Δυο ξαδέρφια τρομακτικά και κακάσχημα- Πόλυ Μίλτου

~Σβήστα τα φεγγάρια, σβήστα
να κρυφτούν, να μη λάμπουν.
Έτσι, θα λάμψει το δικό μου σκοτάδι.
Εκ- τυφλωτικό, να σκεπάσει το σύμπαν!~

Παράξενοι στίχοι θα μου πείτε και πόση κακία κρύβουν πίσω από τις έντονες φράσεις... Κι όμως, κάπως έτσι, κι ας μην το λένε ανοιχτά, πόσοι άραγε από όσους μας συνοδεύουν στους δρόμους της ζωής μας, ενώ μας κάνουν τους φίλους και χαμογελούν "αθώα" δίπλα μας, ενώ δηλώνουν με ύφος γλυκύτατο ότι μας έχουν σαν αδέρφια, στην πραγματικότητα κυκλοφορούν συναισθήματα σκοτεινά και επιθυμίες ύποπτες μέσα τους για κάθε ξένη ηλιαχτίδα!
Φοβερό. Μιαρό. Απάνθρωπο. Σκληρό. Απολίτιστο. Ανώριμο. Μικροπρεπές...
Ω, υπάρχουν πολλές φράσεις ακόμα για να χαρακτηρίσει κανείς τέτοιου είδους συμπεριφορές. 
Μια λέξη και μόνο τα λέει όλα: Ζήλια!
Μη θεωρούμε πως είναι κάτι που φαίνεται. 
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν την καταλαβαίνει αυτός που την έχει.
Επειδή κρύβεται πίσω από πολλές μάσκες...
Θυμού τάχα για την αδικία, τάχα αντίδραση για το κοινό καλό, τάχα ενδιαφέρον για την αλήθεια...
Μα δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Επειδή η αλήθεια, στην ουσία της, φέρνει μαζί και τη γαλήνη, τη συγγνώμη, την αποκατάσταση, το δίκαιο, το έλεος, την κατανόηση, το χτίσιμο και όχι το γκρέμισμα...
Η ζήλια, όμως, δεν ενδιαφέρεται για τέτοια. Η χαρά της είναι η πληγή στις ξένες ψυχές, η τροφή της είναι η ισοπέδωση και η καταστροφή κάθε άλλου που... τολμάει να διαφέρει, να προχωράει μπροστά, να προσπαθεί και να προοδεύει...
Όχι! Κάθε τέτοια ενέργεια είναι λάθος για τον ζηλιάρη. Κάθε τι που κάνει ο άλλος είναι λάθος. Ή μάλλον, η ζήλια που κυριαρχεί μέσα του ψάχνει με μανία να βρει, να ανακαλύψει, να οσμιστεί ακόμα και την παραμικρή ρωγμή στα ξένα σχέδια και στην ξένη πορεία για να μπορέσει να σχολιάσει, να κρίνει με αυστηρότητα άμεμπτου κριτή, να καταδικάσει, να βγάλει αποφάσεις τιμωρίας και αφανισμού. Και, επειδή αυτά δεν είναι τόσο ικανοποιητικά να γίνουν κρυφά, ο ζηλιάρης αναζητά σίγουρους συμμάχους, ομοίους του στα κρυφά συναισθήματα της ντροπής, που να γίνουν έργο φανερό και... "σπουδαίο". Αναζητεί δικαίωση μέσα στη γενίκευση του κακού για να μην αισθάνεται άσχημα για το αίσχος του.
Η ζήλια είναι αρρώστια ψυχής βαριά, και σπάνια δέχεται κάποιος ότι την έχει. Επειδή, ειδικά αυτή η αρρώστια δεν αφήνει περιθώρια αυτο- ψυχανάλυσης. Τυφλώνει κανονικά ο αρρωστημένος εγωισμός και αισθήματα και σκέψεις και αποφάσεις... 
Και, αν η πληγή συνεχιστεί για χρόνια και μεγαλώσει και γίνει απόστημα και δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποτελειώσει το έργο του εναντίον του θύματος- του τάχα φίλου, τότε, συνήθως ξεσπάει ελεύθερα με όλη την κακία που διαθέτει και δεν υπάρχει πια γυρισμός. Γιατί, τότε, η ζήλια μεταμορφώνεται σε κάτι τρομακτικό και τελείως σκοτεινό όσο και η κόλαση. Γίνεται ένα συναίσθημα δολοφονικό που μετονομάζεται σε... Φθόνο!
Ο Φθόνος, λοιπόν... Ο φθόνος!
Σέρνεται σαν δηλητηριώδες ερπετό και τυλίγει σιγά σιγά το θύμα, που πλέον δεν το λέει φίλο, αλλά... εχθρό και φταίχτη και ένοχο. Εκδηλώνεται φανερά με κακία και δολοπλοκίες που όσο πάνε εντείνονται με σκοπό τον αφανισμό του άλλου. Και για να αποκοιμίζει τις ερινύες μέσα του, δικαιολογεί τις πονηρές και κακόβουλες επιθέσεις με ειδική ορολογία: "Κάνει τόσα πολλά, αναστατώνει τον κόσμο, φέρεται ανώριμα, είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του, λέει χαζά, είναι δημόσια ενόχληση..." Και για του λόγου το ασφαλές συνεχίζουν με φρόνιμο και σοβαρό ύφος: "Μα δεν είδες πώς αντιδρά; Πώς κάνει κάθε φορά που του μιλάω; Πώς ντύνεται, πώς μιλάει, πώς κάθεται, πώς κοιτάζει, πώς..." 
Ο φθόνος! Φοβερός και δολοφόνος. Και αν "λες πως κάνεις και νηστεία και δεν τρως κρέας", λέει ο Χρυσόστομος, εγώ θα σου θυμίσω πως "καθημερινά τρως σάρκες του αδερφού σου με τη θλιβερή και απάνθρωπη συκοφαντια".
Ναι, φίλε... Ο φθόνος δεν είναι απλά ένα πάθος. Είναι σαρκοφάγος... είναι ανθρωποφάγος. Και αν θεωρεί κάποιος που τον φιλοξενεί μέσα του σαν το πιο δίκαιο συναίσθημα ότι δεν κάνει έγκλημα, θα πω με πικρία πως είναι νυχτωμένος στη γη του κακού και δεν το πιστεύει.
Επειδή, έγκλημα είναι να σπέρνεις ύπουλα φήμες εναντίον οποιουδήποτε, έγκλημα είναι να σκάβεις ύπουλα τρύπες για να πέσουν τα θύματά σου μέσα στην απαξίωση του κόσμου, έγκλημα είναι να καταστρέφεις με την καθημερινή σου κακία την υγεία του διπλανού σου σιγά σιγά, έγκλημα είναι όταν κάνεις έστω και έναν αθώο δυστυχισμένο, έγκλημα είναι και μόνο να σκεφτεί στιγμιαία κάποιος το θάνατο, εξαιτίας σου, για να γλιτώσει από σένα...
Η Ζήλια είναι συναίσθημα που αρχίζει από την παιδική ηλικία. Μεγαλώνει μαζί με κάθε απαξιωμένο παιδί στο οποίο κανείς δεν έδωσε έγκαιρα να καταλάβει τι θα πει να έχουν όλοι χαρίσματα και τι θα πει αποδοχή και σεβασμός του όποιου άλλου. Και αυτού... που δε μας αρέσει καθόλου.
Η Ζήλια είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί στα πρώτα της στάδια, όταν το παιδί είναι μικρό.
Οι ενήλικες, όμως, δεν έχουν ζήλια. Οι ενήλικες αισθάνονται ανικανοποίητο αν δεν εξαφανίσουν τελείως την ύπαρξη που έβαλαν στόχο, επειδή δεν τους αρέσει, δε συμβαδίζει με τα γούστα του, δεν ταιριάζει με την "παρέα"- κλίκα, δεν κάνει πίσω, αλλά προχωράει μπροστά...
Οι ενήλικες ξέρουν τι κάνουν, όσο και αν δικαιολογούνται για χίλιους δυο λόγους. Και δεν έχουν ζήλια. Έχουν φθόνο!
Ζω σε μια χώρα που δυστυχώς, δεν ξέρω γιατί, πολλοί δεν χαίρονται όταν βλέπουν ξένες προόδους. Χαλάνε φιλίες, συκοφαντούν, προσπαθούν με σχόλια πισώπλατα και φανερή ειρωνεία, με δολοπολοκίες και οργανωμένες ομάδες να... καταξεσκίσουν κάθε έναν που σκέφτεται το καλό, το δίκαιο, το φως, τη συνειδητή παρουσία σε ό,τι όμορφο... Κάθε ένα που προσπαθεί κάτι... χωρίς να τους ρωτήσει αν έχει την άδειά τους να καταφέρει κι αυτός να αναδειχτεί...
Πόσο έχω λυπηθεί. Πόσο με απασχολεί αυτή η φανερή κάθοδος του ανθρωπισμού και του πολιτισμού μέσα μας.
Μου λένε να μη δίνω σημασία, ούσα η ίδια θύμα πολλών περιστατικών σκοτεινών και απεχθών.
Μα... πώς να το κάνω;
Στα χέρια μου μεγαλώνουν παιδιά... Και βλέποντας τι είδους φρικτή και αάσπλαχνη κοινωνία προετοιμάζουμε για κληρονομιά τους, με πιάνει μια θλίψη αφόρητη...
Επειδή πολλές φορές, αυτό το μέλλον τους το σκοτεινιάζουν τα δικά μας τα πάθη.
Ζήλια- Φθόνος... Δυο ξαδέρφια τρομακτικά και κακάσχημα του εγωισμού και της αχαριστίας μας.
Αν αυτά καταφέρουμε και τα πολεμήσουμε μέσα μας, αντί να προσπαθούμε με μανία ο ένας να καταστρέψουμε τον άλλο, πιστεύω ακράδαντα πως ένα καινούριο, ολόλαμπρο αύριο θα ανατείλει σε τούτη τη γη.
Όπου,... θα ζήσουν τα βλαστάρια μας.
Ό, τι κάνουμε, έχει αντίκτυπο στις τρυφερές τους ψυχές... Ό,τι είμαστε εμείς, θα τα κάνει πιο ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα...
Αντί να βάζουμε κυάλια να κοιτάζουμε τους "απέναντι" μη και ανακαλύψουμε καμιά σκανδαλώδη λεπτομέρεια για να τους "θάψουμε" με "αγάπη και ενδιαφέρον", καλύτερα ας σκύψουμε μέσα μας να ψάξουμε τη συνείδησή μας.
Θέλει γενναιότητα και ειλικρίνεια, δεν είναι εύκολο πράμα... Το αντέχουμε;
Κλείνω με την αντιστροφή του πρώτου ποιήματος σε κάτι πιο λαμπερό και ελπιδοφόρο... Εξάλλου, μόνο όσοι θέλουν το καλό, θα το νιώσουν...

~Έλα να λάμψουμε δυνατά, ψυχή μου,
ο κόσμος όλος είμαστε εσύ και εγώ.
Έλα να χαρούμε ο ένας του άλλου το φως!
Έλα να στηρίξουμε τη ζωή με γαλήνη!~

Copyright © Πόλυ Μίλτου

(Χωρίς Όρια, γιατί η Αγάπη δε γνωρίζει όρια)

Γυναικεία Χειραφέτηση και θηλυκότητα- Ιωάννα Χρυσάκη

Η πολλή χειραφέτηση μας έχει μπερδέψει.. Γίναμε ρομπότ.. Καλά είναι και τα παραμύθια.. ας ξεφύγουμε και λίγο απ τη σκληρή πραγματικότητα..

 Μήπως η Σταχτοπούτα συμβολίζει την αρετή της υπομονής,  καλωσύνης και ανταπόδοσης της καλής της ενέργειας ; .. Εξάλλου, τ όνειρο της ήταν να χορέψει στο παλάτι... 'Αλλο αν ο πρίγκιπας την κυνήγησε... ' Ερωτας κεραυνοβόλος με την πρώτη ματιά...!                          Αισθήματα και ρομαντισμός έννοιες, που σήμερα εκλείπουν... Ζήστε κ λίγο το παραμύθι.. Είναι όμορφο.. 

Θηλυκότητα σημαίνει νιώθω, αφήνομαι κάνοντας κι ένα βήμα πίσω αφήνομαι στην " εξουσία ", πρωτοβουλία του αρσενικού.

Όλα με μέτρο, δυναμισμός και αισθησιασμός, ανεξαρτησία και συναισθηματισμός.

Μόνος και χειραφετημένος κανείς, ούτε στον παράδεισο δεν επιβιώνει.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη - Συγγραφέας

Το Δώρο της Παπλωματούς- Τζεφ Μπριμπό

Εκδότης: Άγκυρα
Μετάφραση: Κώστια Κοντολέων
Εικονογράφηση: Γκέιλ ντε Μάρκεν
Σελίδες: 56

Περιγραφή:

Ένα υπέροχο σύγχρονο παραμύθι που μιλά για τη χαρά της προσφοράς. Μια γενναιόδωρη παπλωματού με μαγικά λες δάχτυλα, φτιάχνει τα πιο όμορφα παπλώματα του κόσμου και τα χαρίζει στους φτωχούς. Ένας άπληστος βασιλιάς, που μέσα στο παλάτι του έχει μαζεμένους όλους τους θησαυρούς του κόσμου, ψάχνει να βρει εκείνον που θα του χαρίσει έστω ένα χαμόγελο. Θα φτιάξει η παπλωματού ένα πάπλωμα για τον βασιλιά; Κι ο βασιλιάς θα μάθει τι σημαίνει να προσφέρεις; Μπορεί η παπλωματού να διδάξει τον βασιλιά την τέχνη της ευτυχίας; Κι αυτός τελικά τι θα τους κάνει όλους αυτούς τους θησαυρούς που έχει μαζεμένους;

"Η παπλωματού ήταν μια γυναίκα υπεραιωνόβια και ξακουστή σ Ανατολή και Δύση για τα πανέμορφα, σαν αχειροποίητα παπλώματα που έφτιαχνε, τα οποία είχαν πάνω τους χρώματα θεσπέσια. «Τα γαλάζια λες και ερχόντουσαν κατευθείαν από τα βάθη των ωκεανών, τα λευκά από τα απάτητα χιόνια του παγωμένου βορρά, τα πράσινα και τα πορφυρά από τα πιο σπάνια αγριολούλουδα, τα κόκκινα, τα πορτοκαλιά και τα ροζ από τα πιο εξαίσια ηλιοβασιλέματα». Πολλοί πίστευαν πως εκείνα τα παπλώματα έπεφταν στα χέρια της απ' τα φτερά των αγγέλων, άλλοι ότι η κυρούλα είχε μαγικά δάχτυλα ή ότι χρησιμοποιούσε υλικά που της προμήθευαν νεράιδες. Πάντως, τα παπλώματα εκείνα δεν πωλούνταν. Χαρίζονταν.

Τις χειμωνιάτικες νύχτες με τα μεγάλα κρύα, η παπλωματού τριγυρνούσε στις γειτονιές της πόλης κι όποιον έβλεπε να κοιμάται στους δρόμους, ανέστιο και καταπαγωμένο, τον πλησιάζε και τον σκέπαζε με ένα από τα αγγελικά παπλώματά της. Ετσι είχαν τα πράγματα χρόνια και χρόνια, μέχρι που...

Ο βασιλιάς στη γειτονική πόλη έγινε ένας άντρας σκληρόκαρδος και πλεονέκτης και της είπε:«Εγώ δεν συνηθίζω να χαρίζω πράγματα αλλά να παίρνω»..." 

Απόσπασμα από κριτική της κυρίας ΕΛΕΝΗΣ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ, που διάβασα στο σύνδεσμο του βιβλιοπωλείου Πρωτοπορία. Μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη εδώ: https://www.protoporia.gr/to-doro-tis-paplomatoys-p-139374.html


Το βιβλίο έχει πάρει πολλά βραβεία: 


Βραβείο PW Off-the-Cuff (Cuffie): Καλύτερο Εικονογραφημένο Βιβλίο της Χρονιάς. o ALA Notable Social Studies Trade Book for Young People. o Silver Honor για Βιβλίο Επιλογής Γονιών. o Book Sense για Παιδικό Βιβλίο της Χρονιάς. o Βραβείο Ανεξάρτητων Εκδοτών Midwest, Καλύτερο Παιδικό Βιβλίο.


Ο συγγραφέας Τζεφ Μπριμπό 

Ο Τζεφ Μπριμπό ζει στο Σικάγο και στο Τάος μαζί με τη γυναίκα του τη Μάρσια και τις γάτες τους, τη Λου και τον Σαμ. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του.

Η εικονογράφος Γκέιλ ντε Μάρκεν τα καλοκαίρια ζει στα δάση της Μινεζότα και τους χειμώνες ταξιδεύει σε μέρη μακρινά. Εχει διακριθεί για το έργο της.

Poli Miltou

Συγγραφέας

Συννενοηση μπουζουκι

Δεν ξέρω για εσάς βρε παιδιά,αλλά εγώ με τις κόρες μου συνεννοούμαστε μια χαρά(και δυο τρομάρες...).Δεν έχω παράπονο,πάντα καταλαβαίνουν αυτό που τους λέω(απλά εγώ δεν καταλαβαίνω ότι άλλο εννοούσα...).Και φυσικά πάντα,μα πάντα με ακούνε(απλά θα πρέπει να τις πάω στον Ω.Ρ.Λ γιατί μάλλον έχουν θέμα με τα αφτιά...)
θα σας δώσω μερικά παραδείγματα για το τι εννοώ...

λέω:ξυπνήστε,θα αργήσουμε στο σχολείο...
Τι καταλαβαίνουν:Με το πάσο σας,έχουμε πολύ ώρα ακόμα...

λέω:δεν είναι ανάγκη κάθε φορά που πίνεται νερό να παίρνετε κι άλλο ποτήρι...
τι καταλαβαίνουν:τόσα ποτήρια καθαρά έχουμε,ας τα λερώσουμε...

λέω:είναι μεσημέρι,κάντε ησυχία...
τι καταλαβαίνουν:ώρα για χορό και τραγούδι...

λέω:φάτε όλο το φαγητό σας να χορτάσετε...
τι καταλαβαίνουν:τσιμπήστε λιγάκι,εγώ εδώ είμαι θα σας φτιάχνω να τρώτε κάθε τρεις και λίγο...

λέω:σταματήστε να χτυπάτε η μία την άλλη...
τι καταλαβαίνουν:βάλτε τα γάντια του μποξ και ξεκινήστε τον αγώνα...

λέω:μην ανακατεύετε την ντουλάπα σας.....
τι καταλαβαίνουν:κάντε τα όλα λίμπα,το κορόιδο σιδερώνει....

λέω:μην πετάτε τα ρούχα σας.Κρεμάστε τα στην κρεμάστρα...
τι καταλαβαίνουν:κρεμάστε τα όπου βρείτε...στην καρέκλα,στο πόμολο...στο πολύφωτο....

λέω:ώρα για ύπνο,δεν θα ξυπνάτε το πρωί...
τι καταλαβαίνουν:ακόμα νωρίς είναι.Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να ξυπνήσετε νωρίς...

λέω:αύριο είναι Σάββατο.Κοιμηθήτε λιγάκι παραπάνω...
τι καταλαβαίνουν:αύριο είναι Σάββατο.Ξυπνήστε από τις 7....

α,ναι,δεν έχω παράπονο,με ακούν τα κοριτσάκια μου...όπως ακριβώς μας άκουσε και ο Τσίπρας τότε με το "όχι".....

αλλά τι να κάνουμε...για αυτό τα λένε "παιδιά",γιατί μας παιδεύουν...άλλωστε το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς στους δικούς μας;

άντε καλημέρα σας.....


                                                 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ "ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ" ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Παρουσίαση του οικολογικού παραμυθιού "Με νοιάζει, θέλω και  μπορώ" της Χρυσής Μαρούση στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης τη Δευτέρα 1 Απριλίου 2019 στις 6 το απόγευμα.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Η Χαρούλα Πάπαρη, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια και 
η Σοφία Κορωνίδου συγγραφέας - μεταφράστρια
καθώς και η συγγραφέας Χρυσή Μαρούση.

Θεατρική αφήγηση του παραμυθιού από την Άννα Μαρία Αγγελίδου.

Σας περιμένουμε!

Το μωρό της Ρόζμαρι -Σοφία Κορωνίδου

Σε μαγαζί με βότανα και μπαχαρικά πήρε την πρώτη της ανάσα.  Πλάι στη ρίγανη την θήλασαν, με ξυλάκια κανέλας και φύλλα δάφνης έφτιαχνε σπιτάκια όταν ήταν νήπιο.

Όταν ήρθε η ώρα να τη βαφτίσουν, ο νονός της, που είχε πιει και κανά δυο τσιπουράκια παραπάνω πριν το μυστήριο, δεντρολίβανο απάντησε στον παπά αντί για Δάφνη.  Έμεινε λοιπόν αυτό.  Μυρωδικό το ένα, μυρωδικό και τ’ άλλο.  Σιγά τη διαφορά.  Στην εφηβεία της οι φίλες της το άλλαξαν λίγο, ώστε ν’ ακούγεται πιο πρωτευουσιάνικο, και το έκαναν Ρόζμαρι. 

Η Ρόζμαρι μεγάλωσε, πήγε να σπουδάσει στην Αθήνα, έκανε φίλους, γνώρισε έρωτες, άρχισε ν’ακούει χέβι μέταλ και να βάφει τα κατάξανθα μαλλιά της στο χρώμα του κάρβουνου. Στο χωριό πατούσε όλο και πιο αραιά.  Ειδικά αφότου παντρεύτηκε το Λουκά και πήραν σπίτι δικό τους στο Παγκράτι.  Όταν όμως ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα μέσα της, κάτι σαν ψαράκι που κολυμπά σε τροχιά ακανόνιστη, της ήρθε ξαφνικά η νοσταλγία.  Έτσι το κουβέντιασε με τον άντρα της και κανόνισαν η βάφτιση να γινόταν όταν με το καλό γεννούσε και το παιδί έκλεινε τον τρίτο μήνα στον Άη Γιώργη, εκεί που είχαν βαφτίσει και την ίδια. 

Η μέρα όμως εκείνη δεν έμελλε να έρθει ποτέ, αφού το παιδί γεννήθηκε αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πάρει την πρώτη του ανάσα.  Αυτό το αμείλικτο χαστούκι της μοίρας πέταξε τη Ρόζμαρι, για ατελείωτους μήνες, στο πιο βαθύ και σκοτεινό πηγάδι της ψυχής της. 

Μια μέρα, όταν κόντευε χρόνος από το συμβάν, σηκώθηκε και ξύπνησε τον άντρα της.

«Πάμε» του είπε «πάμε στο χωριό».

Εκείνος δεν είπε λέξη.  Μπήκαν στο αυτοκίνητο τους και μετά από δυο ώρες πάρκαραν ήδη έξω από το καγκελόφραχτο προαύλιο του Άη Γιώργη.  Η Ρόζμαρι ζήτησε από το Λουκά να μείνει πίσω κι εκείνη μπήκε μόνη της στο σκοτεινό εσωτερικό της εκκλησίας και άναψε ένα κερί.  Ύστερα γονάτισε μπροστά στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας της Παυσολύπης.

«Μητέρα» ψέλισε «Σε παρακαλώ... Έχε το νου σου στη μικρή μου Βασιλική, ώσπου να έρθω να την ανταμώσω.» 

Εκείνη τη στιγμή, ένα απαλό αεράκι φύσηξε από το ανοιχτό παράθυρο κι έσβησε το αναμμένο κερί.  Και τότε, για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο, η Ρόζμαρι άφησε τα δάκρυα της να ξεχυθούν ελεύθερα.

copyright © Σοφία Κορωνίδου

Πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο της Βασιλικής Σταύρου

Οι μικρές μου στιγμές

ΜΑΡΤΗΣ

Περπατώ στον Μάρτη. Αφήνω τα βήματά μου να με ξεναγήσουν στα δρομάκια του που είναι μικρά και ταπεινά, όμως πλημμυρισμένα ήλιο και φως κεριών. Μυρωδιά θυμιάματος και λουλουδιών. Στολισμένα ομορφιά, ταπείνωση και δάκρυα. Ναι, δάκρυα. Πολύτιμα, αληθινά, απαραίτητα. Δεν τα φοβάμαι τα δάκρυα. Ποτέ δεν τα φοβήθηκα. 

Πλήθος Αγίων με χαιρετούν στο διάβα μου. Πρότυπα. Παραδείγματα. Φάροι και σηματοδότες. Συνοδοιπόροι. Φίλοι. Κι ανάμεσά τους οι Απόκριες. Για άλλους αφορμή νηστείας. Για άλλους ξεφαντώματος. Ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Ή ό,τι νομίζει πως έχει. Σε κάποιους είναι δυσάρεστο το μασκάρεμα. Ανασαίνουν με δυσκολία πίσω από το ξένο σώμα της μάσκας. Ιδρώνουν και ασφυκτιούν. Κάποιοι άλλοι, μόνο τότε ανασαίνουν. Το αληθινό τους πρόσωπο το φοβούνται. Το περιφρονούν, το απεχθάνονται. Λες κι αν το αντιμετωπίσουν στα ίσια, αν βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ενδότερο εαυτό τους, θα αντικρύσουν το γερασμένο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Στο όνομα, λοιπόν, της Αποκριάς, κάποιοι μεθούν από κρασί και κάποιοι από κατάνυξη. Κάποιοι ξεφεύγουν από την ζωή και την βαρετή επανάληψή της και κάποιοι την ανακαλύπτουν στην πιο αληθινή της μορφή. Οι πρώτοι χορταίνουν το κορμί, οι δεύτεροι την ψυχή τους. Οι πρώτοι ντύνονται στολές και ρούχα περίτεχνα, οι δεύτεροι θεία χάρη κι ευλογία. Όλα είναι θέμα οπτικής. Επιλογών. Πάντα. Και πάλι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε αυτονόητο. Γυμνοί να μην μείνουμε μόνο, να μην παγώσουμε. Κάτι να βρούμε να τυλιχτούμε.

9 Μαρτίου. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της γυναίκας. Καθεμία μοναδική, καθεμία ανεπανάληπτη όπως κάθε άνθρωπος, όπως κάθε ψυχή! Είναι λένε η γιορτή της. Μια μέρα αφιερωμένη σε αυτήν. Ψέμματα λένε. Όλος ο Μάρτιος είναι αφιερωμένος σε μια γυναίκα, σε εκείνη που επέστρεψε τον άνθρωπο στον Παράδεισο. Την Παναγία. Κι επειδή δεν φτάνει, δεν είναι αρκετός, ζητά και την συνδρομή του Απρίλη. Να, λοιπόν, κι οι Χαιρετισμοί Της. Πόσα Χαίρε, πόση χαρά… Το αλφάβητο αποκτά άλλη σημασία και με καλεί να το μάθω απ’ την αρχή για χάρη Της. Χαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί, πιασμένοι χέρι χέρι βαδίζουν τις ίδιες μέρες στα ίδια μέρη. Τόσο κοντά οι δυο τους. Μόνο μια πρόθεση τους διαφοροποιεί. Χαμογελώ. Πάντα η πρόθεση. Αυτή πίσω από όλα. Καλή ή όχι, πάντα αυτή είναι που μετρά… Παίζει, θαρρείς, την αριθμητική στα δάχτυλά… Χαιρετώ λοιπόν κι εγώ την κάθε Παρασκευή και βουτώ με προθυμία στο απύθμενο βάθος του Ακάθιστού της Ύμνου.

Στη στροφή, συναντώ το Ψυχοσάββατο. Τα Ψυχοσάββατα στην εκκλησία, όταν τα χείλη του ιερέα προφέρουν τόσα ονόματα και το σιτάρι γίνεται ένα με την κανέλα, την άχνη, τις σταφίδες και όλα τα άλλα υλικά, δεν ξέρω να πω ποιες ψυχές είναι εκείνες που χορταίνουν και ευφραίνονται περισσότερο. Των κεκοιμημένων ή των ζωντανών.... Η δική μου πάντως χορτάτη, δίνει ραντεβού με τη συγνώμη. Ο Εσπερινός της Συγχωρήσεως. Της άγιας συγχώρεσης, της αληθινής, της ανυπόκριτης, της γενναιόδωρης. Αυτής που ξεπερνά φόβους, πληγές κι εγωισμούς, αυτής που αγκαλιάζει τον φταίχτη και δεν τον καταδικάζει, αυτής που νοηματοδοτεί και δίνει αξία στην μετάνοια του. Κάθε μέρα τα χείλη μας ψιθυρίζουν «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,

ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·» είναι φορές που το υποστηρίζει κι η ψυχή μας. Κι είναι αυτή η πιο σπουδαία προσευχή μας.

Κι ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα. Γεμάτη η ζωή μας από στιγμές χαρταετούς. Επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, εκπλήξεις, απογοητεύσεις. Ένας χαρταετός κι εμείς. Άλλοτε πετάμε ψηλά, άλλοτε σερνόμαστε στο χώμα, πέφτουμε, χτυπάμε, απολαμβάνουμε την θέα, χαιρόμαστε το χάδι του ήλιου, το φύσημα του ανέμου, την παράξενη, απροσδόκητη ομορφιά που έχει το χώμα όταν το δεις πρόσωπο με πρόσωπο. Μπλεκόμαστε σε κλαδιά, καμιά φορά σκίζουμε και λίγο το υλικό μας. Κατά κύριο λόγο κινούμε εμείς τα νήματά μας, άλλες φορές πάλι γινόμαστε έρμαια στα κέφια του αέρα. Δεν πειράζει, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Καλό μας ταξίδι σε όποια φάση κι αν είμαστε. Σημασία έχει μόνο ένα πράγμα. Είμαστε φτιαγμένοι για να πετάμε ψηλά. Πάντα ποθούμε τον ουρανό και το φως του... Κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Κι αυτό τα αλλάζει όλα.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Νηστεύουμε τα πάθη, τις θλίψεις, την κακία. Η ζυμαρένια κυρά-Σαρακοστή, με τα εφτά της ποδαράκια και το ξεχασμένο στόμα ψήνεται στον φούρνο και μοσχοβολά όλο το σπίτι. Αχ, να της έμοιαζα λίγο, εύχομαι. Με έξι πόδια να έτρεχα με συναίσθηση στο δράμα και το πάθος. Με το έβδομο να άγγιζα την Ανάσταση. Και το στόμα ήσυχο, συνειδητοποιημένο, να ξέρει πότε να ανοίγει και τι να πει. Με διάκριση κι αγάπη να μοιράζει τις λέξεις. Κι ο σταυρός εκεί. Στο χέρι, στο κεφάλι, στην ψυχή. Σε μια πορεία στον Γολγοθά που πάντα τηρεί όσα φωτεινά υπόσχεται… Ένας περίπατος η ζωή, όλο σταυροδρόμια και μονόδρομους, λεωφόρους και αδιέξοδα. Πεζοδρόμια και άσφαλτο… κι αυτή να επιλέγει πάντα τον ίδιο δρόμο. Κι εγώ περαστικός διαβάτης, βάζω τα πιο άνετά μου παπούτσια και την ακολουθώ.

Και καταφτάνει κι η παγκόσμια μέρα της ποίησης. Φοράμε όλοι τα καλά μας και την υποδεχόμαστε με χαρά. Γιορτάζουμε βλέπεις. Στίχοι είμαστε στο ατελεύτητο ποίημα της ζωής. Σε ένα ποίημα που γράφεται λεπτό το λεπτό, βλέμμα το βλέμμα, με λέξεις ή σιωπές, αιώνες τώρα και θα γράφεται «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Στίχοι όλοι μας ή κομμάτι τους. Άλλος κόμμα, άλλος τελεία, κάποιος αποσιωπητικό. Ρήμα, επίθετο, πρόθεση ή μετοχή. Παύση. Ίσως τόνος. Ή αστερίσκος. Και κάποιοι το κενό που μεσολαβεί ανάμεσα στον τίτλο και το ποίημα. Βαδίζω και στην πραγματικότητα, πέρα από τον χρόνο. Περνώ έξω από το δημοτικό που πήγαινα. Ίδιο το κυρίως κτίριο. Οι σκάλες οι τεράστιες των παιδικών μου χρόνων, μικρά σκαλιά μπροστά μου. Θυμάμαι τα πρώτα ποιήματα που έλεγα, την περηφάνια μου στην έπαρση της σημαίας, τη συγκίνηση στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου. Θυμάμαι και τις παρελάσεις. Με πόσο δέος συμμετείχα σε αυτές. Και πόσο καλά το έκρυβα, μην με πάρουν στο ψιλό οι συμμαθητές μου. Άραγε μοιραζόμασταν τις ίδιες σκέψεις; Ένιωθαν το ίδιο; Παίζαν κι αυτοί κρυφτό; 25η Μαρτίου. Αναρωτιέμαι πόσες μορφές έχει η σκλαβιά και πόσο αγώνα, «αρετή και θάρρος», όπως λέει κι ο ποιητής, η ελευθερία. Σε κάθε της μορφή. Εκείνη του μυαλού. Του κορμιού. Της ψυχής. Του ανθρώπου. Της κοινωνίας. Των λαών και των πατρίδων. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Ένας Αρχάγγελος να συναντά την πιο αγγελική ψυχή που γνώρισε ο κόσμος. Συγκλονιστικό αντάμωμα. Εγκυμονεί την πιο χαρμόσυνη είδηση. Κυοφορεί την σωτηρία του κόσμου. Γεννά την ελπίδα. Τα μαθήματα μιας ολόκληρης ζωής, ενός ολόκληρου κόσμου σε λίγα μόλις λόγια και κινήσεις Της. Σε ένα καταφατικό νεύμα του κεφαλιού Της.

Κι ο δρόμος με βγάζει στην τελευταία μέρα του. Την τελευταία Κυριακή. Της Σταυροπροσκυνήσεως. Και ξεκάθαρα βλέπω την Ανάσταση που μας προσμένει, καθώς σκύβει και δίνει την σκυτάλη σε έναν κατανυκτικό, ευαίσθητο Απρίλη.

Τραβώ δυο κλωστές από το φουστάνι του Μάρτη και τις πλέκω. Τις κάνω ένα με σκέψεις, αισθήματα και λέξεις. Τις δένω στον καρπό μου και τον κουβαλώ ολόκληρο σ’ ένα μικρό βραχιόλι χειροποίητο. Κόκκινο και άσπρο. Ένα μήνα όλο πάθος κι αθωότητα…

ΧΡΥΣΗ ΜΑΡΟΥΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Όμορφοι μου άνθρωποι,


Υπάρχουν μέρες στη ζωή, πιο ζόρικες από άλλες. Μέρες που ούτε το φως του ήλιου φτάνει να σε ζεστάνει, ούτε τα χαμόγελα των ανθρώπων αγγίζουν την ψυχή σου και ούτε καν η αγάπη των αγγέλων που σε περιστοιχίζουν δεν αρκούν για να κλείσει το ράγισμα της καρδιάς και να σταματήσει να αιμορραγεί.

Και μετά, όταν κουραστείς πια να αυτομαστιγώνεσαι και όταν χορτάσεις θλίψη και σκοτάδι, αρχίζεις και πάλι να ισορροπείς. Άλλες φορές θέλει ένα δυνατό σκούντημα από το σύμπαν, άλλες μια κουβέντα- ράπισμα από κάποιον που σε αγαπά πολύ και του έλειψε το χαμόγελο σου, κι άλλοτε μια μονάχα μικρή στιγμούλα επιφοίτησης.


Χτες το βράδυ είχα μια τέτοια στιγμή.

Ήμουν μαζί με την κόρη μου και καλούς φίλους συγγραφείς από την συγγραφική μου ομάδα σε ένα από τα ωραιότερα καφέ της πόλης. Έξω είχαν ανοίξει οι βρύσες του ουρανού και ο Δίας πετούσε κεραυνούς. Λόγω του ότι δεν είχα που να αφήσω την κόρη μου και έπρεπε να συναντήσω τους φίλους μου την πήρα μαζί μου, οπότε αυτό που κυριαρχούσε στην καρδιά μου ήταν άγχος. Άγχος για το πόση ώρα θα της έπαιρνε να βαρεθεί και να θέλει να φύγουμε. Άγχος για το αν θα συνέχιζε να βρέχει και δεν είχαμε μαζί μας ομπρέλα (και τα παιδιά αρρωσταίνουν τόσο εύκολα). Άγχος γιατί έπρεπε να γράψω μια ιστορία μαζί με τους φίλους μου έχοντας ταυτόχρονα το νου μου μήπως το βλαστάρι μου αποφασίσει να κάνει "ανακαίνιση" στο τραπέζι εμπρός μας. Άγχος για το αν οι περιπέτειες της Πέπα της γουρουνίτσας που η κόρη μου έβλεπε εκείνη τη στιγμή στο κινητό της φίλης μου της Μαρίας ακούγονταν πολύ δυνατά ακυρώνοντας την έμπνευση των φίλων μου.
Κάποια στιγμή και ενώ έγραφα με το δεξί, η κορούλα μου που ήταν αφοσιωμένη στο παιδικό της καρτούν, άπλωσε το χέρι της και μου έπιασε το αριστερό χωρίς να πάρει τα ματάκια της από την οθόνη του κινητού. Κι εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη μικρή αθώα στιγμή, όλα μεταμορφώθηκαν. Κοίταξα τη βροχή που ξέπλενε τον κόσμο έξω από το καφέ, τους αγαπημένους φίλους μου που έγραφαν αφοσιωμένοι στα σημειωματάρια τους, πρόσεξα τη μουσική που έπαιζε ένα υπέροχο ισπανικό κομμάτι αγάπης, αφουγκράστηκα τη βαβούρα και τα γέλια των υπόλοιπων ανθρώπων μέσα στο καφέ, συνειδητοποίησα τη ζέστη από το χεράκι της μικρής μου στην παλάμη μου και ένιωσα ανόητη. Η ευτυχία ήταν εκεί. Πλήρης. Ατόφια. Ολοκληρωτική. Ήπια μια γουλιά καφέ και συνέχισα να γράφω.

Χαρείτε όλες τις μικρές στιγμές και πάντοτε #ευτυχείτε 💗

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας

Οδυσσέας Ελύτης-Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.


Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...

Το θαύμα

Καθισμένη στο γραφείο της προσπαθούσε να τακτοποιήσει τις τελευταίες εκκρεμότητες. Σχεδόν όλοι είχαν φύγει, αλλά αυτή έψαχνε ευκαιρία να μείνει λιγάκι ακόμα… άλλωστε δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.

“Ακόμα εδώ είσαι” διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή του αφεντικού της. “ Άντε σήκω, παραμονή Χριστουγέννων είναι. Πάνε να ξεσκάσεις  λιγάκι κι εσύ. Η δουλειά μπορεί να περιμένει”

Γύρισε και τον κοίταξε με απορία… παραμονή Χριστουγέννων.. ποια η διαφορά; Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κάτι ή κάποιος να γιορτάσει πια μαζί του… Τα Χριστούγεννα δεν είχαν πια σημασία για εκείνη. Το μόνο που της θύμιζαν ήταν ο ξαφνικός  χαμός του…

Σηκώθηκε από την καρέκλα της, πήρε το παλτό της και τον χαιρέτησε βιαστικά. Ένιωθε το πρόσωπό της να καίει. Βγήκε στον δρόμο και ένιωσε το παγωμένο αεράκι να της τρυπάει το μυαλό. Αποφάσισε να περπατήσει ως την επόμενη στάση για να συνέλθει. Παρατηρούσε τον κόσμο που κυκλοφορούσε γύρω της. Ζευγάρια πιασμένα από το χέρι, γονείς με τα μωρά τους αγκαλιά. Ήθελε να κλείσει τα μάτια της και όταν θα τα ξανάνοιγε να ήταν όλα ένα κακό όνειρο.

Ήταν αρχές Νοεμβρίου όταν χτύπησε το κινητό της… “Μαρία, ο Βασίλης είχε ένα ατύχημα…. δυστυχώς δεν τα κατάφερε…  “ Από εκείνη την μέρα η ζωή της είχε παγώσει. Όσα όνειρα είχε κάνει έσβησαν μαζί του…

Ανέβηκε στο λεωφορείο και κάθισε. Αυτή η έντονη καούρα  που είχε τελευταία επανήλθε. Μάλλον κάποιο κρύωμα θα είναι, σκέφτηκε. Έφτασε στο σπίτι και μπήκε αμέσως στο μπάνιο αδειάζοντας για άλλη μια φορά το στομάχι της. Έκανε ένα γρήγορο ντουζ  και χώθηκε στο κρεβάτι της.

 Άλλη μια νύχτα που αποκοιμήθηκε με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Άλλο ένα βράδυ που τον είδε στον ύπνο της… της χαμογέλασε… της κράτησε  τα χέρια και της είπε με την γνωστή ζεστασιά της φωνής του “αγάπη μου, μην κλαις άλλο, μπορεί να μην είμαι δίπλα σου, αλλά είμαι μέσα σου. Η αγάπη που είχαμε δεν θα σβήσει ποτέ, αλλά θα γίνει ακόμα πιο δυνατή μέσα από το πλασματάκι που μεγαλώνει στην κοιλιά σου”

Πετάχτηκε ιδρωμένη…. Μέχρι πριν λίγο δεν είχε προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι είχε λίγες μέρες καθυστέρηση…. Άνοιξε το συρτάρι της και έψαξε να βρει το τεστ που της είχε δώσει λίγες μέρες πριν χαθεί μαζί με μια κάρτα που της έγραφε “θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη αν μου χαρίσεις ένα μωράκι”

Με δάκρυα στα μάτια έκανε το τεστ και περίμενε…. Στο παραθυράκι φάνηκαν δυο γραμμές… ήταν θετικό…. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και του είπε “Μπορεί να μην πρόλαβες να γίνεις να γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη, αλλά ελπίζω να είσαι ο πιο ευτυχισμένος στον ουρανό αγάπη μου….”

Ο δυνατός άνεμος άνοιξε το παράθυρο του δωματίου και ένιωσε μια γνώριμη μυρωδιά να πλημμυρίζει τον χώρο…. Και θα μπορούσε να ορκιστεί πως άκουσε την φωνή του να της λέει “Είμαι…..”

Βασιλική Σταύρου

copyright © Βασιλική Σταύρου

GJUMI I SHPIRTIT- Lasgush Poradeci

Fli shpirt edhe fli. Zemërore

Po dirgjet dhe nata nga- dale.

Gjumash ti shëko nëpër ëndër

Pulitjen e yjve mi male-

Enigmën e yjve mi male.

Fli, fli. I harruar harrimi,

Fli rëndë-, edhe fellë-edhe rallë.

Nër funde liqeresh paqtore

Vërrë ndaj po ndez kaq përrallë-

E dhemshur e yjve përrallë.

Ti fli... dhe në do që të sgjohesh,

T’a dish si djeg yll’ i vërtetë,

Kapto nëpër qjejt’ e përflakur

Dh’  u ndis u zhurit e ti vetë-

Si yll të zuritesh ti vetë.

               Lasgush Poradeci,  "Ylli i Zemrës"

ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΣΕ 20 ΛΕΠΤΑ

Από τις πρώτες φράσεις των μανιφέστων της Χαράς Χρυσάφη ένιωσα ένα χείμμαρρο αλήθειας να με χτυπάει κατά πρόσωπο.  Η γραφή της αγγίζει τις πληγές της κοινωνίας μας δίχως ψεύτικη συστολή και καθωσπρεπισμό.  Χωρίς να προσπαθεί να τις κουκουλώσει αλλά να μας τις πετάξει στα μούτρα, μπας και γιατρευτούν κι αυτές κι εμείς μαζί.     

Κάποια από τα καυτά ζητήματα που θίγουν τα μανιφέστα της είναι η ισοπέδωση του συναισθήματος και του ρομαντισμού,  η διαστρεμμένη αντίληψη της πνευματικότητας, η μιζέρια των «κριτικών» της τέχνης και των δήθεν καλλιτεχνών, το τεράστιο κουράγιο των ανθρώπων ηρώων που παλεύουν να επιβιώσουν ανάμεσα μας.   Μα κυρίως, το έλλειμμα ανθρωπιάς και φαντασίας στον τεράστιο χαοτικό κόσμο μας.

Οι λέξεις κοφτερές, αδυσώπητες.  Λυρισμός και σφαλιάρες στο μυαλό του αναγνώστη. Ουρλιαχτό, χάδι και παρηγοριά.  Η σύγχρονη πραγματικότητα στο πιάτο σερβιρισμένη με άφθονο ρεαλισμό και ευαισθησία.  Αυτό που είμαστε, αυτό που μπορούσαμε να είμαστε κι αυτό που μπορούμε ακόμα να γίνουμε.  Χωρίς μελοδραματισμό, χωρίς περικοκλάδες και ζιγκ ζαγκ.  Σαν μαχαίρι κατευθείαν στην πληγή.

Σαν αναγνώστης το λάτρεψα και σαν Σοφία ένιωσα λιγότερο μόνη.

«Ψάξτε σαν λυσσασμένα σκυλιά το φως τη λύτρωση, το αύριο, το επόμενο τραίνο, την απέναντι όχθη, μια σακατεμένη καρδιά ακόμα και μέσα στα σκατά.  Ψάξτε, σκαλίστε, αναποδογυρίστε, ανακατέψτε το μυαλό, την καρδιά, τις φόδρες και τα κουρέλια που άφησε κάποτε η αγάπη όταν ξηλώθηκε.  Ραφτείτε με κορμιά, με τη φύση, με δυάδες, με τριάδες.  Παίξτε χαρτιά με τη λύπη σας και χάστε ακόμα μια παρτίδα με όλα τα «λείπει» που φράζουν τις αρτηρίες σας.  Μονάχα ψάξτε.  Τότε κι εγώ θα σηκωθώ και θα σας πάρω απ’ το χέρι και θα ‘μαι ακόμα ένας μοναχικός παλιάτσος που έπεσε από το τεντωμένο σχοινί της κατάθλιψης και σώθηκε μαζί μ’ αυτούς που νιώθουν τόσο μόνοι.  Σώθηκε, ρε, σώθηκε μαζί τους.»

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Μερικές προσωπικές κραυγές διαμαρτυρίας για ορισμένες εικόνες/πράξεις της καθημερινότητας και κυρίως της ελληνικής πραγματικότητας.Η καταγραφή τους βασίστηκε στην παρατήρηση.Ήταν απλά ένα ξεδιάντροπο βίτσιο να κόψω όλες τις ραφές οποιουδήποτε κλειστού στόματος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χαρά Χρυσάφη γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη.

Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης(ΑΠΘ). Το πρώτο της συγγραφικό έργο «Ερωτικές Αντιφάσεις» εκδόθηκε το 2014 από τις εκδ. Ωρίωνας. Η θεατρική ομάδα «Αμέα και Μη» μετέφερε τις «Ερωτικές Αντιφάσεις» στο σανίδι σε σκηνοθεσία της Ζηνοβίας Κωστελίδου. Το δεύτερο βιβλίο της έχει τίτλο «Καταρρίπτεται»-15 θεατρικοί μονόλογοι εκδ. Ωρίωνας.

Ασχολείται με τη θεατρική πράξη καθώς και με το θεατρικό παιχνίδι ως θεραπευτικό μέσο σε παιδιά και άτομα με αναπηρίες. Είναι δημιουργός της σελίδας Xartopetseta που σκοπό έχει να καταγράφονται μηνύματα πάνω σε χαρτοπετσέτες. Αρθρογραφεί στο Urnovl και koukidaki. Είναι διοικητικό μέλος του συλλόγου «Το Ράφι της Αγάπης» που δημιουργεί δανειστικές βιβλιοθήκες όπου εμπλέκονται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, προωθώντας την αξία της θεραπευτικής ανάγνωσης.  

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΕΛΛΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ

Ο Ιάσων είναι ένας καλοστεκούμενος εξηντάρης χήρος που μετά από τρία χρόνια μοναξιάς αποφασίζει να βρει μια νέα σύντροφο για να γεμίσει τη μοναξιά του.  Μιας και οι διαζευγμένες του κάθονται στο λαιμό και οι ανύπαντρες αυτής της ηλικίας σίγουρα θα έχουν κάποιο κουσούρι, προσανατολίζεται προς τις χήρες που καμιά ευθύνη δεν φέρουν για το άδειο τους σπιτικό.  Με πολύτιμο εργαλείο τη στήλη της εφημερίδας για κηδείες και μνημόσυνα, ο ήρωας μας ξοδεύει τις Κυριακές του σε νεκροταφεία ψάχνοντας για το ταίρι του.  Η μοίρα όμως έχει φυσικά τα δικά της σχέδια κι έτσι μέσα από τραγελαφικές καταστάσεις ο Ιάσων θα βρει την αγάπη εκεί που δεν την περίμενε.

Μια ιστορία τρυφερή και αισθησιακή και ταυτόχρονα θεότρελη και μακάβρια ξεκαρδιστική βγαλμένη από την πρωτότυπη πένα της συγγραφέως Μαριέλλης Σφακιανάκη Μανωλίδου.  Διαβάζοντας το τα συναισθήματα του αναγνώστη εναλλάσσονται από την μελαγχολία και τη συμπόνια στην ευθυμία και την ευχάριστη έκπληξη και οι ανατροπές κρατούν το ενδιαφέρον του ως την τελευταία υπέροχη σελίδα.

Ένα ρομαντικό βιβλίο που, είτε το πιστεύετε είτε όχι, συνίσταται για τους ερωτευμένους.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ένας μοναχικός εξηντάχρονος,-έφηβος δηλαδή της τρίτης ηλικίας-,μην αντέχοντας άλλο τη μοναξιά και μη θέλοντας για σύζυγο μια χωρισμένη ούτε και μια γερασμένη λεύτερη, στοχεύει να πετύχει μια χήρα και την αναζητά κατ’ ευθείαν από την παραγωγή.-πριν την πετύχει άλλος-,διαβάζοντας τα πένθιμα αγγελτήρια στις εφημερίδας κι όπου οσμίζεται ενδιαφέρον σπεύδει στο μνημόσυνο του μακαρίτη της να την συναντήσει, με συνέπειες να μπερδευτεί σε διάφορα γλαφυρά επεισόδια, αλλά και να πιαστεί ο ίδιος στο δόκανο του έρωτα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Κόρη του Ηρακλειώτη μουσουργού Κωνσταντίνου Σφακιανάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα  το

1945. Πήρε δίπλωμα τραγουδιού και συνέχισε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. [ Πτυχία Αρμονίας Aντίστιξης και Φούγκας ] Πρωτοπαρουσιάζεται το 1980 με έναν κύκλο τραγουδιών από τον «Τάφο » σε ποίηση Κ. Παλαμά και συνεχίζει με έργα για  χορωδία,  για φωνές και ορχήστρα.

Το 1988 ανεβαίνει στο Ηράκλειο της Κρήτης η παιδική της όπερα «Η φλογική μαγέρα » ενώ την άνοιξη του 1989  ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή. 

Το 2008 βραβεύεται στην Βιέννη η όπερα της «Κρητικό παραμύθι »από την Vienna Masterworks. Παίζονται έργα της στο Βελιγράδι, στο Μπάρι, στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Το 2017 παρουσιάζεται στον χώρο της αρχαίας Κνωσού η όπερα της « Μίνως »

Παράλληλα με την μουσική η Μ. Σ. ασχολείται και με την λογοτεχνία. Έχει γράψει το «Μη πατάτε τις ουρές»  «Κι άλλες ουρές…»  «Τις Κυριακές φορούσαμε τα καλά μας» «Οι κακούργες»  «Ιστορίες από χώμα και ασημόσκονη»  « Σκιές στο δάσος»  « Εν χορω…» Δύο εξ αυτών  μεταφράζονται και εκδίδονται στην Αγγλία και στην Γερμανία, ενώ το πρώτο της μυθιστόρημα «Απόηχος»  έχει βραβευτεί το 1982 από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Επίσης έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα. «Ζητείται θεία», «Το τούβλο»,«Παιχνίδι με κλειστά χαρτιά»  το οποίο κερδίζει  μία διάκριση στον Καλοκαιρίνειο θεατρικό διαγωνισμό του 1986, ενώ το θεατρικό της  «Ο μικρός αδελφός» παίρνει το πρώτο βραβείο το 2012 στον ραδιοφωνικό θεατρικό διαγωνισμό του Ρ.Ι.Κ της Κύπρου.

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας

ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΚΡΙΔΗ

Δυο άντρες και δυο διαφορετικές όψεις της ίδιας σκοτεινής ιστορίας.  Ο ένας ασθενής κι ο άλλος ψυχίατρος.  Ο ένας θυμάται μια ιστορία στυγνής προδοσίας που οδήγησε έναν αθώο άνθρωπο στην αυτοκτονία, δίχως να υπάρξει καμία τιμωρία για τον ηθικό αυτουργό αυτού του εγκλήματος.  Ενώ ο δεύτερος τον αμφισβητεί, παρουσιάζοντας μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα ως μέρος μιας ιδιότυπης θεραπείας που σκοπό έχει να διαλύσεις τις ψευδαισθήσεις του. Ένα ακατάπαυστο πινγκ πονγκ αλληλοδιάψευσης που κρατά τον αναγνώστη σε συνεχή ένταση, μέχρι που το απροσδόκητο φινάλε έρχεται να ξεσκεπάσει τη σοκαριστική αλήθεια. 

Το θεατρικό μονόπρακτο του Απόστολου Μακρίδη προκαλεί εναλλασσόμενα συναισθήματα συμπάθειας και απέχθειας για τους δυο πρωταγωνιστές της, φόβου και ανακούφισης, θυμού και ικανοποίησης. Πρόκειται για μια σύγχρονη τραγωδία που μέσα από ένα ζοφερό λαβύρινθο ανατροπών οδηγείται στην τελική και αναπόφευκτη κάθαρση. 

«Και τότε ο  καλύτερος φίλος μου, χωρίς βιασύνη, σαν έτοιμος από καιρό, έβγαλε την ξιφολόγχη από τη θήκη και με χειρουργική ακρίβεια έκοψε τις φλέβες του.  Και την ώρα εκείνη τον κοίταξα στα μάτια.  Και σαν να διέκρινα ένα αχνό χαμόγελο.  Ίσως μαζί με την ψυχή έφευγε και ο τρόμος…»

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Δύο ανώνυμοι άντρες παίζουν ένα αδυσώπητο παιχνίδι μνήμης και λήθης. Ο ένας έχει στα χέρια του τη δύναμη ενός θεού, ο άλλος μοιάζει να βγήκε απ’ τον κόσμο των νεκρών. Υπόβαθρο της ιστορίας είναι η αυτοκτονία ενός στρατιώτη. Μια αυτοκτονία που όλοι οι φορείς της εξουσίας θέλουν να ξεχαστεί, αμαυρώνοντας παράλληλα την μνήμη του αυτόχειρα. Η αυτοκτονία αυτή «σκουριάζει» λησμονημένη. Όμως οι κινητήριες δυνάμεις του σύμπαντος ωθούν τα πράγματα προς την αποκατάσταση της αδικίας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει μεταπτυχιακό στις θεατρικές σπουδές. Ζει
μόνιμα στην Κύπρο, όπου και εργάζεται ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Διηγήματά του έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς κι έχουν δημοσιευθεί σε έντυπες και ηλεκτρονικές ανθολογίες. Το 2017 το θεατρικό του έργο, «Η σκουριασμένη αυτοκτονία», πήρε έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο διαγωνισμό θεατρικού έργου, της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.

Σοφία Κορωνίδου
Συγγραφέας

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΤΗΣ ΖΑΝΖΙΒΑΡΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΓΕΝΑ

 Ο Χρήστος Κασπίρης ένας εργολάβος που η κρίση στην Ελλάδα τον έχει φέρει στα όρια της οικονομικής καταστροφής, λαμβάνει  μια απρόσμενη πρόταση.  Ο απρόσιτος και από χρόνια ξενιτεμένος θείος του Ευάγγελος που λόγω σοβαρού θέματος υγείας δεν έχει πολύ καιρό ζωής, τον προσκαλεί να αναλάβει την διεύθυνση της τεράστιας περιουσίας του στην Ζανζιβάρη της Αφρικής.  Ο ήρωας δέχεται θεωρώντας πως η διαχείριση της φάρμας αλλά και της υπόλοιπης ιδιοκτησίας του θείου Ευάγγελου Κασπίρη - η Έιντζελ Κάσπερ όπως είναι γνωστός στην Ζανζιβάρη - θα είναι το πιο δύσκολο έργο που τον περιμένει εκεί.  Όμως, στην πραγματικότητα οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ξεπερνούν τη φαντασία και την ως τώρα εμπειρία του.

Το καλογραμμένο μυθιστόρημα του Δημήτρη Βαγενά μεταφέρει τον αναγνώστη νοερά στον παράδεισο της Ζανζιβάρης στην Ανατολική Αφρική και τον καλεί να ανακαλύψει μαζί με τον κεντρικό ήρωα τις ομορφιές της ευλογημένης αφρικάνικης γης, καθώς και τα ιδιότυπα έθιμα και δεισιδαιμονίες- χαρακτηριστικά της πανάρχαιας κουλτούρας των κατοίκων της- επισημαίνοντας την πανταχού παρούσα και διαχρονική απληστία και ανηθικότητα της εξουσίας. Οι συνεχείς ανατροπές και εκπλήξεις, ο γρήγορος ρυθμός  και η σφιχτοδεμένη πλοκή  κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως και την τελευταία σελίδα.

Μια ιστορία κινηματογραφική που διαβάζεται με μιαν ανάσα.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Μέσα στην κρίση, ο Χρήστος Κασπίρης παίρνει την απόφαση να ζητήσει δουλειά από τον θείο του, που έχει μια φάρμα γαρύφαλλων στα νησιά της Ζανζιβάρης, στην ανατολική

Αφρική. Όμως, η δουλειά αυτή κρύβει πολλά μυστικά και εκπλήξεις, και μία τεράστια πρόκληση για τον Χρήστο, που έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική απ’ αυτή που γνώριζε μέχρι τότε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Δημήτρης Βαγενάς γεννήθηκε στο Αίγιο τον Ιανουάριο του 1961. Τον Μάιο του 2012

πρωτάρχισε να γράφει στα αγγλικά σε ένα μπλογκ αλλοδαπών. Μετά από έναν χρόνο συνέχισε τη συγγραφή πιο συστηματικά και πλέον στα ελληνικά.

Έργα του συναντώνται σε δύο ανθολογίες: Το μονόπρακτο Οι κυνηγοί εμπεριέχεται στη θεατρική ανθολογία του εκδοτικού οίκου Όστρια, ενώ το διακριθέν στον διαγωνισμό Ασημένια Σελίδα 1 διήγημά του Φοβού τους Αχαιούς έχει συμπεριληφθεί στην ανθολογία Διήγημα 1 των εκδόσεων Εντύποις και Μωραΐτης. Στον ίδιο διαγωνισμό, η πολιτικής φαντασίας νουβέλα του Αν όμως έλαβε Α΄ έπαινο ανάμεσα σε 238 συμμετοχές. Έργα του ίδιου που έχουν εκδοθεί: Η Έμπνευση Και Πού Να Την Βρείτε (νουβέλα-ψυχολογικό θρίλερ) Ελ Αχμάρ-Ο κόκκινος (ιστορικό έπος) Αν όμως (η προαναφερόμενη διακριθείσα νουβέλα) Η πιο σκούρα απόχρωση του σκοταδιού (συλλογή τρόμου) Ο θηρευτής και οι προστάτες της αιώνιας ψυχής (νουβέλα φιλοσοφικής αναζήτησης) Το μυστικό (σε μορφή τσέπης) Ζανζιμπάρ (μυθιστόρημα που επανεκδίδεται δια της παρούσης) Στα όρια της φαντασίας (συλλογή διηγημάτων φαντασίας) Οίκαδε (τρεις ιστορίες για την ανθρώπινη φύση) Ιστορίες πέρα από την πραγματικότητα (συλλογή επιστημονικής φαντασίας) Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι η Ιστορία αγάπης. Πραγματεύεται έναν κατά τα φαινόμενα ανεκπλήρωτο έρωτα ανάμεσα σε έναν ευνούχο και μια παλλακίδα στην Κίνα του 18ου αιώνα.

Σοφία Κορωνίδου

Συγγραφέας