur, më puth,
ulu këmbëkryq në fronin e buzëve, pa droj’
se tashmë jam unë akulli dhe prit ç’do të ndodhë.
Eja ti, Dashuri, e bardhë,
Afrohu! Tashmë mund t’i themi dy tri fjalë,
të të puth edhe ty mes ballit.
Po çdo të isha unë pa ty?
Një frut i papjekur, a një kërcu?
Zbërthemë tani, mes rreshtash,
po t’jesh e aftë e t’kuptosh gjithë kohës ku të fshihja,
të erdhi ora të më shkallmosh fjalë për fjalë.
Hyr brenda e të shohësh ç’bijë ke rritur,
o nënë, ka të ngjarë të jem e pastër,
e dhembshur, si ty e brishtë.
Qëndro Dashuri e bardhë, në zemër të të puth!
Në formën tënde, atje tej, do futemi në një tjetër.
Bëj durim, se kohën e mbërthejmë pas dhëmbësh
sa t’i them edhe Vdekjes dy a tri fjalë.
Afrohu! Tashmë mund t’i themi dy tri fjalë,
të të puth edhe ty mes ballit.
Po çdo të isha unë pa ty?
Një frut i papjekur, a një kërcu?
Zbërthemë tani, mes rreshtash,
po t’jesh e aftë e t’kuptosh gjithë kohës ku të fshihja,
të erdhi ora të më shkallmosh fjalë për fjalë.
Hyr brenda e të shohësh ç’bijë ke rritur,
o nënë, ka të ngjarë të jem e pastër,
e dhembshur, si ty e brishtë.
Qëndro Dashuri e bardhë, në zemër të të puth!
Në formën tënde, atje tej, do futemi në një tjetër.
Bëj durim, se kohën e mbërthejmë pas dhëmbësh
sa t’i them edhe Vdekjes dy a tri fjalë.
Vdekje, o vdekje! Tani rradha jote erdh’,
afrohu me ngadalë, o fundi im, e mos më tremb!
Më je kaq e bukur, veshur në të bardhë,
kaq e ëmbël, teksa duart më prek.
Më prisje? Ja ku jam,
e dorëzuar në shtratin e fatit,
e mbuluar me të ëmbla e të hijshme fjalë.
Sikur ta dija se do vinte e jotja mbretëri kaq papritur,
do shfaqesha më e bukur se ty, teksa t’shoh fytyrën.
Merre daltën, Vdekje e bardhë
gdhend në trupin tim një shtatore antikiteti,
punoje bukur mermerin e me ndjenjë,
të duket prekja jote nëpër kofshë e krahë,
e kush ta shohë të mbetet i shtangur; të mendojë:
“Kjo vepër arti të trondit si vdekja!”.
afrohu me ngadalë, o fundi im, e mos më tremb!
Më je kaq e bukur, veshur në të bardhë,
kaq e ëmbël, teksa duart më prek.
Më prisje? Ja ku jam,
e dorëzuar në shtratin e fatit,
e mbuluar me të ëmbla e të hijshme fjalë.
Sikur ta dija se do vinte e jotja mbretëri kaq papritur,
do shfaqesha më e bukur se ty, teksa t’shoh fytyrën.
Merre daltën, Vdekje e bardhë
gdhend në trupin tim një shtatore antikiteti,
punoje bukur mermerin e me ndjenjë,
të duket prekja jote nëpër kofshë e krahë,
e kush ta shohë të mbetet i shtangur; të mendojë:
“Kjo vepër arti të trondit si vdekja!”.
Ejani: Dëshirë, Dashuri, Vdekje!
U njohëm rrugës së dëshpërimit
dhe gjithë moskuptimi midis meje dhe fatit,
nga naiviteti, erdh’, i të dyja palëve,
por edhe peshku në akuarium, e di (unë s’e dita),
që në ujëra të ndjenjura do vdesë një ditë.
Fati i tij nuk qe caktuar aty.
Oh, njeriu ofendon edhe jetën nga mosdija.
Ejani, më e qetë s’kam qenë kurrë më parë,
po pse gjithë ky mall,
për çfarë iku dhe pak i preka?
Ika, u treta!
U njohëm rrugës së dëshpërimit
dhe gjithë moskuptimi midis meje dhe fatit,
nga naiviteti, erdh’, i të dyja palëve,
por edhe peshku në akuarium, e di (unë s’e dita),
që në ujëra të ndjenjura do vdesë një ditë.
Fati i tij nuk qe caktuar aty.
Oh, njeriu ofendon edhe jetën nga mosdija.
Ejani, më e qetë s’kam qenë kurrë më parë,
po pse gjithë ky mall,
për çfarë iku dhe pak i preka?
Ika, u treta!
Rreth shtratit të butë të Nina. M,
qëndrojnë mbi krye tri gra, të bukura e të heshtura.
Kujdesshëm trupin ja mbulojnë me të ëmbla
e të hijshme fjalë; fytyrën ja lenë jashtë.
Tri gra, në të bardha veshur, ngjashëm si engjëj.
qëndrojnë mbi krye tri gra, të bukura e të heshtura.
Kujdesshëm trupin ja mbulojnë me të ëmbla
e të hijshme fjalë; fytyrën ja lenë jashtë.
Tri gra, në të bardha veshur, ngjashëm si engjëj.
...................................................................................................................................................
Ardita Jatru is an Albanian poet. She was born in 1972 in Tiranë, Albania. Her
passions include photography, writing, traveling and time with family and
friends. Her poems have been published in these international magazines: Knot
Magazine (USA), Section 8 Magazine (USA), Dead Snake (CANADA), Madison Lake
& Erotic Anthology Poetry (USA), 1947 Literary Journal (USA) and Duane’s
PoeTree (USA). Her poems are also published in Poetix (Greece), Poiein
(Greece), Maison de la Poesie Anthology (Belgium), Le capital des most (France),
Haemus Review (Romania) and Les Folies- Erotique (France) etc etc. Ardita’s
poetry chapbook “66 kilos of Solitude”, translated in English by Laureta
Petoshati is published in USA by Transcendent Zero Press.
Për grupin e Pearls n' roses
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου