Συνέντευξη του Χρήστου Θεοφιλάτου στη Σοφία Κορωνίδου: "Η πιο μεγάλη χαρά είναι πάντα ένας καινούριος έρωτας με κάποια που έχεις, και σε έχει, ξεχωρίσει μέσα απ’ το μέγα πλήθος..."

Συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος, ηθοποιός του σινεμά, μουσικός.  Ο Χρήστος Θεοφιλάτος είναι ένας καλλιτέχνης γνήσιος και πολυσχιδής που δεν δείχνει έλεος όταν, ως συγγραφέας, καλείται να περιγράψει τη ρηχότητα και τον κυνισμό του καιρού μας.  Η γραφή του διέπεται από την αδυσώπητη τρυφερότητα ενός ειλικρινώς ευαίσθητου ανθρώπου, που δεν καταδέχεται να συμπεριλάβει ευφημισμούς για να χαϊδέψει τα αφτιά του αναγνώστη.  Οι επιλογές του, τόσο στην καριέρα του ως μουσικού, όσο και ως ηθοποιού, δείχνουν, επίσης, έναν καλλιτέχνη που τον ενδιαφέρει περισσότερο η έκφραση της ψυχής του και η εξέλιξη του και λιγότερο η εμπορικότητα.

Ας δούμε όμως τι έχει να μας εκμυστηρευτεί και ο ίδιος ο κύριος Θεοφιλάτος.

1.  Από πού είναι η καταγωγή σας;

Μακρινή, από το Ληξούρι της Κεφαλονιάς. "Εκεί που λήγουν όλα" όπως έχω γράψει για αυτό στο μυθιστόρημα μου "Ενας Γύρος Καταιγίδα ακόμα".

2. Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει περήφανο/η στη χώρα σας;

Είναι μια δραματική, στον πυρήνα της,  χώρα η Ελλάδα, αλλά ένας τόπος είναι και τα πρόσωπα που έχεις να θυμάσαι ότι συνάντησες και αγάπησες. Δεν τη ξεχωρίζω λοιπόν από τα πρόσωπα.  Αγαπώ να τη βρίζω, επίσης,  για το λόγο ότι περιμένει να νιώσει υπερήφανη για τον εαυτό της, όποτε κάποιος αθλητής ή αθλήτρια της φέρει μια πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο.  Αυτά μου προκαλούν ανακάτεμα. Δεν είναι αθλητικές επιδόσεις η Ελλάδα.  Δε μπορώ να ορίσω τι ακριβώς είναι μονολεκτικά, γιατί αυτή η χώρα έχει το κακό συνήθειο να θάβει  ζωντανούς τους πραγματικούς θησαυρούς της, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο άλματα εις ύψος, κλωτσοσφαιριστές  και κατοστάρηδες που τρέχουν σαν τον άνεμο. 

3. Αν μπορούσατε να εξαλείψετε για πάντα κάτι από την σύγχρονη κοινωνία, τι θα ήταν αυτό;

Τον πανσπουδαστισμό που επικρατεί και την αλαζονεία που προκύπτει λόγω τίτλου σπουδών. Που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ως παραβάν μιας απύθμενης ανοησίας και έλλειψης συναισθηματικής ευφυίας.

4. Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;

Τα "κλασσικά εικονογραφημένα"  και ο πατέρας μου που, με τον τρόπο του, δεν άφηνε ποτέ το κρύο του κόσμου να με βρει εκεί που ήμουν  και να με διαπεράσει.

5. Αν ξεκινούσατε από την αρχή τη ζωή σας, ποιο είναι το μεγαλύτερο «λάθος» που οπωσδήποτε θα διορθώνατε;

 Ό,τι λάθος έχω κάνει, είναι αποτέλεσμα της κρυφής μηχανικής μου. Δηλαδή του πως έχω σχεδιαστεί. Άρα δε μπορώ να πω ότι δε θα έκανα κάτι που έτσι κι αλλιώς θα το ξαναέκανα.

6. Ποιος στίχος τραγουδιού ή ποιήματος σας έχει «σημαδέψει»;

Όλοι οι στίχοι από το "Περαστικές" του Ουράνη. Δε με έχουν σημαδέψει. Λένε απλά ό,τι σκεφτόμουν και εγώ για αυτές πριν να το διαβάσω.

7. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο ή ταινία που σας άγγιξε;

Ταινία. "Ο Επιφανής Πολίτης" με τον εξαίρετο Όσκαρ Μαρτίνεζ. Η καλύτερη ταινία που έχω δει τη τελευταία δεκαετία.

8. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος και ποια η μεγαλύτερη σας χαρά;

Οι φόβοι, δεν είναι για δημόσια έκθεση. Μη ξεχνάμε ότι αυτές οι γραμμές τώρα, διαβάζονται και από ανθρώπους που μπορεί να μη μας χωνεύουν.  Η πιο μεγάλη χαρά είναι πάντα ένας καινούριος έρωτας με κάποια που έχεις, και σε έχει,  ξεχωρίσει μέσα απ’ το μέγα πλήθος.

9. Ποια συνήθεια σας μισείτε, αλλά δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτή;

Το 700αρι παγωτό φυστικοβούτυρο στις 3 το πρωί.

10. Ποιητής, συγγραφέας, μουσικός, δημοσιογράφος, ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός.  Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα μόνο επάγγελμα για το υπόλοιπο της ζωής σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Συγγραφέας, είναι το τελευταίο που έρχεται και με βρίσκει όταν όλα τ’ άλλα μοιάζουν να με έχουν εγκαταλείψει για ένα κοκτέηλ λόγων.

11. Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες και έχετε λάβει μέρος σε ταινίες που βραβεύτηκαν. Με ποιον καταξιωμένο ηθοποιό ή σκηνοθέτη θα θέλατε να συνεργαστείτε στο μέλλον;

Έχω πει για αστείο, ότι έχω υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τον Αλέξανδρο Λεονταρίτη.  Ένας πολύ αγαπημένος συνεργάτης και φίλος που δεν είναι θεωρητικός της Τέχνης και του Οράματος του, αλλά απόλυτα υλοποιητικός . Ένας άλλος είναι ο Άκης Μαρκόπουλος, που έχω ξεχωρίσει για την εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει από την πρώτη κιόλας μεσαίου μήκους ταινία του που ήταν το "In Frames". 

12. Αν είχατε την ευκαιρία να εργαστείτε σε μία από δύο σπουδαίες παραγωγές, εξίσου ενδιαφέρουσες, στο θέατρο ή στο σινεμά, τι θα επιλέγατε;

Σινεμά, δε το συζητώ.

13.  Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο ηθοποιό;

Να επενδύσει σε ακίνητα.

14. Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο;
Ο θάνατος του πατέρα μου.

15. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσω της γραφής σας;

          Ότι το αισιόδοξο μήνυμα δε κρύβεται σε ένα ευτυχές φινάλε, αλλά στην αντοχή του άντι-ήρωα μου να διαβαίνει κάθε φορά τη σκοτεινή σήραγγα.

16. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα προσόντα που οφείλει να διαθέτει ένας συγγραφέας;

Να μην έχει πάρει μαθήματα δημιουργικής γραφής για κανέναν λόγο. Να γράφει για αυτά που ξέρει και μόνον. Και να μην ενδιαφέρεται να κάνει φίλους μέσω της γραφής.

17. Αν θέλατε να εξηγήσετε σε ένα παιδί τι είναι η ποίηση, ποια λόγια θα επιλέγατε;

Άσ’ τη, δεν είναι για σένα ακόμα. Αν είναι το τυχερό σας να συναντηθείτε μια μέρα, θα γίνει.

18. Ποιοι ποιητές αποτέλεσαν τα πρότυπα σας και επηρέασαν τη γραφή σας;

Ο Καββαδίας, ο Μπάρας, ο Σολωμός, και ο άγνωστος που έγραψε το σπουδαιότερο ποίημα, ίσως, που είναι το "Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού". Για αυτό αγαπάω αυτό το λαό. Γιατί στο βάθος του, κάτω απ’ τα μπάζα της εκάστοτε εποχής, κρύβει τέτοιους Άγνωστους Στρατιώτες.

19. Σε ένα άρθρο σας που αφορούσε την υπερπροσφορά ποιητών και ποιημάτων στη σύγχρονη εποχή, αναφέρετε πως «Δε γράφουμε ποίηση για να κάνουμε φίλους. Ούτε για να δείξουμε πόσο κοινωνικά ευαίσθητοι είμαστε στους άλλους.» Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, ο πιο σημαντικός λόγος που γράφουμε ποίηση;

Οφείλει, για τη διατήρηση του κινήτρου του, να παραμένει μυστικός στον καθένα που γράφει.

20.   Ποιο απόφθεγμα σας εκφράζει απόλυτα;

«Στην Καρδιά του Σκότους παραμονεύει ένα Χρυσό Φως" του John Kenneth Wetton.

Σας ευχαριστούμε θερμά, κύριε Θεοφιλάτε, και σας ευχόμαστε μόνον επιτυχίες στο καλλιτεχνικό σας έργο!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος γεννήθηκε στην Αθήνα. Στη δεκαετία του ’90 συμμετείχε ως βασικός τραγουδιστής στους δίσκους της ποπ-ροκ μπάντας Τετ-α-τετ (1992-1998). Σπούδασε δημοσιογραφία και αργότερα υποκριτική στην Κεντρική σκηνή. Παράλληλα εργάστηκε ως συντάκτης σε διάφορα free press έντυπα και ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε εκπομπές λόγου. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός, με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Λεονταρίτη σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Νίκο Σκουλά στην ταινία μεσαίου μήκους ”Τύχη” (βραβείο κοινού στο London Greek Festival), ενώ το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία μεγάλου μήκους ”Η τελική αποπληρωμή” (βραβευμένη με αργυρό Remi στο 47o Worldfest του Houston). 

Ως συνθέτης, έχει γράψει πρωτότυπη μουσική για ποιήματα των, Κώστα Ουράνη, Νίκο Καββαδία, Διονύσιο Σολωμό, Κώστα Καρυωτάκη "Η πεδιάς και το Νεκροταφείον". κ.α. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα "Fresco", "Μουσώνα" και "Marco Polo" του Καββαδία. Κυκλοφορούν ως ηλεκτρονικά singles. 

Το 2001 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ”Σφαγή στ’ ακρογιάλι της

ηδονής” και το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο πεζογραφίας από την Οδό Πανός με τίτλο ”Καφές με θέα στη κόλαση”. Το 2014 κυκλοφόρησε πάλι από τις εκδόσεις Οδός Πανός το σπονδυλωτό μυθιστόρημα ”Ένας γύρος καταιγίδα ακόμα”. Το 2016 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Κέδρος οι “Παρατηρήσεις ενός Κυνηγού σε Επικίνδυνο έδαφος”.

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας

Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι: Η ζωγράφος που εξύμνησε το γυναικείο θάρρος- Μαρία Λάμπρου

Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι - Google Doodle: Η ζωγράφος που εξύμνησε το γυναικείο θάρρος

Πηγή: Βικιπαίδεια 

Την Ιταλίδα ζωγράφο Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι (Artemisia Gentileschi) τιμά σήμερα η Google αφιερώνοντάς της το σημερινό της Google Doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση 427 χρόνων από τη γέννησή της, την 8η Ιουλίου του 1593.
Κόρη του ζωγράφου Οράτσιο Τζεντιλέσκι, μαθήτευσε δίπλα στον πατέρα της στη Ρώμη και το 1610 παρήγαγε το πρώτο της έργο η «Η Σωσσάννα και οι γέροι».
Το 1611 ο συνεργάτης του πατέρα της ζωγράφος Αγκοστίνο Τάσσι βίασε την Αρτεμίζια και εν συνεχεία της υποσχέθηκε γάμο, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχιση των ερωτικών τους σχέσεων. Η υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε και, εννέα μήνες μετά τον βιασμό, ο Οράτσιο Τζεντιλέσκι κίνησε δίωξη κατά του Τάσσι ο οποίος, ύστερα από επτάμηνη δίκη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους.
Η δίκη εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της Ρώμης εκείνη την εποχή. Η Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι από κατήγορος βρέθηκε να λογοδοτεί στο δικαστήριο σαν να ήταν αυτή κατηγορούμενη. Υποβλήθηκε σε αναγκαστική γυναικολογική εξέταση ενώπιον του δικαστηρίου, για να αποδειχθεί η ειλικρίνεια της καταγγελίας της.
Ο δικαστής είχε προτείνει έναν ακόμη τρόπο βασανισμού, ο οποίος και εφαρμόστηκε. Γύρω από τα δάχτυλά της τοποθετήθηκαν συσκευές σύνθλιψης, που τραβούσαν τα δάχτυλα δυνατά. Σε ένα γραπτό ντοκουμέντο 400 ετών που έχει διασωθεί από τη δίκη, η Αρτεμίζια εκείνη την ώρα κοίταξε τον βιαστή της και του είπε «Αυτοί οι σφιγκτήρες είναι το δαχτυλίδι γάμου που μου υποσχέθηκες».
Αργότερα η Αρτεμίζια παντρεύτηκε τον ζωγράφο Πιεραντόνιο Στιαττέζι, εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία και είχε εξαιρετική σταδιοδρομία. Έγινε αυλική ζωγράφος, ευνοούμενη των Μεδίκων και ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Accademia delle Arti del Disegno (Ακαδημίας των Τεχνών της Σχεδίασης). Δημιούργησε όμως πολλά χρέη, ο γάμος της διαλύθηκε και το 1621 επέστρεψε στην Ρώμη.

Το 1630, όπως αναφέρει η wikipedia, εγκαταστάθηκε στη Νάπολι, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της, εκτός από την περίοδο της παραμονής της στην Αγγλία, όταν συνεργάστηκε και πάλι με τον πατέρα της που είχε γίνει αυλικός ζωγράφος του Καρόλου Α΄ το 1638. Ο Οράτσιο πέθανε το 1639 και η Αρτεμίζια επέστρεψε στη Νάπολη.
Όλα σχεδόν τα έργα της Αρτεμίζια (που ήταν μια από τους καλύτερους Καραβατζίστι) έχουν γυναίκες πρωταγωνίστριες -με προτίμηση στις βιβλικές μορφές- που τις διακρίνει το θάρρος, η αποφασιστικότητα και η ισχυρή προσωπικότητα και όχι οι γυναικείες ιδιότητες της ευαισθησίας και της αδυναμίας.
Ειδικά το έργο της «Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη» είναι ένας πίνακας αιματηρής αγωνίας και φρίκης. Το ζωγράφισε σε πολλές παραλλαγές αλλά αυτή που βρίσκεται στο  Ουφίτσι είναι η εντυπωσιακότερη. Είναι πολύ πιθανό να εμπνεύστηκε από την ανάμνηση του  βιασμού της.

Τα γνωστότερα έργα της

Η Σωσάννα και οι γέροι, 1610, Pommersfelden, Schloss Weißenstein

Η Σαλώμη με το κεφάλι του Βαπτιστή, 1610-1615, Βουδαπέστη, Μουσείο Καλών Τεχνών

Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη, 1614-1620, Φλωρεντία, Ουφίτσι

Η Ιουδήθ και η υπηρέτριά της με το κεφάλι του Ολοφέρνη, 1615-1616, Φλωρεντία, Παλατινή Πινακοθήκη

Η αγία Αικατερίνη της Αλεξανδρείας, 1615, Φλωρεντία, Ουφίτσι

Η Ιαήλ σκοτώνει τον Σισάρα, 1620, Βουδαπέστη, Μουσείο Καλών Τεχνών

Η Εσθήρ ενώπιον του Αχασβήρου, 1628-1635,  Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό  Μουσείο

Ο Ιωσήφ και η γυναίκα του Πετεφρή, 1623 ή 1640, Κέιμπριτζ (Μασαχουσέτη), Fogg Museum

Για την ομάδα Pearls n'Roses 

    Μαρία Λάμπρου

Κριτική της τηλεοπτικής anime σειράς DEATH NOTE από τον Γιώργο Γαβριηλίδη

DEATH NOTE

Αν θα έπρεπε να γράψω αυτή την κριτική με μία πρόταση, αυτή θα ήταν απλά "Το Death Note είναι ένα φαινόμενο". Η ιστορία του ενέπνευσε άλλους δημιουργούς να γράψουν με παρόμοιο τρόπο κι ακολούθησαν και ταινίες που αφορούσαν την ίδια ιστορία, Ιαπωνικής και Αμερικάνικης παραγωγής.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Το Death Note είναι μια σειρά anime 37 εικοσάλεπτων επεισοδίων. Για πολλούς, η λέξη anime και μόνο, θα ήταν αρκετή για να σταματήσουν να διαβάζουν αυτή την κριτική, καθώς το πρώτο που θα σκεφτούν είναι "κινούμενα σχέδια". Οι πιο ανοιχτόμυαλοι, όμως, που θα θελήσουν να την δουν, θα έχουν μια εμπειρία που θα την εκτιμήσουν. 

Η πλοκή, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, έχει ως εξής. Ιδιοφυής μαθητής λυκείου (Yagami Light), βρίσκει ένα τετράδιο με το οποίο μπορείς να σκοτώσεις οποιονδήποτε, αρκεί να γράψεις το όνομά του σε αυτό. Έτσι, αποφασίζει να καταπολεμήσει το έγκλημα, δολοφονώντας άτομα του υποκόσμου. Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένας εξίσου ιδιοφυής ντετέκτιβ (L) που προσπαθεί να τον ανακαλύψει και να τον συλλάβει, καθώς θεωρεί τον ίδιο τον Light εγκληματία για τις πράξεις του. Έτσι, ουσιαστικά, η σειρά είναι μια μάχη ευφυίας μεταξύ των δύο χαρακτήρων, καθώς και ο Light προσπαθεί να μάθει το όνομα του L για να τον σκοτώσει. 

Τους δύο κεντρικούς ήρωες πλαισιώνουν πολλοί ακόμα αξιόλογοι χαρακτήρες, με πιο βασικό από όλους, τον Ryuk, τον άγγελο του θανάτου, που συντροφεύει τον Light και μας προσφέρει άφθονες στιγμές γέλιου, αλλά και, μερικές φορές, τρόμου.  

Η σειρά, γενικά, κινείται σε γκρίζες ζώνες και πολλές φορές κριτικάρει την νοοτροπία της ανθρώπινης κοινωνίας και την υποκρισία της. Επίσης, μας επιτρέπει να μπούμε στο μυαλό και των δύο χαρακτήρων και να μάθουμε τον τρόπο που σκέφτονται, τις ιδέες τους και τα συναισθήματά τους, βοηθώντας μας έτσι, να ταυτιστούμε μαζί τους και να αντιληφθούμε καλύτερα τις πράξεις τους.

Ο σχεδιασμός είναι πολύ ρεαλιστικός και η επιλογή της μουσικής, που θυμίζει εκκλησιαστική χορωδία, είναι απόλυτα ταιριαστή δημιουργώντας επιβλητική ατμόσφαιρα στις σκηνές όπου ακούγεται. Οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους στους χαρακτήρες, κάνουν εξαιρετική δουλειά, αν και θα πρότεινα να το δείτε στα Ιαπωνικά, για να αποφύγετε κάποιες υπερβολές στην μεταγλωτισμένη βερσιόν στα Αγγλικά που μπορεί να σας βγάλουν εκτός κλίματος, όπως ο υπερβολικά δραματικός τρόπος για να φας ένα πατατάκι, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.

I' ll take a potato chip and eat it!

                                        

Πέρα από όλα αυτά, σίγουρα η σειρά έχει και τα ελαττώματά της. Υπάρχουν κάποια σημεία που η δράση "κάνει κοιλιά" και ίσως τραβάει λίγο παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Επίσης, υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σημείο που, κατά την γνώμη μου, δεν λύθηκε αρκετά πειστικά ή τουλάχιστον όχι ανάλογα με το επίπεδο της σειράς.  Ακόμα κι έτσι όμως, η γενικότερη ποιότητα της σειράς, υπερκαλύπτει τα οποιαδήποτε "λάθη". Την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε οποιοδήποτε, ακόμα κι αν δεν έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή του anime. 

Fanmade trailer

Γιώργος Γαβριηλίδης

Συγγραφέας

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ της Σοφίας Κορωνίδου: Οι αυτόχειρες της καρδιάς μου της Κερασίας Βούσβουρα

Λυγμοί, σιωπηλές κραυγές, ερημιά και πόνος μεταμορφώνονται σε στίχους. Στίχοι για τον έρωτα, τα λάθη, την αναμονή, την μοναξιά, την απώλεια και την τρέλα.  Απλοί στίχοι που στάζουν αίμα και αλήθεια. Βαθύ έρεβος κόντρα σε εύθραυστο φως που επιμένει να υπάρχει κι ας συνθλίβεται από την αιχμηρή πραγματικότητα.

Την ποίηση της κυρίας Βούσβουρα δεν την διαβάζεις, δεν την ακούς.  Τη γεύεσαι, τη μυρίζεις, τη νιώθεις να κυλάει στο ίδιο σου το αίμα και να ξεσκίζει τα σωθικά σου με το μαχαίρι των λέξεων. 

«Ο λυγμός πνίγηκε χτες βράδυ

στα ρηχά της ψυχής σου.

Για πάντα.»

Οι ιστορίες που διηγείται είναι οι δικές σου ιστορίες, ο δικός σου πόνος και οι δικές σου ανομολόγητες μύχιες ελπίδες.

Αγάπησα αυτή τη συλλογή, μα πιο πολύ αγάπησα το παρακάτω ποίημα:

Γυναίκα

Γυναίκα που αγάπησε

Και πόνεσε μην τη φοβάσαι.

Από σένα δε θα ζητήσει τίποτα.

Ξέρει που βαδίζει.

Τα πόδια της στη θάλασσα

και το μυαλό της στον ουρανό.

Αν δεν την αγαπήσεις γι’ αυτό που είναι,

Φύγε.

Πίσω μην κοιτάξεις.

Άφησέ την να μιλάει στο φεγγάρι

και στον αέρα που περνάει

απ’ το ανοιχτό παράθυρο.

Βιογραφικο

Η Κερασία Βούσβουρα γεννήθηκε στη Γερμανία τo 1972. Μεγάλωσε στις Γλαφυρές Βόλου. Σπούδασε παιδοψυχολογία στο ΕΚΚΕΣ College, στη Θεσσαλονίκη όπου και διαμένει. Για εκείνη η Θεσσαλονίκη είναι η μαγική πόλη των θαυμάτων. Γράφει από μικρή για να ξεφεύγει από την πραγματικότητα και να αυτοθεραπεύεται. Η γραφή αποτελούσε για χρόνια το κρυφό της μυστικό που φύλαγε καλά στα συρτάρια της ψυχής της. Το 2017 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Σκέψεις Δια-λόγου". Το 2018 εκδόθηκε η δεύτερή της ποιητική συλλογή με τίτλο "Venceremos" από τις εκδόσεις "Ανεμόεσσα". Είναι μέλος του μη κερδοσκοπικού σωματείου "Το ράφι της Αγάπης".

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας