Λυγμοί, σιωπηλές κραυγές,
ερημιά και πόνος μεταμορφώνονται σε στίχους. Στίχοι για τον έρωτα, τα λάθη, την
αναμονή, την μοναξιά, την απώλεια και την τρέλα. Απλοί στίχοι που στάζουν αίμα και αλήθεια.
Βαθύ έρεβος κόντρα σε εύθραυστο φως που επιμένει να υπάρχει κι ας συνθλίβεται
από την αιχμηρή πραγματικότητα.
Την ποίηση της κυρίας
Βούσβουρα δεν την διαβάζεις, δεν την ακούς.
Τη γεύεσαι, τη μυρίζεις, τη νιώθεις να κυλάει στο ίδιο σου το αίμα και
να ξεσκίζει τα σωθικά σου με το μαχαίρι των λέξεων.
«Ο λυγμός πνίγηκε χτες
βράδυ
στα ρηχά της ψυχής σου.
Για πάντα.»
Οι ιστορίες που διηγείται
είναι οι δικές σου ιστορίες, ο δικός σου πόνος και οι δικές σου ανομολόγητες
μύχιες ελπίδες.
Αγάπησα αυτή τη συλλογή, μα πιο πολύ αγάπησα το παρακάτω ποίημα:
Γυναίκα
Γυναίκα που αγάπησε
Και πόνεσε μην τη φοβάσαι.
Από σένα δε θα ζητήσει
τίποτα.
Ξέρει που βαδίζει.
Τα πόδια της στη θάλασσα
και το μυαλό της στον
ουρανό.
Αν δεν την αγαπήσεις γι’
αυτό που είναι,
Φύγε.
Πίσω μην κοιτάξεις.
Άφησέ την να μιλάει στο
φεγγάρι
και στον αέρα που περνάει
απ’ το ανοιχτό παράθυρο.
Βιογραφικο

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου